Regina’s ogen fonkelden van de pret. Er speelde een schalkse glimlach om haar roze lippen. ‘Vriendelijk bedankt, zus’, zei ze met een lichte buiging. Plotseling sprong ze weg en rende over de akker naar hun blokhut. ‘Ik ben er het eerst!’ riep ze lachend over haar schouder. Barbara, die altijd in was voor een uitdaging, volgde haar op de voet. Het kostte haar weinig inspanning om Regina in te halen, maar ze hield zich in en gunde haar jongere zusje het plezier van winnen. Buiten adem en vrolijk lachend kwamen ze thuis, met schitterende ogen en rode wangen. Hun moeder stond in de deuropening van hun huisje en begroette haar dochters in het Duits. ‘Ik zie dat mijn meisjes hard gewerkt hebben vandaag!’ Terwijl ze de kolven uit hun schort pakte, voelde Barbara de warmte van haar vriendelijke ogen en liefdevolle lach. ‘Ga maar kijken of jullie papa nog kunnen helpen.’ Barbara pakte Regina’s hand en leidde haar naar de houtstapel, waar hun vader aan het houthakken was. Met een vastberaden slag spleet hij nog een laatste houtblok. Nadat hij de bijl in de oude boomstronk vastgezet had, aaide hij hun Duitse herdershond Luther. De hond zwaaide verwoed met zijn staart en likte de hand van zijn meester. Barbara bukte zich om kleine stukjes hout op te rapen waarmee ze het vuur konden aanmaken, maar Regina bleef staan en tuurde naar de horizon. Barbara keek op en volgde haar blik. John, hun negentien jaar oude broer,
12