z edukacją, nauczyciele przyrody, ale również języka polskiego, matematyki, angielskiego, wf-u, muzyki i innych przedmiotów. Doświadczenie to sprawiło, że wielu z nich uwierzyło w swoje możliwości, kreatywność i pomysłowość oraz w to, że są w stanie prowadzić wspaniałe lekcje w przyrodzie. Zrozumieli, że takie działanie nie wymaga wcale bycia omnibusem, ani ukończenia studiów przyrodniczych. Dla dzieci był to czas ruchu na świeżym powietrzu i nieskrepowanej niczym wolności. Zajęcia angażowały wszystkich uczniów, dawały im okazję pokazania się z zupełnie innej strony niż na co dzień w szkole, podejmowania wyzwań, przezwyciężania własnych słabości i lęków. Dzieci uczyły się przez doświadczenie, przeżycie, dotknięcie, poczucie… I co ważne – chciały jeszcze! Uwieńczeniem cyklu warsztatów były leśne szkoły, które zorganizowaliśmy dla najbardziej zaangażowanych klas. Relacje z projektu pisane przez nauczycieli i trenerów (fragmenty niektórych zamieściliśmy w tej książce) oraz obserwacja, jak dzieci rozkwitają w kontakcie z naturą utwierdziły nas w przekonaniu, że było warto! Bardzo dziękujemy wszystkim dorosłym i dzieciom, którzy zaangażowali się w nasz projekt. Życzymy Wam dalszych wypraw w dziką stronę! Dziękujemy też dzikiej przyrodzie – za to, że jest.
Na początku obawiałam się tego projektu, ponieważ nie jestem przyrodniczką, a teraz wiem, że był on niesamowitym i pozytywnym doznaniem dla mnie i moich uczniów. Korzyści płynące z tego projektu określę metaforycznie: OTWARCIE OKNA. Poznałam moją klasę z innej strony, dzieci także poznały mnie inaczej niż na lekcji. Wyjazdy dały nam możliwość cieszenia się sobą bez dzwonkowo-lekcyjnej presji czasu. Moja przygoda z projektem nie kończy się. Planuję zabrać dzieci jesienią do lasu na integracyjny wyjazd i wiem, że będzie to piękny czas. Ewa Pyzik Szkoła Podstawowa nr 159 Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej w Krakowie
157