การได้พบสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ เช้าวันฟ้าใสเดือนเมษายน มุทิตา พานิช แปล
10
เช้าวันฟ้าใสวันหนึ่งในเดือนเมษายน ผมเดินสวนกับ สาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ตรอกเล็กในฮาราจุกุ ไม่ ใช่สาวน้อยที่สดสวยอะไรนัก และเธอก็ ไม่ได้สวม เสือ้ ผ้าเลอเลิศ ผมด้านหลังยังมีรอยนอนทับ อายุกค็ งเกือบ สามสิบเข้าไปแล้ว แต่จากระยะห้าสิบเมตรผมก็รู้ ได้แน่นอน ส�าหรับผม เธอเป็นสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ ตั้งแต่วินาทีที่ สายตาพบร่างเธอ ใจผมสั่นไม่เป็นจังหวะ ในปากแห้งผาก ราวทะเลทราย คุณอาจมีรสนิยมชมชอบหญิงสาวบางประเภท อย่างเช่น ชอบสาวข้อเท้าเรียวเล็ก ยังไงก็ชอบสาวตาโต ต้องสาวนิ้ว สวยเท่านั้น ไม่รู้ท�าไมแต่หลงใหลสาวที่ ใช้เวลาละเลียดกิน ข้าวช้าๆ อะไรท�านองนี้ แน่นอน ผมเองก็มีรสนิยมอย่างว่า นั่งกินข้าวในร้านอาหารพลางเพลินไปกับรูปจมูกของสาว ที่นั่งโต๊ะข้างๆ ก็ยังเคย แต่การจะจัดประเภทสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มี ใคร ท�าได้แน่ จมูกของเธอรูปร่างเป็นอย่างไร ผมไม่มที างนึกออก วันเหมาะเจาะสำาหรับจิงโจ้
ไม่สิ ขนาดว่ามีจมูกหรือเปล่าก็ยังนึกไม่ค่อยออก สิ่งที่ผม นึกออกในตอนนี้มีเพียงว่าเธอไม่ ใช่คนสวยเท่าไหร่ ช่าง ประหลาดเหลือเกิน “เมื่อวานเดินสวนกับสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ละ” ผม บอกใครบางคน “อืม” เขาตอบ “สาวสวยรึ” “เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น” “แบบที่ชอบสินะ” “นั่นน่ะนึกไม่ออกเลย ตารูปร่างอย่างไร หน้าอกใหญ่ หรือเล็ก จ�าอะไรไม่ได้สักอย่าง” “ประหลาดจริง” “ประหลาดน่ะสิ” “แล้วอย่างไรล่ะ” เขาพูดท่าทางเบื่อหน่าย “ท�าอะไร หรือเปล่า เข้าไปทัก หรือเดินตาม อะไรพวกนั้น” “ไม่ได้ท�าอะไร” ผมตอบ “แค่เดินสวนกันเฉยๆ” เธอเดินจากตะวันออกไปตะวันตก ผมเดินจากตะวันตก ไปตะวันออก เป็นเช้าในเดือนเมษายนทีป่ ลอดโปร่งโล่งสบาย เหลือเกิน ผมอยากลองคุยกับเธอสักแค่สามสิบนาทีก็ยังดี อยาก ถามเรือ่ งส่วนตัวของเธอ อยากเล่าเรือ่ งส่วนตัวของตัวเองด้วย และเหนือสิ่งอื่นใด อยากลองไขความเป็นมาของโชคชะตา ที่ท�าให้เราสวนกันบนตรอกเล็กในฮาราจุกุ ในเรื่องราวนั้น คงเต็มไปด้วยความลับอบอุน่ ราวเครือ่ งจักรโบราณในยุคสงบ สันติ Haruki Murakami
11
12
เราคุยเรือ่ งอย่างนัน้ กัน แล้วไปกินข้าวเทีย่ งที่ ไหนสักแห่ง ดูหนังของวูดดี้ อัลเลน แวะบาร์ ในโรงแรมดื่มค็อกเทลหรือ อะไรสักอย่าง ถ้าไปได้สวยหลังจากนั้นก็อาจได้นอนกับเธอ ความเป็นไปได้เคาะประตูหัวใจของผม ระยะทางระหว่างผมกับเธอใกล้เข้ามาเหลือสิบห้าเมตร แล้ว เอาละ ผมจะเริ่มทักเธอยังไงดี “สวัสดีครับ ขอเวลาแค่สามสิบนาทีคยุ กับผมได้ไหมครับ” ไร้สาระเกินไป อย่างกับชวนซื้อประกัน “ขอโทษครับ แถวนีม้ รี า้ นซักผ้าเปิดยีส่ บิ สีช่ วั่ โมงไหมครับ” นี่ก็ ไร้สาระ ผมไม่ได้ถือกระทั่งถุงผ้าส�าหรับซัก หรือเริม่ ไปตรงๆ อาจจะดีกว่า “สวัสดีครับ คุณเป็นสาวน้อย ร้อยเปอร์เซ็นต์ส�าหรับผมครับ” เธอคงไม่เชื่อค�าพูดนี้ หรือถึงจะเชื่อ เธอก็อาจคิดว่าไม่ อยากคุยกับผม ถึงฉันจะเป็นสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์สา� หรับ คุ ณ แต่ ส� าหรั บ ฉัน คุณไม่ ใช่หนุ่มร้อยเปอร์เซ็นต์ห รอก เธออาจพูดอย่างนี ้ ถ้าตกอยู่ในสภาพนัน้ ละก็ ผมคงปัน่ ป่วน แน่ ผมอายุสามสิบสองแล้ว สุดท้ายการมีอายุมากก็เป็น อย่างนี้เอง ทีร่ า้ นดอกไม้ ผมสวนทางกับเธอ อากาศอุน่ อวลมวลเล็กๆ สัมผัสผิวของผม ถนนลาดยางประพรมไปด้วยน�้า แถวนั้น อวลกลิ่นดอกกุหลาบ ผมไม่สามารถส่งเสียงเรียกเธอได้ เธอสวมเสือ้ ถักสีขาว ถือซองจดหมายสีขาวทีย่ งั ไม่ตดิ แสตมป์ ในมือขวา เธอเขียนจดหมายถึงใครบางคน ดวงตาของเธอ ดูง่วงงุน หรือเธอจะใช้เวลาเขียนทั้งคืน และซองสี่เหลี่ยม วันเหมาะเจาะสำาหรับจิงโจ้
นั่นอาจเก็บความลับทั้งหมดของเธอไว้ เมื่อเหลียวกลับหลังเดินผ่านไปหลายก้าว ร่างของเธอ กลืนหายไปในฝูงชนแล้ว * แน่นอนในตอนนี ้ ผมรูแ้ ล้วว่าตอนนัน้ ควรทักเธออย่างไร แต่ไม่วา่ อย่างไรก็เป็นบทพูดทีย่ าวเหลือเกิน คงพูดได้ ไม่ดแี น่ สิ่งที่ผมนึกออกใช้งานจริงไม่ได้เช่นนี้เสมอ อย่างไรก็ตาม บทพูดนัน้ เริม่ ต้นด้วย “กาลครัง้ หนึง่ นาน มาแล้ว” และจบลงด้วย “ไม่คิดว่าเป็นเรื่องเศร้าหรือครับ” *
13
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ที่แห่งหนึ่งมีเด็กหนุ่มกับ เด็กสาว เด็กหนุม่ อายุสบิ แปดปี เด็กสาวอายุสบิ หกปี ไม่ได้ เป็นเด็กหนุ่มหล่อเหลา และไม่ได้เป็นเด็กสาวสะสวย เป็น เด็กหนุ่มเด็กสาวโดดเดี่ยวธรรมดาสามัญทั่วไป แต่พวกเขา เชือ่ มัน่ แน่วแน่วา่ ในโลกนีต้ อ้ งมีเด็กสาวเด็กหนุม่ ทีเ่ หมาะเจาะ กับตัวเองร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน อยูม่ าวันหนึง่ สองคนนีบ้ งั เอิญพบกันทีม่ มุ หนึง่ ของเมือง “ช่า งอั ศ จรรย์ จริ ง ผมเฝ้า ตามหาเธอมาตลอด เธอ อาจไม่เชื่อ แต่เธอเป็นสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ส�าหรับผม” เด็กหนุ่มบอกเด็กสาว เด็กสาวบอกเด็กหนุม่ “เธอก็เป็นหนุม่ น้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ Haruki Murakami
14
ส�าหรับฉัน เหมือนทีฉ่ นั จินตนาการไว้ ไปเสียทุกอย่าง อย่าง กับฝันไปแน่ะ” ทั้งสองลงนั่งม้านั่งในสวนสาธารณะ พูดคุยกันได้ ไม่รู้ เบื่อ สองคนไม่ โดดเดี่ยวอีกต่อไป การต้องการอีกฝ่ายร้อย เปอร์เซ็นต์ การเป็นที่ต้องการจากอีกฝ่ายร้อยเปอร์เซ็นต์ ช่างเป็นเรื่องยอดเยี่ยมอะไรอย่างนี้ แต่ความสงสัยเพียงน้อยนิดพาดผ่านเข้ามาในใจของ ทั้งสอง ฝันเป็นจริงได้ง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ เมื่อบทสนทนาขาดช่วง เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น “เรามาลองดูอีกครั้งหนึ่งเถอะ หากเราสองคนเป็นคู่แท้ ร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ ละก็ ต้องได้พบกันอีกสักวันในที่ ใด สักแห่งแน่ๆ และเมือ่ ได้พบกันคราวต่อไป หากต่างยังเป็นร้อย เปอร์เซ็นต์ของกันและกัน เราแต่งงานกันเลยนะ ตกลงไหม” “ตกลง” เด็กสาวตอบ แล้วทั้งสองก็แยกจากกัน แต่ถา้ ว่ากันจริงๆ ไม่จา� เป็นต้องทดสอบเลย พวกเขาเป็น คูแ่ ท้รอ้ ยเปอร์เซ็นต์ของกันและกัน แล้วคลืน่ แห่งชะตากรรม เจ้าเก่าก็ซัดเข้าหาทั้งสอง ฤดูหนาวในปีหนึ่ง สองคนนี้เป็นไข้หวัดใหญ่ร้ายแรงที่ ระบาดในปีนั้น เวียนว่ายไปมาระหว่างพรมแดนความเป็น และความตายหลายสัปดาห์ ในที่สุดก็สูญเสียความทรงจ�า ในอดีตไปจนหมดสิ้น เมื่อพวกเขาลืมตาตื่น ในหัวของเขา ว่างเปล่าเหมือนกระปุกออมสินของ ดี. เอช. ลอว์เรนซ์1 D. H. Lawrence (ค.ศ. 1885 - 1930) นักประพันธ์ กวี นักเขียน บทละคร นักเขียนบทความ และนักวิพากษ์วรรณกรรมชาวอังกฤษ
1
วันเหมาะเจาะสำาหรับจิงโจ้
แต่สองคนนี้เป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เฉลียวฉลาดและ อดทน พยายามแล้วพยายามเล่า จนสามารถหาความรู้ และความรู้สึกนึกคิดประดับกายได้ ใหม่ กลับคืนสู่สังคมได้ อย่างสง่างาม พวกเขาเปลีย่ นรถไฟใต้ดนิ ได้เอง ส่งจดหมาย ด่วนที่ ไปรษณีย์ก็ท�าได้ แถมยังมีประสบการณ์รักเจ็ดสิบห้า เปอร์เซ็นต์บ้าง แปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์บ้าง แล้วเด็กหนุ่มก็อายุสามสิบสองปี เด็กสาวอายุสามสิบปี เวลาผ่านไปรวดเร็วจนน่าตกใจ และแล้วในเช้าวันฟ้าใสวันหนึ่งของเดือนเมษายน เด็ก หนุ ่ ม เดิ น จากทิ ศ ตะวั น ตกไปตะวั น ออกบนตรอกเล็ ก ใน ฮาราจุกุเพื่อหากาแฟมื้อเช้าดื่ม เด็กสาวเดินจากตะวันออก ไปตะวันตกบนตรอกเดียวกันเพื่อซื้อแสตมป์ส่งจดหมาย ด่วน พวกเขาสองคนสวนกันกลางถนน แสงริบหรีข่ องความ ทรงจ�าที่เลือนหายฉายวาบในใจทั้งสอง เธอเป็นสาวน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ของผม เขาเป็นหนุ่มน้อยร้อยเปอร์เซ็นต์ของฉัน แต่ แ สงแห่ ง ความทรงจ� า ของพวกเขาช่ า งอ่ อ นแรง ถ้อยค�าไม่ ใสกระจ่างอย่างเมื่อสิบสี่ปีก่อน ทั้งสองเดินสวน กันไร้ถ้อยค�า เลือนหายไปในฝูงชน ไม่คิดว่าเป็นเรื่องเศร้าหรือครับ * ผมควรลองทักเธออย่างนั้นดู
Haruki Murakami
15