Γράφει ο Αποστόλης Χειρδάρης Ιδρυτής - Αρχισυντάκτης www.Mindhack.gr/Υοutuber της Εναλλακτικής αναζήτησης (Weirdo) info@mindhack.gr Η Ανθρωπότητα πάντοτε αντιμετώπιζε εκτενώς το πρόβλημα του Κακού. Ανέκαθεν επιζητούσε να εξηγήσει τις δυσχέρειες της καθημερινότητας, τις δυσκολίες της ζωής που δεν γίνεται να αγνοηθούν ή να μείνουν κρυμμένες κάτω από πρόσκαιρες δικαιολογίες. Και καθώς αναζητούσαμε το νόημα της ύπαρξής μας ως άνθρωποι, τα συστήματα πεποίθησης εμφανίστηκαν για να αντιμετωπίσουν τέτοια θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα. Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα είναι η ύπαρξη του κακού, που προσωποποιήθηκε στην μορφή του Διαβόλου ή του Σατανά! Η Δημιουργία του Διαβόλου Η Αρχετυπική μορφή του Σατανά που γνωρίζουμε οι περισσότεροι μέσα από την απεικόνιση του Χριστιανικού Διαβόλου αντικατοπτρίζει την ανθρωπομορφική έννοια του Κακού. Η ύπαρξη διαφορετικών θεοτήτων ή δαιμονικών πνευμάτων σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου που κατέχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τον Χριστιανικό Σατανά όμως, δείχνει πως η έννοια του «Διαβόλου» δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τον Χριστιανισμό, αφού μπορούμε να τον βρούμε σε διάφορες μορφές στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Το ζήτημα του Σατανά μπορεί να αντιμετωπιστεί με διαφο-
ρετικούς τρόπους, με ιστορική ματιά, θεολογική, καθώς και ψυχολογική. Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο πως υπάρχει μία ψυχολογική ερμηνεία στο φαινόμενο της ύπαρξης του Σατανά σε όλες τις μορφές όπως τις γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. Για να κατανοήσουμε περισσότερα για τα εσώτερα μηνύματα που περνά η μορφή του πιο δαιμονικού πλάσματος στην ανθρώπινη ιστορία, αξίζει να δούμε πως «γεννήθηκε» ο Σατανάς στην ιστορία. Η Δαιμονική οντότητα που είναι γνωστή ως Διάβολος διαθέτει χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε θεότητες διαφόρων θρησκειών και στα περισσότερα συστήματα πεποίθησης. Οι περισσότεροι θεοί στις λεγόμενες «πρωτόγονες» θρησκείες και στα πολυθεϊστικά συ-
στήματα βαδίζουν ανάμεσα στις ιδιότητες του καλού και του κακού, ανάλογα με την συνθήκη στην οποία εκδηλώνονται. Η ιδέα του διαχωρισμού των ιδιοτήτων μεταξύ καλού και κακού ανήκει σε πιο σύγχρονα θρησκευτικά συστήματα, αφού στις παλιότερες θρησκείες η κάθε θεότητα διαθέτει και τις δύο αρχές μέσα της. Αρχετυπικά, όταν μία νέα θεότητα ξεπερνούσε κάποια παλιά με ομαλό τρόπο, ονομαζόταν Υιός του θεού που αντικαθιστούσε. Όταν όμως αυτή η θεϊκή μετάβαση γινόταν επιθετικά, τότε η νέα θεότητα κατακτούσε στην συνείδηση των πιστών όλες τις θετικές ιδιότητες, ενώ η παλιότερη εξοριζόταν και μετατρεπόταν σε αρνητική θεότητα, διατηρώντας όλες τις σκοτεινές και δαιμονικές ιδιότητες που μπορούσε να έχει ένας Θεός. Στην Αρχαία Αίγυπτο αυτή η μετάβαση του καλού και του κακού απεικονίζεται άψογα στον Θεό