Jannie Verkade Jannie Eijmael-Verkade (49) werd geboren in Gameren. Het domineesgezin woonde achtereenvolgens in Nieuwe Tonge, Montfoort en Elspeet. Ze volgde de middelbare school in Gouda en in Amersfoort, waarna ze in Utrecht pedagogiek studeerde. Jannie Verkade begon haar loopbaan bij de BGS in Ridderkerk en stapte tijdens een studie psychotherapie en na een stage bij
Z
e omschrijft zichzelf als „vrijmoedig, kordaat en gul”. De eerste eigenschap heeft ze van haar in 2008 overleden vader, ds. J.P. Verkade, de tweede van haar 87-jarige moeder. „Gulheid heb ik geleerd van Ria Kreling, de huisgenoot van mijn ouders. Zij was er al voordat ik geboren was en woont nog steeds bij mijn moeder.” De domineesdochter woont in een oud herenhuis aan de Singel, op een steenworp afstand van de eeuwenoude Dordtse binnenstad. Ze vestigde zich er enkele jaren na haar huwelijk met klinisch psycholoog Jef in 1995. Al die tijd was ze verbonden aan de Gliagg, de Gereformeerde Landelijke Instelling voor Geestelijke Gezondheidszorg, voorloper van het huidige Eleos. „Ik ben er in 1992 begonnen, dat was nog in Schiedam. We zaten er in een oud herenhuis, te midden van een samenraapsel van meubels en gekregen kantoorartikelen.”
Slaapzakje
Jannie Verkade werd in de Bommelerwaard geboren. Ze weet er niets meer van, maar bezoekt de streek nog steeds graag. Ze leerde het dialect verstaan van de uit Gameren afkomstige Ria Kreling. Een deel van haar middelbare schooltijd bracht ze door in Elspeet. „Daar kreeg ik de mogelijkheid om naar het atheneum in Amersfoort te gaan. Die was er op de school waar ik eerder was, de Driestar in Gouda, toen nog niet.” Het gaf een beslissende wending aan haar leven. „Ik was eerder vast van plan de pabo te gaan volgen, maar de vader van een vriend van mijn broer bracht me op het spoor van een universitaire studie pedagogiek.” Haar eerste baan, in 1986, was bij het Begeleidingscentrum Gereformeerd Schoolonderwijs (BGS). „Ik hield me bezig met het opzetten van leerlingbegeleiding in het voortgezet onderwijs. Een boeiende en intensieve baan, waarvan ik echt heb genoten. Ik trok door het land met een slaapzakje in de kofferbak. Ik bleef over bij allerlei contactadressen en sprak ondertussen zoveel mogelijk leerlingen en ouders. Het waren overvolle dagen.” Met de gedachte dat ze dit soort werk geen tientallen jaren achtereen zou volhouden, begon Jannie in 1991 een post-doctorale opleiding psychotherapie. „Ik werkte nog bij de BGS, maar liep ook stage bij het Riagg in Delft. Dat was omdat ik een tijdje in een niet reformatorische omgeving wilde werken. Een jaar later ben ik bij het Gliagg in dienst getreden.” De stage was voor haar onvergetelijk, want ze leerde er de 18 jaar
de Riagg in Delft over naar de Gliagg, een van de voorlopers van Eleos. Daar groeide ze uit tot een van de zes klinisch psychologen binnen de organisatie. Jannie Verkade is getrouwd met Jef Eijmael. Samen hebben ze drie kinderen: Marjella, Dinand en Julianne.
oudere Jef Eijmael kennen. Hij had rooms-katholieke wortels, maar werd later lid van de hervormde kerk. Het gaf wel deining in de familie. Toch werd haar man een gewaardeerde schoonzoon. „‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’, zei Jef eens, toen mijn vader hem erop wees niet verwacht te hebben hem ooit te ontmoeten. Heel bijzonder, want dat was nu juist een uitdrukking die mijn vader vaak gebruikte.”
Hevige schrik
Jannie Eijmael begon als psychotherapeut bij de afdeling jeugdzorg. „Die richtte zich toen op jonge mensen tot 21 jaar. Ik werkte vooral met cliënten ouder dan 16 jaar.” Ze glimlacht breed. „Een boeiende doelgroep, nog volop in ontwikkeling en voordat de beslissende keuzes gemaakt worden.” Na de fusie van de Gliagg met de Stichting Gereformeerde Landelijke Instelling voor Beschermende Woonvormen (GLIBW) en het Gereformeerd Psychiatrisch Ziekenhuis (GPZ) in Bosch en Duin tot Eleos werd de leeftijd voor de jeugdzorg verlaagd tot 18 jaar. „Daarom stapte ik toen over naar de volwassenenzorg.” De ambulante zorg groeide in de jaren daarna gestaag. „Min of meer achter de wachtlijsten aan.” Tot 2011 had ze geen enkel signaal dat de organisatie in financiële nood dreigde te geraken. „We kregen wel met een bezuiniging te maken, maar die was niet heftig. We hadden dat al vaker meegemaakt. Het kwam altijd weer goed, dachten we.” Totdat naar buiten kwam dat de organisatie in ernstige problemen verkeerde en er driftig naar een fusiepartner werd gezocht. „Door veranderingen in de zorg, maar ook door managementfouten”, meent de klinisch psycholoog, die net als haar omgeving hevig schrok. Geruime tijd overheerste in haar werkomgeving de vrees dat het niet goed zou aflopen. „Het angstniveau was ook bij de volwassenenzorg in Dordrecht heel hoog. Persoonlijk was ik niet zo bang. In het slechtste geval zou ik me zelfstandig kunnen vestigen, maar ik had veel sterker het gevoel dat we hoe dan ook als instelling moeten doorgaan en daarvoor zelf initiatieven moeten ontplooien.”
„We moeten terug naar onze wortels en dienstbaar zijn aan de achterban”
22 terdege ● 15 januari 2014