Kunst in Jette
Eind april is het naar goede gewoonte tijd voor het Artiestenparcours in Jette. Deze jaarlijkse hoogmis voor kunstenaars en kunstliefhebbers is dit jaar aan de vijftiende editie toe. Tal van Jetse kunstenaars stellen een heel weekend lang hun recentste werk tentoon. Ook de familie Indesteege-Jofré Gutiérrez is al jarenlang van de partij.
It's a family affair “Dit is het huis waar het allemaal begon”. Met die openingszin verwelkomt Karen Indesteege ons in het gezellige familiehuis in een rustige straat in het centrum van Jette. Al spreekt het gesprek dat we zullen voeren die stelling wat tegen. Want het verhaal van deze kunstenaarsfamilie vindt zijn oorsprong in een land hier ver vandaan. Rond de tafel zitten de zussen Javiera en Marta Jofré Gutiérrez, geboren in Chili, en Javiera’s dochter Karen, getogen Jetse. Javiera is schilderes die haar gedachten de vrije loop laat, Marta is dichteres en spreekt in metaforen en Karen zorgt voor de rode draad in het gesprek. Javiera en Marta, het verhaal van deze kunstenaarsfamilie begint bij jullie?
Javiera: “Tot nu toe, en hopelijk nog heel lang, wordt mijn leven bepaald door de kunsten. Ik schilder al sinds mijn vijf jaar. Ik studeerde schone kunsten aan de universiteit in Chili en hier in België behaalde ik een licentiaat archeologie en kunstgeschiedenis. Ik leerde over glasin-loodramen, inlegwerk, porselein… Dat wordt ook wel decoratieve kunst genoemd, maar voor mij is het simpelweg kunst. Ik wou dat ook kunnen maken. Dat leerde ik aan de academie van Anderlecht. Pas recent, in 2004, ontdekte ik dat ook mijn zus Marta een artistieke uitlaatklep had. Ik vond per ongeluk een van haar gedichten, dat me zwaar heeft ontroerd.” Marta: “Sindsdien maken we zowel samen als afzonderlijk werk. Inspiratie vinden we bij elkaar, in elkaars werk en bij onze familiegeschiedenis. Het is een cliché, maar we zijn allemaal kinderen van onze tijd en cultuur.” Karen: “De connectie die zij tussen elkaar hebben is zo sterk, dat ze, ook al leven ze van elkaar gescheiden, toch over dezelfde dingen nadenken, schrijven, creëren. De liefde voor elkaar,
voor de familie, de voorouders en het vaderland, dat zij in hun geest meedragen, is wat hen bindt. De liefde en het leven. En de liefde voor het leven.” Hoe komt het dat het zo lang duurde voor jullie die verbinding ontdekten?
Marta: “Het was een serie van toevalligheden tijdens mijn literaire studies die tot onze eerste tentoonstelling samen, ‘L’immigration de l’amour. Poésie et peinture’, heeft geleid. Toen begon alles samen te komen.” Javiera: “Tijdens de dictatuur van Pinochet was het taboe om je gedachten en gevoelens te tonen. We waren kinderen en leerden om te zwijgen, in de pas te lopen. Toch heeft ieder van ons zijn eigen manier gevonden om zich uit te drukken. Terugkijken is niet belangrijk. Nostalgie zonder spijt. Wat belangrijk is, is de toekomst.” Karen: “Al zou ik willen kunnen zeggen dat de het op mij geen impact heeft, ik draag die hele voorgeschiedenis toch mee. Dat zie ik ook bij anderen: de sociale kwestie in Chili is iets wat ons blijft raken (eind vorig jaar nog resulteerde een prijsverhoging in het openbaar vervoer en de privatisering van het
onderwijs tot bloedige protesten; nvdr.). Naast het artistieke zit ook het sociaal geëngageerde in ons DNA. ” Javiera: “Het verhaal van Chili is eigenlijk een universeel verhaal, nog lang niet uitverteld. Als vrouw, bijvoorbeeld, moeten we continu blijven vechten voor vrijheid, voor gelijkheid, voor respect. Hoewel, ‘ijveren’ is een beter woord dan ‘vechten’. Onze maatschappij is al zo gefocust op individualiteit en agressiviteit. Daarom is het zo mooi dat een jonge generatie opstaat, in Chili maar ook elders, die zegt: “Stop, basta!”. (lees verder op de volgende pagina)
Gazet van Jette
maart - april 2020
3
