Dossier de Prensa
Año 2008
DOSSIER DE PRENSA SOBRE OS FELOS DA BISBARRA DE MACEDA ANO 2008
Página 1 de 9
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
Año 2008
Ano 2008 21/01/2008 Entroido 2008 en Maceda Ribeirasacrata.com 01/02/2008 Unha máscara no camiño O Sil 01/02/2008 Maceda quere ampliar o triángulo máxico ocupando un espazo La Voz de Galicia 01/02/2008 El calendario del entroido de Galicia La Voz de Galicia 06/02/2008 Desfiles de comparsas y carrozas cierran la fiesta en las ciudades El Pais 17/02/2008 O perfume dos felos Galicia Hoxe
Página 2 de 9
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
PĂĄgina 3 de 9
AĂąo 2008
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
PĂĄgina 4 de 9
AĂąo 2008
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
PĂĄgina 5 de 9
AĂąo 2008
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
Año 2008
El entierro del Entroido: Desfiles de comparsas y carrozas cierran la fiesta en las ciudades 6 FEB 2008 El fin del Entroido comenzó ayer en las ciudades con los desfiles urbanos de comparsas y carrozas. En Compostela, alrededor de 3.000 personas se arracimaron en torno a la Praza de Galicia, dispuesta como un escenario de concierto, para contemplar el avance de 30 comparsas, 8 carrozas y hasta 20 disfraces colectivos. En la cabalgata del Entroido institucional de Santiago, con una primera carroza tuneada con transiciones de techno grueso, resultaba difícil identificar alguno de los referentes -rurales- de la fiesta en Galicia. Muy pocos disfraces, a excepción de los niños, generalmente embutidos en trajes de confección, distinguían el motivo comercial de la fiesta que concluye. Al mismo tiempo que los compostelanos combatían el frío, Ferrol y Lugo organizaban sus principales desfiles. En A Coruña, donde se reparten más de 60.000 euros en premios, se celebró en A Torre, barrio de Monte Alto, la festa choqueira, una de las citas urbanas más divertidas de Galicia: la gente se disfraza de cualquier manera. Laza despidió el Carnaval con las carreras de peliqueiros jubilados Más hacia el interior, la lluvia alteró el calendario en la mayoría de los puntos clave del Entroido etnográfico. En A Estrada, el Alto dos Xenerais volvía a la Praza da Constitución, y en Verín todavía pensaban desquitarse los cigarróns. Laza despedía el Entroido con las carreras de los peliqueiros jubilados y el testamento. En Xinzo salieron también las pantallas para juzgar a los civiles sin disfrazar. Al margen del triángulo mediático del Entroido ourensano, las mejores noticias llegan de Maceda, capital histórica de la Alta Limia. Poetas como Claude Royet-Journoud o James Sacré -Se os felos atravesan polos nosos poemas- ya habían presenciado las escenificaciones de los felos, la máscara tradicional del Entroido de Maceda -semejante al peliqueiro-, invitados por el escritor orensano Emilio Araúxo. Este año llegarán a Amastra-N-Gallar, la editorial de Araúxo, los poemas de felos del chino Yao Feng y de la rusa Rea Nikonova. "El mito de los orígenes se multiplica y se matiza en función de la promesa poética que cada colectivo de máscaras es capaz de relanzar", recuerda Araúxo. "Y aquí los felos se decidieron por los animales de la Sierra de San Mamede", los mismos que llevan en la mitra que corona la careta. Araúxo, responsable de un trabajo ingente de recuperación de sentido en el rural, remite al felo para preguntarse si la poesía "es quien de traducir estos conocimientos, encriptarlos y transmitirlos". El mito aplicado a las máscaras del Entroido gallego, que ocupó a los etnógrafos de la Xeración Nós, situó las mitras de peliqueiros o felos, como La Morena de Laza, entre el mundo celta, Roma y los recaudadores de impuestos del siglo XVI, en lo que sería, siguiendo esta teoría, una verdadera inversión popular del sentido aristocrático de aquellos cobradores que se ocultaban para cobrar el dinero de los condes. Al Oso de Salcedo, en Pobra do Brollón, a punto de ser incluido en el ramillete de fiestas de interés turístico, acudió también este año el etnólogo francés Robert Bosch. Federico Cocho, en O Carnaval en Galicia (Xerais, 2008), analiza la pervivencia y los diferentes matices de la fiesta que hoy acaba. En la mayoría de las celebraciones -urbanas o no-, incluidos los boteiros de Viana y Vilariño de Conso, o las mázcaras de Manzaneda, en Ourense, se entierra hoy el Entroido. http://elpais.com/diario/2008/02/06/galicia/1202296706_850215.html
Página 6 de 9
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
PĂĄgina 7 de 9
AĂąo 2008
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
Año 2008
A BAILARINA: O perfume dos felos Chega o antroido e chega o meu aniversario: vou cumplir 36 anos. Nacín cando a aldea estaba de festa. Hoxe chega a min un libriño máxico: Se os felos atravesan polos nosos poemas?, un texto de James Sacré con fotos de Emilio Araúxo
POR LUPE GÓMEZ | 17.02.2008 "Hai nomes de aldeas. Orde nos agros. Labregos-máscaras para pór todo patas arriba, velos aí" James Sacré "
UN TRAXE DE PALABRAS" Mércores, 30 de xaneiro Chega o antroido e chega o meu aniversario: vou cumplir 36 anos. Nacín cando a aldea estaba de festa. Hoxe chega a min un libriño máxico: Se os felos atravesan polos nosos poemas?, un texto de James Sacré con fotos de Emilio Araúxo. É da editorial Amastra-n-gallar, edicións non venais que aparecen nas librarías e nos lugares como aparece a neve cando vai moito frío, como aparece o sol cando nos cansamos da chuvia. James Sacré naceu no 1939 nunha aldea de Francia. Ten publicados numerosos libros. O seu pensamento está enraizado na Terra: "penso en carnavais que me importan e que xa non existen onde eu vivín. Querería vir nun traxe de palabras para dicirlle á miña aldea que aínda hai quen pregunta de onde vimos, quen somos? Ninguén soubo dabondo que sentido e non sentido en vellos xestos continuados entre os da modernidade". Teño tantas ganas de comer orellas! É o que máis me apaixona do entroido. Están máis ricas feitas con anís. "UN ENIGMA" Xoves, 31 de xaneiro A poeta arxentina Alejandra Pizarnik sempre dicía que lle gustaría facer poesía con cada minuto da súa vida. Tamén fixo poesía coa morte: acabou suicidándose. Fixo poesía co desencanto e cos enigmas que habitaban nela. Fixo poesía co mar que ela tiña na barriga, e coa escuridade que lle daba medo. Danme ganas de facer poesía co caldo de polo que me trae unha amiga fadiña para curar a miña gripe. Era o que lle daban antes ás mulleres cando parían. Eu tamén estou a piques de parir porque a tos que teño parece paranormal. Cando toso parece que vou ter catro fillos. A miña amiga tamén me trae moitas apertas, e mel rico, e un xarope que me encanta. Tréeme iogures naturais azucarados de Danone, e leite semidesnatada Larsa. Tráeme dous xornais do día e unha revista de Cultura. A miña amiga parece un camión cargado con tantas cousas para que eu me cure. Paso o día entregada á gripe, como os amantes se entregan ao amor. As enfermidades necesitan ser atendidas. Son como visitantes estraños que teñen tanta razón como a saúde. Para James Sacré o carnaval é un enigma que fai compañía, que nos sacode e nos anima: "no fondo dos martes de carnaval das cidades, evidentemente que un poema non dirá nada máis; pero xustamente ficar na compañía destas figuras de enigma? Os outros moi preto, a nosa intimidade amasada de medos: a escuridade do mundo, se cadra nada. A escuridade". No planeta galego Sacré non é un forasteiro. "TREN DE PROXIMIDADES" Domingo, 3 de febreiro Página 8 de 9
www.blogoteca.com/felosdemaceda
Dossier de Prensa
Año 2008
Vou por Urxencias e un médico tranquilízame. Dime que só teño un catarro, que o catarro vén e vaise. Ir por Urxencias é emocionante, parece que vas morrer ou que che van diagnosticar unha enfermidade gravísima. Disfrázome dun tren de proximidades, para ir dun lado a outro sen depender de ninguén. Un tren con moitísimos vagóns e moitísimos pasaxeiros. Un tren puntual, barato e cómodo. Case é unha utopía. James Sacré, cos seus ollos fondos, entende moi ben estas festas desordenadas e raras: "Festas que son festas mais tamén estraños berros e percorridos atropelados que xa non saben moi ben o que son. Que probablemente nunca o souberon". "BAILANDO E BURLÁNDOSE" Luns, 4 de febreiro O intelectual francés fai fotografías da forma de pensar dos galegos. É como se el nos entendese mellor do que nós nos entendemos. Observa os felos e convértese el mesmo nun felo imposible: "Que traen os felos: non se ve nada detrás deles? Que nos queren bailando aí ou burlándose?" Mestúrase cos campos e convértese nunha vaca que fala soa: "o verde aínda moi curto dos prados, agás un cadrado case pechado no que seguen a se murcharen os cañotos do millo. Mesmo se ficamos na estrada temos a impresión de pasarmos a través dos campos." A miña sobriña antroideira inventa unha historia. Cóntame que o seu noivo tivo un accidente de coche. E dígolle: "e non estás triste?". Ela dime que "non estou nada triste, porque só rompeu o brazo, non morreu nin nada." O importante é non morrer. "A ASISTENTA SOCIAL" Mércores, 6 de febreiro O concello púxolle unha asistenta social a Carme, unha muller enferma de 80 anos. Cando chega á casa de Carme a asistenta di: "veño fatal, porque me doe a barriga". A enferma escoita paseniñamente todos os problemas da asistenta. A asistenta está casada cun home borracho que lle dá a ela mala vida, e sente que xa non pode máis. A enferma dálle ánimo á asistenta. A asistenta ten unha tos increíble. Os desatinos cotiáns da asistenta preocúpanlle moito á enferma. A asistenta é moi faladora e cóntalle a súa triste vida. O concello considera que a señora Carme é unha persoa dependente que necesita axuda todos os días, pois está en cadeira de rodas e non se vale por ela mesma. "Tes que deixar o tabaco" dille a enferma á non enferma. Cando rematan os coidados da señora Carmen a asistenta vaise dicindo: "ao chegar á casa vou tomar Bisolvon". A enferma dille: "que non che colla o frío, abrígate moito, e co teu marido ten paciencia." "SAMBA" Mércores, 6 de febreiro Vai moito frío e o ceo está cheo de nubes brancas. Cando o mundo se converte nun ruído moi grande gústame escoitar canto gregoriano. Atopo nesa música unha paz inexplicable. Tamén se escoita o ruído implacable da lavadora. A miña compañeira de piso, profesora de Relixión, cociña lentellas. Non quero ser profesora de Relixión. Non quero impoñer verdades como se as verdades estivesen na man de alguén. Creo que as verdades son tan plurais e tan cheas de matices como os individuos. Fago arroz de verduras: con moitas cousas diferentes e de cores. Bótolle viño branco para que teña un sabor tan rico como as comidas dos mellores cociñeiros galegos. Bailo un pouco de samba coa música gregoriana. O escritor francés está moi preto das cancións brancas deste país neboento: "no ceo que se volveu de súpeto azul e animado por fermosas nubes brancas, os felos están o máis preto posíbel sen dúbida do espírito deste país onde a súa historia os convida e os perpetúa".
http://www.galiciahoxe.com/hemeroteca-web/gh/perfume-dos-felos/idEdicion-2008-0217/idNoticia-265775/
Página 9 de 9
www.blogoteca.com/felosdemaceda