Een echte trouwfilm

column

Lenie de Vries

Een échte trouwfilm

Mijn twee snaortjes vroegen laatst nieuwsgierig naar mijn trouwfilm. Ze hadden ‘m nog nooit gezien en allebei waren ze niet op onze trouwdag. Ik waarschuwde van tevoren voorzichtig dat onze film niet te vergelijken valt met de professionele trouwfilms van tegenwoordig. Producties met sprookjesachtige beelden, hier en daar een prachtig drone shot tussendoor, terwijl je op de achtergrond een romantisch nummer hoort. Mijn trouwfilm is… anders. Onder andere dankzij het camerawerk van mijn neef, die in- en uitzoomen bewerkstelligt door de camera dichterbij of verder weg te houden en bij wie de beelden beweeglijker worden naarmate de avond vordert. We hebben één mooi fragment van onze volle dansvloer en daarin zie je onze ‘cameraman’ uitbundig dansen op de voorgrond. Wie op dat moment filmde is ons tot op de dag van vandaag een raadsel.

Een vriend die niet op de bruiloft kon zijn, gaf de film cadeau. Hij kende wel iemand die kon monteren en zo wilde hij z’n afwezigheid goedmaken. Met alle horrorverhalen van vriendinnen – wiens filmbeelden nog steeds ergens onbewerkt op een inmiddels gecrashte computer staan – in m’n achterhoofd, nam ik zijn aanbod dankbaar aan. Oké, ik had achteraf zelf niet zo snel gekozen voor de neonkleurige letters in beeld of het panfluitconcert op de achtergrond. Het was ook wel een beetje jammer dat de datum aan het begin ruim een maand afwijkt van onze eigenlijke trouwdatum, maar ach: we hebben een film! Toen de betreffende vriend me trouwens ‘Prison Break’ overhandigde, had ik ook niet meteen door dat dát onze trouwfilm was. De oorspronkelijke hoes was kort daarvoor gesneuveld toen z’n kleine nichtje er een glas drinken overheen had laten vallen.

Na het zien van de film concludeerde het kalletjen van m’n jongste broer dat ze later twee trouwfilms wil – één mooie en één echte. Met die ‘echte’ refereerde ze aan mijn film en die, zo legde ze uit, is bedoeld om de herinneringen aan de dag

levend te houden. Ik liet die woorden bezinken en kwam tot het besef dat ik ontzettend blij moet zijn met mijn trouwfilm. Waar ook op te zien is dat mijn bruidegom ’s morgens keihard zijn teen stoot bij het aankleden. Of het geknaak na het nemen van foto’s op het strand, om het zand uit mijn schoenen te krijgen. Waarin wel ietwat veel close-ups zitten van m’n ome Lub, die niet in beeld wilde, maar die ook een uitgebreide rondgang langs alle tafels bevat. Superleuk om al onze gasten zeven jaar na dato terug te zien. Hetzelfde geldt voor het bezoek aan mijn bessien in De Schakel. Beelden die nu zoveel meer betekenen, omdat ze niet meer bij ons is.

Onze film begint bij het ontbijt ’s morgens en eindigt met de nafuif in ons nieuwe huis. Ze bevat naast leuke ook knullige, ongemakkelijke en hilarische momenten. De realiteit is nu eenmaal niet altijd sprookjesachtig en zo kijk ik ook niet op onze trouwdag terug. Het was de dag waarop wij officieel voor elkaar kozen en dat vierden met onze twee grote families, (bijna) al onze vrienden en kennissen. Het was druk, chaotisch, grappig, soms een beetje fout en soms mooi en bijzonder. Net als onze trouwfilm.