Nieuwe route in het Hurkske: het Eekhoorntjespad In het Hurkske kun je voortaan het Eekhoorntjespad lopen. Afgelopen zaterdag werd het pad voor kinderen van 3 – 8 jaar officieel geopend. van de redactie Iedereen met kleine kinderen of kleinkinderen kent ongetwijfeld het Kabouterpad in Uden: een pad op Slabroek dat door boskabouters wordt geflankeerd. Zoeken maar. Heel simpel. Maar voor kinderen zó leuk. In Erp hebben we voortaan ook zo’n pad: het Eekhoorntjespad. Met houten eekhoorns die zich verdekt in de bomen ophouden. Opdracht aan de
kinderen: zoek de eekhoorns. En dat niet alleen, want als je voor drie euro een boekje huurt bij De Boswachter krijg je een rugzakje mee met daarin onder andere extra opdrachten voor onderweg. “En wanneer je het rugzakje terugbrengt, krijg je een kleurplaat en nog iets lekkers”, vertelt Theresia van Gennip, uitbaatster van De Boswachter. De route start bij De Boswachter en is twee kilometer lang. “De Eekhoorn heet Hollie”, vertelt Theresia. “Linn van der Burgt en Linda Verbruggen, die allebei bij ons werken, hebben het verhaal bedacht en het boekje gemaakt. Ziet er superleuk uit. Zo neem je je kinderen of kleinkinderen spelenderwijs mee de natuur in. De houten eekhoorns zijn gemaakt in de dagbesteding bij Japara.”
Uiteraard is de route ook zonder boekje te lopen. De eekhoorns wijzen je de weg. Waarom eigenlijk eekhoorns? “Die horen bij de bossen en spreken tot de verbeelding. Als wij hier ’s morgens ontbijten, zien we altijd wel eekhoorns.” Wethouder Harry van Rooijen opende zaterdag het pad namens de gemeente. Een kleine honderd aanwezigen liepen vervolgens het eekhoorntjespad, onder aanvoering van Rini Kerstens, die liet zien dat er ook daadwerkelijk eekhoorns in de bossen zitten: “Deze lariksappels zijn aangevreten door eekhoorns. Dat zie je aan de slordige manier waarop ze hebben geknabbeld. Want tafelmanieren hebben ze niet. Het zijn wat dat betreft net mensen …” •
Foto: Linda Verbruggen, Linn van der Burgt en Theresia van Gennip bij de start van het Eekhoorntjespad.
Heeft u een oldtimer? Op zondagmiddag 9 september tijdens het Open Veld Feest wordt de eerste Erpse Oldtimer show gehouden. Dit is uw kans om uw oldtimer te laten zien, zonder dat belangstellenden pijn in hun nek krijgen, omdat ze u nakijken in het voorbijgaan. Het is een zogeheten line-up. Deelname is gratis en ook u kunt genieten van optredens tijdens het OVF. Het is de bedoeling, dat de oldtimers voor opening aanwezig zijn. Hebt u nog vragen? Mail naar hvandewijdeven@outlook.com of bel 06 53 64 30 36. Via de mail kunt u ook een inschrijfformulier aanvragen. OVF hoopt u te kunnen begroeten op 9 september.
In memoriam: Jan van Lankveld Jan is dood. Bizar. Het wil maar niet tot me doordringen. Ik heb hem zaterdagmiddag nog bijna een half uur gesproken, toen ik hem in de Hurkskese bossen tegenkwam. Opgewekt als altijd. We hebben toen al over volgend jaar lopen fantaseren. Wat we met de krant gaan doen als die vijftig jaar bestaat. Ik had daar al wat ideeën over. Jan ging er ook eens over nadenken. En maandagavond komt het telefoontje van zijn broer: we hebben Jan vanmiddag in de drukkerij gevonden. Hij is ergens in de middag overleden … Zo onwerkelijk. Jan van Lankveld heet ook wel Jan de Pandelaar in het ‘wereldje’. Of Jan de Krantenman, zoals mijn kinderen hem noemen. Hij drukte al sinds 1992 de
Erpse Krant, meer dan 26 jaar inmiddels. ‘Wat je ook met de Erpse Krant doet, Jeroen’, zei Frans van Hek ruim 13 jaar geleden toen hij de krant aan mij overdroeg, ‘Ik zou het heel fijn vinden als Jan de krant mag blijven drukken.’ Sindsdien bezocht Jan iedere donderdag de redactie. Nadat hij de kranten bij ter Aa had afgeleverd, reed hij door naar mij om mij mijn doosje kranten te bezorgen. Dan schoof hij een extra stoel aan het bureau aan, gooide hij zijn pet op tafel, kruiste hij de benen en buurtten we even. Vijf minuten. Soms tien. En als hij hier dan weg ging, snoof ik altijd een keer diep op. Dan rook je de pers. Rook je de inkt. Dan rook je hoe de Erpse Krant die week weer was gemaakt. Met de zorg en het plezier van een ‘ouderwetse’ drukker. Want Drukkerij de Pandelaar en de Erpse Krant - ik begreep al snel ook het verzoek van mijn voorganger dat was twee zielen, één gedachte. Allebei kleine spelers, in een wereld waar alles vaak groot en groter lijkt te moeten zijn. Daarom pasten we ook zo goed bij elkaar, denk ik. Wij geloven in de vooruitgang, maar ook nog gewoon in papier. In de waarde van de krant voor de gemeenschap waar ook Jan zich zo betrokken bij voelde.
En kleur? Keimooi, hoor. Maar ook in zwartwit kun je kleurrijk zijn. En wij wilden dat bewijzen. Iedere week opnieuw. Heel af en toe hadden we het al over de toekomst. Over hoe de krant verder zou moeten als Jan over enkele jaren met pensioen zou gaan. ‘Kan goed zijn’, zei hij dan, ‘dat ik met alles stop, maar dat ik de Erpse Krant blijf drukken. Dat ik nog één of anderhalve dag in de week blijf werken.’ Zaterdag heb ik hem daar nog aan herinnerd. Twee dagen later komt het ijskoude bericht dat een van zijn twee zonen hem heeft gevonden in de drukkerij en dat reanimeren niet meer heeft mogen baten. De Erpse Krant gaat door. Waarschijnlijk. Hoe? Dat moet ik nog gaan bekijken. Voor de komende weken heb ik gelukkig al iets kunnen regelen. Maar weet dat je gemist gaat worden, Jan. Als vakman en als mens. En waar je ook heen bent gegaan, ik hoop dat ze er een pers voor je klaar hebben staan. Zorg maar dat je hem goed onderhoudt. Want als mijn tijd is gekomen, klop ik weer bij je aan. Dan gaan we samen weer een krantje maken … Twee zielen, één krantje.
Jeroen Vissers jeroen@erpsekrant.nl
-3