Gruts 02-2022

Colofon

Stichting Geffen Magazine

KVK nummer: 84807482

Secretariaat: Elzendreef 2

Redactie: Bredeweg 4

Email: Geffensmagazine@gmail.com

NL27 RABO 0376 1427 74

Redactie:

Bart Verhagen

Eva Langens

Iva Heijmans Marinus van der Heijden

Tekst: Bart Verhagen

Geert Piek

Jan van der Zande Leny Romme

Peter van Erp Rens van Orsouw

Roy van der Lee Ruud Verhagen

Temmy van Uden

Fotografie

André Sleutjes

Carlos Geurts

Edwin van Zandvoort (www.photo-prestige.nl)

Eva Langens (www.baasenbeest.com)

Heidi van Boxtel (www.heidivanboxtelfotografie.nl)

Jos van Erp Marijn Schraa (www.cmesmile.nl) Martijn van Amstel Michel van Nistelrooij

Speciale dank aan Jordi Hartogs (www.dss-accountants.nl)

Drukker: Wihabo. Oplage: 2000 stuks

Bezorging: Talvimedia

Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com

Iedereen mag tips geven of hun diensten aan bieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Gruts op Gruts

Louter lof

Laten we elkaar geen mietje noemen, als een Bossche en een Nijmegenaar besluiten naar het kleine Geffen te verhuizen, is dat meestal geen eerste keus. Weg uit de stad waar het zo gezellig druk is en waar alle voorzieningen op fietsafstand zijn. Alleen is er in die grote steden geen betaalbare woning meer te krijgen. En dus kijken ze verder. Naar Geffen bijvoorbeeld. Zo ook Linda en Huub Willems. Ze wonen sinds een klein jaar in ons dorp en willen er nou al niet meer weg. Verderop in deze Gruts lezen jullie waarom. Tipje van de sluier: ‘Zelfs pubers groeten je hier op straat.’

Hier is-ie dan eindelijk, de tweede Gruts. Misschien iets later dan verwacht, maar wat in het vat zit verzuurt niet. De reac ties op de eerste Geffense glossy waren in ieder geval genoeg aanleiding voor een vervolg. Louter lof hebben we geoogst. Als makers hadden we zelf nog wel wat kanttekeningen; het kan altijd beter. Maar ook wij waren best gruts op de eerste Gruts. Dat de man op de voorpagina direct daarna werd verkozen tot Geffenaar van het jaar, maakt duidelijk welke impact ons blad nu al heeft. Grapje natuurlijk. Ronny, nogmaals van harte gefeliciteerd met je terechte uitver kiezing.

Dat de man op de voor pagina direct daarna werd verkozen tot Geffenaar van het jaar, maakt duidelijk welke impact ons blad nu al heeft.

Om er voor te zorgen dat er ook een derde Gruts verschijnt, zijn we vooral afhankelijk van de medewerking van vrijwilli gers. Schrijvers, fotografen, opmakers: meld je aan. Want wat is er nou mooier dan een bijdrage te mogen leveren aan dit prachtige blad, door, over en voor Geffenaren? Ook tips voor artikelen zijn welkom: geffensmagazine@gmail.com.

Tekst door Peter van Erp fotografie door Carlos Geurts

De club

TC De Windmolens

In hun glorietijd werden zij het ‘gele gevaar’ genoemd. Wielerclub De Windmolens behoorde ooit tot de beste en grootste clubs van ons land. Deze indrukwekkende geschiedenis is in 2018 door Ruud Verhagen vastgelegd in een special van ‘Auw Neijts’.

Vandaag de dag zijn ze iets minder gevaarlijk maar Toer- en fietsclub (TC) De Windmolens, zoals ze tegenwoordig heten, is nog altijd een bruisende vereniging. Het accent is verlegd van wedstrijdrijden naar meer recreatieve tochten. Wat overigens niet wil zeggen dat men zich niet in het zweet werkt. Iedere zondagochtend wordt er flink gebeuld op de stalen rossen.

Gevarieerde club (Bestuurs)leden Jurgen van Nistelrooij en Rob van Nistelrooij vertellen er graag over. Jurgen: “We hebben een gevarieerde club. Zo’n 40 leden in de leeftijd van 25-75 jaar. Helaas hebben we sinds vorig jaar geen vrouwelijke leden meer”. Rob: “Terwijl het allang niet meer alleen een mannensport is, dus wees welkom!”

Samen uit, samen thuis De club kenmerkt zich door haar gezellige sfeer. Jurgen: “We hebben ook leden uit Oss, Nuland, Maliskamp en zelfs Wijchen. Die kiezen ervoor om hier hun hobby uit te oefenen. Het is een sociaal gebeuren. Samen fanatiek sporten, maar er is ook oprechte interesse in elkaar”. Rob: “Iedereen met een gemiddelde conditie kan meedoen. We hebben drie groepen met elk een eigen snelheidsniveau. Bo

vendien houden we altijd rekening met elkaar. Samen uit, samen thuis”.

Op zondag wordt er 70-120 km af gelegd. Een goed uitgezette route en veiligheid voor jezelf en medeweggebruikers staan voorop. Een fietsverzekering en kleding is bij het lidmaatschap inbegrepen.

Rob: “Gezelligheid is ook belangrijk. Er is een koffiestop en een aantal leden pakken na afloop nog een borrel bij de Gover. Wie wil kan nog twee avonden een korte rit rijden of met de senioren mee op dinsdagochtend”. Jurgen lacht: “Inclusief een kopje koffie bij ‘de gele M’ met 65+korting”.

Meer dan wielrennen

In de winter staat alles op een lager pitje. Som mige leden hangen de fiets even weg, anderen bikkelen door. Ook trekken leden op de mountainbike de bossen in of gaan met de gravelbike (voornamelijk op grindpaden) op pad.

De club organiseert daarnaast evenementen voor alle fietslief hebbers. Een gravelride, mountainbiketocht en een gezinsfiet stocht langs monumenten; De Bike+ toer. Voor de eigen leden is er de BBQ en nieuwjaarsborrel. Ook organiseren leden zelf fietsreizen naar bijvoorbeeld Mallorca en Valkenburg.

Jurgen: “Je kunt altijd een keertje vrijblijvend meerijden. Stuur dan even een berichtje naar bestuur@dewindmolens.nl “.

De club kenmerkt zich door haar gezellige sfeer

Tekst door Jan van der Zande fotografie door Martijn Schraa

Baas & Beest Baasjes en hun huisdier

Ook in Geffen ontbreekt het niet aan baasjes en hun huis dieren. Iedere uitgave lichten we een baasje met zijn of haar huisdier uit.

Dit keer zijn dat de honden van Guido en Ingrid, Xsara en Xena. Wanneer je K&H Decoraties volgt op Facebook of regelmatig in- of langs de winkel komt, móet je haast wel weten van de honden van Guido en Ingrid. Regelmatig verschijnen ze in hun berichten en zijn ze in de winkel aanwezig. Afgelopen zomer namen zij afscheid van hun hond Djenna. Gelukkig komt pup Xena deze pijn een klein beetje verzachten.

Wat voor ras of kruising zijn Xsara en Xena?

Xsara en Xena zijn beiden kruisingen van verschillende honden.

Hoe zijn Xsara en Xena bij jullie terecht gekomen?

Xsara via een advertentie in Nuland en Xena via een advertentie in Deil bij een dierenarts.

Zit er nog een speciale betekenis in de namen van Xsara en Xena?

De betekenis van Xsara en Xena zijn beide gemengd met de namen van onze oude honden (Xena is gemengd met Xsara en onze onlangs overleden hond Djenna).

Hoe omschrijf je de karakters van Xsara en Xena en hun rol in huis (of in de winkel)?

Heel lief, sociaal en waakzaam. Xena is nog in de leer.

Waar genieten jullie het meeste van met jullie honden? Wij genieten heel de dag door van onze honden, ze horen bij ons leven zowel thuis als in de winkel.

Hebben jullie nog een goede of leuke tip voor baasjes met hun huisdier?

Geniet van elke dag met je hond want het kan zomaar de laat ste zijn.

Tekst en fotografie door Eva Langens

Nieuw in het dorp

‘Iedereen begroet je hier, zelfs pubers!’

Linda en Huub Willems wonen sinds een klein jaar samen met hun hond in de Jasmijn in Geffen. Ze verhuisden vanuit ’s-Hertogenbosch naar ons kleine dorpje en voelden zich meteen thuis.

Linda is geboren en getogen in ’s-Herto genbosch. Het was de plek waar ze naar eigen zeggen nóóit meer wegging (maar toen wist ze nog niet hoe leuk Geffen was). “We wonen nu alweer bijna een jaar hier en ik heb nog geen seconde spijt gehad.” Huub is geboren in Nij megen en groeide op in Wijchen. “Geffen voelt voor mij een beetje als Wijchen toentertijd. Het is één van de redenen waarom ik het zo fijn vind om hier te wonen, het voelt een beetje als ‘vroeger’.” Een tijdje nadat het stel elkaar leerde kennen, gingen ze samenwonen in Den Bosch. Hoewel het voor Linda even slik ken was, wilden ze op een gegeven moment toch graag de dorpse kant op en gingen ze op zoek naar een ruimer huis in de regio.

Warm ontvangst

“Het is heerlijk hier, met al die ruimte en rust en tegelijkertijd levendigheid om ons heen”, zegt Linda.

Tussen de verschillende bezichtigingen zat ook hun huidige huis. “Dat voelde meteen goed. Je had moeten zien hoe blij we waren toen we te horen kregen dat ons bod was geaccepteerd”, zegt Linda, die ook meteen toegeeft dat ze nooit meer echt aan hun oude huis heeft teruggedacht. “We hebben veel en leuk contact met de buurt. Al voor we de sleutel kregen, werden we uitgeno digd voor de burendag. Heel gezellig en een warm ont vangst. En ook onze housewar ming, waar we de hele straat hadden uitgenodigd, was een succes.” Doordat ze veel met de hond wandelen, maakten ze meteen veel praatjes op straat. “Het is zo anders dan Den Bosch. Iedereen begroet je hier, zelfs pubers!” Die dorpse karaktertrekken bevallen Huub ook erg. “Mensen laten elkaar hier in hun waarde en vinden het leuk om gezellig te kletsen, zon der dat er verplichtingen aan vast zitten. Ik voel me vanaf het begin al welkom en thuis.”

Zoete inval Naast het wandelen met de hond kijken de twee ook graag naar de Formule 1, brengen ze met regelmaat tijd door met vrienden in hun zelfgebouwde barretje in de tuin, en genieten ze van de zoete inval in hun huis.

“Het is heerlijk hier, met al die ruimte en rust en tegelijkertijd levendigheid om ons heen”, zegt Linda. “Geffen is super leuk!”

Tekst door Temmie van uden fotografie door Eva Langens

De ondernemer

Kabelsenzo

Een gat in de markt. Menig onder neming is er groot mee geworden. Zodoende zag Jan Verhagen, toen hij online maar moeilijk een Usb C kabeltje kon vinden, daar wel brood in. Toen Mark Peters en Tijn van Oorschot zich hierbij aansloten, was Kabelsenzo.nl geboren. Een groep jonge ondernemers die met behulp van ieder hun eigen expertise de online retail in is gerold. En met succes. Gestaag wint hun webwinkel aan producten en worden de zaken steeds professioneler aangepakt. Daarnaast houdt Kabelsenzo.nl sinds anderhalf jaar kantoor in ‘De Florijn’, wat hun ambities bepaald niet heeft doen slinken.

De werkzaamheden

Kabelsenzo.nl houdt zich met name bezig met de online verkoop van consumen tenelektronica en bureauaccessoires, al trekken zij hun assortiment met enige regelmaat wat breder. Dit gebeurt via de eigen website, als wederverkoper op Bol.com en sinds kort ook via Amazon. nl. Omdat zij bij de wederverkoop maar beperkt inzicht hadden in hun resultaten, hebben zij een eigen applicatie ontwik keld om dit inzicht te verbeteren. En die applicatie bevalt hen zo goed, dat zij hem maar wat graag met de wereld delen. Hierdoor is Kabelsenzo.nl naast een online retailer sinds kort ook een heuse ICT-dienstverlener.

De Werksfeer

De werkzaamheden voor Kabelsenzo.nl worden door alle 3 de heren naast hun fulltime baan uitgevoerd. Dit betekent dat er vele avond- en weekenduren in ‘De Florijn’ worden gesleten. Met behulp van een bakje chips of nootjes en af en toe een flesje bier wordt er tijdens deze uurtjes zwoe gen toch voor de nodige gezel ligheid gezorgd. En dat is ook wel nodig, want meer dan eens lopen dit soort sessies uit op nacht werk. Gelukkig kennen de heren elkaar al lang, waar door de onderlinge sfeer zelfs tot in de late uurtjes goed blijft. Om extra slagen te kunnen maken, wordt een aantal keer per jaar een werkweekend geboekt. Op een recreatiepark naar keuze wordt dan het gehele weekend flink doorgewerkt. En ook al is het park doorgaans niet op dit type recreatie ingericht, toch zijn de weekendjes altijd meer dan geslaagd en de gemaakte slagen groot.

Maak duidelijke afspraken met elkaar, over wat je van elkaar wil en kunt verwachten

een aanvullende tip voor mensen die samen met vrienden iets op touw willen zetten. ‘Maak duidelijke afspraken met elkaar, over wat je van elkaar wil en kunt verwachten. Hierdoor worden privé en zakelijk geen warboel en kun je elkaar wanneer nodig blijven aanspreken.’ Die laatste tip bleek achteraf een gouden zet. Tot nu toe is de onder linge vriendschap eerder een toegevoegde waarde dan een valkuil.

De Toekomst

Tijn, Mark en Jan kijken vol vertrouwen naar de toe komst. De verkoop via Bol. com gaat goed, groeit nog iedere maand en sinds kort proberen zij via Amazon.nl de verkopen nog verder op te stuwen. Daarnaast hebben de eerste klanten van hun applicatie zich inmiddels gemeld. Het zijn dus drukke tijden voor Kabelsenzo.nl, maar dit ondernemend trio heeft meer dan voldoende energie om beide pijlers tot een succes te maken.

De Tip

‘Gewoon doen’, geeft Jan Verhagen als eerste tip. ‘Soms gaan dingen mis, maar het kan altijd 2 kanten op. Risico’s durven nemen en je verlies nemen als het een keer fout loopt.’ Daarnaast heeft hij nog

Tekst door Rens van Orsouw fotografie door André Sleutjes

Dienstmeisje in het klooster Ans Wagemakers

Het werd haar eerste baan, dienst meisje in het klooster van Geffen. September 1957, Ans Wagemakers ver liet de lagere school en ging werken. 12 Jaar jong was ze. Omdat ze niet goed kon rekenen dachten haar ouders dat het beter was niet ‘door te gaan leren’. “Nu zou ik waarschijn lijk de diagnose dyscalculie hebben gekregen”, zegt Ans. Aanvankelijk vond Ans deze baan een beetje eng omdat ze bang was van enkele meis jes / vrouwen met een beperking die in het klooster woonden. Maar die angst verdween snel toen ze Betsy, Lieske, Maria en Diny beter leerde kennen. “Ze waren geweldig”, zegt Ans. “Ik kon bij hen nog een beetje kind zijn, we hadden veel plezier samen. Betsy, Lieske, Maria en Diny werkten in de keuken”. De dorpelin gen kenden deze meisjes die in het klooster woonden, de zusters gingen regelmatig met hen wandelen.

Het Klooster met bewaarschool, bejaardenhuis en boerderij In de jaren vijftig en zestig werd het Geffense Klooster nog volledig gerund door de congregatie van ‘De Zusters van Liefde’. De zusters werkten op de meisjesschool tegenover het klooster.

De bewaarschool voor kleuters en het bejaardenhuis, die ze ook runden, waren inpandig. In het klooster woonden ook een aantal mensen met een beperking. De zusters hadden een eigen boerderij, ze waren zelfvoorzie nend wat betreft groenten, fruit, vlees en zuivel. Enkele mensen uit Geffen hadden een baan in het klooster zoals b.v Ans als dienstmeisje en Marinus van den Boom werkte op de boerderij. “Eén van mijn taken was portier”, zegt Ans. “Er hingen ‘Downton Abbey bellen’ zodat ik precies kon zien aan welke deur gebeld werd. Aan de hoofddeur belde het deftige volk, aan de tweede deur kwa men de bezorgers en leveranciers en dan was er nog een deur voor het werkvolk. Die bel ging eigenlijk nooit. Waarschijnlijk kwamen de mensen daar gewoon zelf naar binnen”.

Aan weerszijde van de hoofdingang aan de Kloosterstraat waren de spreekka mers. Daar bracht Ans het bezoek koffie en thee. Ook de telefoon aannemen was een van de taken van Ans.

“In het begin vond ik het allemaal enorm spannend, wij hadden thuis geen tele

foon. Op een dag moest ik van Moeder Overste een taxi be stellen. ‘Ans, bel jij even mijnheer Dekkers’. Het zweet brak me uit. Ik had nog nooit zelf iemand gebeld. Hoorn eraf, wachten op de begintoon, drie cijfers draaien, weer wachten of hij overgaat…”. Met een trillend stemmetje bestelde Ans een taxi bij Jas Dekkers die in Geffen ook wel ‘de langen Dekker’ genoemd omdat hij bijna twee meter lang was.

Dweilen met jute zakken

Er was verschil in de kamers van de be woners van het bejaardenhuis. Degenen die ‘op stand’ woonden hadden een dub bele kamer. Zoals b.v. juffrouw van Heck. In haar kamer stonden twee crapauds*. Wanneer Ans samen met Leen van Griensven haar kamer poetste mochten ze de radio aanzetten. “Dan hadden we lol samen. We dansten op liedjes bij ‘Arbeidsminen’ en we ploften daarna in die crapauds.”

Aan Opa Kaptein heeft Ans ook goede herinneringen. Hij woonde niet op stand

Er hingen ‘Downton Abbey bellen’ zodat ik precies kon zien aan welke deur gebeld werd

Tekst door Leny Romme fotografie door Jos van Erp

maar in een soort inloopkast. Zijn bed, een tafel en een stoel pasten er net in. Een aardige man die uit de Bollenstreek kwam en alles wist van amaryllissen. Hij werkte in de kas van de kloostertuin. “De granieten gangen in het klooster dweilden we met jute zakken”, vertelt Ans. “Regelmatig waren de zusters in retraite en dan zaten ze bijna de hele dag te bid den in de kapel. Moeder Overste zat altijd achteraan want ik moest haar wel eens storen als er bezoek of telefoon was”. Moeder Overste vroeg Ans ook eens of ze al menstrueerde. Ans had namelijk regelmatig last van buikpijn. “Ik kende dat woord helemaal niet maar ik had wel een vermoeden wat ze bedoelde”.

De kerk van Heesch in brand Ans herinnert zich ook nog goed hoe op een zomerse dag in 1961 de kerk van Heesch in brand was gevlogen. In de verre omgeving was deze brand te zien. “Vanuit de zolder van het Klooster konden we de kerk zien branden. Lies, de pastoorsmeid uit de pastorie tegen over, kwam ook op de kloosterzolder kijken naar de brand. Ik weet nog dat ze huilde. Ze kwam uit Heesch en was hevig ontdaan over hun mooie kerk die in vlam men opging”.

Na bijna 65 jaar vertelt Ans nog steeds met veel enthousiasme over haar eerste baan. Dienstmeisje in het Oude Klooster dat toen nog een echt klooster was. “Ik heb het daar heel leuk gehad en ik leerde er veel. Ze waren goed voor mij en hielden zeker rekening met mijn leef tijd. Op vrijdag mocht ik altijd naar ‘Tijd voor teenagers’ op de radio luisteren in spreekkamer 1. De Blue Diamonds, Cliff Richard en de The Everly Brothers. Lekker dansen tussen de werkzaamheden door,” vertelt Ans met een grote glimlach. “Maar wat ik vooral daar heb geleerd is respect voor mensen met een beper king. Ze horen erbij, ze mogen er zijn. Ook al zien ze er soms wat anders uit en gedragen ze zich anders, ze zijn net zo waardevol voor de maatschappij als ieder ander”, zo eindigt Ans haar verhaal met een wijze persoonlijke levensles.

* Crapauds =Beklede leunstoel.

In de spotlight

Jo

is door prutsen aan auto’s domweg gelukkig aan de Leiweg

Driekwart Geffen weet wie hij is, waar hij woont, wat hij doet. Maar hem écht kennen, dat is voorbehou den aan een handjevol dorpsgenoten. Tijd voor een nadere kennismaking met een man van wie zijn bijnaam vaak verward wordt met zijn achter naam.

Wat gebeurt er achter het hek bij Jo van Nes aan de Leiweg? Wat is het voor man? En heet-ie eigenlijk wel Van Nes? Dat zijn drie vragen die veel Geffenaren stellen over onze semi-bekende dorpsgenoot. Laten we beginnen met het kortste ant woord, oftewel dat op de laatste vraag. “Ik heet Van Griensven, maar ik ben zo bekend onder die andere naam, dat denk ik niet iedereen dat weet. Waar die bij naam vandaan komt en wat die betekent, dat weet ik zelf niet eens. Mijn opa werd al zo genoemd, al had die ook nog een andere bijnaam, ‘de Pa’.”

Daar kent Jo (74 jaar oud, geboren aan de Broekstraat, al zo’n zes decennia woonachtig op zijn huidige stek) wel het

verhaal achter. “Mijn opa kreeg vroeger kinderen uit Amsterdam over de vloer, om op de boerderij goed te kunnen eten. Als hij ze dan meenam naar het dorp,

komen vaak zat naar hem. Dat vindt hij gezellig, iedereen krijgt een vriendelijk ontvangst. Een paradijsvogel? Misschien wel, in de goede betekenis van het woord, en dat komt dan vooral door zijn passie voor het sleutelen aan auto’s.

dan noemden die kinderen hem ‘pa’. Dat was natuurlijk geen dorpspraat, dat viel op. Maar ‘de Pa’ ging niet door op mijn vader, Van Nes wel. Zoals ik die bijnaam ook weer kreeg, in tegenstelling tot mijn vijf zussen.”

Jo is een kleurrijke man die smeuïg vertelt, zo blijkt tijdens dit interview. Een kluizenaar of een Einzelgänger? Welnee, hij komt niet vaak in het dorp, zelfs niet bij Effe noar Geffe - “ben er wel een paar keer geweest, dat is elk jaar ongeveer hetzelfde” - maar mensen uit Geffen

Het erf met daarop al die auto’s maakt mensen nieuwsgierig. Als iemand het hek open wil maken, is hij of zij dan welkom? “Ja hoor, als ik zie dat het goed volk is”, zegt hij lachend. En een rondleiding over het erf is zeker de moeite waard. Die paar auto’s die je vanaf de weg ziet, is slechts het topje van de ijsberg. Ga je een hoek om, dan tilt hij een doek op, en staat daar ineens een Chevrolet die dertig jaar niet gereden heeft. “Maar die zou ik binnen een uur weer aan de praat hebben.”

Even later maakt hij wel de kanttekening dat de ouderdom en zijn herseninfarct van 14 jaar geleden soms parten gaan spelen. Zo héndig als het ooit ging, dat gaat het niet meer. Desalniettemin staan er zoveel auto’s - legervoertuigen,

“Het erf met daarop al die auto’s maakt mensen nieuwsgierig.”

Tekst door Geert Piek fotografie door Edwin van Zandvoort

campers, grote ‘Amerikanen’, kleine stadswagens - dat ze niet op twee handen te tellen zijn. “Maar ik ben wel langzaam aan het afbou wen hoor. Als ik er een weg kan doen, dan doe ik dat.” En wat er ooit met zijn verzameling auto’s gebeurt als hij er zelf niet meer is? Dat maakt hem niet zoveel uit, al is hij wel heel blij dat zijn kleinzoon Steef heel geïnteresseerd is in auto’s en naar hem aardt qua verzamelen.

Hoe startte Jo zelf ooit met deze hobby, of beter gezegd passie? “Toen ik jonger was en samen was met mijn eerste vrouw Ria, had ik een druk leven. Ik was postbode hier in de buurt, oberde bij De Leeuwerik in de polder, had zelf honderd varkens in de schuur, hielp Ria soms nog in haar friettent in Oss en deed ook nog loonwerk. Dat werd sommige zomers zo druk, dat ik daarmee stopte. En toen begon ik met autocrossen en het prutsen aan auto’s.”

Dat stopte dus nooit meer. Voor hoeveel

kapitaal er staat? “Geen idee, ik ben helemaal niet materia listisch.” Dat laatste kun je merken in zijn huis. De tijd lijkt daar te hebben stilge staan. Hij voelt zich hele maal op zijn gemak in zijn keuken, die qua inrichting en apparatuur gebruikt zou kunnen worden voor een tv-se rie over vroeger. En op die auto’s na geldt dat eigenlijk ook wel voor zijn erf. Daar scharrelen wat kippen, lopen een paar katten en waakt een hond.

In dat decor voelt Jo zich als een vis in het water. Dat gevoel wordt versterkt door de nabijheid van jongste dochter Tanja en haar twee kinderen, die erbij wonen in een omge bouwde stal. “Daarom ben ik 95 procent van mijn tijd hier thuis, in mijn overall. Maar ik vind het ook nog altijd heerlijk om te rijden, wat ik hier rondom huis doe, zeker als ik in zo’n grote Amerikaan rondrijd. En ook dan voel ik me gelukkig.”

“Daar ‘rommel’ ik wat in het magazijn, beetje spullen aanvullen”

In duel… met Angela en Sanne

Op een broeierige donderdagavond in augustus nemen beide dames plaats op de spreekstoel om het te hebben over hun afscheid van het eerste dameselftal van Nooit Gedacht. Beide dames hebben een lange peri ode de rood-witte kleuren van het eerste elftal verdedigd en zullen het komend jaar actief zijn in het tweede elftal.

Angela over Angela “Ik speel, denk ik, vanaf mijn 13de al mee bij Dames 1, ik speelde zelf toen nog in de D-jeugd. Af en toe mocht ik dan een wedstrijdje meedoen, dit was destijds onder het bewind van Arie Jagers. Het was toen wel nog echt anders voetbal len, het verschil met nu is best wel groot. Nu is het lichaam is eigenlijk een beetje klaar met het voetballen, ik liep bijna heel de week bij specialisten: fysiotherapeut, masseur, naalden, etc. Het kostte me elke week een hoop geld om op zondag fit te zijn. Ik werk als inkomensconsulent bij de gemeente Maashorst. Ik help mensen (of niet) aan een bijstandsuitkering. Ik woon al een behoorlijke tijd samen met mijn vriend Bart in Geffen en we zijn de trotse bezitters van een Toypoedel genaamd Rexy.

Naast het voetballen heb ik, denk ik, wel een beetje een sneakers en een spijker

broeken fetisj. (Sanne beaamt dit, B.V.) Ik denk dat ik wel 80 spijkerbroeken heb, Bart vindt dit maar bijzonder, volgens hem lijken ze allemaal op elkaar.”

Sanne over Sanne

“Ik ben pas later in het eerste elftal komen voetballen, ik heb eerst gedu rende een aantal seizoenen in het tweede elftal gespeeld. Trainer Rinus heeft me destijds naar het eerste gehaald. Ik woon sinds november samen met mijn vriend Marc in Erp, waar Marc vandaan komt. Dit was in het begin even wennen, omdat ik eigenlijk mijn hele leven hier gewoond heb, maar ik heb het ook wel chill daar. Het drie keer per week op en neer reizen heeft me wel doen besluiten om wat lager te gaan voetbal len.

Ik werk voor BJC tools, een groothandel in gereedschap. Ik werk op de klantenservice en administratie.”

Onderlinge band.

Angela: “Vroeger hadden we binnen het eerste beide wel ons eigen clubje waar we veel mee optrokken, later toen we ouder

werden, trokken we wel wat meer naar elkaar toe. Dit komt ook omdat er steeds minder meiden van de ´oude garde´ overbleven. We kunnen het goed vinden samen.”

Goede eigenschap

Sanne: “Angela is heel fanatiek en heeft een ongekende winnaarsmentaliteit, Angela is enorm balvast en doelgericht.” Angela: “Sanne is heel gedreven en wil altijd winnen. Daarnaast is Sanne bijzon der rap.”

Sporten buiten het voetbal

Angela: “Ik ben sinds kort begonnen met paddellen, dit doe ik samen met mijn broertje Marc of met vriendinnen. Vroe ger ging ik in de zomer (als het voetbal stil lag) altijd tennissen.”

Sanne: “Buiten het voetbal om eigenlijk alleen het zaal voetballen, maar dat is ook voetbal natuurlijk, er ontstaat komend jaar een gat op dins dag. Ik vind het wel fijn om relaxt niets te doen.”

Rust

Sanne: “Thuis heb ik eigenlijk altijd wel iets te doen, ik vind het wel heerlijk om online te

Dit komt ook omdat er steeds minder meiden van de ‘oude garde´ overbleven

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Eva Langens

In duel met...

shoppen. Ik kan gerust uren scrollen op mijn telefoon, ik koop dan niet altijd iets, gewoon lekker ‘schuumen´ daar word ik wel rustig van.”

Angela: “Lekker thuis op de bank liggen en Netflix of Videoland kijken is heerlijk rustgevend. Op vakantie wil ik nog wel eens een boek lezen, thuis gun ik mezelf daar de tijd niet echt voor.”

Blij

Angela: “Ik word wel blij als de zon schijnt, lekker in de tuin liggen. Ook van thuiswer ken kan ik wel blij worden, dan kan ik mijn tijd wat beter indelen.”

Sanne: “Ik ben blij als alles loopt zoals ik zou willen. Een avondje met vriendinnen, gezellig kletsen vind ik ook super fijn.”

Boos

Angela: “Boos ben ik eigenlijk nooit echt, en als ik als eens boos ben is dit niet heel lang”.

Sanne: “Ik ben ook niet vaak boos, wel soms een beetje chagrijnig. Ik kan dan vooral lekker gaan zitten klagen.”

Belangrijk

Sanne: ´Ik vind eerlijkheid en gezondheid wel belangrijk, maar ook familie, vriendin nen en natuurlijk Marc.”

Angela: “Inkomen is belangrijk, anders kan ik geen schoenen kopen…!”

Wat willen jullie verder nog kwijt?

Angela: “Dat Gruts een mooi initiatief is!” Sanne: “Dat we kampioen gaan worden met Dames 2!... Uh…zet er dat trouwens maar niet in!”

De muzikant

De tweede familie van

De muzikant

Hij zal niet ouder dan een jaar of acht zijn geweest, die eerste keer dat hij een accordeon oppakte. De kleine Johnny Steenbergen had toen nog geen idee hoe het loeizware instrument precies werkte. Maar sinds dat moment heeft hij de accordeon niet meer losgelaten. Op allerhande feesten en partijen maakt hij muziek. Alleen of in een duo. Smartlap, schlager of Franse musettes. Net wat de mensen willen.

,,Mijn vader Louis was natuurlijk apetrots, van hem heb ik de beginselen geleerd”, zegt Johnny in zijn studioaan-huis. ,,Hij was de eerste muziekleraar die ik had. En hij had meteen één heel belangrijk les: ik moest de accordeon andersom vasthouden. Ik had het mezelf aangeleerd met de bassen rechts en het klavier links. Vijftig procent kans, maar ik deed het net verkeerd.”

Na die valse start leert de accordeonist snel. Hij gaat naar de muziekschool in Oss, maar krijgt al snel het aanbod om naar Coen van Orsouw te gaan in Amster dam. Een wereldreis in die tijd. En bovendien behoor lijk duur. Maar les krijgen van deze bekende accordeo nist, componist en arrangeur is hem veel waard. Vader Louis sluit daarom een dealtje met de docent. Terwijl Johnny elke zaterdagochtend binnen les krijgt, helpt Louis als metselaar met het aanleggen van een nieuwe studio voor Coen in Amsterdam.

Door al dat oefenen en een muziekconcours in België verdient Steenbergen een plek op het conservato rium in Tilburg. Doordeweeks leert hij er klassiek, in de weekenden speelt hij net zo graag bekende evergreens op feestjes. Piano is er een verplicht bijvak voor alle studenten, behalve de gitaristen. Die hebben immers lange nagels nodig om te tokkelen en dat zit bij de piano alleen maar in de weg. Maar ja, ook een gitarist breekt wel eens een nagel. Daarom ontstaat op de school een levendig handeltje. Verschillende keren laat Johnny zijn eigen duimnagels lang groeien om ze vervolgens voor een paar flesjes bier te verkopen aan een onfortuinlijke gitarist. Ieder een blij.

Johnny haalt in 1987 zijn diploma. Hij speelt later met Silverdream en nog altijd met duo Prettig Weekend. Van zijn passie heeft hij zijn beroep kunnen maken. In zijn eigen studio heeft hij een lespraktijk. Niet alleen de accordeonlessen zijn behoorlijk in trek, ook de keyboard- en pianolessen worden druk bezocht. De jongste leerling is 8 jaar oud, de oudste halfweg 70. Tussendoor treedt hij op van verzorgingshuis tot wijnproeverij. ,,Vroeger waren de feestjes van half 9 tot diep in de nacht. Nu veel vaker van 4 uur ‘s middags tot het begin van de avond. Dat vind ik wel zo fijn.”

De muzikale genen heeft hij doorgegeven aan zijn twee dochters, van wie één keyboard heeft gespeeld en de ander nog steeds actief is op saxofoon. Prachtige instrumenten natuurlijk, maar ze halen het niet bij de accordeon. ,,Je kunt in je eentje een complete melodie en begeleiding spelen. Daarom heb je niemand anders nodig voor een muziekstuk. Als er een accordeon bij komt, is er meteen sfeer. Dat is toch het mooiste wat er is.”

Als er een accordeon bij komt, is er meteen sfeer

Tekst door Roy van der Lee fotografie door Heidi van Boxtel

Hoe is het met René van Erp

‘Zonder waarschuwing viel ik neer’

Binnen enkele seconden verandert je leven totaal. Het zal je maar gebeu ren… Maar René blijft er optimistisch over en vertelt met humor wat hem is overkomen. “Zo mooi om te ervaren hoeveel mensen je willen helpen!”

Geffenaar en werk René is een echte Geffenaar, in 1964 zag hij het levenslicht in het gezin van Adri aan en Drika van Erp. Hij was de jongste van het gezin, met broers Ad en Henk en zus Marja. Hij groeide op aan de Brede weg en heeft daar hele goede herinnerin gen aan. “Het was een mooi buurtje”. Na de Aloysiusschool met onder andere ‘mister’ Pasnagel en ‘mister’ Prinssen, ging hij naar het Maasland College. René: “Maar daar werd ik na een jaar afgevoerd. Ik had een geweldige tijd op De Pelgrim Mavo waar het een beetje vrijgevochten was.” Na de MTS werktuigbouwkunde ging hij werken bij Stork in Boxmeer, waarna hij overstapte naar WEMO in Den

Bosch. René: “Ik werkte vaak in het bui tenland, soms wel 7 maanden aan één stuk. We wilden een derde kind, maar Anita zag dat niet zitten als ik zo vaak ver weg was, dus stapte ik over naar Organon. Na wat wisselingen en reorga nisaties werd ik ‘Technical Lead’ bij Dio synth. Ik had veel schik, maar had het wel erg druk. En ik kreeg er hoge bloeddruk van.”

Noodlot René: “Het gebeurde op 30 december 2017. Ik had meegedaan aan de Geffense Kwis, nadat het kwisboek was ingeleverd keek ik met de kinderen naar het darten. Daarna de hond uitlaten en naar bed. Ik moest nog even naar de wc en vanuit het niets viel ik ineens op de grond. Ik zei nog tegen Anita: ‘Ga maar in bed liggen’, maar zij vertrouwde het niet en zei: ‘Als je niet zelf op kunt staan, bel ik de ambulance.’ Ik kon echt niets…en dat ineens, zonder voortekenen.”

Anita belde 112, de ambulance kwam vanuit het veld de Bredeweg ingereden en nam René mee naar het ziekenhuis in Nieuwegein. Daar werden testen gedaan en een MRI-scan gemaakt. Vrij snel werd medegedeeld dat René een hersenin farct had gehad en dat Anita juist had gehandeld door snel 112 te bellen. René: “Ze joegen meteen medicijnen door mijn lichaam, dankzij Anita zit ik hier nog!”

Revalidatie

Halfzijdig verlamd lag René in het zieken huis en kon gelukkig starten aan de lange weg terug. Dertien weken in de Tolbrug revalideren; leren wat je lichaam wel en niet meer kan. René: “Iedereen heeft zich daar voor mij kapotgelopen, maar wat was ik blij dat ik naar huis mocht. Dat was voor mij echt een feestdag! In de Sint Maartenkliniek heb ik 10 ses sies van een uur op een looprobot gestaan. Hierdoor werden mijn spieren, zenuwen en hersenen gestimuleerd. Dat heeft mij echt heel veel geholpen.

Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Martijn van Amstel

Daarna ben ik thuis gaan oefenen. Bij Nooit Gedacht werd het kunstgrasveld aangelegd, kon ik mooi over de Steltonplaten lopen, die waren erg vlak, voor mij ideaal. En Anita ging telkens mee, stel dat ik zou vallen. Daarna heb ik hier in de buurt mijn eigen ‘parcours’ gemaakt, rondje Kouwenoord. En tegenwoordig doe ik aan fitness bij Move2Bfit.”

Draad weer oppakken Volop meedraaien in het arbeidsproces is voor René niet meer mogelijk. René: “Dat vind ik erg jammer, ik mis dat nog elke dag want ik ga graag met mensen om. Een paar maanden geleden heb ik nog een afscheidsfeest georganiseerd van m’n werk, er waren ongeveer zestig collega’s. Leuk! Ik ben opnieuw gaan lessen omdat ik weer auto wilde rijden. Dat is me gelukt. Ik ben heel blij dat ik dat weer kan en mag. Daarnaast heb ik een aangepaste fiets, ik ben zo blij dat ik zelfstandig weg kan. Als het mooi weer is fiets ik naar Jozefoord, waar Anita werkt, of naar Oss, Heesch of Uden. Ben laatst nog naar Kamp Vught geweest. Ik zit op schilderles bij Tonny Hanegraaf en heb al enkele schilderijen gemaakt. Ik help op vrijdag bij De Koppellinck als gastheer. Bij Nooit Gedacht draai ik diensten, leiders ontvangen, de sleutel beheren en zit ik in de activiteitencom missie en sponsorcommissie. Eén keer per week help ik bij Kom d’r in en op woensdagmorgen bij De Kastaan van Robert van der Doelen. Daar ‘rommel’ ik wat in het magazijn, beetje spullen aanvullen. En op dinsdag komen mijn twee ‘vaste oppassers’ Tiny en Wimke van Herpen. Dat is ontstaan toen Anita bij mij thuis moest blijven: kwamen Tiny en Wimke zodat zij kon

gaan zwemmen. Dat hebben we er maar ingehouden, kei gezellig!

Verder heb ik best nog wel een bewijsdrang. Zo ben ik al eens op tv geweest met de Omroep Brabant Kwis en heb ik me aangemeld om mee te doen aan de tv pro gramma’s ’50-50’ en ‘Beat the Champs’.

Toekomst

Kleine dingen worden groter en mooier, ik ben echt dankbaar

René wil beslist niet stilzitten, graag wil hij zich nog verder verbeteren en zijn herstel continueren. René: “Tijdens mijn revalidatie heb ik deel mogen nemen aan een project ‘REHAB Academy’. Hier werd me geleerd hoe om te gaan met mijn handicap en ontmoette ik een ervaringsdeskundige NAH (Niet Aangeboren Hersenlet sel). Dit vond ik dermate interessant zodat ik zelf ook de cursus gevolgd heb tot ervaringsdeskundige. Sinds dien mag ik lotgenoten en hun echtgenoten helpen en adviseren om zichzelf redzaam te maken. Graag wil ik andere mensen met NAH helpen en voorzien van de nodige informatie. Maar ze ook adviseren om te genieten van de vele mooie dingen in het leven, toch het meest belangrijke. Omdat ik graag maatschappelijk betrok ken wil blijven neem ik deel aan de Stamtafel. Sinds enkele maanden neem ik ook deel aan het ASD (Advies raad Sociaal Domein), waar ik de wijk Geffen vertegenwoordig aangaande de Bereikbaarheid, Toegankelijkheid en Bruikbaarheid (BTB) van openbare gele genheden in ons eigen Geffen.

Er is veel veranderd in ons leven, maar het is gek, ik geniet nog volop. Je geniet anders, kleine dingen worden groter en mooier. Ik ben echt dankbaar, er zijn zoveel mensen die geholpen hebben, dat is ongekend. Heel mooi!”

De hobby van

Plas

Je letterlijk onderdompelen in een totaal andere omgeving. Dat is wat duiken zo aantrekkelijk maakt voor Eric Rovers en zijn partner Simone Ceelen. Komt mooi uit dat ze pal naast de Geffense Plas wonen.

Het is maar een korte wandeling door het bos naar het clubhuis van de Waterman. Eric en Simone wonen praktisch op het terrein van de duikvereniging. Of eigenlijk is het andersom. Eric Rovers is geboren en getogen aan de rand van de Geffense Plas. De duikvereniging kwam later. Al scheelt het niet veel. De Waterman vierde vorig jaar het 50-jarig bestaan, Eric is maar twee jaar ouder.

Toch was de nabijheid van deze ver eniging niet de aanleiding om ook in de duiksport te gaan. “Net als zoveel mensen heb ik mijn eerste duikbre vet gehaald op vakantie. In mijn geval op Cyprus. Dan leer je de beginselen van de sport. Iedereen mag duikspul len huren, maar dat betekent nog niet dat je zomaar overal mag duiken. De norm is bijvoorbeeld dat je altijd met z’n tweeën gaat, zodat je elkaars uitrus ting kunt controleren en helpen als het nodig is.”

Pas nadat Eric Simone leerde kennen, kwam hij in contact met de duikver eniging in zijn achtertuin. “Zo mocht ik mee op duikvakanties en aanwezig zijn bij andere activiteiten van de club. In 2002 ben ik zelf ook lid geworden en heb ik de opleidingen gevolgd die ver eist zijn om overal aan mee te mogen doen.” Net als bij het zwemdiploma is er een oplopende trap aan vaardighe den die bij wordt gebracht. Alleen heet het hier geen A, B en C, maar 1, 2 en 3. “Er komt daarnaast best veel theorie bij kijken. Je moet er echt wel wat voor over hebben.”

Maar wat is dan toch de aantrekkings kracht van het duiken? “Je duikt letter lijk in een andere wereld”, stelt Simone. “Onder water heerst absolute rust. Geen telefoon. Zelfs geen geluid. Alleen dat van je eigen ademhaling.” Bij De Waterman zijn er leden die drie keer in de week de Geffense Plas in duiken, vooral voor de ontspanning. Onder het wateroppervlak van de plas

is meer te zien dan menigeen ver moedt. Daar heeft de duikvereniging zelf een flinke bijdrage aan geleverd. “Er zijn twee plezierjachten van acht meter lengte afgezonken”, weet Eric. “En ook een zeecontainer met daarin een klein doolhof. Speciaal als oefe nobject. Maar ook bomen die als rif dienst doen. We hebben ook drie grote steuren uitgezet en er zit een meerval van twee meter lang. Verder zitten er karpers, snoeken en kreeftjes. Het is geen Middelandse Zee, maar het zicht is gemiddeld altijd nog drie tot vier meter. En anders hebben we altijd nog lampen bij.”

Wie op YouTube zoekt op ‘Geffense Plas’ stuit al snel op onderwaterbeel den van leden van De Waterman. “Het is een echte familieclub”, vindt Eric. “We hebben leden in alle leeftijden en er worden heel vaak gezellige bijeen komsten georganiseerd.” Maar uitein delijk draait het natuurlijk allemaal om het duiken. In de eigen Geffense Plas, maar ook tijdens de duikvakanties of -uitstapjes. “In Nederland is Zeeland de populairste bestemming. In de Ooster schelde en het Grevelingenmeer zie je weer heel andere dingen dan in deze plas. Kelp, grote kreeften en sepia’s (soort inktvissen, red.) bijvoorbeeld.” In het buitenland staat de Rode Zee bij Egypte hoog op de lijst van mooie duik plaatsen. “Daar kwam een grote rifhaai recht op ons af gezwommen. Jammer genoeg klikte Simone de camera per ongeluk uit toen ze het wilde filmen en weer aan toen het voorbij was”, lacht Eric. Het beeld van een zwerm manta’s (grote roggen, red.) is waarschijnlijk wel het mooiste dat ze ooit zagen.

Een ander beeld dat Eric niet snel zal vergeten is dat van een Poolse vrouw die naar de bodem van de Geffense Plas was gezakt. Er was een grote red dingsactie op touw gezet, waar enkele leden van De Waterman toevallig bij werden betrokken. “Wij zijn op eigen initiatief een zoekactie gestart. Daarbij hadden we het voordeel van onze trai ning, waardoor we heel systematisch te werk gingen. Ik vond haar op vijfen halve meter diepte en heb haar naar boven gebracht. Jammer genoeg is ze nooit meer uit haar coma gekomen en vier dagen later overleden.”

De verborgen wereld onder het wateroppervlak van de Geffense

Tekst door Peter van Erp fotografie door Heidi van Boxtel

Dorpsproat

Wat zou je doen als je een groot geldbedrag zou winnen?

Jos Verstegen (52)

Ik zou zorgen dat ik en mijn omgeving niks te kort komen. Ik zou daarna alleen nog maar hele leuke dingen doen en mijzelf niet heel veel druk meer maken.

Luke van den Akker (21)

Ik zou het investeren om uitein delijk nog meer geld te maken. Misschien voor mezelf een huisje kopen en wat dingen die ik verder nodig heb, maar de rest investeren in huizen en gaan rentenieren.

Lotte van Heesbeen (27)

Ik zou een nieuwe auto kopen want ik rij nu volgens mijn vriend (Stef van Bergen) in een brom mobiel, een Toyota Aygo. Ik zou ook wel een groot huis willen kopen met een mooie, grote, groene tuin.

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Michel van Nistelrooij

Ik zou eerst lekker op vakantie gaan met vrienden. De rest van het geld zet ik op de bank, dan kan ik het gebruiken om een huis te kopen als ik oud genoeg ben.

(48)

Ik zou wat geld voor de kinderen apart zetten omdat het tegen woordig bijna niet te doen is om bijvoorbeeld een huis te kopen. Ik zou ook nog graag een huisje in Spanje willen, dat is iets wat ik al heel lang wil.

Christa Dollevoet (54)

Ik zou een mooie wereldreis gaan maken. Als er dan nog geld over was, zou ik blijven leven zoals ik leef. Misschien een dag minder gaan werken, mezelf nuttig maken, misschien dat ik vrijwilligers werk zou gaan doen ofzo.

Linda Savelkouls

Stein Schuurmans (13)