PARTICIPATIE
NAAR EEN INCLUSIEVE TENTOONSTELLINGSPRAKTIJK
“Maak van tentoonstellen een echt samenwerkingsproces” Hoe maakt uw museum of erfgoedorganisatie tentoonstellingen? Zijn die voornamelijk het resultaat van het denkwerk van de wetenschappelijke expert of curator? Of is het een proces waarin ook educatie een stem en hand heeft? In dat tweede geval spreekt Pat Villeneuve, professor aan de Florida State University, over ‘edu-curation’. Zij ziet tentoonstellen als een samenwerkingsproces tussen curatoren en educatoren. Dé manier om tot een meer publieksgerichte tentoonstellingspraktijk te komen. Hildegarde Van Genechten
U
iteraard is er een heel spectrum aan manieren om het tentoonstellingsproces aan te pakken. Het Dimensions of Curation-model ontwikkelde Pat Villeneuve samen met haar collega-professor Ann Rowson Love. Villeneuve verblijft dit najaar enkele maanden in België als Fullbright Scholar. Ze trad op als keynotespreker tijdens de ICOM CECA conferentie in Leuven.1 Maar ze neemt de gelegenheid vooral te baat om hier haar nieuwe publicatie voor te bereiden, die in 2023 wordt uitgegeven door The American Alliance of Museums. Daarin neemt het genoemde model een centrale plaats in. Eind 2021 onderzoekt Villeneuve casestudies en voorbeelden van tentoonstellingspraktijken, onder andere in
24
museum M Leuven, S.M.A.K. en MAS, die het vanuit de praktijk kunnen illustreren. Waarom werkte u dit model uit? “Zowel Ann Rowson Love als ik gingen aan het begin van onze carrière aan de slag als educatief medewerker in een kunstmuseum. We merkten echter al vrij vlug dat educatie niet altijd even erg gewaardeerd werd in de museumhiërarchie. Als educatoren kregen we niet altijd gerealiseerd wat we wilden doen. Tegelijk zagen we dat curatoren zich wel in een bepaalde machtspositie bevonden, maar hun macht liever niet wilden delen. Dat voelde oneerlijk. Bovendien merkte ik dat de meeste curato-