12
R ebecca F. Kuang
mi. Musisz wiedzieć, że już sam targ jest większy niż całe Tikany. Można naprawdę zabłądzić... Zobaczysz grajków dmących w piszczałki z wydrążonych dyń, ulicznych sprzedawców naleśników, którzy potrafią wyczarować z ciasta twoje imię, mistrzów kaligrafii, którzy za dwa miedziaki pokryją ci wachlarz malowidłami... A właśnie. Trzeba to będzie w końcu wymienić. – Feyrik poklepał się po kieszeni, w której przechowywał resztę pieniędzy. – Jak to? To na północy nie znają taeli i miedziaków? – zdziwiła się Rin. Nauczyciel zachichotał. – Ty naprawdę nigdy nie wyjeżdżałaś z Tikany, co? Mamy w cesarstwie w obiegu coś koło dwudziestu rodzajów waluty. Muszle żółwi, porcelanki, złoto, srebro, sztabki miedzi... Każda prowincja ma własny pieniądz, ponieważ ich władze nie ufają cesarskiej biurokracji. Co większe prowincje mają nawet po dwie lub trzy waluty. Jedynym pieniądzem uznawanym powszechnie są standardowe sinegardzkie srebrniki. – A ile dostaniemy za nasze pieniądze? – zapytała Rin. – Niewiele – przyznał nauczyciel Feyrik. – Im bliżej stolicy, tym kurs będzie mniej korzystny. Najlepiej będzie, jeśli załatwimy sprawę, zanim wyjedziemy z Prowincji Koguta. Nauczyciel okazał się również istną skarbnicą przestróg i ostrzeżeń: – Pieniądze trzymaj przez cały czas w przedniej kieszeni. Złodzieje w Sinegardzie są tyleż odważni, co zdesperowani. Przyłapałem kiedyś dzieciaka z ręką w mojej kieszeni. Szarpał się o tę monetę, nawet kiedy trzymałem go już za kark. Wszyscy będą ci chcieli coś sprzedać. Kiedy zaczną nagabywać, patrz prosto przed siebie i udawaj, że nie słyszysz, inaczej nie dadzą ci spokoju. Oni w ten sposób zarabiają na życie. I trzymaj się z daleka od tanich trunków. Jeśli ktoś próbuje wcisnąć dzbanek wina z sorgo za mniej niż sztabkę, to znaczy, że nie sprzedaje prawdziwego alkoholu.