ΕΛΕΥΘEΡΙΟΣ
ΠΕΤΡΟYΝΙΑΣ Πρέπει να το πιστέψεις… Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης σε μια εκ βαθέων αποκλειστική συνέντευξη… Στην αρχαία Αθήνα για να υποδεχτούν τους Ολυμπιονίκες τους έριχνα ένα μέρος από τα τείχη που προστάτευαν την πόλη θέλοντας να δείξουν ότι με τέτοιους άνδρες δεν είχαν ανάγκη τα τείχη για να τους προστατεύουν. Στην εποχή μας μπορεί να έχουν αλλάξει πολλά, αλλά οι Ολυμπιονίκες εξακολουθούν να απολαμβάνουν την αγάπη και την εκτίμηση της πολιτείας και κυρίως των πολιτών της. Πόσες φορές αλήθεια, κλάψαμε από συγκίνηση όταν κάποιος συμπατριώτης μας διακρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Πόσο μάλλον όταν αυτός ή αυτή μας χάρισαν κάποιο μετάλλιο και δει το χρυσό!!! Όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι θα πάρεις τη μοναδική συνέντευξη που θα δώσει ο αθλητής στην Κύπρο, τότε έρχεται και η ευθύνη… Γι’ ατούς και πολλούς άλλους λόγους ένιωθα ανυπομονησία όταν θα συναντούσα τον Λευτέρη Πετρούνια, το Έλληνα αθλητή που συνέδεσε το όνομα του με τους κρίκους, το δυσκολότερο ίσως άθλημα της ενόργανης γυμναστικής, στο οποίο διαπρέπει τα τελευταία χρόνια χαρίζοντας στην Ελλάδα πολλές διακρίσεις και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο… Έφτασα στο παραλιακό ξενοδοχείο που τον φιλοξενούσε κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Πάφο και τον περίμενα υπομονετικά να τελειώσει την κουβέντα που είχε με ένα μικρό παιδάκι που ήθελε βέβαια εκτός από αυτόγραφο να φωτογραφηθεί μαζί του. Η χειραψία του ζεστή, αυθεντική, Ελληνική και το βλέμμα του ντροπαλό, θα έλεγα κάπως αμήχανο, που δεν θύμιζε σε τίποτα έναν αθλητή που βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου σε ένα τόσο απαιτητικό άθλημα. Καθίσαμε παραγγείλαμε τα σχετικά και αρχίσαμε την κουβέντα μας… Λευτέρη Πετρούνια καλωσόρισες στην Πάφο… Kαλώς σας βρήκα. Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που βρίσκομαι μαζί σας… Έχεις ξανάρθει στην Πάφο; Στην Πάφο έρχομαι πρώτη φορά στην Κύπρο 4η φορά αλλά δεν έχει καμία σχέση, μέχρι τώρα είχα πάει Λευκωσία και τώρα είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι στην Πάφο, είναι πολύ πιο όμορφη η Πάφος... Κατάγεσαι από την Αθήνα… Έχω καταγωγή από την Μάνη αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Πώς έτυχε να ασχοληθείς με την ενόργανη γυμναστική; Σκαρφάλωνα πάρα πολύ, ήμουν πολύ ζωηρό παιδί και το
μόνο που θα μπορούσα να κάνω για να εκτονωθώ ήταν η γυμναστική και σε ηλικία 5 χρονών οι γονείς μου με πήγαν σε ένα γυμναστήριο όπου τα έκανα όλα μαντάρα εκεί μέσα σε χρόνο μηδέν και κατάλαβα ότι εγώ κάνω για γυμναστική κατά ένα τρόπο. Έχω το πνεύμα, την ανταγωνιστικότητα, την αγωνιστικότητα μάλλον… και μου άρεσε ο αθλητισμός ήμουνα ένα ατρόμητο παιδάκι δεν είχα φοβίες, και αυτό βοηθάει στη γυμναστική που είναι ένα δύσκολο και αρκετά επικίνδυνο άθλημα. Πρέπει να ξεπερνάς τους φόβους σου, και ξεκίνησα γυμναστική και προτού το καταλάβω βρέθηκα να αγωνίζομαι στο Πανελλήνιο. Τόσος ήμουνα, ένα μέτρο παιδάκι. (γέλια)… Από το γυμναστήριο του Πανιώνιου στην κορυφή του κόσμου. Όλη αυτή η διαδρομή πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν; Η διαδρομή ήτανε… εύκολη δεν τη λες υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, άλλαξα σύλλογο πήγα στον Σαρωνικό μετά τον Πανιώνιο, μετά από τρία χρόνια. Μετά πήγα στην Εθνική Ομάδα σε ηλικία 12 χρονών, 14 – 15 σταμάτησα γιατί ένιωσα ότι σταμάτησαν να πιστεύουν σ’εμένα και αυτό με έκανε να μη θέλω να συνεχίσω…. Όταν σου κόβουνε τα όνειρα και τα φτερά είναι δύσκολο να τα καταφέρεις, πρέπει να έχεις πολύ πείσμα… Λίγο το νεαρό της ηλικίας με έκανε να σταματήσω και μετά από τρία χρόνια ξεκίνησα με ένα πείσμα ότι δε θα με σταματήσετε εσείς, εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω και επιστρέφω για να κερδίσω αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να κερδίσω. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που σε πίστεψε και σε ώθησε να το κάνεις αυτό; Σίγουρα οι γονείς μου πιστεύανε στις δυνάμεις μου πολύ και οι φίλοι μου. Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, με έχουν στηρίξει…, αν δεν ήταν οι γονείς μου, ούτε θα είχα σταματήσει ούτε θα είχα ξεκινήσει τη γυμναστική. Χωρίς να με πιέσουν ήταν πάντα δίπλα μου. Ποτέ δε μου είπανε πήγαινε – μην πας... Ποιοι ήταν αυτοί που σε έκαναν να χάσεις την πίστη σου; Ο προπονητής μου με τον οποίο δούλευα τότε. Είχα κάποια προβλήματα στους αγκώνες μου και δεν είχα την απαραίτητη προσοχή ούτε ένοιωθα ότι πιστεύουνε στις δυνατότητες μου και αυτό με αποδυνάμωσε πάρα πολύ.
«Ο πατέρας μου ήτανε πρότυπο για μένα… Ο πατέρας μου κι η μάνα μου ήταν πρότυπο ζευγαριού και τους θαύμαζα και τους θαυμάζω πάρα πολύ». ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017
23