Commons Tense by Ekmel Ertan

This Catalogue is published by BIS/Body-Process Arts Association. Produced in the context of the Exhibiton “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” New Media Arts from Turkey, realised 15–30 September 2012 in Den Haag / NL, in cooperation with TodaysArt Festival, in frame of the celebration programm TRNL400 – 400 Years of diplomatic relations between Turkey and Nederlands – and realised with the support of Ministery of Foreign Affairs of Turkey. / Bu Katalog bir BIS/Beden İşlemsel Sanatlar Derneği yayınıdır. “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” Türkiyeden yeni medya sanatı adı altında 15–30 Eylül 2012 tarihleri arası Den Haag (Lahey)’da, TodaysArt Festivali işbirliği ile Hollanda ile Türkiyenin diplomatik iliskilerinin 400. yılı kutlamaları çerçevesinde kurulan TC. Dışişleri Bakanlığı, Kültür Fonu desteğiyle gerçekleştirilen sergi kapsamında yayınlanmıştır. /

COMMONS TENSE COMMONS TIJD MÜSTEREKLER ZAMANI

New Media Arts from Turkey Nieuwe Media Arts uit Turkije Türkiyeden yeni medya sanatı

Proje Küratörleri / Project Curators: Ekmel Ertan / Fatih Aydogdu

Prog/ramm: Sergi / Exhibition: 15–30 Eylül / September Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt Festival Electriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag Açılış kokteyli / Opening Den Haag: 15 Eylül / September Workshops / Workshops : 15-16 Eylül / September Public-Art workshop : 17-19 Eylül / September – sergileme/ exhibit workshop 21-22 Eylül / September Artist Presentations / Sanatçı Tanıtımları : 16 Eylül / September

Imprint / Impressum / Künye Commons Tense / Commons Tijd/ Müşterekler Zamanı

editors / Editoren / Editörler: Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN publisher / Uitgever / Yayımcı: BIS (Body-Process Art Association) translations / vertaalwerk / çeviriler: Nafiz AKŞEHIRLIOĞLU, Zeynep GÜNDÜZ, Ezgi ARIDURU, Ekmel ERTAN, Fatih AYDOĞDU graphic design / grafisch ontwerp / grafik tasarım: Fatih AYDOĞDU photos / fotos / fotoğraflar: © by the Artists / © door de kunstenaars / © sanatçılar ISBN: 978-605-88807-7-1 repro, print, binding / repro, afdrukken, binden / kalıp, baskı, cilt: Teknik Basım Matbaacılık Keyap Ticaret Merkezi Bostancı Yolu Cad., F1 Blok No :93 Y.Dudullu / İstanbul tel.: +90 216 508 20 20 fax: +90 216 508 20 45 www.teknikbasim.com organization / organisatie / organizasyon: BIS / amberPlatform Türkgücü Caddesi No:3A Tophane 34425 Beyoğlu İstanbul tel. & fax: +90 212 243 22 04 www.amberplatform.org coordination / coördinatie / koordinasyon: Özlem Alkış, Fatih AYDOĞDU, Ekmel ERTAN, Zeynep GÜNDÜZ office / bureau / ofis: Çiğdem ZEYTİN Glyph Generation Infrastructure: Cem Sina ÇETİN © 2012

COMMONS TENSE COMMONS TIJD MÜSTEREKLER ZAMANI Artists / Artiesten / Sanatçılar Bager AKBAY Özlem ALKIŞ Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ Fatih AYDOĞDU Mehmet ERKÖK Ekmel ERTAN Osman KOÇ Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELIK Ebru KURBAK Ali MİHARBİ Ahmet Sertaç ÖZTÜRK Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS Candaş ŞIŞMAN

organisation & realisation / organisatie & realisatie / organizasyon ve realizasyon:

Danielle BOELLING / Natasja VAN DER HORST /Olof VAN WINDEN (TodaysART, Den Haag NL) Özlem ALKIŞ / Fatih AYDOĞDU / Ekmel ERTAN / Zeynep GÜNDÜZ (amberPLATFORM, Istanbul TR)

a project of | een project van | Proje sahibi

BEDEN-İŞLEMSEL SANATLAR DERNEĞİ BODY-PROCESS ARTS ASSOCIATION

in cooperation of | in samenwerking met | Proje ortağı

in frame of | in frame van | Proje çerçevesi

INDEX 09–11

There is no right & no wrong Geen goed of fout Ne doğru var ne de yanlış Olof van Winden

12–19

Commons Tense | New Media Arts from Turkey Commons Tijd | Nieuwe Media Arts uit Turkije Müşterekler Zamanı| Türkiyeden yeni medya sanatı Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu

22–30

Common Times | Cultural exchange between Holland & Turkey Gezamenlijke Tijden | Culturele uitwisseling Holland & Turkije Müşterek Zamanlar | Hollanda ile Türkiye arasında kültür alıŞveriŞi Deniz Erbaş

32–40

Transversal | Commons Tense & antihegemonial tactics Transversale | Commons Tense & anti-overheersende tactieken Transversal | Müşterekler Zamanı ve hegemonya karŞıtı taktikler Fatih Aydoğdu

42–47

Nettachmental Art from Turkey Nettachmental Kunst uit Turkije Türkiye’den B(ağ)sal Sanat Ebru Yetişkin

50–67

Commons Tense | New Media Arts from Turkey Commons Tijd | Nieuwe Media Arts uit Turkije Müşterekler Zamanı | Türkiyeden yeni medya sanatı Ekmel Ertan

70–97 100–109

N O

W S

Olof van Winden

There is no right & no wrong As part of the TodaysArt Festival 2012 in The Hague in September and October, the exhibition ‘Commons Tense’ will open at the Elektriciteitsfabriek, showcasing work from new media artists from Turkey. ‘Commons Tense’ is part of the ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, to be held in November 2012 in Istanbul, themed ‘Paratactic Commons’. As its departure point, ‘Commons Tense’ uses the urgent need to reclaim the public ownership of the commons. Realized in collaboration with TodaysArt, the works presented at the exhibition will offer various interpretations of this theme. The co-events, which consist of two workshops, artist presentations, and a seminar, will be held parallel to the exhibition. The exhibition will take place within the framework of NLTR400, celebrating 400 years of diplomatic relations between Turkey and the Netherlands. ‘Paratactic Commons’ is an exciting and adventurous theme which reflects on urgent and actual topics in our society. Own initiatives in public space, co-creation, and redefining ownership of common objects and spaces are topics that are vital to harnessing and further developing the creative potential of cities. These tools respond to both the needs derived from the ambitions of policy makers and municipalities, as well as the needs derived from urges towards societal transitions. Through the activities around these topics, hosted by the ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, I am looking forward to activating and inspiring outcomes. Today, there are many forms of expression, many media we can use, many different information flows. The speed at which we now consume information is unprecedented. We pick anything we like from the potpourri that is at our fingertips at every moment of the day. So what really matters in this enormous amount of content? How do we determine what is important? The only guiding principle in selection of content is our emotions. There is no right and wrong, no comparisons with what has gone before, or what is yet to come. All that matters is whether things resonate with you touch your emotions. We ‘like’ countless things that touch us, we ‘heart’ and ‘share’ each other’s discoveries, we build up an immense reservoir of inspirational bits of information. From it, we construct our identity, we fuel our dreams, we stimulate our imagination. We draw experiences to us, in search of inspiration and dreams. Over time, we have become more and more adept at collecting information, sucking it up at an unprecedented rate. What it all leads to, no one knows. But it is exciting to be a part of it, because it might lead to an epiphany, to new dreams, to new paradigms. Olof van Winden is director of TodaysArt Festival and Curator of Seoul International Media Arts Biennale (Media City Seoul 2012)

Olof van Winden

Geen goed of fout Als onderdeel van TodaysArt Festival 2012, dat in september en oktober wordt gehouden in Den Haag, opent ‘Commons Tense’ in de Elektriciteitsfabriek; een tentoonstelling met werken van nieuwe mediakunstenaars uit Turkije. ‘Common Tense’ is onderdeel het ‘amber Arts and Technology Festival and Conference’, dat in november 2012 in Istanbul wordt gehouden, en het thema ‘Paratactic Commons’ draagt. Het richt zich op de dringende noodzaak om publiek eigendom van gemeenschapsbezit terug te winnen. De werken in de tentoonstelling bieden interpretaties op dit thema. Ook vinden parallel aan de tentoonstelling evenementen plaats, bestaande uit twee workshops, kunstenaarspresentaties en een seminar. De tentoonstelling vindt plaats in het kader van NLTR400, waarin 400 jaar diplomatieke relaties tussen Nederland en Turkije wordt gevierd. 'Paratactic Commons' is een spannend en avontuurlijk thema dat reflecteert op urgente en actuele thema's in onze samenleving. Eigen initiatieven in de openbare ruimte, co-creatie, en het herdefiniëren van het eigendom van de gemeenschappelijke objecten en ruimtes, zijn onderwerpen die van vitaal belang zijn voor het gebruik en de verdere ontwikkeling van het creatieve potentieel van steden. Deze middelen beantwoorden aan zowel de behoeften die voortkomen uit de ambities van beleidsmakers en gemeenten, evenals aan de behoefte naar maatschappelijke verschuivingen. Ik ben benieuwd naar de activerende en inspirerende resultaten van de activiteiten rond deze thema’s. Vandaag de dag zijn er vele vormen van expressie, uiteenlopende media die we kunnen gebruiken, veel verschillende informatiestromen. De snelheid waarmee we tegenwoordig informatie consumeren is ongekend. Wij halen alles wat we leuk vinden uit de potpourri die bij de hand is, op elk moment van de dag. Maar wat doet er nog echt toe, in deze enorme hoeveelheid aan informatie? Hoe bepalen we wat belangrijk is? De enige leidraad bij dit principe van selectie is onze emotie. Er is geen goed of fout, geen vergelijkingen met wat ooit is geweest, of wat nog moet komen. Het enige dat telt is of de dingen resoneren, je emoties raken. We ‘liken’ talloze dingen die ons raken, we delen elkaars ontdekkingen, en bouwen een immens reservoir van inspirerende stukjes informatie. Daaruit construeren we onze identiteit, voeden we onze dromen, stimuleren we onze verbeelding. We dragen ervaringen bij ons, op zoek naar inspiratie en dromen. Na verloop van tijd zijn we uitgegroeid tot meer en meer bedreven in het verzamelen van informatie, zuigen het op in een ongekend tempo. Waar het allemaal toe zal leiden, weet niemand. Maar het is spannend om een deel van te zijn, omdat het zou kunnen leiden tot een openbaring, tot nieuwe dromen, en nieuwe paradigma's. Olof van Winden is directeur van TodaysArt Festival & Curator van Seoul International Media Arts Biënnale (Media City Seoul 2012)

Olof van Winden

Ne doğru var, ne de yanlış Lahey’de Eylül ve Ekim aylarında gerçekleştirilen “TodaysArt Festivali 2012” kapsamında Elektriciteitsfabriek’de yeralan “Commons Tense / MüŞterekler Zamanı” sergisi Türkiye’den yeni medya sanatçılarının çalışmalarından oluŞuyor. “MüŞterekler Zamanı” Kasım 2012 de İstanbulda “Parataktik MüŞterekler” temasıyla gerçekleştirilecek “amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı’nın” bir altteması. “MüŞterekler Zamanı” çıkış noktası olarak kamu mülkiyeti olan müştereklerimizin geri iadesinin aciliyet ve gerekliliğini vurguluyor. TodaysArt işbirliği ile hayata geçirilen sergide sunulan eserler, bu temanın farklı yorumlarını işliyorlar. Sergiye paralel olarak, iki atölye çalışması ve sanatçı sunumlarından oluşan ortak etkinlikler de yapılıyor. Sergi Türkiye ve Hollanda arasındaki diplomatik ilişkilerin 400 yılının kutlandığı, “NLTR400” programı çerçevesinde gerçekleşiyor. “Paratactic Commons / Parataktik MüŞterekler” toplumumuzdaki acil ve güncel bir konuyu irdeleyen, heyecan verici ve cesur bir tema. Kamusal alandaki sivil insiyatifler, ortak yaratım, ortak nesne ve mekanların aidiyetlerinin yeniden tanımlanması, şehirlerin yaratıcı potansiyelini kullanmak ve geliştirmek adına önemli ve hayati konular. Bu araçlar gerek yerel politikada belirleyici yaklaşım ve istemlerden, gerekse halkın sosyal ihtiyaçlarından yola çıkarak toplumsal bir değişimin gerekliliğini irdelemekte. “Amber Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansı” tarafından sunulan bu konu çerçevesinde ortaya çıkacak ilham verici sonuç ve aktiviteleri sabırsızlıkla bekliyorum. Günümüzde kullanabileceğimiz çok çeşitli ifade biçimleri, muhtelif medya ve bilgi akışı mevcut. Bugün bilgi tüketmekte eriştiğimiz sürat emsalsizdir. Günün akışı içinde, sürekli parmaklarımızın ucuna potpuri olarak gelen herşeyi heran kabulleniriz. Peki bu muazzam miktardaki bilgiyığını içerisinde, bizim için içerik olarak gerçekten önemli olanları hangileridir? Bunu nasıl belirleriz? Bu seçimde izini sürebileceğimiz yegane çizgi duygularımızdır. Ne doğru vardır, ne yanlış, ne de önce olanla, sonra olacak olan arasında bir karşılaştırma yapmak mümkündür. Bütün mesele sizin duygu ve dokunuşlarınız üzerinden birşeylerin rezonansta olup olmadığındadır. Hergün, bizi duygulandıran birçok seyi ‘like’ ediyoruz, karşılıklı yaptığımız keşifleri ‘seviyor’ ve ‘paylaşıyor’, ilham verici ‘bit’ ve ‘enformasyonlar’dan muazzam bir rezervuar oluşturuyoruz. Buradan kimliklerimizi kuruyor, fantazilerimizi dolduruyor, hayal gücümüzü tetikliyoruz. Hayal ve ilhamlarımızın izini sürerken birçok yeni deneyim ediniyoruz. Zamanla, bilgi toplamakta giderek ustalaşarak, bilgi özümsemekte emsalsiz bir hıza ulaşıyoruz. Bu yolun varacağı noktayı hiçbirimiz bilmiyor olsak da, bunun bir parçası olmak heyecan verici, çünkü bu durum yeni oluşumlara, yeni paradigma ve hayallere ulaşmamıza önayak olabilir. Olof van Winden TodaysArt Festivali’nin direktörü ve Seoul Uluslararası Media Sanatı Biennalinin (Media City Seoul 2012) küratörüdür.

Commons Tense Commons Tijd Müşterekler Zamanı

New Media Arts from Turkey Nieuwe Media Arts uit Turkije Türkiye’den yeni medya sanatı

“Commons Tense” exhibits the works of new media artists from Turkey. Being a sub-theme of amberPlatform’s 2012 theme entitled “Paratactic Commons”. Commons Tense points out that it is now time to talk within a new category that embeds the Commons in.

“Commons Tense” vertoont werken van mediakunstenaars uit Turkije. Als subthema van amberPlatform’s thema voor 2012 met de titel “Paratactic Commons”, wijst Commons Tense op de noodzaak om binnen de mediakunst te praten over een nieuwe categorie waarin ‘de Commons’ is verwerkt.

“Müşterekler Zamanı” Türkiye’de yeni medya alanında çalışan sanatçıların eserlerini sunuyor. amberPlatform’un 2012 teması “Parataktik Müşterekler” temasının bir alt teması olarak, “Müşterekler Zamanı”, şimdi Müşterekleri dahil eden yeni bir dilsel kategori kullanmanın zamanının geldiğine vurgu yapıyor.

The decade that followed 9/11 witnessed a radical regression of communal energies, forcing us to live strictly in individual spheres; the fear and control society in the guise of a war on terror, the tendency of nation-states to impose their ideological agendas onto everyone and everything under their control and the conflicts and collaborations of a global consumerist economy that urges the rapid privatization of public goods have all taken a toll on the common values of human societies around the Globe. The commons that we need to regain entail a broad spectrum.

In het decennium dat volgde na 9/11 vond er een radicale afname van gemeenschappelijke energie plaats die ons er toe dwong uitsluitend in individuele domeinen te leven. De angst- en controle in de samenleving in de vorm van terrorismebestrijding, de tendens van staten om hun ideologische agenda’s op te leggen aan alles en iedereen onder hun bevel en de conflicten en samenwerkingen van een globale consumptieeconomie die aandringt op een versnelde privatisering van publieke voorzieningen: deze zaken hebben allemaal hun weerslag gehad op de gemeenschappelijke waarden van menselijke

9/11 sonrası “terörle mücadele” adı altında dayatılan korku ve kontrol toplumunun, herşeyi kendi ideolojisine bağlama eğilimindeki ulus-devletin ve her ölçekte, her şeyin özelleştirilmesini teşvik eden global tüketim ekonomisinin işbirlikleri ve çatışmaları arasında bireysel özgürlüklerimizi ve müştereklerimizi hızla kaybederek daralan bireysel atmosferlerimizde yaşamak zorunda bırakıldık. Müşterekler olarak sahip çıkmak zorunda olduğumuz değerler, doğal kaynaklarımızın özelleştirilerek ya da ortak hayati çıkarlarımız göz ardı edilerek sorgusuzca ve sorumsuzca kullanılmasının

Ekmel Ertan & Fatih Aydoğdu

They range from ecological unbalances, which result from the privatization of natural resources, to the ‘de facto’ privatization of judicial systems, which has led to the degradation of a justice that is common to all. Meanwhile, the ever-popularizing digital media, beginning with the Internet itself as a common resource, has been a major source of inspiration in revitalizing the idea of the commons. More specifically, the capacities offered by new media have helped to re-understand that information is a “common” as well as the right to access information.

samenlevingen wereldwijd. De commons die we moeten herwinnen bestrijken een breed scala. Deze commons variëren van ecologische onevenwichtigheden die voortvloeien uit de privatisering van natuurlijke bronnen tot de feitelijke privatisering van juridische systemen die tot een afname van gemeenschappelijke gerechtigheid hebben geleid.

Ondertussen is de digitale media, constant in populariteit toenemend, en het internet als gemeenschappelijke hulpbron op zich, een belangrijke bron van inspiratie voor het doen herleven van het concept van commons. Specifieker, de mogelijkheden die de nieuwe media bieden, hebCan digital commons be ben geholpen in het herdefian alternative platform to niëren van informatie als een launch a political thought whose main aim is sharing, “common”, net als het recht op toegang tot informatie. transparency, and freedom to access information? What can we learn from free soft- Kunnen digitale commons als ware’s, copyleft movements, alternatief platform dienen voor een politiek gedachtepeer-2-peer systems, the logic of open source, and goed dat zich toespitst op delen, transparantie en vrijheid creative commons? Could the digital-commons help van informatie? Wat zijn de

sonucunda ekolojik dengelerin bozulmasından, adalet sisteminin ‘de facto’ olarak özelleştirilmesiyle insanlığın ortak değerlerini savunmak yerine özel çıkarların ve resmi ideolojinin emrine verilmesine kadar geniş bir yelpazeye yayılıyor. Öte yandan da yeni medya yeniden müştereklerimizin farkına varmamızın ve hararetle sahiplenişimizin esin kaynağı oldu. Yeni medyanın olanakları içerisinde bilginin herkese ve hepimize ait vazgeçilemez varlığımız olduğunu ve bilgiye erişim hakkımızın kutsallığını, sınırsız ve özgürce iletişim ve kendini ifade etme hakkımızı, adım adım elimizden alınan kamusal alanı yeni medyada yeniden yaratarak dayanışmanın ve paylaşmanın gücünü yeniden keşfettik, hatırladık. Dijital Müşterekler ana fikri açıklık, paylaşım ve özgürlük olan bir politik sistemin hayata geçirilebilmesi için alternatif bir platform olabilir mi? 13

for the creation of another form of economy and ecology? Could humans share their common resources rather than exploit them? What kind of paratactic artistic strategies could digital commons consist of? Realized in collaboration with TodaysArt Festival in Den Haag, the artworks presented at the exhibition will offer various interpretations of the theme. The co-events, which consist of two workshops, artist’s presentations, and a seminar, will be held parallel to the exhibition. One of the workshops focuses on art in public spaces and is a collaborative workshop among Turkish and Dutch artists. The second workshop targets younger public with the aim to practice new media in a handson manner. Considering the frame of the exhibition that is entitled “400 years of Diplomatic Relations Between Turkey and The Netherlands”, it is a typical expectation that the exhibition will be set in a national or geographical context. Which artists are invited, what is the coverage of the exhibition and are the artists truly representing the context. We ignored all those questions. This exhibition does not represent any national or geographical values, although 14

lessen die we kunnen leren van gratis software, copyleftbewegingen, peer-2-peer netwerken, de logica van open source en creative commons? Kunnen de digitale commons dienen als hulpmiddelen bij het ontstaan van een andere vormen van economie en ecologie? Kan de mens zijn gemeenschappelijke hulpbronnen delen in plaats van deze te exploiteren? Uit welke paratactische artistieke strategieen kunnen digitale commons bestaan?

Free Softwareler’den, copyleft hareketinden, peer-2-peer sistemlerden, open source / open knowledge mantığından, creative common’lardan bu bağlamda neler öğrenebiliriz? Commons (Müşterekler) başka bir ekonomi, başka bir ekoloji için olası bir temel oluşturmakta kullanılabilir mi? İnsanlar, kaynakları sömürmek yerine paylaşmak yetisine hala sahipler mi? Bu bağlamda oluşturulabilecek parataktik sanat stratejileri neler olabilir?

De gepresenteerde kunstwerken op de tentoonstelling, gerealiseerd in samenwerking met het TodaysArt Festival in Den Haag, zullen verschillende interpretaties van het thema tonen. De randprogrammering, bestaande uit twee workshops, presentaties door kunstenaars en een seminar, vindt parallel plaats aan de tentoonstelling. Een van de workshops richt zich op kunst in publieke ruimte en is een collaboratieve workshop tussen Turkse en Nederlandse kunstenaars. De tweede workshop richt zich op een jonger publiek met het doel om nieuwe media praktijkgericht te gebruiken. Gezien het kader van de tentoonstelling, getiteld “400 years of Diplomatic Relations Between Turkey and The Netherlands”, is de verwachting dat de tentoonstelling zich afspeelt in de nationaleen geografische context, met vragen als: welke artiesten

TodaysArt Festival işbirliği ile gerçekleştirilen sergideki eserler temanın farklı açılımlarını sunuyor. Sergiye paralel olarak iki atölye çalışması, sanatçı sunumları ve Türkiye’de yeni medya sanatı üzerine bir seminerden oluşan yan etkinlikler gerçekleştirilecek. Atölyelerden ilki kamusal alanda sanata odaklanan, Türkiye’li ve Hollanda’lı sanatçıların işbirliğiyle gerçekleştirecekleri bir çalışma diğeri ise yeni medya pratiğini geliştirmeye yönelik gençleri hedefleyen bir atölye olacak. Türkiye ve Hollandanın diplomatik iliskilerinin 400. Yılını kutladığı bir çerçevede Türkiye’den Yeni Medya Sanatı” alt başlığıyla açılan bir sergiden, ilk bakışta ulusal ya da coğrafya bağlamına oturan bir sergi beklentisi olacaktır. Sanatçı

it naturally may have the traces of them. All the artists and curators talk on behalf of themselves. What is important for us is to raise a collaborative voice that emphasizes the importance of the commons today, against anything that classifies and separates.

worden uitgenodigd, wat is het bereik van de tentoonstelling en vertegenwoordigen de kunstenaars daadwerkelijk de context? Al deze vragen hebben we genegeerd. Deze tentoonstelling vertegenwoordigt geen nationale of geografische waarden, ondanks dat hier toch sporen van zichtbaar zullen zijn. Alle kunstenaars en curatoren spreken namens zichzelf. Wat voor ons belangrijk is, is om een collaboratief geluid te laten horen dat de nadruk legt op het belang van de commons vandaag de dag, tegenover alles dat classificeert en opdeelt.

The creation process of the artworks in this exhibition was based on collaboration, comparing the usual way that curatorial exhibitions follow. Curators invited the artists to work together for an exhibition entitled “Commons Tense” under the theme “Paratactic Com- Het creatieve proces van de mons”, which is the theme kunstwerken in de tentoonfor amberFestival 2012. stelling was gebaseerd op saArtists and curators came menwerking, en week af van together every two weeks to de gebruikelijke methoden discuss the possible expan- voor het maken van tentoonsions of the theme. These stellingen. Curators nodigden meetings formed a fruitful de kunstenaars namelijk uit and creative as well collabo- om samen te werken aan een rative working frame in line tentoonstelling met de naam with the title “Commons “Commons Tense”, binnen het Tense”. thema “Paratactic Commons”, dat ook als thema dienst voor These meetings took place amberFestival 2012. Kunstein amberPlatform with the naars en curators kwamen om participation of artists who de week samen om mogelijke lives in İstanbul in person uitbreidingen van het thema and others who live abroad te bespreken. through online connection. Artists discussed about their Deze tentoonstelling bestaat works made comments to uit nieuwe werken van geseeach others’ and proposed lecteerde kunstenaars die zich solution in some cases. Af- in of rondom het amberPlatter a while meetings were form netwerk bevinden. We stopped, artists started pro- hebben getracht diversiteit duction in their atelier. aan te brengen in de selectie

olarak kimlerin davet edildiği ya da edilmediği, nasıl bir kapsayıcılığı olduğu, ya da seçilmiş sanatçıların/ işlerin gerçekten bu bağlamı yeterince temsil edip etmedikleri soruları akla gelecektir. Biz bu çerçevede sınıflayan ve ayrıştıran herhangi bir bağlamdan kaçınarak, projeyi iki ülke arasında bir işbirliği bazında değerlendirdik ve konu olarak sadece bu iki ülkeyi değil, küresel bağlamda da zamanımızın nabzını tutan, sistemsel ve yapısal olarak önemli gördüğümüz bir konu üzerine eğilmeyi yeğledik. Bu sergideki eserlerin üretimi de alışılagelmis küratoryal sergilerden daha farklı gelişti. Aynı zamanda amber’12 festivali içinde öngördügümüz “commons / müşterekler” temasının dinamiği ile de doğrudan ilintili olarak, küratörler ve sanatçılar konu etrafında birlikte çalışarak sergiyi ortaya çıkardılar. Onbeş günde bir yapılan toplantılarla tema tartışıldı çeşitli açılımlarının ve bunların sanatsal ifadelerinin ne olabileceği araştırıldı. Yurtdışında yaşayan sanatçıların çevrimiçi katılımıyla amberPlatform’da gerçekleşen bu toplantılar, herkes için “Müşterekler Zamanı” başlığına uyan verimli bir ortak çalışma süreci oluşturdu. Tüm sanatçılar 15

This exhibition consists of new works of selected artists who are in or around amberPlatform community. We tried to create diversity with the selection of the artists. The age group is differing from 20s to late 40s, which means almost three generation of artists are presenting in this exhibition but on the other hand they all belong to so called new media generation. Some are internationally established researchers and artists in the field and some are in the beginning of their career. We also wanted to make less known or younger artist visible beside the ones already in the international art circuits. We believe this creates a good sampling for the visitor as well. The works in this exhibition are various in relation to the theme; some are more direct some are more metaphorical… How can we talk in Commons Tense? Artists answer this question with utilizing different concepts and tools from a wide range of possibilities opened up by the question itself. Ebru Kurbak created a data catcher net which is an actual Faraday Cage, pointing out the electromagnetic environment that we are surrounded with which is (in) the public space, but carries coded and private in16

van de kunstenaars. De leeftijd van de kunstenaars varieert van in de 20 tot achterin de 40, wat betekent dat bijna drie generaties aan kunstenaars zich presenteren in de tentoonstelling, maar aan de andere kant behoren ze allemaal tot de zogenoemde nieuwe media generatie. Sommigen van hen zijn internationaal gerenommeerde onderzoekers en kunstenaars in het werkveld en anderen staan aan het begin van hun carrière. We wilden ook minder bekende of jonge kunstenaars zichtbaar maken naast degenen die al bekend zijn in het internationale kunstcircuit. We denken dat dit een helder overzicht aan het publiek geeft. De werken binnen de tentoonstelling verhouden zich op verschillende wijzen tot het thema; sommigen zijn direct gerelateerd en anderen zijn metaforisch. Hoe kunnen we spreken in “Commons Tense”? Kunstenaars beantwoorden deze vraag door middel van het inzetten van verschillende concepten en middelen uit een grote hoeveelheid mogelijkheden die ontstaan door het stellen van de vraag zelf. Ebru Kurbak maakte een data-vangnet in de vorm van de Kooi van Faraday die aantoont dat het elektro-magnetische veld waarin we ons begeven (in) de publieke ruimte is, maar ondertussen geco-

konuya kendi yaklaşımını saptadı, bir birine önerileriyle yardımcı oldu, çözüm üretti. Bir süre sonra toplantılar kesildi, sanatçılar işlerini üretmek için atölyelerine çekildiler. Bu sergi amberPlatform çevresinden davet ettiğimiz, daha önce de birlikte çalıştığımız sanatçıların yeni işlerinden oluşuyor. Sanatçıların seçimiyle de geniş bir çeşitlilik yaratmaya çalıştık. Yaş grubu 20’lerden 40’lara kadar değişirken, serginin neredesye 3-jenerasyona - ama eninde sonunda aslında hepsi yeni medya jenerasyonuna ait sanatçıların işlerini içermesi anlamına geliyor. Bazıları uluslararası alanda tanınan araştırmacı ve sanatçılar iken bir kısmı henüz sanatçı olarak kariyerinin başında. Bir yandan da hali hazırda uluslararası sanat çevrelerinde dolaşımda olan sanatçıların yanında az bilinen, genç sanatçıları da görünür kılmak istedik. İnanıyoruz ki bu seçim izleyiciler için de ilginç bir çeşitlilik sağlayacak. Bu sergide göreceğiniz eserler çok geniş bir perspektife yayılarak tema ile ilişkileniyor. Bu ilişkilenme bazılarında daha doğrudan bazılarında daha dolaylı. Müşterekler zamanında nasıl konuşabiliriz? Sanatçılar bu soruya, sorunun

formation; how complicated the state of commons became with the extension of new media! Common-itchy carries a lot of references to the cultural background of the artists environment; Ahmet Sertaç Öztürk takes itch, which has a wide range of connotations in Turkish, and creates a common tool/ station to agitate new associations to the word. Violation by Özlem Alkış, brings the most common values of humanity into attention and denotes the Globe wide tragedy of Human Rights. Özgün Kılıç and Sedef Aydoğan deal with the most common state of mind: forgetting. They take Viktor Mayer Schönberger’s statement and converge the digital and physical in the exhibition space in a highly abstract manner. To further elaborate on the parent theme “Paratactic Commons” guests can visit amber’12 Arts and Technology Festival and Conference, to be held in November 2012 in Istanbul. amber’12 will host numerous international artists and researchers with their works around the theme. It will question whether ‘the commons’ can function as a counter-tactic to address a diversity of issues such as, the ecological system, social inequalities, ethnic conflicts, poverty and other problems created

deerde en private informatie bevat; het benadrukt eens te meer hoe gecompliceerd het concept ‘commons’ is geworden sinds de introductie van nieuwe media. Common-itchy bevat een hoop verbindingen met de culturele achtergrond van de kunstenaars; Ahmet Sertaç Öztürk neemt het woord ‘itch’, dat veel connotaties heeft in het Turks, en creëert een ‘common’ hulpmiddel/werkstation dat aanzet tot nieuwe associaties van het woord zelf. Violation door Özlem Alkış brengt de gedeelde waarden van de mens onder de aandacht en verwijst naar de wereldwijde tragedie met betrekking tot het schenden van de Mensenrechten. Özgün Kılıç en Sedef Aydoğan behandelen de meest voorkomende geestestoestand; het vergeten. Ze nemen Schönberger’s uitspraak en mengen het digitale met het fysieke in de tentoonstellingruimte op een uiterst abstracte wijze. Degenen die geïnteresseerd zijn in het overkoepelende thema “Paratactic Commons” kunnen ook amber’12 Arts and Technology Festival and Conference bezoeken, in november 2012 in Istanbul. Bij amber’12 zal een aantal internationale kunstenaars en researchers hun werk rondom het thema presenteren. Besproken wordt of ‘de commons’ zouden werken om diverse vraagstukken aan te pakken, zoals het ecologische

araladığı geniş olasılıklar dünyasından, farklı kavram ve araçları kullanarak cevap veriyorlar. Ebru Kurbak aslında bir Faraday Kafesi olan kepçe ile kamusal alan(da) olan ama şifrelenmiş ve kişisel bilgi taşıyan elektromanyetik çevremize işaret ediyor. Yeni medyanın da eklemlenmesiyle müştereklerin durumu ne kadar karmaşıklaştı! Toplu-kaşıma sanatçıyı çevreleyen kültürel geriplana çok güçlü referanslar taşıyor. Ahmet Sertaç Öztürk Türkçede çok fazla çağrışımı olan kaşınma meselesini alıp yarattığı toplu kaşınma istasyonları ile sözcüğe yeni çağrışımlar ekliyor. İhlal’le Özlem Alkış insanlığın en büyük müştereği olan insan haklarını ele alıp, pratikteki küresel trajediyi vurguluyor. Özgün Kılıç ve Sedef Aydoğan aklın en müşterek hali, unutmak ile uğraşıyor. Schönberger’in tezini alıp tamamen soyut bir düzlemde sergi alanında dijital ile fiziksel olanı içiçe geçiriyor. Parataktik Müşterekler temasını daha fazla izlemek isteyen izleyiciler 9-18 Kasım 2012 tarihlerinde İstanbul’da gerçekleşecek olan amber’12 Sanat ve Teknoloji Festivali ve Konferansını ziyaret edebilirler. Amber’12 tema etrafında çok sayıda sanatçı 17

by the hegemony of global capitalism and privatization. Since 2007 amberplatform operates within the field of new media in various ways: it organizes an annual international festival and conference on arts and technology, it fosters research and production, and it works on building a network of new media artists, by which it fosters intercultural dialogue and artistic exchange. amberplatform is supported by BIS (Body-Process Arts Association). For more information visit: www.amberplatform.org

systeem, sociale ongelijkheid, etnische conflicten, armoede en andere problemen die worden veroorzaakt door de overheersing van kapitalisme en privatisering. Sinds 2007 werkt amberPlatform op verschillende wijzen in het veld van nieuwe media; het organiseert een jaarlijks internationaal festival en conferentie gericht op kunst en technologie, het stimuleert onderzoek en productie en het werkt aan een netwerk van mediakunst, waardoor het interculturele dialoog en artistieke uitwisseling bevordert. amberPlatform wordt gesteund door BIS (Body-Process Arts Association). Voor meer informatie; www.amberplatform.org

ACKNOWLEDGMENT For creating the commons that we have been sharing with the people of The Netherlands, which made this exhibition possible as a consequence of previous collaborations, we like to thank all the actors of the 400 years, who established the Diplomatic Relations Between Turkey and The Netherlands. We like to thank to all the artists that we worked together for their invaluable effort and collaboration. We like to thank TodaysArt Festival for their collabo18

ve araştırmacıyı işleri ile ağırlıyor olacak. Amber’12 müştereklerin ekolojiden sosyal eşitsizliğe, etnik çatışmalardan yoksulluğa ve geç kapitalizmin yarattığı diğer problemlere ve özelleştirmeye doğrudan bir karşı taktik olarak kullanılıp kullanılamayacağını sorgulayacak. 2007’den beri amberPlatform yeni medya alanında farklı perspektiflerle çalışıyor. Sanat ve Teknoloji kesişiminde yıllık bir festival ve konferans düzenliyor. Araştırma ve üretimi destekliyor. Yeni medya kültürler arası diyaloğu ve sanatsal değiştokuşu arttıracak bir ağ oluşturmak için uğraşıyor. amberPlatform bir BİS projesidir. Daha fazla bilgi için: www.amberplatform.org

ERKENNING Voor het creëren van de commons die we delen met het Nederlandse volk, de commons die deze tentoonstelling mede mogelijk maakten als gevolg van eerdere samenwerking, willen we graag alle partijen bedanken die gedurende 400 jaar aan diplomatieke banden tussen Turkije en Nederland hebben gewerkt. We willen alle kunstenaars waar we mee samenwerkten bedanken voor hun waardevolle inspanning en medewerking.

TEŞEKKÜRLER İnşa ettikleri karşılıklı ilişkilerin devamı olarak bu sergiyi olanaklı kılan müşterekleri yarattıkları için 400 yıldır Türkiye ile Hollanda arasındaki diplomatik ilişkilerin gelişmesine katkıda bulunan herkese teşekkür ederiz. Eşsiz çabaları ve projeye angaje katılımları için birlikte çalıştığımız tüm sanatçılara teşekkür ederiz. TodaysArt Festivaline desteği için çok teşekkür ederiz.

ration in this event. Without TodaysArts’s generous help and cooperation this exhibition would not be managed with such a smooth operation. We are happy to know and work with TodaysArt and looking forward to continue with the new opportunities of collaboration. The Netherlands is most mentioned country in amberFestival catalogs due to the artistic collaborations that we executed, artists and researchers we hosted during the amberFestivals and amberConferences. Of course this was possible with the attitude of the Consulate of The Netherlands, İstanbul. We like to use this chance to thank all the cultural attaches and their teams with whom we have worked since 2007.

We willen het TodaysArt Festival bedanken voor hun aandeel in dit evenement. Zonder de hulp en medewerking van TodaysArt was deze tentoonstelling niet zo makkelijk totstandgekomen. We zijn verheugd over de banden met het festival en kijken uit naar verdere samenwerking. Nederland is het meest genoemde land in de catalogussen van amberFestival door de artistieke samenwerkingen die we hebben uitgevoerd en de kunstenaars en onderzoekers die we ontvingen gedurende de amberFestivals en amberConferences. Dit is mede mogelijk gemaakt door de steun van het Nederlandse Consulaat in Istanbul. We willen deze kans aangrijpen om alle culturele attaches en hun teams met wie we hebben gewerkt sinds 2007 te bedanken.

We like to thank Ministry of Foreign Affairs of Turkish Republic who financially supported this exhibition. We like to thank to Turkish Embassy in The Hague, without their cooperation and the well functioning platform they created, this exhibition would not be possible.

We willen graag het Turkse Ministerie van Buitenlandse Zaken bedanken, die ons financieel ondersteunden voor deze tentoonstelling. We willen de Turkse Ambassade in Den Haag bedanken. Zonder hun medewerking en het goed functionerende platform dat zij hebben opgezet zou deze tentoonstelling niet mogelijk zijn geweest.

Finally we like to thank all guests who shares our excitement on talking in a new paradigm best can be defined in Commons Tense.

Tot slot bedanken we alle bezoekers die ons enthousiasme delen in het praten over een nieuw paradigma: Commons Tense.

TodaysArt Festivalinin cömert desteği ve işbirliği olmasaydı bu sergi mümkün olamazdı. TodaysArt’la tanıştığımız ve birlikte çalışma fırsatı bulduğumuz için çok mutluyuz ve yeni işbirliği olanakları için heyecanla fırsat kolluyoruz. Hollanda, bugüne kadar birlikte çalıştığımız sanatçılar, amberFestival ve amberKonferans’larda ağırladığımız araştırmacı ve sanatçılar açısından, amberFestival kataloglarında adı en çok geçen ülke oldu. Elbette bu ilişkilerin kurulması İstanbul Hollanda Konsolosluğunun desteği ile mümkün oldu. Bu şansı fırsat bilerek, kurulduğumuz günden bu yana birlikte çalıştığımız tüm kültür ateşelerine ve iş arkadaşlarına teşekkür etmek isteriz. Bu sergiyi finansal olarak destekleyen T.C. Dış İşleri Bakanlığına ve sağladıkları işbirliği zemini ve yürüttükleri ortak çalışma için Lahey Türk Büyükelçiliğine teşekkür ederiz. Son olarak en iyi Müşterekler Zamanı ile ifade edilebilecek yeni bir paradigma üzerinden konuşmak konusunda bizimle aynı heyecanı duyan tüm izleyicilerimize sonsuz teşekkür ederiz. 19

Northkorea / Southkorea, â&#x20AC;&#x153;marked territoriesâ&#x20AC;?; Ali Miharbi

Deniz Erbaş

Common Times

About the cultural relationships between Holland & Turkey

Art trade between Holland and Turkey, although not centuries old like their diplomatic relations, has followed an abundant and prolific progression. Art from Turkey was presented to the Dutch audiences first in 1948, in Amsterdam. National Exhibition of Turkish Art, comprised of 50 modernist painters from Turkey, presented a rendition of the parallels drawn between the identity of the nation state and the production of modern art within the context of diplomatic relations of the time.

The era of world exhibitions where the centre received the communities and cultures from the periphery, expired simultaneously with the collapse of the first, second and third world orders and apprehension. Demolition of the Berlin wall, end of the bipolar world order, advances in the communication technologies built the circumstances for a postmodern global world. Now a “global” world was articulated, and for the first time in history, a network system span with social interactions having the potential to embrace all communities was spreading fast around the world.[1] In the last thirty years, optimistic or pessimistic, positive and negative many theories were developed on the political, social, cultural

and artistic impacts of this global age. Considering the impacts of globalization on the artistic field these outcomes are detectable: ▸ Spread of the biennial system and western art institutions to non-western geographies and the spatial extension of social interaction patterns of these institutions, ▸ Increase in the mobility of artists, curators and art specialists around the world, ▸ Creation of global communication networks, ▸ Emergence of a global work and art

For more details on “global society”: SHAW Martin, Global Society and International Relations, Cambridge, Polity Press, 1994.

[1]

market downgrading national borders, ▸ Increase in the number of non-western artists and curators in exhibitions and artistic events and the popularity of a new global exhibition trend These impacts of globalization on the artistic field have been criticized as much as being idealized. For example, according to Marc Sheps the distinction between western and non-western was soon to be history since the centerperiphery paradigm is interchanged with a global network where different art centers can interact on a non-hierarchical platform, thanks to an environment of “global dialogue” created by new media and new art practices. [2]

Contemporary art production from Turkey integrated into this system simultaneously with the non-western. The increase in curiosity and interest in the West towards its own east, primarily due to the demolition of The Berlin Wall, led to a discovery of the contemporary face of Turkey. Contemporary art from Turkey once again met Dutch audiences under these circumstances, 45 years after the first exhibition in 1948. The exhibition from 1993 titled “A foreigner = A traveler” held in Stedelijk Museum in the city of Shiedam, Holland was curated by Vasıf Kortun and included the works of Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ M.Morris, Bedri Baykam and Mehmet İleri.

Whereas according to Christian Kravagna, the increase in the visibility of non-western art is not solely a Vasıf Kortun’s text from the catalogue product of a world redefined by post- opened with a manifest on the zeitglobal discourse, but also a reflection geist of the time: of ethno-boom and exoticism trends, “The exhibition offers neither an exotic continuing to fuel the orientalist per- taste, nor conforms to predispositions, ceptions of the west. [3] According to but it may nevertheless give certain Olu Oguibe, on the other hand, the clues regarding where the works come new global culture game provided nei- from. The works offer neither a fluent ther equal visibility nor easier access. international reading, nor display ‘fanTerms of inclusion reproduced similar tasy-mythological’ roots. Away from prohegemonic codes, and the conditions vincialism and outside imagined centers, to include non-western artists in this they are hybrid and abreast. What they game without emphasizing their eth- share is a common distance to the crisis nic or identity backgrounds were not of equivalence of cultural synchronicity provided. [4] and liberal internationalism.” [5] [2] SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor and Barbara Thiemann (eds.), Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart. Köln 1999, pg. 16-20. [3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst.In: Christoph Tannert and Ute Tischler (eds.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlin 2004, pg.101-104. [4]

OGUIBE, Olu, The Culture Game. Minneapolis – London 2004.

[5]

http://anibellek.org/en/?p=480

The second project in Holland to undertake contemporary art from Turkey took a different route: Inclining to reproduce similarities instead of differences, the cultural exchange program and exhibition “Between the Waterfronts” was realized in 2002 with the theme “sea that binds cities and people.” The exhibition, which brought together 19 artists from two harbor cities Rotterdam and Istanbul, was the most extensive event on contemporary art from Turkey to take place in Holland and aimed at exhibiting a sample of the most competent contemporary works from Istanbul. [6] Now, once again ten years later, contemporary art from Turkey revisits Holland through celebrations for the 400th year of diplomatic relations between Turkey and Holland. Glancing at the exhibitions, festivals and various art events realized since the ‘90s, their common ground appears to be implementing different strategies to accomplish tendencies and approaches reproducing the contemporary image of Turkey, reflecting its current reality, clashing existing stereotypical images

[6]

of and prejudices against Turkey with the current reality, building dialogue and understanding between the two communities and cultures through art. The exhibition “Commons Tense” also chose to take a new perspective to this subject. New media, technology and communication mediums, the essential components of the global reality mentioned above, determine the daily lives of people as well as social and cultural constructs of communities, and with this power, converge and crossbreed different geopolitical fields, geographies and cultures as never before. Information, produced and spread around the world by communication networks constitute a common ground to contemplate and produce on relation, interaction and crossbreeding between cultures. Thus, instead of the paradigm of national representation of Turkey in the West with its contemporary art production, which has been long problematized within the dualisms of east-west, center-periphery, advanced-behind, a new perspective emphasizing common knowledge and communications is welcomed.

ERDEMCI, Fulya, “Between the Waterfront” catalogue text, pg. 12–15

Deniz Erbaş

Gezamenlijke Tijden Over de culturele relaties tussen Nederland en Turkije

Kunsthandel tussen Nederland en Turkije, hoewel niet eeuwenoud zoals hun diplomatieke betrekkingen, heeft een overvloedige en vruchtbare vooruitgang geboekt. Kunst uit Turkije werd voor het eerst aan een Nederlands publiek gepresenteerd in 1948 in Amsterdam. De Nationale Tentoonstelling van Turkse kunst, waaraan vijftig modernistische schilders uit Turkije deelnamen, presenteerde een weergave van de parallellen tussen de identiteit van de natiestaat en de productie van de moderne kunst in het kader van de diplomatieke betrekkingen van die tijd.

Het einde van het tijdperk van de wereldtentoonstellingen, waarin het centrum de gemeenschappen en culturen uit de periferie ontving, viel samen met de ineenstorting van de eerste, tweede en derde wereld orders. De val van de Berlijnse muur, het einde van de bipolaire wereldorde en de vooruitgang van de communicatietechnologie creëerden het klimaat voor een postmoderne mondiale wereld. Nu een "globale" wereld was gearticuleerd, ontstond voor het eerst in de geschiedenis een netwerksysteem van sociale relaties die het potentieel had alle gemeenschappen te omhelzen, en die snel werd verspreidt over de hele wereld.[1] In de afgelopen dertig jaar werden veel - positieve en negatieve - theorieën

ontwikkeld over de politieke, sociale, culturele en artistieke gevolgen van dit mondiale tijdperk. Van de impact van de globalisering op artistiek gebied zijn de volgende effecten waarneembaar: ▸ Verspreiding van het biënnale-systeem en aandacht van westerse kunstinstellingen aan niet-westerse regio's en de ruimtelijke uitbreiding van de sociale interactiepatronen van deze instellingen, ▸ Toename van de mobiliteit van kunstenaars, curatoren en kunstspecialisten over de hele wereld, ▸ Ontstaan van wereldwijde communicatienetwerken,

Voor meer informatie over de "global society": SHAW Martin, Global Society en Internationale Betrekkingen, Cambridge, Polity Press, 1994.

[1]

▸ Opkomst van een wereldwijd werk en kunstmarkt en het vervagen van nationale grenzen, ▸ Toename van het aantal niet-westerse kunstenaars en curatoren in tentoonstellingen en artistieke evenementen, en de populariteit van een nieuwe wereldwijde tentoonstellingstrend De effecten van de globalisering op het artistieke veld zijn zowel bekritiseerd als geïdealiseerd. Volgens Marc Sheps bijvoorbeeld, zal het onderscheid tussen westerse en niet-westerse al snel tot het verleden behoren, omdat het centrum-periferie paradigma is verwisseld voor een wereldwijd netwerk waar verschillende kunstcentra kunnen communiceren op een nonhiërarchisch platform, dankzij een omgeving van “wereldwijde dialoog” gecreëerd door nieuwe media en nieuwe kunstpraktijken. [2] Volgens Christian Kravagna is de toename van de zichtbaarheid van nietwesterse kunst niet alleen een product van een wereld die is geherdefinieerd door een post-globaal discours, maar ook een weerspiegeling van een ‘ethno-boom’ en exotisme trends, die de oriëntalistische perceptie van het westen blijven voeden. [3] Volgens Olu Oguibe anderzijds, zorgde het nieuwe globale cultuur-spel niet

voor een grotere zichtbaarheid of eenvoudigere toegang. Termen van insluiting reproduceerden soortgelijke hegemonische codes, en de voorwaarden om niet-westerse kunstenaars aan het spel toe te voegen, waren dat er geen nadruk mocht worden gelegd op hun etnische achtergrond of identiteit. [4] Hedendaagse kunstproductie uit Turkije integreerde in dit systeem gelijktijdig met de niet-westerse. De toename van de nieuwsgierigheid en interesse in het Westen in de richting van zijn eigen oosten, voornamelijk als gevolg van de val van de Berlijnse muur, leidde tot een ontdekking van de hedendaagse blik op Turkije. Hedendaagse kunst uit Turkije werd 45 jaar na de eerste tentoonstelling in 1948 opnieuw onder deze omstandigheden aan het Nederlandse publiek getoond. De tentoonstelling “A foreigner = A traveler” die in 1993 werd gehouden in het Stedelijk Museum Schiedam, was samengesteld door Vasif Kortun en omvatte de werken van Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin / M.Morris, Bedri Baykam en Mehmet Ileri. De catalogustekst van Vasif Kortun opent met een manifest over de toenmalige tijdgeest: “De tentoonstelling biedt noch een exotische smaak en bevestigt evenmin

[2] Scheps, Marc, Kunstwelten im Dialog. In: Marc Scheps, Yilmaz Dziewor en Barbara Thiemann (red.), Kunstwelten im Dialog - von Gauguin zur Gegenwart globalen. Köln 1999, pg. 16-20. [3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst. In: Christoph Tannert en Ute Tischler (red.), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis. Berlijn 2004, pg.101-104. [4]

Oguibe, Olu, The Culture Game. Minneapolis - Londen 2004.

[5]

http://anibellek.org/en/?p=480

vooroordelen, maar kan toch bepaalde aanwijzingen geven over waar de werken vandaan komen. De werken bieden geen vluchtige internationale lezing, en tonen evenmin 'fantasy-mythologische' wortels. Weg van provincialisme en buiten ingebeelde centra, zijn ze hybride en op de hoogte. Wat de werken delen is een gepaste afstand tot de crisis van de gelijkwaardigheid van culturele synchroniciteit en liberale internationalisme.” [5] Het tweede project in Nederland om hedendaagse kunst uit Turkije te tonen, nam een andere route: met het doel overeenkomsten in plaats van verschillen te laten zien, werd het cultureel uitwisselingsprogramma en de tentoonstelling “Tussen de Waterfronts” in 2002 gerealiseerd, met als thema “zee die steden en mensen bindt.” De tentoonstelling, waaraan werd deelgenomen door 19 kunstenaars uit de twee havensteden Rotterdam en Istanbul, was een uitgebreid evenement om hedendaagse kunst uit Turkije in Nederland te tonen en om een voorproefje van de beste hedendaagse werken uit Istanbul te geven. [6] Nu, wederom tien jaar later, is hedendaagse kunst uit Turkije weer in Nederland te zien, in het kader van de vieringen voor 400 jaar diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Nederland. Met het oog op de verschillende tentoonstellingen, festivals en diverse kunstevenementen die sinds de jaren

[6]

'90 worden gerealiseerd, lijken deze allen verschillende strategieën te gebruiken om het hedendaagse imago van Turkije neer te zetten, en daarbij zowel de huidige realiteit, als botsende bestaande stereotiepe beelden en vooroordelen te tonen. Door middel van kunst wordt bijgedragen aan de dialoog en het begrip tussen de twee gemeenschappen en culturen. De tentoonstelling “Commons Tense” kiest ook voor een nieuw perspectief op dit onderwerp. Nieuwe media, technologie en communicatie media, de essentiële onderdelen van de globale werkelijkheid die hierboven wordt genoemd, bepalen zowel het dagelijks leven van mensen als sociale en culturele constructies van gemeenschappen. Met deze kracht ontstaan kruisverbanden tussen verschillende geopolitieke gebieden, regio's en culturen als nooit tevoren. Informatie, geproduceerd en verspreid over de hele wereld door communicatienetwerken, vormt een gemeenschappelijke basis om na te denken over de relatie, interactie en kruising tussen culturen. De nationale representatie van Turkije in het Westen is al lange tijd onder de aandacht gebracht. In plaats van de inmiddels bekende dualistische benadering van oost-west, centrumperiferie, geavanceerde-achter, wordt nu een nieuw perspectief op gemeenschappelijke kennis en communicatie verwelkomd.

ERDEMCI, Fulya, "Between the Waterfront" catalogustekst, pag. 12-15

Deniz Erbaş

Müşterek Zamanlar

Türkiye ve Hollanda arasındaki kültürel alış veriş üzerine

Türkiye ile Hollanda arasındaki sanat alışverişi, diplomatik ilişkiler gibi yüzyıllara yayılmasa da 20. yüzyıl boyunca verimli ve üretken bir süreç izledi. Türkiye’den sanat üretimi ilk kez 1948’de Amsterdam’da Hollandalı izleyicilerin beğenisine sunuldu. Farklı kuşak ve eğilimlerden 50 Türkiyeli modernist ressamın katıldığı Türk Sanatı Ulusal Sergisi, ulus devlet kimliğiyle, modern sanat üretimi arasında kurulan paralelliğin, o dönemdeki diplomatik ilişkiler bağlamındaki bir temsilini sunuyordu.

Merkezin, çevre toplum ve kültürleri ağırladığı bu dünya sergileri dönemi, birinci, ikinci ve üçüncü dünya paradigmasının çökmesiyle eşzamanlı olarak tarihe karıştı. Berlin duvarının yıkılması, kutuplu dünya düzeninin sonu ve iletişim teknolojilerindeki gelişmeler, postmodern global dünya paradigmasının koşullarını inşa etti. Artık “küresel” bir dünyadan söz ediliyor, insanlık tarihinde ilk kez tüm toplumları kapsama potansiyeli olan sosyal ilişkilerden örülü bir ağ sistemi dünyaya hızla yayılıyordu. [1] Bu küresel çağın siyasi, sosyal, kültürel ve sanatsal alanlar üzerindeki etkileri hakkında iyimser ya da kötümser, olumlu ya da olumsuz birçok teori geliştirildi son otuz yıl içerisinde.

Küreselleşmenin sanat alanı üzerindeki etkilerine gelince, geriye dönüp baktığımızda şu olgular tespit edilebiliyor: ▸ Bienal sisteminin ve batılı sanat kurumlarının batı dışı coğrafyalara yayılması ve bu yapıların sosyal ilişki kalıplarının mekansal olarak genişlemesi, ▸ Sanatçı, küratör ve sanat uzmanlarının dünya üzerindeki hareketliliğinin artması, ▸ Küresel iletişim ağlarının oluşması, ▸ Ulusal sınırları gerileten bir küresel çalışma ve sanat pazarının doğması,

“global society / küresel toplum” hakkında daha fazla bilgi için: SHAW Martin, Global Society and International Relations, Cambridge, Polity Press, 1994.

[1]

▸ Sergi ve sanat etkinliklerinde batılı olmayan sanatçı ve küratörlerin sayısının giderek artması ve yeni bir küresel sergi eğiliminin popülerleşmesi Küreselleşmenin sanat alanı üzerindeki bu etkilerini idealleştirenler kadar eleştirenler de oldu. Örneğin Marc Sheps’e göre yeni medya ve yeni sanat pratiklerinin ürettiği bir “küresel diyalog” ortamı sayesinde merkez-çeper paradigmasının yerini, farklı sanat merkezlerinin hiyerarşik olmayan bir düzlemde diyaloga geçebildiği küresel ağın almasıyla, yakında batı ve batı-dışı ayrımı tarihe karışabilecekti. [2] Oysa Christian Kravagna’ya göre, batı-dışı sanatın görünürlüğündeki artış sadece küreselleşme sonrası söylemlerin yeniden yapılandırdığı bir dünyanın değil, batının oryantalist algısını beslemeye devam eden etnoboom ve ekzotizm modasının da bir yansımasıydı. [3] Olu Oguibe’e göre ise yeni küresel kültür oyunu ne eşit bir görünürlük sağladı ne de kaloy erişim. Dahil olma koşulları, öncekine benzer hegemonik kuralları yeniden üretti ve batı dışından gelen sanatçının etnik ya da kimlik kökeni vurgulanmaksızın bu oyuna katılmasının koşulları oluşturulamadı. [4]

Türkiye’nin çağdaş sanat üretimi de bu sisteme, batı dışıyla eşzamanlı olarak dahil oldu. Öncelikle Berlin duvarının yıkılmasıyla batı’nın doğusuna karşı merak ve ilgisindeki artış, Türkiye’nin de güncel yüzünün keşfedilmesine yol açtı. Türkiye çağdaş sanatı, 1948 deki sergiden 45 yıl sonra tekrar Hollanda’lı izleyicilerle bu koşullarda buluşacaktı. 1993 yılında Vasıf Kortun’un küratörlüğünde Hollanda’nın Shiedam şehrinde Stedelijk Museum’da gerçekleştirilen “A foreigner=A traveller” sergisine, Vahap Avşar, Gülsün Karamustafa, Hale Tenger, H.Alptekin/ M.Morris, Bedri Baykam ve Mehmet İleri katılmıştı. Vasıf Kortun’un, katalog metni zamanın ruhuna dair bir manifestoyla açılıyordu: “Bu sergi egzotik bir tad sunmakla ya da geldiği yerin tarihiyle ilgili edinilmiş bilgileri doğrulamakla menkul değildir, ancak, o yerle ilgili ipuçları verebilir. İşler hemen tanınıp arşivlenecek bir enternasyonal çizgiye oturmaz, yerelci fantazi-kökenlerini yeniden sunmaz ancak sanatın başka yerlerdeki duruşlarını da bilen, kendiliğinden melez bir durum alır. İşlerindeki ortak faktör, kültürel eşzamanlılığın aynılık krizinin, liberal enternasyonalizmin dışında kalmasıdır.” [5]

[2] SCHEPS, Marc, Kunstwelten im Dialog (Sanat dünyaları diyalogda). Marc Scheps, Yilmaz Dziewor ve Barbara Thiemann (editörler), Kunstwelten im Dialog – von Gauguin zur globalen Gegenwart (Sanat dünyaları diyalogda – Gauguin’den küresel günümüze). Köln 1999, pg. 16-20. [3] KRAVAGNA, Christian, Transkulturelle Blicke. Repräsentationsprobleme außereuropäischer Kunst (Transkültürel bakıŞlar. AvrupadıŞı sanatın sunum problemleri). Christoph Tannert ve Ute Tischler (editörler), Men in Black. Handbuch kuratorischer Praxis (Küratoryal pratik için elkitabı). Berlin 2004, sayfa: 101-104. [4]

OGUIBE, Olu, The Culture Game (Kültür Oyunu). Minneapolis – London 2004.

[5]

http://anibellek.org/en/?p=480

Hollanda’da Türkiye’den çağdaş sa- diyaloğu geliştirme eğilim ve yaklanatı içeren ikinci proje ise farklı bir şımlarının farklı stratejilerle hayata yolu izleyerek, farklılık yerine ortak- geçirilmeye çalışıldığı görülüyor. lık temasıyla “kent ve insanları birbirine bağlayan deniz” temasıyla 2002 “Commons Tense” sergisi de, bu konuyılında gerçekleştirilen “Rıhtımlar ya yeni bir perspektiften yaklaşma Arasında (Between the Woterfronts)” yolunu seçti. Yukarıda değindiğimiz kültürel değişim programı ve sergi- küresel gerçekliğin temel öğesi olan siydi. İki rıhtım kenti Rotterdam ve yeni medya, teknoloji ve iletişim orİstanbul’dan sanatçıları bir araya ge- tamları, toplumların sosyal ve kültütiren sergi, Türkiye çağdaş sanatına rel yapıları kadar bireylerin gündelik dair Hollanda’da düzenlenen en kap- hayatlarını da uzun süredir belirliyor samlı etkinlikti. [6] ve bu gücüyle farklı jeopolitik alanları, coğrafyaları ve kültürleri hiç olŞimdi yine bir 10 yıl sonra, bu kez madığı kadar birbiriyle karşılaştırıp, Türkiye-Hollanda diplomatik ilişkile- melezliyor. Yeni teknolojilerin üretrinin 400. Yılı vesilesiyle Türkiye’nin tiği ve iletişim ağları yoluyla dünyaçağdaş sanatı bir kez daha nın her yerine yaydığı bilgi, kültürler Hollanda’yı ziyaret ediyor. 90’lardan arası ilişki, etkileşim ve melezlenme bu yana düzenlenen sergiler, festival- üzerine düşünmek ve üretmek için ler ve çeşitli sanat etkinliklerine bak- ortak bir zemin oluşturuyor. Böylece tığımızda bunların ortak noktasının, doğu-batı, merkez-çeper, ileri-geri Türkiye’nin çağdaş imajını üretme, gibi ikilikler üzerinden düşünülegüncel gerçekliğini yansıtma, batıda gelen Türkiye’den çağdaş sanatın Türkiye’ye dair mevcut kalıplaşmış Batı’da temsili paradigmasının yeimaj ve önyargıları güncel gerçek- rine, ortak bilgi ortamına yapılan likle çarpıştırma, sanat yoluyla iki vurguyla yeni bir yaklaşım yerleştitoplum ve kültür arasında anlayış ve riliyor.

[6]

ERDEMCI, Fulya, “Rıhtımlar Arasında / Between the Waterfront” katalog metni, sayfa: 12–15

“The Cube (the3)”; Ekmel ERTAN

Fatih Aydoğdu

Transversal

Commons Tense & antihegemonial tactics

“The limits of my language…, the limits of my world ...” [1]

An art practice, which operates by means of individual criteria and frame conditions, does not necessarily establish lasting (museal) merits, but creates a proper aesthetics of communication. Categories of analysis, tactical media, activist interventions react upon and/or influence the current social conditions. Via its pragmatics, swift or uncomplicated media produces a modality, which embraces the implementation of different procedures – aesthetical, activist or partly theoretical ones.

The connotative level of the visual, from the point of view of its contextual reference and positioning in different discursive meaning and association realms, denotes the point where already coded signs meet the depth of the semantic code of a culture and adopt additional, more active dimensions. Here, there exists no pure objective (denotative) – and least of all natural – representation. Each visual sign (in a specific language) connotates a characteristic, a value or a conclusion, which is present depending on its connotating position as implication or implicated meaning. [1]

The fields of preferred concepts hold social structures in the form of meanings, practices and opinions: the popular knowledge of social structures, of how all practical concerns function within this culture, of the ranking of power and interest and of the structures of legitimating, limitations and determinations. Thus, the chosen signs have to be related by means of codes to the order of the social life, to the economic, political power and the ideology, in order to make them readable. The term “reading” does not merely point at the capability to identify and decode a

Ludwig Wittgenstein: Tractatus logico-philosophicus

special number of signs, but it also addresses a subjective ability to relate these to other signs in a creative approach: a skill that is a precondition for conscious acting within an environment. As long we can reflect upon ourselves through the world of art and reflect upon art through our world, the meaning of art can take on various forms and purposes, such as counterbalancing political conditions in the form of an upside-down pissoir. Digital arts takes the network society as its plane of resonance. Different than traditional/modern art, digital arts invites the audience to actively take part in the art work rather than merely provoking them. This quality is, of course, contained in the very nature of art. In a way, art functions to re-invent itself, time, and environment by responding and commenting on the socio-cultural and political contexts. By so doing, it creates other alternate visions while incorporating various available medium and technologies in order to achieve this goal. Here, politicization is not just an attitude operating through practices of production but it is an essential component of a concrete structural positioning. Art consists of a platform, which blends its field of interaction with creative, technical, and social energies by which it resolves and redefines such forces. It functions to pinpoint and question the contradictions and inconsistencies that operate within such forces that falls in its scope of analysis. The strategies used or described in art are not limited to innovation or tradition. In this sense, each artwork may function as a ‘shifter’ among other

artworks, meaning, it comments on the world on the basis of its differentiation to other artworks. From a societal perspective, this differentiation does not only function to ‘label’ the work of art according to its form (such as ‘revolutionary’, ‘innovative’, ‘epigonal’). Rather, art attains its meaning on the basis of its positioning within a certain social context, which entails artworks that are not as strongly related to the public domain such as Art in Public spaces, Street Art, mobileapplications or participatory art. Topdown-art is art that we obtain one way or another, bottom-up-art is art that we need to obtain one way or another. Each artwork is a question addressed at society at large. Despite the common association of network society with omnipresent control and surveillance (which could perhaps explain why traditional arts tend to lean towards individualization and a-socialization), social media, network structures, and the Internet are perhaps the final “public space” that we possess as individuals today. Massmedia (as a passive consumption device), which have rapidly influenced our everyday life since the second half of the 19th century, play a strong role in determining our agenda at present. Since the decrease in the political and social connotations of “public space” in a modernist, transparent, and cognitive society, “massmedia” has taken on a central role in the creation and dissemination of meaning, taking public opinion under its hegemony and replacing “knowledge” -so important to cognitive society- with metaphors of “meaning” and “opinions”. 33

Here, “public” denotes a passive monitoring formula. On the one hand, “public” designates the impossibility of going beyond the internal operations of the system; on the other hand, it points to the possibility of new types of communication with other external systems. Hence, the meaning and ideas produced by the media do not actually represent the opinion of the public. In the 400th year of relations between Turkey and the Netherlands, why did “amberPlatform” opt for an exhibition entitled “Commons Tense/ Müşterekler Zamanı” rather than a conventional topic, privileged within the rhetorics of geographical contexts (such as tulips or bridges).

images imposed on us by massmedia, we believe that this description of our current situation is not exaggerated. By connecting social media with discussions on ecology, society, and participatory democracy from a social organizational perspective, “Commons Tense/ Müşterekler Zamanı” establishes an alternative platform for re-constructing urgent societal questions, to search for solutions to existing and future crises, to advocate the need for self-organization within the hegemony of market economy, which privatizes all aspects of everyday life. Digital Commons are platforms offering tools, information, theory, art, and culture that are open for public and are free. Commons are what we share with others. Commons/ Müşterekler is a new form of expression that goes beyond the hegemony of the market and centralized modes of control and, therefore, it is a kind of language.

The rapid rise of the turbocapitalistsystem resulting from the fall of the iron curtain in 1989 and the cold war, the loss of public commons as a result of the privatization necessary for “economic growth”, the crises of participatory democracy, the dilemma between transnationalism and nationalisms, the decrease of “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” individual rights after 9/11 under designates a hypothetical language the banner of protection from terror, that goes beyond local and national religion wars, our irresponsible con- data to discuss certain problems, sumption of world resources, finan- and to produce alternative options cial crises, bankruptcies emerging within the current social, economic, from the management of democratic and political systems in which we states as private companies released live in. from social responsibilities, the diminishment of working rights and It establishes a foresight to think essential social structures of a soci- beyond borders physically and inety, moving towards (social, political, tellectually, within and without the and economic) erosion as a result of system. the growing gap between different classes, in society: although we may have become accustomed and insensitive to the daily catastrophic 34

Fatih Aydoğdu

Transversal

Commons Tense & anti-overheersende tactieken

"De beperkingen van mijn taal..., de beperkingen van mijn wereld...”

[1]

Een kunstuiting, die opereert door middel van individuele criteria en randvoorwaarden, stelt niet noodzakelijkerwijs duurzame (museale) verdiensten vast, maar creëert een gepaste esthetiek van communicatie. Categoriën van analyse, tactische media, activistische interventies reageren op en/of beinvloeden de huidige sociale omstandigheden. Via de pragmatiek ervan, produceert snelle of ongecompliceerde media een modaliteit die de implementatie van verschillende procedures omarmt esthetisch, activistisch of gedeeltelijk theoretisch. Het connotatieve niveau van het visuele, vanuit het perspectief van de contextuele referentie en positionering in verschillende beredeneerde betekenissen en associatieve werelden, verwijst naar het punt waar reeds gecodeerde signalen de diepte van de semantische code van een cultuur ontmoeten en additionele, actievere dimensies aanneemt. Op dit punt bestaat er geen puur objectieve (aanduidende) - en bovenal geen natuurlijke - representatie. Ieder visueel teken (in een specifieke taal) omvat een kenmerk, een waarde of een conclusie, die aanwezig is afhankelijk van de positie ervan als implicatie of geïmpliceerde mening. De gebieden van gewenste concepten bevatten sociale structuren in de vorm van betekenissen, praktijken [1]

en meningen: de pupulaire kennis van sociale strcuturen, van hoe alle praktische betrekkingen functioneren binnen deze cultuur, van de rangschikking van macht en belangen en van de structuren van legitimering, limitatie en determinatie. Daarin moeten de gekozen signalen en tekens gerelateerd worden door middel van codes in de orde van het sociale leven, in de economische en politieke macht en de ideologie, om deze leesbaar te maken. De term ‘lezen’ verwijst niet alleen naar het vermogen om een aantal tekens te identificeren en te decoderen, maar het spreekt ook een subjectieve capaciteit aan om aan andere tekens te relativeren in een creatieve benadering: een vaardigheid die vereist is om bewust te handelen binnen een omgeving.

Ludwig Wittgenstein: Tractatus logico-philosophicus

Zolang we kunnen reflecteren op onszelf via de kunsten, en vice versa reflecteren op de kunsten via de wereld, kan de betekenis van kunst verschillende vormen en betekenissen aannemen. Een voorbeeld hiervan is terug te zien in het contra evenwicht aanbrengen in politieke omstandigheden in de vorm van een omgekeerd urinoir. Digitale kunst neemt de genetwerkde gemeenschap als klankbord. Anders dan traditionele hedendaagse kunst, nodigt digitale kunst het publiek uit om actief deel te nemen aan het kunstwerk, zo wordt het publiek niet enkel uitgedaagd. Deze kwaliteit is uiteraard inbegrepen in de aard van kunst. In zekere zin functioneert kunst om zichzelf, tijd en omgeving opnieuw uit te vinden door te reageren en commentaar te geven op sociaal-culturele en politieke kaders. Daarmee creëert het andere (alternatieve) visies maar integreert het tegelijkertijd verschillende beschikbare media en technologien ten einde dit doel te bereiken. Hierin is politisering niet alleen een houding waarin geopereerd wordt middels praktijken van productie, maar ook een essentiële component van een concrete structurele positionering. Kunst bestaat uit een platform, waarin de interactie met creatieve, technische en sociale energiën opgelost en geherdefinieerd worden. Het heeft als functie om de contradicties en inconsistenties die met deze krachten gemoeid zijn te benadrukken en te bevragen binnen het toepassingsgebied van de analyse. De strategiën die gebruikt of beschreven worden in de kunst zijn niet beperkt tot innovatie of traditie. In dit opzicht kan elk kunstwerk fungeren als een ‘shifter’ tussen andere kunstwerken, wat inhoudt dat het de wereld becommentarieert op basis van waarin het werk varieert ten opzichte van andere werken. 36

Vanuit een maatschappelijk perspectief, functioneert deze differentiatie niet alleen om het kunstwerk te “labelen” aan de hand van de vorm (zoals b.v. “revolutionair” of “innovatief”). Het is eerder het geval dat kunst een betekenis verkrijgt aan de hand van de positie ervan t.o.v. een sociale context, waardoor kunstwerken ontstaan die niet zo sterk gerelateerd zijn aan het publieke domein zoals kunst in de publieke ruimte, straatkunst, mobiele applicaties of interactieve kunst. Top-down-kunst is kunst die we op een of andere manier verkrijgen, bottom-up-kunst is kunst die we op een of andere manier moeten verkrijgen. Elk kunstwerk is een vraag geadresseerd aan de samenleving als geheel. Ondanks de gemeenschappelijke associatie van de netwerksamenleving met alomtegenwoordige controle en surveillance (waaruit wellicht ook blijkt waarom traditionele kunst de neiging heeft om te leunen naar individualisatie en asocialisatie), zijn sociale media, netwerk structuren en het internet misschien wel de laatste “openbare ruimtes” waarover we vandaag de dag beschikken als individuen. Massamedia (als een passief consumptie apparaat), die op een zeer hoog tempo ons alledaagse leven zijn gaan beinvloeden sinds de tweede helft van de 19e eeuw, spelen een grote rol in het bepalen van onze agenda tot op de dag van vandaag. Sinds de afname van de politieke en sociale connotaties van “publieke ruimte” in een modernistische, transparante en cognitieve maatschappij, hebben massamedia een centrale rol ingenomen in de creatie en disseminatie van betekenis, waarin het de publieke opinie is gaan overheersen en “kennis” - wat van essentieel belang is voor een

cognitieve maatschappij - is gaan vervangen met metaforen van “betekenis” en “meningen”. Hierin verwijst “publiek” naar een passieve controle formule. Aan de ene kant duidt “publiek” de onmogelijkheid aan om buiten de interne activiteiten van het systeem te treden; aan de andere kant verwijst het naar de mogelijkheid van nieuwe manieren van communicatie met andere externe systemen. Daarom kan er gezegd worden dat de betekenissen en ideeën geproduceerd door de media niet daadwerkelijk de de mening van het publiek weergeven. Waarom heeft amberPlatform er voor gekozen om in de 400 jaar van diplomatieke relaties tussen Turkije en Nederland een tentoonstelling te realiseren genaamd “Commons Tense/ Müşterekler Zamanı”, in plaats van een conventioneel onderwerp, bevoorrecht binnen de retoriek van geografische contexten (zoals tulpen of bruggen)?

en economische) erosie als een resultaat van de groeiende kloof tussen verschillende klasses in de samenleving; ondanks dat we inmiddels gewend zijn geraakt en ongevoelig geworden zijn voor de dagelijkse rampzalige beelden die ons worden voorgeschoteld door de massamedia, geloven we dat deze omschrijving van onze huidige situatie niet overdreven is. Door sociale media te koppelen aan discussies over ecologie, maatschappij en participatieve democratie vanuit een sociaal organiserend perspectief, stelt “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” een alternatief platform vast voor de heropbouw van urgente maatschappelijke vragen, in een zoektocht naar oplossingen voor bestaande en toekomstige crisissen, om te pleiten voor de noodzaak voor zelf-organisatie binnen de overheersende markteconomie, waardoor alle aspecten van het dagelijkse leven geprivatiseerd worden. Digitale Commons zijn platformen die instrumenten, informatie, theorie, kunst en cultuur aanbieden die open en gratis toegankelijk zijn voor het publiek. Commons zijn wat we delen met anderen. Commons / Müşterekler is een nieuwe vorm van expressie die verder gaat dan de hegemonie van de markt en gecentraliseerde modes van controle, en het is daarom een taal.

De snelle opkomst van het turbokapitalistische systeem, voortkomend uit de val van het ijzeren gordijn in 1989 en de koude oorlog, het verlies van publieke commons als het resultaat van privatisering die nodig was voor “economische groei”, de crisissen van participatieve democratie, het dilemma tussen transnationalisme en nationalismen, de afname van individuele rechten na 9/11 onder het mom van bescherming tegen “Commons Tense / Müşterekler Zamanı” terrorisme, religieuze oorlogen, onze verwijst naar een hypothetische taal die verder gaat dan lokale en nationale onverantwoorde consumptie van wereld middelen, financiele crisissen, faillisse- data om specifieke problemen aan te kaarten, en alternatieve mogelijkheden menten voortkomend uit het beheer van te produceren binnen de huidige sociale, democratische staten als zijnde private bedrijven vrijgelaten van sociale ver- economische en politieke systemen waar we in leven. Het legt de basis voor een antwoordelijkheden, de achteruitgang van arbeidsrechten en essentiele soci- vooruitziende blik om buiten de grenzen te denken, zowel fysiek als intelectueel, ale structuren van een samenleving, de binnen en zonder het systeem. beweging richting (sociale, politieke 37

Fatih Aydoğdu

Transversal

Müşterekler zamanı ve hegemonya karşıtı taktikler

“Dilimin sınırları …, dünyamın sınırları ...” [1]

Kendi ölçüt ve bağlamlarında üreten bir sanat pratiği, kalıcı (müzelik) değerler yaratmaktan çok kendine özgün bir iletişim estetiği (dil) yaratmak kaygısındadır. Çözümleyici kategoriler, taktik medyalar, katılımcı müdahaleler, gündemi belirleyen toplumsal koşullara yönelik analitik eleştiriyle, toplumsal değişime müdahele eder ve sorgularlar.

Süratli ya da doğrudan (aracısız) iletişim araçları kendi doğaları gereğince farklı oluşum etkenlerinin (estetik, pratik ya da kısmen teorik) aynı platformda kullanımlarını olası kılan modeliteler öngörür. Görsel dil, ilinti düzlemi, bağlam gönderimleri ve ait olduğu dispozitif ve karşılaştırıcı söylemler içindeki konumuyla, önceden kodlanmış imgelerin bir kültürün semantik kodlarıyla kesiştiği ve yeni aktif boyutlar kazandığı noktayı belirlerler. Burada ne olgusal ne de doğal bir sunum sözkonusu değildir. Spesifik bir dile ait görsel her imge karmaşık ilintilerin belirleyicisi olan ya da aradaki ilintileri kuran taşıyıcıları belirleyen, bir özelliği, bir durumu, bir değeri ya da bir çıkarımı vurgular. Tercih konusu kavramlar kendi içer[1]

lerinde anlam, eylem ve güven olarak şekillenen toplumsal kategorileri de kapsarlar: Toplumsal yapılar hakkındaki gündelik deneyimleri, bir kültürün pratikte işlerliği, çıkarsal ve iktidari, meşru, sınırlandırıcı ve kısıtlayıcı yapılarına dair herşeyi. Bu çerçevede kullanılan imgeler kodları üzerinden toplumsal düzene, ekonomik ve politik iktidara ve ideolojilere gönderme yaparak, durumu okunur hale getirme çabasındadırlar. Burada “okuma” olarak kastettiğimiz yalnızca belli sayıdaki imlerin çözümlenip, deşifre edilmesi değil, kendiyle başka imlerin arasına yaratıcılıkla girebilen (nesnel) bir yetidir, yani doğal bir çevre içinde tamamen tutarlı ve bilinçli davranabilmenin temel kıstası olan bir yeti.

Ludwig Wittgenstein: Tractatus logico-philosophicus

Sanatın dünyasıyla kendimizi, kendi “yenilikçi”, “izlemeci”) algılanmaz; Kadünyamızla da sanatı bağdaştırabil- musal Sanattan, Sokak Sanatına, modigimiz ölçüde, sanatın verili politik bil-aplikasyonlardan, katılımcı sanadüzene ters asılmış bir pisuara dek ta kadar olanların da ötesinde, sosyal herşey olabileceğini biliyoruz. Dijital bir mekana ait olduğunca anlam busanat Ağ toplumu kendine rezonans lur. Yukarıdan sanat, öyle ya da böyle mekanı olarak temel alır ve gelenek- elde varolan, aşağıdan sanat ise öyle sel/modern sanatlardakinden farklı ya da böyle edinmek durumunda ololarak izleyiciyi sadece provoke etmek duğumuz sanattır. Her sanat eseri topyerine aktif katılımını öngörerek işin luma yöneltilmiş başka bir sorudur. bir parçası olmaya motive eder, bir aksiyona katılmayı tetikler. Bu aslen bir Ağ (net) toplumuna dahil olmanın hersanat eserinin doğası gereği içerdiği de zaman kontrol ve gözetlenme anlamıbir öngörüdür. Sanat bir anlamda ken- na geldiği gerçeğine rağmen (belki de dini, zamanı ve çevreyi toplumsal, po- geleneksel sanatların kendisini bireylitik ve kültürel bağlamlarda yeniden selleştirmesi ve asosyalleştirmesi bu tasarlamanın, gündemdeki verili po- gözetleme ve kontrol mekanizmalarınlitikaya ve düzenin yapısal işleyişine dan kaçma istemiyle bağdaştırılabilir) tepki ve yorumda bulunarak, bir karşı- sosyal medya, hızlı iletişim ağları ve ya da öte-vizyon üretmenin oyununu Internet, belki de gerçek anlamıyla oynarken, güncel tüm taşıyıcı ve tek- elimizde birey olarak tuttuğumuz son nolojileri de kendine malzeme yapar. “kamu mekanıdır”. Buradaki politizasyon sadece üretim Katılımcı ağ-kültürün berisinde (papratikleri üzerinden işleyen değil, sif bir tüketim medyası olarak) duran, aynı zamanda yapısal somut bir tavır 19. yy’ın ikinci yarısından itibaren olarak da vazgeçilmez bir bileşendir. gündelik yaşantımıza hızla bulaşEtkileşim alanını, yaratıcı, teknik ve maya başlamış kitle iletişim araçları sosyal enerjilerin birbirleriyle har- (Massmedia) giderek artan bir güçle manlandığı, birbirlerine çeşitli dürtü- gündemimizi belirler hale gelmiştir. ler vermek suretiyle dönüştürüldükle- “Kamu mekanının” modernist, şeffaf, ri ve çözümlendikleri bir platformun bilgi toplumu içerisinde üstlendiği oluşturduğu, kurgusal işlevi ise analiz politik ve sosyal anlamını yitirmesinettiği çelişkileri açığa çıkartmak, yo- den sonra “massmedia” sürekli anlam rumlamak, sorgulamak olan bir sanat. üreten ve dağıtan bir misyon üstlenerek toplumun merkezine yerleşmiş ve Sanatın kullandığı ya da betimlediği kamusal düşünceyi hegemonyası altıstratejiler saadece inovasyon ve gele- na almaya ve böylece bilgi toplumunnekten ibaret de değildir. Her sanat da ön planda olan “bilgi” kavramının eseri bir anlamda diğerleriyle bağlan- yerini “anlam” ya da “fikri olma” metıda kaydırıcı bir fonksiyon üstlenir; taforlarıyla doldurmaya başlamıştır. diğerlerinden farklılaştığı ölçüde dün- Burada “kamu” kavramı saadece pasif ya üzerine önermelerde bulunur. Top- bir gözlemleme formülünü temsil etmektedir. “Kamu” bir tarafta sistemiçi lumsal olarak bu farklılaşma yalnızca biçimsel bir çerçevede sanat meka- sınırların aşılamayacağının vurgunının belirleyicisi olarak (“devrimci”, su olarak bir yansıtmaya gönderme 39

yaparken, öte yandan da verili diğer sistemlerle yeni iletişim olasılıkları üretmenin yetisi olarak da tanımlanır. Yani medyadan üreyerek kamuya yayılan fikirler, gerçekte kamunun fikrini temsil etmezler. Hollanda ve Türkiyenin politik ilişkilerinin 400. yılının kutlandığı bir çerçevede, genelde retorik olarak öncellik tanınan klişe bir coğrafya bağlamı içerisinde bir sergi yapmak yerine (laleler, köprüler vs.), amberPlatform olarak neden “müşterekler zamanı / commons tense” diye bir konuyu seçtik?

imajlarına bakarken gerçekliğe olan hertürlü duyarlılığımızı yitirmekteysek de, günümüzü anlatan manzarayı bu şekilde betimlemenin fazla abartılı bir tasvir olduğunu söyleyemeyiz. Commons/Müşterekler meselesi yukarıda çizdiğimiz manzara çerçevesinde, sosyal medya ve sosyal örgütlenme bağlamlarında ökolojik, sosyal ve katılımcı demokratik politika tartışmalarını birbirine bağlayan bir organizasyon biçimi olarak, acil toplumsal soruları yeniden kurgulayarak sorduğumuz, varolan ve olası muhtelif krizlere geleceğe dair yanıtlar aradığımız, pazar ekonomisinin hegemonyasında gözardında kalmış konular bağlamında sivil örgütlenmelerin gerekliliğini, burada üretilen çözümlerin pratikte hayata geçirilmesinin önemini ön plana çıkartan, yaşam için gerekli olan herşeyin özelleştirildiği bir dünyada başka bir vizyon yaratabilmek için alternatif bir platform oluşturmaktadır.

Demirperdenin 1989 yılında düşmesi ve soğuk savaş yıllarının sonunun ilanından sonra zaferini hızla ve tartışmasız ilan eden küresel turbokapitalist sistemin, “ekonomi” argümanıyla herşeyi özelleştirme baskısı altında iyice kaybolan kamusal müştereklerimiz, katılımcı demokrasinin krizi, transnasyonal ve milliyetçilik ikilemleri, 9/11 ve terör argümanlarıyla bireysel haklarımızın birer birer “Digital Commons / Sayısal Müşterekyok edilip kontrol altına alınması, din ler” kamuya açık gereçler, bilgi, teori, savaşları, doğal kaynakların hayasız- sanat ve kültüre herkesin karşılıksız ca tüketimi, ekonomik baloncukların ulaşabildiği platformlardır. Compatlatılmasıyla peydahlanan küresel mons/Müşterekler, diğerleriyle paykrizler, demokratik devletlerin her- laştıklarımızdır. Commons/Müşterektürlü sosyal sorumluluktan vazgeçe- ler pazarın ve merkeziyetçi kontrolün rek bir şirketmiş gibi yönetilmesi so- hegemonyasının ötesinde kurduğunucu açığa çıkan iflas durumları, bu muz yeni anlatım biçimidir, bu anlaçerçevede kökten yok edilen iş hak- mıyla da bir cins dildir. ları ve toplumda belkemiği oluşturan sosyal yapıların imhası ve bunların “Commons Tense / Müşterekler Zamasonucu olarak da sosyal dengele- nı” yerel ve ulusal verilerin ötesinde, rin hiçe sayıldığı ve giderek aradaki hepimizin sisteme dair ortak sorularını tartışabilmek, alternatifler üreteaçığın belirginleşerek arttığı sınıflı bir topluma doğru ilerleyen (sosyal, bilmek üzere birlikte kullanabileceğimiz faraziye bir dile gönderme yapar. politik ve ekonomik) bir erozyon: her Fiziksel ve düşünsel, sistem içi ve sisne kadar kitle iletişim araçlarının tem dışı her türlü sınırın ötesinde dügündelik mönüsünde yeralan ve bize şünebilmek için bir öngörüdür. tekrarlaya tekrarlaya dayattığı afet 40

“Isofield”; Candaş Şişman

Ebru Yetişkin

Nettachmental Art from Turkey

Restoring the lost meaning of a common world by renovating the fractures in the social bond, Commons Tense is weaving an innovative fabric for the modest connections of a micropolitics of intersubjectivity. For the re-invention of everyday life (a theme ‘bricolaged’ by Michel de Certeau in his The Practice of Everyday Life), [1] Commons Tense may first be considered as one of the contemporary forms of “Dolce Utopia” as Maurizio Cattelane would call it. Nevertheless, Commons Tense should be considered as an interactive space and time in which one is actualized with others among many possibilities.

Turkey is also experiencing the dilemmas of modern politics in its contemporary capitalist transformation. Sociologically speaking, as we are now in the period of megalopolis, we are also creating differences while repeating, appropriating and differentiating the existing spaces, meanings, functions and institutions.

New media works in the exhibition create singular perspectives while dealing with the existing features. By emphasizing the exclusive tools, methods and ways of doing things offered and only experienced by new media technologies, the artists of the exhibition create a nettachmental space and time.

[1] Michel de Certeau, The Practice of Everyday Life, translated by Steven Rendall, Berkeley: University of California Press, 1984. The French title was L’Invention du quotidien, Vol. 1, Arts de faire (1974).

Nettachments are dynamic, transformative actions and smooth relations which are fleeing from being defined and categorized in their given circumstances. By becoming both as an attachment and a network, the artists as well as their works involve acting with problems and materials to produce Ideas and operate where science, technology, philosophy, teleology, politics and ecology intersect. With a collective innovative effort, nettachmental arts generates concordant relations with minor histories, geographies, philosophies, literatures, everyday practices and people who have been marginalized and eliminated by the pre-existing and hegemonic power relations. Since these works do not carry on conventional ways of making art, they are frequently perceived as uncanny or deficient. It is clear that they are not a substitute for maintaining or reproducing Ideas and actions within the existing order. They do not reproduce lame complaints intended to passify nor do they mourn or repeat grievances about social, economic and political problems. In contrast to being or becoming a part of the existing order, these works or collective actions leave for somewhere else, a new destination, a new understanding, a new perspective on producing different Ideas and this approach is preferred as an ontological “obligation”. Since existing is to differ for Gabriel Tarde, this effort should be considered as an alternative way of making and transforming traditional politics. Appropriating the tension between recognition and irrelevance, visible

and invisible, public space and private space, use-value and junk-value, contemporary forms of consensus and decision-making are both examined, criticized, transpassed, innovated and suggested by the artists of the exhibition. As a last remark, it can be noted that if commons tense is captured by the popular within hegemonic political economy, the exhibition also proposes a critical approach with regard to the tragic privatization of the commons. Today as the production and media administration of consensus, contemporary populism is the shadow cast by the commodification of politics and life when the People and Human are lacking and becomes, by their lack, one of the most ‘repeated and imitated Supplement’ of parliamentary democracy in its reality. Transiting through their own subjectivity, the artists as well as their works suggest and share a transformative action. As contemporary populism is the dominant postpolitical form of integrated transnational capitalism inasmuch as it expresses in the most immediately ‘binarised’ manner the Rest of the World, when the Rest and the World is implicitly remained separated and consigned to the sele c t ive/p a r t ic ip ator y/i nte rac t ive governmentality of infotainment (Market Populism qua Capitalistic Democracy), nettachmental works from Turkey suggest for imagining and creating a new world of possibilities as a micropolitics of intersubjectivities.

Ebru Yetişkin

Nettachmental Art uit Turkije

Om de verloren betekenis van een gemeenschappelijke wereld te herstellen wil Commons Tense een innovatief ‘verband’ maken om de gebroken sociale banden mee te verbinden. Voor de heruitvinding van het dagelijks leven (thema 'bricolaged' van Michel de Certeau in zijn The Practice of Everyday Life) [1], kan Commons Tense allereerst worden beschouwd als een van de hedendaagse vormen van "Dolce Utopia" zoals Maurizio Cattelane deze noemt. Echter dient Commons Tense beschouwd te worden als een interactieve ruimte en tijd waarin men door middel van actualiteit op de vele mogelijkheden wordt gewezen.

Turkije ervaart ook de dilemma’s van de moderne politiek in zijn hedendaagse kapitalistische transformatie. Sociologisch gesproken, omdat we ons nu in een periode van megalopolis bevinden, zijn we zowel verschillen aan het creëren alswel herhalen. We eigenen ons de bestaande ruimtes, betekenissen, functies en instellingen toe en passen deze aan onze

wil aan. De mediakunst-werken in Commons Tense creëren nieuwe perspectieven deze bestaande thema’s . Door de nadruk op de exclusieve instrumenten, methoden en manieren die alleen te ervaren zijn door het gebruik van nieuwe media technologieën, creëren de kunstenaars van de tentoonstelling een nettachmental space.

Nettachments zijn dynamische, transformatieve acties en connecties die niet kunnen worden gedefinieerd en gecategoriseerd in hun gegeven omstandigheden. Door zich zowel als een bijlage en een netwerk te presenteren, kunnen de kunstenaars en hun werken zich bezighouden met problemen en materialen waar wetenschap, technologie, filosofie, teleologie, politiek en ecologie elkaar kruisen. Met een collectieve innovatieve inspanning, genereert ‘nettachmental arts’ overeenkomsten als kleine geschiedenissen, regio's, filosofieën, literatuur, alledaagse praktijken en mensen die zijn gemarginaliseerd en geëlimineerd door de reeds bestaande en hegemonische machtsrelaties. Omdat deze werken doorgaan op de conventionele manieren van kunst maken, worden ze vaak gezien als griezelig of niet doeltreffend. Het is duidelijk dat ze geen vervanging zijn voor het handhaven of het weergeven van ideeën en acties binnen de bestaande orde. Ze reproduceren geen verlammende klachten, en treuren niet om, of herhalen zij, sociale, economische en politieke problemen. In plaats van deel te worden van de bestaande orde, zullen deze werken of collectieve acties deze verlaten voor een nieuwe bestemming, een nieuw begrip, een nieuw perspectief op de productie van verschillende ideeën. Deze aanpak wordt een ontologische "verplichting" genoemd. Aangezien bestaan gelijkstaat aan een verschil maken voor Gabriel Tarde, moet dit werk worden beschouwd als een alternatieve manier om traditionele politiek te transformeren.

De spanning tussen erkenning en irrelevantie, het zichtbare en onzichtbare, de openbare ruimte en private ruimte, gebruikswaarde en junk-waarde, hedendaagse vormen van consensus en besluitvorming zijn onderzocht, bekritiseerd, vernieuwd en voorgesteld door de kunstenaars van de tentoonstelling. Als laatste kan worden opgemerkt dat, indien Commons Tense wordt gevangen genomen door de populisten binnen hegemonische politieke economie, ook de tentoonstelling een kritische benadering met betrekking tot de tragische privatisering van de commons voorstelt. Vandaag de dag als de productie en media beheer van consensus, hedendaagse populisme is de schaduw van de commodificatie van de politiek en het leven bij de mensen en Human ontbreken en wordt, door hun gebrek, een van de meest 'herhaald en imiteerde Supplement' van de parlementaire democratie in zijn werkelijkheid. Reizen door hun eigen subjectiviteit, de kunstenaars en hun werken suggereert en deelt een transformerende werking. Hedendaagse populisme is de dominante postpolitieke vorm van geïntegreerde transnationale kapitalisme, aangezien het in de meest direct e binarised' manier de rest van de wereld. De rest en de wereld worden hierbij impliciet gescheiden en verzonden naar de selectieve / participatieve / interactieve overheid van infotainment (Markt Populisme qua kapitalistische democratie), nettachmental werken uit Turkije pleiten voor verbeelding en het creëren van een nieuwe wereld van mogelijkheden als een micropolitiek van intersubjectiviteit. 45

Ebru Yetişkin

Türkiye’den

B(ağ)sal Sanat

Commons Tense toplumsal bağdaki çatlak ve yarıklar ile ortak bir dünyanın kaybolmuş anlamını yenileyerek öznellikler arası bir mikro politikanın yalın bağlantılarına dair inovatif bir doku örüyor. Gündelik hayatın yeniden icadı (Michel de Certeau’nun The Practice of Everyday Life adlı kitabından yaptaklanan bir tema)[1] için Commons Tense ilk başta Maurizio Cattelane’nın deyişiyle bir ‘Tatlı Ütopya’nın güncel versiyonlarından biri olarak düşünülebilir. Ancak Commons Tense birinin diğer olasılıklar arasında gerçekleştirildiği interaktif bir zaman ve mekan olarak düşünülmeli.

Bugün Türkiye de kendi kapitalist dönüşümü içinde modern siyasetin ikilemlerini deneyimliyor. Sosyolojik olarak bakıldığında, şu anda megalopol dönemi içinde olduğumuz göz önünde bulundurulsa, bizlerin bir yandan mevcut anlamları, işlevleri ve kurumları tekrar ederken diğer yandan onları kendine mal etmek ve farklılaştırmak

suretiyle fark yarattığımız da ortada. Sergideki Türkiye’den yeni medya işleri de bu bağlamda mevcut olanla uğraşırken son derece tekil perspektifler yaratıyor. Yalnızca yeni medya teknolojilerine özgü araçlar, yöntemler ve iş yapış tarzlarını vurgulayarak serginin sanatçıları b(ağ)sal bir zaman ve mekan yaratıyor.

Ne de olsa b(ağ)lar dinamik, dönüştürücü eylemler ve verili durumlar içinde tanımlanmaktan ve sınıflandırılmaktan kaçan kaygan ilişkilerdir. Hem bir bağ hem de bir ağ olarak gerek sanatçılar gerek işleri, Fikir üretmek ve bilimin, teknolojinin, felsefenin, teleolojinin, siyasetin ve ekolojinin kesiştiği yerde işlemek suretiyle sorunlarla ve materyallerle hareket etmeyi içeriyor. Zira kolektif sayılabilecek bir inovatif çabayla b(ağ)sal sanat, mevcut hegemonik iktidar ilişkileri tarafından elenen, görülmeyen, okunmayan ve tercüme edilmeyen tarihler, coğrafyalar, felsefeler, literatürler, gündelik pratikler ve insanlara uyan minör etkileşim ilişkileri üretiyor. Bu işler konvansiyonal sanat yapma yollarını sürdürmedikleri için de sıklıkla tekinsiz, eksik ya da anlaşılmaz olarak algılanabiliyor. Şurası kesin ki bu işler mevcut düzen içindeki Fikirleri ve eylemleri muhafaza etmek ya da yeniden üretmek üzere bir ikame sayılamaz. Ne pasifleştirmek niyetini içeren yavan sızlanmaları ve şikayetleri yeniden üretirler ne de toplumsal, siyasi ve ekonomik sorunlar hakkında kederlenerek yas tutma eylemini tekrar ederler. Yalnızca mevcut düzenin bir parçası olmak yerine bu işler ya da kolektif eylemler başka Fikirler üretmek üzere başka bir yere, başka bir anlayışa ve yeni bir perspektife bir gidiştir, bir ayrılıştır ve bu yaklaşım ontolojik olarak bir ‘zorunluluk’ olarak tercih edilir. Gabriel Tarde’un deyişiyle var olmak değişmek olduğu için, bu çaba geleneksel siyaset yapmayı dönüştürmenin alternatif bir yolu olarak değerlendirilmelidir.

Tanınma ve ilgisizlik, görünürlük ve görünür olmama, kamu ve özel alan, kullanım-değeri ve çöp değeri arasındaki gerginlik sanatçılar tarafından kendilerine mal edilir; uzlaşma ve karar almanın güncel formları sorgulanır, eleştirilir, kat edilir, inove edilir ve önerilir. Son olarak ortak kipin bugün popüler olan tarafından kapıldığı göz önünde bulundurulsa, sergi müşterek olanların hegemonik siyasiekonomi tarafından trajik bir şekilde özelleştirilmesine dair eleştirel bir yaklaşım da sunar. Günümüzde uzlaşmanın medya tarafından yönetildiğini ve üretildiğini hesaba katarsak, güncel popülizm siyasetin ve hayatın metalaşmasıyla bir gölge haline gelmiştir. Halkın ve İnsan’ın eksikliği ile de parlamenter demokrasinin en çok tekrar ve taklit edilen Ek’lerinden biri haline gelmiştir. Kendi öznelliklerini kat ederek sanatçılar ve işleri bir dönüştürücü eylem ortaya koyar ve paylaşır. Güncel popülizm entegre edilmiş transnasyonal kapitalizmin tahakküm eden siyaset sonrası biçimidir çünkü ikili mantığı çalıştırarak Dünyanın Geri Kalanını, tam da Dünya ve Geri Kalanı arasında dolaylı bir şekilde ayrım yaparak infoğlencenin seçici, katılımcı ve etkileşimsel yönetimselliğine göndermeyi ifade eder. Bu durumda Türkiye’den b(ağ)sal işler yeni bir olasılıklar dünyasını tahayyül ederek yaratmayı öznellikler arası bir mikro-politika olarak önerir.

“Toplu Kaşıma / Common-Itchy”; Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

Ekmel Ertan

“Commons Tense New Media Art From Turkey”

New media scene in Turkey can be thought in parallel with the establishment of visual communication design departments, which goes back to the end of 90’s. In the last decade, with the opening of visual communication design departments in public and private universities, screen based digital medium gained a momentum in Turkey. One of the pioneers in Turkey was Bilgi University’s VCD department, which started organizing annual student works exhibits in 2001. These exhibits created a wide awareness of digital technologies among the younger generation.

The earliest VCD departments founded by private universities starting from 1996. Yıldız Technical University is the first state university which started such a program but also the first master and doctoral degree program in the field. Now there are roughly 170 universities in Turkey, about 45 of them are in İstanbul and most of them have a visual communication design or similar programs. There is not a department or program dedicated to new media in any art faculties of any universities in Turkey. For the large part, art education in Turkey still follows a conventional art educational practice, although it has to be said that learning outcomes have shifted slowly towards conceptual art work which integrates various media such as three dimensional installations, audio and video, even within the more conservative institutions such as the Mimar 50

Sinan Faculty of Fine Arts and Marmara University’s Faculty of Fine Arts. Thus, it is no coincidence that integrative design/art and technology education centers around the visual communication design programs at various institutions where these programs find their place within either Faculties of Communication -as would be the case for Bilgi University’s VCD departmentor within the Art Faculties –as in Sabanci University’s VCD program. Screen-based interaction has been in the curriculums of all those programs from the beginning. But only in 2005, the first course, which tries to go beyond the screen-based interaction and emphasizes works on spatial and tangible interfaces from the point of view of design and art disciplines, was started in 2005 at Bilgi University –it was actually by me. I continued this course at Sabancı University later on.

In 2005 Elif Ayiter and Selim Balcısoy started a multidisciplinary course at Sabancı University, which was open to both CS and VAVCD students, which emphasized collaborative work of design and engineering students. Koray Tahiroğlu who is a musician educated abroad, started similar courses at the Music Department of Bilgi University and in 2008 the students presented their interactive compositions in a club. This was the first event of its kind.

On the other hand a new generation of young academics are started taking over. These days, many Universities opening up more space to new media in their curriculums and some of them are started some programs titled “new media” under the communication faculties. But these “new media” programs are in fact journalism programs, not design or art programs. Therefore the Visual Communication Design programs or departments are still the only creative resources for new media art and design in Turkey. This field is still waiting for its dedicated programs.

While there are several –mostly individual- attempts to develop the new media education, none of them ended The earliest attempt to create a platup as a separate program that focus- form in new media art in Turkey was a es exclusively on new media design media art and theory magazine titled and art practice. Although one could “h@t” (Hybrid Arrested Translation) find a few extraordinary new media only one issue could be published in works in the student output, design 1998. Fatih Aydoğdu was the editor and and, until recently art programs could initiator of the magazine. In its first simply not go further other than just and only issue, “h@t” was focusing on changing the design tools to the digi- the “body in the information age” with tal medium. New media did not be- the texts featuring (a.o.) P. Virilio, V. come mainstream even among the Flusser, A. Kroker, H. Moravec and Artpotential young generation. It is not a ists like Stelarc, Orlan, Aziz + Coucher. coincidence that almost all of the few Turkish new media artists in the world NOMAD was founded in 2002 as an inscene continued or completed their dependent formation and registered as education abroad. “association” in 2006. NOMAD, in their own words, aims to produce and experIn 2005 Istanbul Technical University, iment with new patterns in the digital which is the oldest and one of the most art sphere by using the lenses of varirespected technical school of Turkey, ous other disciplines. Başak Şenova, started a master degree program ti- Emre Erkal and Erhan Muratoğlu were tled Information Technologies in De- the initiators of the project. NOMAD sign. Since the academics started the realized the first sound art festival program with a new perspective and titled “cntr_alt_del” in 2003 then conbased on the experience gained till tinued in 2005 and 2007-2008. NOMAD that time, the program could have developed an important local network been one of the foremost new media and carried out many projects, which programs of Turkey. Unfortunately, it evolved into networking and to procould not manage to survive because jects concurrence of contemporary art of bureaucratic complications. and social issues. 51

In 2006, Ekmel Ertan and Aylin Kalem who were then colleagues at “Bilgi University”, organized TECHNE Digital Performance Platform, which was the first new media event of its kind in Turkey. It was a one-week festival, consisting of a small exhibit, seminars, two dance performances and a few workshops around new media. TECHNE was very popular only among a small number of students from the above mentioned programs and some young artists. Up to 2007, there were only academics and some individuals in the –up coming- new media field of Turkey and a need for an independent institutional organization was clear. Some of the people who worked together in TECHNE organization started Body Process Arts Association (BIS), which is the first and still only independent NGO in the field. BIS initiated by Ekmel Ertan, Özlem Alkış and Nafiz Akşehirlioğlu who started amber art and technology festival same year in 2007. Since then BIS realized five editions of the festival, which were very successful in creating international visibility for the art and technology field and new media art in İstanbul. This year we are going to realize the sixth issue of amberFestival in November. I will talk about BIS and amberFestival later. [Current State] Today, VCD programs of the universities are continuing to produce interesting outcomes on individual bases. Bilgi University’s VCD department is still continuing its Track exhibitions (annual students exhibition), which, however, do not repeat the same success as before. 52

In 2006 Bilgi University moved to its new Santral campus, which includes a contemporary art museum in the inspiring terrain of an old Power Station. This space created a new challenge for new practices in the field. Management of Performing Arts Department of the same university contributed by opening workshops and including new technologies in their curriculum. BODİG which is an artist platform started by Aylin Kalem and Beliz Demircioğlu was born there and started research and workshops in dance and performance that utilize new technologies. A very promising initiative in the last years is that Güven Çatak at Bahçeşehir University started a Game Lab titled “Bug”, which already designed a few games, collaborated in making of a documentary about the game industry in Turkey and also publishing course documentaries online. The long-term plan is to start a game design department, which will be the first in Turkey. Kurye Video Festival started an interest in new media and gradually developed new media events in the frame of its Kurye Festival. Last year they carried out the 2011 issue of their festival on Game with the title “Space Invaders”. Gallery and museums are also interested in new media lately; Pera Museum hosted Japan Media Art exhibition in 2010 and Borusan Music House opened their second collection of the media exhibition titled “Material and Light”. The director of Borusan Music House declared that their long-term aim is to open a new media museum in Istanbul. Art scene or better to say “art market” is developed considerably in the last years

in İstanbul. Therefore it is more often now that we will see single new media works as part of contemporary art exhibitions in the galleries. I prefer to say art market because the art has been almost totally left or given to the private sector; the state is not a real actor in this scene any more in Turkey. Indeed outside of the early Republican period when the major art schools were founded the state never has never really supported art in Turkey. It was in fact the opposite. It was only in the year 2010, when İstanbul was the European Capital of Culture that independent artists and organizations working in contemporary art field were supported by the state for the first time through the İstanbul 2010 ECC Agency. That experience also showed us that no practice or procedure through which artists and the state can work together, had been developed. Today you can imagine an art scene in which almost all big national corporates have their own cultural institutions, there are only commercial galleries, only a small audience which is not enough to make the only contemporary performance theatre of İstanbul (garajistanbul) survive, and no city or state support except the traditional arts or cinema. Therefore, the corporations and collectors started to lead the art scene. Since the mainstream markets react slower to the changes of the time and Turkey is only a follower of Western art scene, what we managed to get is a conventional art market at the end. This can be also true for many other countries these days; less state money for arts and whatever is available mostly goes to traditional or conventional arts. But the lack of public money in the art scene in Turkey makes it totally open to the manipulation of the power

actors and in which artists, artist groups, independent institutions, etc. are in the danger of losing their voice. This actually explains the choice of amberPlatform’s theme around the concept of Commons for this year in 2012. In such an art scene, it is difficult to find her way as an artist, especially if you are working in a niche. As I mentioned before there are only a few artist in Turkey who could have developed a career in new media. Ebru Kurbak lives and works in Vienna. After completing her graduate and MA in architecture, she thought at Bilgi university VCD department, later she moved to Austria for her PhD study. Ebru Kurbak became known especially with their collaborative work with Mahir Yavuz, titled News Knitter, they created pullovers that visualize large scale data; specifically news about the Turkish military. It is partly a political work that consists of data collected through the Google search in a certain time scale and processed with custom software to create the visualization. Kurbak intersted in wearables and continue creating wearable artworks. Mahir Yavuz also studied and thought at Bilgi University's VCD Department before moving to Linz for his PhD. He workes on information visuzalization and created many infiviz in the frame of artistic representations. He is currently working in New York as a designer an also producing artworks in the same channel. Burak Arıkan is the best-known Turkish media artist. He studied at MIT after his civic engineering education and master’s degree in media design in Turkey. He is the most productive artist in the field. During his education at MIT he worked on different topics and collaborated with 53

many international artists. Lately he is working on Network Mapping, which he developed as an artistic tool to analyze social relations among the actors in many different fields but especially in the art scene. Among his other works I would like to mention is Mypocket. Ali Miharbi is another media artist who completed all his higher education in the United States. Miharbi is using face tracking software and developed most of his late works on related concepts. Delegation and Faces on Mars are among his works. RTÜK is another work which is a plug-in written for Firefox to let the ordinary users to ban the part of the web sites that they believe is not suitable; this is a critical work against to the state’s internet policy. Onur Sönmez is another young artist who completed his graduate study at Linz after his undergraduate studies at Bilgi University. Sönmez started his career as a designer after his graduate study he worked at Future Lab as a research artist. He lives abroad and works as an artist and researcher internationally. I would like to mention The Mexican Standoff, Jason Shoe, and White Shadow among his works, which cover a wide range. Not all of these artists are coming from the digital background but also not from conventional art education or practices. Of course there are many established artists in Turkey who use new technologies among other techniques and media. I did not mention them here as New Media Artists. Mainly because new media or technologies themselves are not the main medium of their work; also even if they create such works, these do not form their artistic repertoire. although I 54

believe that such artworks deserve the same merit as others, it is a totally different artistic approach as well as a different methodology that distinguishes new media artist from the conventional. [amberPlatform] After this brief history of new media in Turkey I will continue with our own experience, BIS and amberPlatform. BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği / Body-Process Arts Association) is an Istanbul based initiative that aims to explore artistic forms of expression at the conjunction of the body and the technological processes. It was founded in 2007 as an association by a team of researchers and artists from disciplines such as dance, performance, design, social sciences and engineering. BIS fosters to create an international discussion and production platform in its locale, on art and technology in a world itself transformed by new technologies. It defines its area of interest through the wording of its subtitle. The concept of body-process arts envisages artistic forms that explore, think, embody and question the complex and multifaceted relationship and the fluid boundaries between body and technology and the consequences of their interaction. BIS started amber Art and Technology Festival in November 2007 which consisted of a new media art exhibition, performances, workshops, seminars and artist presentations. It continues annually since then. [amberFestival’s objectives]: ▸ To promote research and production in the new forms of artistic expressions

that exploit new technologies; ▸ To provide visibility to the artworks and young artists working in the field of art and technology in Turkey ▸ To present international artworks to the young artists and Turkish audience ▸ To bring the critical topics in art and technology to the public attention ▸ To improve young generations’ perception of technology by encouraging active and creative use of it ▸ To create a new international art and technology network between East and West in Istanbul amberFestival realized these objectives in the past years and created a new international scene in its locale in the conjunction of art and technology. The themes for the past 5 festival were “Voice and Survival” “Interpassive Persona”, “Uncyborgable?”, “Datacity”, “Next Ecology”; each with references to local as well as international panorama. This year the theme is “Paratactic Commons”. In the five editions of amberFestival up to now, 192 artists and researchers presented their works; Stelarc, Bill Vorn, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar, Robert Pfaller are some names to be mentioned among them. More than 136 installations exhibited, 21 workshops, 17 performances, 14 lectures, 52 artists presentations realized. From the first installment of the festival to present the work of the local artists has been an important issue. amberFestival encouraged young artists and tried to make sure that a quarter of the exhibited works to be the creation of local artists. 43 local artists have exhibited their works at amberFestivals. For most young artists it was the first international presentation of their work and a certain chance for networking.

amberFestival helped to create awareness about the art and technology field and brought critical topics into the public attention. The themes of the festival helped to deeply and widely discuss the important topics related to the technology and society. Starting from 2009 with amberConference the topics became even more visible and elicited the participation of a larger audience. The first international “amberConference” held in conjunction with the amber Art and Technology Festival in 2009, in collaboration with İstanbul Modern and with the support of “Sabancı University”. amberConference aims at creating a platform of discussion and dissemination for the various themes and topics in which science, art and technology converge. This is its fourth year. amberConference is continuing in close collaboration with İstanbul Technical University, Sabancı University and University of Southampton. amberPlatform also created or collaborated other projects abroad and exhibited works of artists who live and work in Turkey. Luna Park was a collaboration with Dortmund based Artsceneco; the exhibition-performances realized in Munich, İstanbul and Dortmund. Intercult Playface was another exhibition in Museums Quartier in collaboration with Interface Culture Masterprogram. Right after Commons Tense in the Haag, we will be exhibiting some of the works in Saarbrucken in collaboration with HBK. BIS also runs several projects in the conjunction of art, technology and society which are not mere artistic projects. It continues to be one of the important actors that shaped and continue to shape the art and technology scene in Turkey 55

Ekmel Ertan

“Commons Tijd

Nieuwe Media Arts uit Turkije

De nieuwe media scene in Turkije kan in een adem genoemd worden met de oprichting van visuele communicatie design faculteiten, wat teruggaat naar het eind van de jaren 90. In het afgelopen decennium, met de opening van deze afdelingen binnen de publieke en private universiteiten, kreeg het scherm gebaseerde medium een momentum in Turkije. De vroegste VCD afdelingen werden opgericht door private universiteiten vanaf 1996. Yıldız Technical University was de eerste staatsuniversiteit die een dergelijk programma startte, en had eveneens het eerste Master en doctorale programma op dat terrein.

Een van de pionierende initiatieven in Turkije was Bilgi University’s VCD afdeling, die in 2001 startte met de organisatie van jaarlijkse tentoonstellingen met werken van studenten. Deze tentoonstellingen creeerden een breed bewustzijn voor digitale technologien onder een jongere generatie. Vandaag de dag zijn er grofweg 170 universiteiten in Turkije, waarvan er 45 in İstanbul gevestigd zijn en waarvan het grootste aantal een VCD of een soortgelijk programma aanbied. Er is echter geen afdeling of programma toegewijd aan nieuwe media in de kunst faculteiten van de Turkse universiteiten. Voor het grootste deel volgt de kunsteducatie in Turkije nog steeds een conventionele praktijk, 56

alhoewel er gezegd moet worden dat - zelfs bij de meer conservatieve instituten als Mimar Sinan’s Faculty of Fine Arts en Marmara University's Faculty of Fine Arts - de leerresultaten langzaamaan verschoven zijn naar conceptuele kunstwerken waarbij verschillende media geintegreerd worden, zoals driedimensionale installaties, audio en video. Daarom is het geen toeval dat geintegreerde design-, kunsten technologieprogramma’s hun plek in beginnen te nemen binnen de visuele communicatie design programma’s van verschillende educatie instellingen, maar ook binnen de groter communicatie faculteiten of kunst faculteiten.

Scherm-gebaseerde interactie is sinds het begin verwerkt geweest in de curriculums van deze programma’s. Pas in 2005 werd door mij het eerste vak gestart bij Bilgi University waarin verder werd gegaan dan scherm-gebaseerde interactie en de nadruk lag op ruimtelijke en tastbare interfaces vanuit het perspectief van ontwerp en kunst disciplines. Dit vak werd later opgevolgd bij Sabancı University. Eveneens in 2005 startte Elif Ayiter en Selim Balcısoy een multidisciplinair vak bij Sabancı University, dat toegankelijk was voor zowel CS als VAVCD studenten. Hierdoor kwam de nadruk te liggen op gezamenlijk werk in ontwerp en bouwkunde studenten. Koray Tahiroğlu, een in het buitenland opgeleide muzikant, startte gelijksoortige vakken aan de muziek afdeling van Bilgi University en in 2008 presenteerden de studenten hun interactieve composities in een club. Dit was het eerste evenement van zijn soort. Alhoewel er meerdere - veelal individuele - pogingen waren om nieuwe media educatie te ontwikkelen, eindigde geen ervan als opzichzelfstaand programma waarbij uitsluitend op nieuwe media en kunst praktijk werd gefocust. Ondanks dat er een aantal uitzonderlijke nieuwe media werken werden gerealiseerd door studenten, konden ontwerpen - tot vrij recentelijk - kunstprogramma’s niet verder ontwikkelen totdat er simpelweg ontwerptools werden geüpgradet naar digitale media. Nieuwe media werd eveneens niet opgepakt door de mainstream beweging onder de jongere generaties. Het is geen toeval dat vrijwel alle nieuwe media kunstenaars uit Turkije op wereldniveau hun educatie in het buitenland hebben voorgezet en/of afgerond.

In 2005 startte Istanbul Technical University (İTÜ), de oudste en een van de meest gerespecteerde technische scholen van Turkije, een master programma genaamd Information Technologies in Design. Gezien het feit dat de academici gestart waren vanuit een nieuw perspectief en gebaseerd op de ervaringen die voorheen waren opgedaan, had het programma de potentie om een van de vooraanstaande nieuwe media programma’s van Turkije te worden. Helaas kon het programma uiteindelijk niet overleven door bureaucratische complicaties. Vandaag de dag is er een nieuwe generatie van jonge academici opgestaan die het roer aan het overnemen zijn. Veel universiteiten zijn recentelijk bezig geweest met het vrijmaken van meer ruimte voor nieuwe media in de curriculums, en sommige zijn gestart met “New Media” programma’s vanuit de communicatie faculteiten. Maar deze programma’s zijn eigenlijk journalistieke programma’s, geen ontwerpof kunst programma’s. Daarom zijn tot op de dag van vandaag de Visuele Communicatie Design programma’s of afdelingen de enige creatieve bronnen voor nieuwe media kunst en ontwerp in Turkije. Op dit terrein is het nog steeds afwachten op toegewijde programma’s. De eerste poging om een nieuw mediaplatform op te zetten in Turkije was een media kunst en theorie magazine genaamd “h@t” (Hybrid Arrested Translation), waarvan slechts 1 editie kon worden uitgegeven in 1998. Fatih Aydoğdu was de editor en initiator van het magazine. In haar eerste en enige editie van “h@t” lag de focus op het “lichaam in het informatie tijdperk”, met teksten van o.a. P. Virilio, V. Flusser, 57

A. Kroker en H. Moravec en bijdragen van kunstenaars als Stelarc, Orlan en Aziz + Coucher. NOMAD startte in 2002 als een onafhankelijke formatie, geregistreerd als “associatie” in 2006. In hun eigen worden richtte NOMAD zich op het produceren en experimenteren met nieuwe patronen in de digitale kunsten door deze te benaderen vanuit het perspectief van verschillende andere disciplines. Başak Şenova, Emre Erkal en Erhan Muratoğlu waren de initiators van het project. NOMAD initieerde het eerste sound art festival genaamd “cntr_alt_del” in 2003, dat werd voortgezet in 2005, 2007 en 2008. NOMAD was verantwoordelijk voor de ontwikkeling van een belangrijk lokaal netwerk en realiseerde vele projecten op het vlak van hedendaagse kunst en sociale vraagstukken. In 2006 organiseerde Ekmel Ertan en Aylin Kalem – destijds collega’s aan Bilgi University – het TECHNE Digital Performance Platform, het eerste nieuwe media evenement van zijn soort in Turkije. Het was een week durend festival bestaande uit een kleine tentoonstelling, seminars, twee dansvoorstellingen en enkele workshops rondom nieuwe media. TECHNE was erg populair, maar slechts onder een klein aantal studenten van de hierboven genoemde programma’s en enkele jonge kunstenaars. Tot 2007 waren er twee academici en enkele indivisuen actief in het opkomende terrein van nieuwe media in Turkije, en de behoefte aan een onafhankelijke institutionele organisatie groeide. Ekmel Ertan, Özlem Alkış en Nafiz Akşehirlioğlu startte de Body Process Arts Association (BIS), wat de eerste - en nog steeds de enige 58

- onafhankelijke NGO in het werkveld was. De eerste activiteit van BIS was het amber art and technology festival in 2007. Sinds 2007 heeft BIS vijf edities van het festival gerealiseerd die een sterke bijdrage hebben geleverd aan de zichtbaarheid van de kunst en technologie en nieuwe media kunst sector in İstanbul. Dit jaar in november vindt de zesde editie van het festival plaats. Op BIS en amberFestival zal ik later nog terugkomen. Vandaag de dag blijven de VCD programma’s van de universiteiten zeer interessante uitkomsten produceren op individuele basis. Bilgi University’s VCD afdeling zet nog steeds de Track tentoonstellingen voort, die helaas niet meer het succes als voorheen behalen. In 2006 verplaatste Bilgi University naar de nieuwe Santral campus, in het inspirerende terrein van een oude elektriciteits centrale, waar tevens een museum voor hedendaagse kunst is gevestigd. Deze omgeving creeerde een uitdaging voor nieuwe praktijken. Het Performing Arts Department droeg hieraan bij door de organisatie van workshops en de toetreding van nieuwe technologien in hun curriculum. BODİG, een kunstenaarsplatform gestart door Aylin Kalem en Beliz Demircioğlu werd in deze omgeving geboren. BODİG doet onderzoek en organiseert workshops in dans en performance waarbij gebruik gemaakt wordt van nieuwe technologien. Een ander veelbelovend initiatief is Bug, een Game Lab door Güven Çatak van de Bahçeşehir University. Bug heeft al een aantal games ontworpen, meegwerkt aan een documentaire over de game industrie in Turkije en ook educatieve documentaires online publiceerd.

Het lange termijn plan is om een game design department te starten, dat de eerste in Turkije zal zijn. Kurye Video Festival is een ander initiatief dat heeft gezorgd voor het interesseren van veel mensen in nieuwe media. Ze begonnen snel na de oprichting met het geleidelijk opzetten van nieuwe media evenementen als onderdeel van het festival. Galleries en musea lijken ook steeds meer interesse te tonen in nieuwe media; Pera Museum organiseerde in 20120 een Japan media Art tentoonstelling en Borusan Music House opende een tweede collectie van de media tentoonstelling onder de titel “Material and Light”. De directeur van het Borusan Music House verklaarde zelfs dat hun plan op de lange termijn is om een museum voor nieuwe media te openen in İstanbul. De kunst scene of beter gezegd de kunst markt in İstanbul is ontzettend sterk ontwikkeld in de afgelopen jaren. Daarom komt het steeds vaker voor dat er een of twee nieuwe media kunstwerken onderdeel worden van hedendaagse kunst tentoonstellingen in galleries. Ik geef de voorkeur aan de term kunstmarkt aangezien de kunst vrijwel volledig overgeleverd is aan de private sector; de staat is in deze sector geen echte speler meer. Afgezien van de vroege Republikeinse periode waarin de grote kunstacademies werden opgericht door de staat, heeft de staat nooit echt kunst ondersteund. Het was zelfs het tegenovergestelde. Pas in 2010, toen İstanbul Culturele Hoofdstad van Europa was, werden onafhankelijke kunstenaars en organisaties op het gebied van hedendaagse kunst ondersteund door de staat. Die ervaring toonde ons ook dat er geen praktische of procedu-

rele structuren waren opgebouwd die kunstenaars en de staat in staat stelde om samen te werken. Vandaag is daaruit een kunstscene ontstaan waarin vrijwel alle grote nationale corporaties hen eigen culturele instituties hebben, er zijn enkel commerciele galleries, slechts een klein publiek dat niet groot genoeg is om het enige hedendaagse podiumkunst theater (garajistanbul) niet kan overleven en waar geen gemeentelijke of staatsondersteuning bestaat voor de kunsten, afgezien van de traditionele hedendaagse kunsten of cinema. Op die manier zijn de corporaties en verzamelaars de kunstsector gaan leiden. Aangezien de mainstream markten langzamer reageren op de veranderingen van de tijd, en omdat Turkije slechts een volger is van de westerse kunstsector, is er een conventionele kunstmarkt ontstaan. Ditzelfde kan gezegd worden over vele andere landen dezer dagen; minder geld van overheidsinstellingen voor de kunsten en het weinige dat er nog beschikbaar is gaat naar de traditionele en conventionele kunsten. Maar het gebrek aan publiek geld in de kunstsector maakt dat deze volledig openstaat voor de manipulatie van partijen met macht, waardoor kunstenaars, collectieven, onafhankelijke organisaties etc. in het gevaar komen hun stem te verliezen. Dit is tevens de aanleiding voor de keuze van amberPlatform om het thema in 2012 te richten op Commons. In een dergelijke kunstensector is het moeilijk voor kunstenaars om zich te ontwikkelen, voornamelijk in de niche disciplines. Zoals ik al eerder beschreef zijn er slechts een klein aantal Turkse kunstenaars die een carrière hebben kunnen ontwikkelen in nieuwe media. 59

Niet al deze artiesten komen vanuit een digitale achtergrond, maar ook niet uit conventionele kunsteducatie of praktijken. Uiteraard zijn er veel gevestigde Turkse kunstenaars die gebruik maken van nieuwe technologieën, maar ook andere technieken en media. Ik noem hen hier niet nieuwe media-artiesten. Voornamelijk omdat nieuwe media of de bijbehorende technologiën niet het hoofdmedium zijn in hun werk; en zelfs als ze dit soort werken maken, dan is dat niet hun volledige artistieke repertoire. Ook al geloof ik dat zulke kunstwerken net zoveel lof verdienen als anderen, betreft het wel een totaal andere artistieke benadering en methodologie, wat nieuwe mediakunst daardoor apart zet ten opzichte van conventionele kunst. [amberPlatform] Na deze korte geschiedenis van de nieuwe media in Turkije zal ik verder gaan met onze eigen ervaring, BIS en amberPlatform. BIS (Beden-İşlemsel Sanatlar Dernegi / Body-Process Arts Association) is een in Istanbul gebaseerd initiatief dat is gericht op het onderzoeken van artistieke vormen van expressie op het snijvlak van lichaam en technologie. Het werd in 2007 als een vereniging opgericht, door een team van onderzoekers en kunstenaars uit disciplines zoals dans, performance, design, sociale wetenschappen en techniek. BIS positioneert zich als een internationaal discussie- en productieplatform op het gebied van kunst en technologie, in een wereld die zelf getransformeert is door nieuwe technologieën. Het definieert het interessegebied door 60

middel van de formulering van de ondertitel. Body-Process Art brengt artistieke vormen voort die de complexe en veelzijdige relatie en de flexibele grenzen tussen lichaam en technologie, en de gevolgen van hun interactie onderzoeken, bevragen en belichamen. BIS begonnen met amber Art and Technology Festival in november 2007, dat toen bestond uit een nieuwe mediakunst tentoonstelling, performances, workshops, seminars en kunstenaarspresentaties. Het festival heeft sinsdien ieder jaar plaats gevonden. [De doelstellinge van amberFestival]: ▸ Om het onderzoek en de productie met betrekking tot de nieuwe vormen van artistieke expressie met gebruik van nieuwe technologieën te promoten; ▸ Om zichtbaarheid te geven aan kunstwerken en jonge kunstenaars die werkzaam zijn in het gebied van kunst en technologie in Turkije ▸ Om internationale kunstwerken te presenteren aan jonge kunstenaars en een Turks publiek ▸ Om belangrijke onderwerpen met betrekking tot kunst en technologie onder de aandacht te brengen van het publiek ▸ Om het inzicht in technologie van jonge generaties te verbeteren door het stimuleren van een actief en creatief gebruik ervan. ▸ Om een nieuw internationaal kunst en technologie netwerk tussen Oost en West in Istanbul te creëren

amberFestival realiseerde deze doelstellingen in de afgelopen jaren en creëerde een nieuwe internationale scène rondom het veld van kunst en technologie. De thema's voor de laatste vijf festivals waren “Voice and Survival” “Interpassive Persona”, “Uncyborgable?”, “Datacity” en “Next Ecology”; en opereerden elk op zowel lokaal als internationaal niveau. Het thema van dit jaar is “Paratactic Commons“. In de afgelopen vijf edities van amberFestival presenteerden 192 kunstenaars en onderzoekers hun werk, waaronder Stelarc, Bill Vorn, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar en Robert Pfaller. Meer dan 136 installaties werden tentoongesteld, 21 workshops, 17 voorstellingen, 14 lezingen, 52 kunstenaarspresentaties werden gerealiseerd. Vanaf de eerste editie van het festival is een grote rol weggelegd voor het presenteren van werk van lokale kunstenaars. amberFestival moedigde jonge kunstenaars aan, en zorgde ervoor dat een kwart van de tentoongestelde werken van lokale kunstenaars was. 43 plaatselijke kunstenaars hebben inmiddels hun werk tentoongesteld op amberFestivals. Voor de meeste jonge kunstenaars was het de eerste internationale presentatie van hun werk - en een unieke kans om te netwerken. AmberFestival heeft bijgedragen aan de bewustwording van het veld van kunst en techniek, en bracht belangrijke onderwerpen onder de aandacht van het publiek. De thema's van het festival hebben bijgedragen aan brede en diepe discussies over belangrijke onderwerpen met betrekking tot de rol van technologie in de samenleving. Dit werd vanaf 2009 met amberConference nog meer zichtbaar en maakte de deelname van een groter publiek mogelijk.

De eerste internationale “amberConference“ werden gehouden in samenwerking met het amber Art and Technology Festival in 2009, dat tot stand kwam in samenwerking met Istanbul Modern en met de steun van "Sabanciuniversiteit". amberConference is gericht op het creëren van een platform voor discussie en de verspreiding van de verschillende thema's en onderwerpen waarin wetenschap, kunst en technologie samenkomen. Dit is het vierde jaar waarin amberConference wordt voortgezet in nauwe samenwerking met de Technische Universiteit van Istanbul, de Sabanci-universiteit en de Universiteit van Southampton. Daarnaast creeerde en werkte amberPlatform mee aan andere projecten in het buitenland en stelde het werk van in Turkije wonende en werkende kunstenaars tentoon. Luna Park was een samenwerking met het in Dortmund gebaseerde Artsceneco, waarvan tentoonstellingen en performances werden gerealiseerd in München, Istanbul en Dortmund. Intercult Playfare was een tentoonstelling in Museums Quartier en kwam in samenwerking met Interface Culture Masterprogram tot stand. Direct na Commons Tense in Den Haag, zullen we een aantal van de werken in Saarbrücken tentoonstellen, in samenwerking met HBK. BIS heeft ook een aantal projecten op het snijvlak van kunst, technologie en samenleving georganiseerd.die niet kunnen worden gezien als louter artistieke projecten. Het is nog steeds een van de belangrijkste spelers die kunst en technologie in Turkijke vorm gaf - en vorm zal blijven geven.

Ekmel Ertan

“Müşterekler Zamanı Türkiyeden yeni medya sanatı

Türkiye’de Yeni Medya Alanı’ 1990’ların sonunda kurulmaya başlayan görsel İletişim tasarımı (GİT) bölümleriyle paralel bir gelişme gösterdi. Ekran bazlı dijital tasarım aracı Türkiye’de son on yılda kamu ve özel üniversitelerde açılan bu bölümlerle birlikte ivme kazanmıştı. 2001 yılında yıllık öğrenci çalışmaları sergisi düzenlemeye başlayan Bilgi Üniversitesi VCD bölümü bu konudaki öncülerdendir. Bu sergiler genç nesillerde dijital teknolojiler konusunda yaygın bir farkındalık yaratmıştır.

GİT bölümleri özel üniversitelerde 1996 yılından itibaren kurulmaya başlandı. Yıldız Teknik Üniversitesi hem bu alanda bir program başlatan hem de ilk yüksek lisans ve doktora derecelerini veren ilk devlet üniversitesiydi. Şu anda Türkiye’de 45 tanesi İstanbul’da olmak üzere 170 üniversite var ve bunların birçoğunda GİT veya benzeri bir bölüm mevcut. Buna karşılık Türkiye’deki hiç bir üniversitenin sanat fakültesinde yeni medyaya odaklanmış bir bölüm yok. Sanat eğitimi genellikle alışılageldik sanat pratiğini izler; buna karşılık Mimar Sinan Üniversitesi ve Marmara 62

Üniversitesi gibi gelenekçi kurumlarda alınan öğrenme sonuçlarının üç boyutlu enstalasyonlar, ses ve görüntü gibi araçları kullanan kavramsal sanatlara doğru kaydığı söylenebilir. Nitekim, bütünlükçü bir tasarım/sanat ve teknoloji eğitiminin bir çok kurumdaki GİT programlarında gerçekleşmesi bir tesadüf değil. Bu programlar ya Bilgi Üniversitesi örneğinde olduğu gibi İletişim Fakültesinde, ya da Sabancı Üniversitesindeki gibi Güzel Sanatlar fakültesinde yer alıyorlar. Ekran-bazlı etkileşim (interaksiyon) başından beri bütün GİT programlarının müfredatında yer aldı. Ancak

ekran bazlı etkileşimin ötesine geçip mekânsal ve somut arayüzlere tasarım ve sanat disiplinlerinden bakan ilk ders 2005 yılında tarafımdan Bilgi Üniversitesinde açıldı. Bu derse daha sonra Sabancı Üniversitesinde devam ettim. 2005 yılında Elif Ayıter ve Selim Balcısoy Sabancı’da bilgisayar mühendisliği (BM) ve görsel sanatlar ve görsel iletişim tasarımı (GSGİT) öğrencilerine açık, ortak tasarım çalışmalarına yönelik çok-disiplinli bir ders başlattılar. Eğitimini ülke dışında almış bir müzisyen olan Koray Tahiroğlu da 2008 yılında Bilgi Üniversitesinde benzer bir ders başlattı. Bu derse katılan öğrenciler 2008 yılında ürettikleri interaktif besteleri kamuya açık bir kulüpte sergilediler. Bu etkinlik türünün ilk örneğiydi.

Türkiye’nin önde gelen yeni medya programı olabilirdi. Maalesef bürokratik komplikasyonlar yüzünden devam edemedi.

Yeni medya eğitimini geliştirmek için bir çok –bireysel- girişim gerçekleşse de bunların hiçbiri gerçekten yeni medya tasarımı ve sanatsal pratiklere yoğunlaşan bir programa dönüşmedi. Öğrencilerin ürettikleri işler arasında bir kaç olağanüstü çalışmaya rastlansa, tasarım ve sanat programları son yıllara kadar tasarım araçlarını değiştirmek dışında fazla ilerleyemediler. Yeni medya genç nesil için bile bir ana akım haline gelmedi. Dolayısıyla Dünya sahnesindeki az sayıda Türk yeni medya sanatçısının neredeyse hepsinin eğitimini yurtdışında yapmış veya devam ediyor olması tesadüf değil.

Türkiye’de bir yeni medya platformu yaratmak için yapılan ilk girişim HAT (Hybrid Arrested Translation) adlı ve sadece bir kez yayınlanabilen medya sanatı ve teori dergisiydi. Derginin editörü ve fikir babası Fatih Aydoğdu idi. İlk ve tek sayısında dergi “bilgi çağında beden’i ele alıyor ve P. Virilio, V. Flusser, A. Kroker, H. Moravec gibi düşünürlerin yanında Stelarc. Orlan, Aziz + Coucher gibi sanatçıların yazılarına yer veriyordu.

2005 yılında Türkiye’nin en eski ve saygın teknik okullarından İstanbul Teknik Üniversitesi Tasarımda Bilgi Teknolojileri başlıklı bir yüksek lisans programı başlattı. Program ona önayak olan bilim insanlarının o zamana kadarki deneyimlerini yeni bir perspektifte ele alabildikleri ölçüde

Diğer taraftan da yeni ve genç bir akademik nesil kurumlarda söz sahibi olmaya başladı. Bu günlerde bir çok üniversite ders programlarında yeni medyaya yer açıyor; bazıları da İletişim Fakülteleri altında “yeni medya” başlıklı programlar başlattılar. Ancak bu yeni medya programları aslında gazetecilik programları, tasarım ya da sanata yoğunlaşmıyorlar. Dolayısıyla GİT bölümleri ya da programları hala yeni medya sanatı ve tasarımı için tek yaratıcı kaynak konumundalar. Bu alan hala sadece ona adanmış akademik programlarını bekliyor.

NOMAD 2002 yılında bağımsız bir oluşum biçiminde kuruldu ve 2006 yılında kendini dernek olarak kaydettirdi. Kendi sözlerinden alıntıyla, “NOMAD” bir çok başka disiplinin merceğini kullanarak dijital sanatlarda yeni kalıplar araştırır ve üretir. Projenin kurucuları Başak Şenova, Emre Erkal ve Erhan Muratoğluydu. NOMAD ülkenin ilk ses sanatı festivalini “cntr_alt_del” adıyla 2003 yılında düzenledi ve etkinliği 2005 ve 2007-08 yıllarında tekrarladı. 63

Böylelikle önemli bir yerel ağ da oluşturdu ve bir çok önemli proje yürüttü. Bu projeler genişleyen bir ağa, daha sonra da çağdaş sanat ve toplumsal meselelerin kesişim noktalarını irdeleyen projelere doğru evrildi. 2006 yılında Bilgi Üniversitesinden meslektaş Ekmel Ertan ve Aylin Kalem TECHNE Dijital Performans Platformu’nu düzenlediler. Festival formatındaki bu etkinlik Türkiye’de yeni medya konusunda türünün ilk örneğiydi. Festival kapsamında bir hafta süresince küçük bir sergi, seminerler, iki dans performansı ve yeni medya üzerine bir kaç workshop düzenlendi. TECHNE sadece yukarıda sözü edilen programlara devam eden az sayıda öğrenciler ve bazı genç sanatçılar arasında oldukça popülerdi. 2007’ye kadar Türkiye’de gelişmeye başlayan yeni medya alanında sadece öğretim üyeleri ve bireysel sanatçılar yer alıyordu. Yeni bir bağımsız ve kurumsal bir organizasyona ihtiyaç olduğu açıktı. TECHNE’nin organizasyonunda çalışan bir kaç kişi bir araya gelerek Beden İşlemsel Sanatlar Derneği’ni (BİS) kurdu, bu oluşum halen yeni medya alanında çalışan tek bağımsız NGO konumunda. 2007 yılında Ekmel Ertan, Özlem Alkış ve Nafiz Akşehirlioğlu tarafından kuruldu ve aynı yıl amber’07 sanat ve teknoloji festivalini düzenledi. BIS başlangıcından bu güne kadar bu festivali beş kez gerçekleştirdi. Bu etkinlikler İstanbul’daki sanat, teknoloji ve yeni medya çalışmalarına uluslararası görünürlük sağlamak ve bu alanda çalışan sanatçılara bir platform sunmak adına başarılı oldu. Bu yıl altıncısı yapılacak olan amberFestival Kasım ayında gerçekleşecek. 64

[Yeni Medya Sanatlarının Mevcut Durumu] Bu gün üniversitelerin VCD programları bireysel bazda ilginç ürünler vermeye devam ediyor. Bilgi Üniversitesinin yıllık öğrenci projeleri sergisi hala aktif ancak önceki yıllardaki başarısını yakalayamıyor. 2006 yılında Bilgi Üniversitesi yeni kampüsüne taşındı. İlham verici bir eski elektrik santraline eklemlenmiş bir çağdaş sanatlar müzesi de içeren bu mekan yeni pratikler yaratmak anlamında yeni medya sanatları için yeni olanaklar sundu. Üniversitenin Sahne ve Gösteri Sanatları Yönetimi Bölümü workshoplar düzenleyerek ve eğitim programlarında yeni teknolojilere yer vererek alana katkıda bulundu. Aylin Kalem ve Beliz Demircioğlu tarafından başlatılan bir sanatçı platformu olan BODİG de burada faaliyete başladı, araştırmalar, yeni teknolojilerin kullanıldığı dans ve performans workshoplarıyla devam ediyor. Son yılların oldukça umut vadeden girişimlerinden biri Güven Çatak’ın Bahçeşehir Üniversitesinde başlattığı oyun laboratuarı “Bug” idi. Bir kaç oyun tasarlamanın yanı sıra, Türkiye’deki oyun endüstrisi hakkında hazırlanan bir belgeselin yapımına katıldılar. Ayrıca online ders notu yayınlamaya devam ediyorlar. Uzun dönemdeki planları Türkiye’de bir ilk olacak bir oyun tasarımı bölümü açmak. Kurye Video Festivali de yeni medyaya ilgi duymaya başladı ve Kurye festivali çerçevesinde yeni medya etkinlikleri düzenlemeye başladı. 2011 yılındaki festivallerini “Space Invaders” başlığıyla Oyun üzerine gerçekleştirdiler.

Son zamanlarda galeri ve müzeler de yeni medya’ya ilgi duyuyorlar. Pera Müzesi 2010 yılında Japon Medya Sanatları sergisine ev sahipliği yaptı, aynı yıl Borusan ikinci yeni medya seçkisini “Madde-Işık” başlığıyla sergiledi. Borusan Müzik Evi direktörü yaptığı açıklamada uzun dönemdeki amaçlarının İstanbul’da bir yeni medya müzesi açmak olduğunu söyledi. İstanbul Sanat ortamı, ya da daha uygun bir deyimle sanat piyasası, son yıllarda büyük gelişme gösterdi. Artık sanat galerilerinin çağdaş sanat sergilerinde tekil yeni medya eserlerine daha çok rastlıyoruz. Sanat piyasası diyorum çünkü sanat artık tamamıyla özel sektöre bırakılmış, onun kontrolünde; devlet artık bu konuda gerçek bir aktör değil. İlk defa 2010 yılında İstanbul Avrupa Kültür Başkenti sıfatını taşıdığında çağdaş sanat alanında çalışan bağımsız sanatçı ve girişimler 2010 AKB Ajansı aracılığıyla devlet tarafından desteklendiler. Bu deneyim bize devlet ve sanatçıların birlikte çalışabileceği pratik ve prosedürlerin henüz geliştirilmediğini de gösterdi. Bugünkü durum ise neredeyse bütün büyük ulusal şirketlerin kendi kültür kurumlarına sahip olduğu, sadece ticari galerilerin mevcut olduğu, İstanbul’un tek çağdaş performans sahnesi Garajİstanbul’u bile ayakta tutabilecek kadar bile seyirci bulunamayan, ve sinema veya geleneksel sanatlar dışında Belediye veya devlet desteği alamayan bir sanat ortamına dönüştü. Böylelikle şirketler ve koleksiyonerler sanat ortamının hakimleri haline geldiler. Temel piyasalar zamansal değişikliklere daha yavaş cevap verdiği ve Türkiye sadece Batı sanat piyasasının bir takipçisi olduğu için, elimizdeki nihai sonuç konvansiyonel bir sanat piyasası. Bu günlerde bu durum bir çok ülke için ge-

çerli olabilir. Genel olarak azalan ve daha çoğu geleneksel ya da konvansiyonel sanatlara giden devlet desteği. Ancak Türkiye sanat dünyasında kamusal desteğin eksikliği ortamı iktidar sahiplerinin manipülasyonuna açık bırakıyor; sanatçılar, sanatçı gurupları ve bağımsız kurumlar ise seslerini kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyalar. amberPlatform’un 2012 yılı için seçtiği tema Müşterekler bu duruma dikkati çekmeyi amaçlıyor. Özellikle de niş bir konuda çalışıyorsanız, böylesi bir sanat ortamında bir sanatçı olarak yolunu bulmak kolay değil. Daha önce belirttiğim gibi Türkiye’de yeni medya alanında kariyer yapabilen az sayıda sanatçı var. Ebru Kurbak Viyana'da yaşayan ve çalışan bir sanatcı. Mimarlık egitimini ve yüksek lisansını İTÜ'de tamamladıktan sonra, Bilgi Üniversitesi VCD departmaninda ders verdi. daha sonra doktora çalışması için Avusturya'ya taşındı. Ebru Kurbak özellikle Mahir Yavuz'la birlikte yaptıkları Haber Örücü başlıklı ortak çalışmalarıyla tanındılar. Bu yarı politik veri görselleştirme çalışması Türk Silahlı Kuvvetleriyle ilgili haberlerin kazak deseni olarak görsellestirilmesinden oluşuyor. Google’dan belirli bir zaman ölçeğinde toplanan veriler özel bir yazılım aracılığıyla görselleştiriliyor. Kurbak sonraki çalışmalarında da giyilebilir teknoljilerle ilgilendi ve bu alanda sanatsal üretimine devam ediyor. Mahir Yavuz egitimini Bilgi Üniversitesinde tamamlayip ayni yerde ders verdikten sonra doktora çalışması için Linz'e tasınd. Yavuz özellikle bilgi gorselleştirme ile ilgilendi ve bu alanda farklı formatlarda sanatsal isler uretti. Halen New York'ta tasarımcı olarak çalişan Yavuz, sanatsal bilgi görselleştirmeleri üretmeye devam ediyor. 65

Burak Arıkan Türkiye’nin en tanınmış yeni-medya sanatçısı ve alanın en üretken sanatçısı. Türkiye’de inşaat mühendisliği lisans eğitimi ve medya tasarımı yüksek lisansı yaptıktan sonra MIT’de çeşitli konularda çalıştı ve bir çok uluslararası sanatçıyla işbirliği yaptı. Son zamanlarda Network Mapping (Ağ haritalaması) üzerine çalışıyor. Bu farklı alanlarda, ama özellikle de sanat ortamındaki aktörlerin aralarındaki sosyal ilişkileri incelemeye yarayan sanatsal bir araç. Bir başka önemli çalışması da Mypocket. Ali Miharbi eğitimini ABD’de tamamlayan bir başka medya sanatçısı. Yüz takibi yazılımı kullanan Miharbi’nin son dönem çalışmaları da benzer kavramlar üzerine. Önemli çalışmaları arasında Delegation (Vekalet) ve Faces on Mars (Mars’ta Yüzler) sayılabilir. RTÜK ise Firefox için yazılmış bir plug-in; anonim kullanıcıların bulundukları web sayfasında sakıncalı buldukları yerleri sansürlemesini sağlıyor. Çalışmanın adı Türkiye’de halen faaliyette olan devlet sansür kurumuna referans veriyor ve Internet politikalarını eleştiriyor. Onur Sönmez Bilgi Üniversitesindeki lisans eğitiminden sonra yüksek lisansını Linz’de tamamlayan bir başka genç sanatçı. Sönmez kariyerine tasarımcı olarak başladı ve yüksek lisans eğitiminden sonra Future Lab’da araştırmacı sanatçı olarak çalıştı. Türkiye dışında yaşıyor ve uluslararası ölçekte sanatçı ve araştırmacı olarak çalışıyor. Önemli çalışmaları arasında The Mexican Standoff, Jason Shoe ve White Shadow sayılabilir. Bu sanatçıların hepsi dijital bir geçmişe sahip değil ancak konvansiyonel bir sanat eğitiminden ve pratiğinden de gelmiyorlar. Türkiye’de yeni teknolojileri ve 66

medyayı kullanan bir çok tanınmış sanatçı mevcut ancak onları burada yeni medya sanatçıları olarak anmadım. Bunun bir nedeni yeni medya ve teknolojilerin işlerinin ana aracı olmaması. Diğer bir neden ise bu tip çalışmalar yapsalar bile bunların sanatsal repertuarlarını oluşturmaması. Bu tip eserler diğerleri kadar önemli olsalar da farklı bir sanatsal yaklaşım ve yöntem yeni medya sanatçılarını diğerlerinden ayırıyor. [amberPlatform] Türkiye’de Yeni medya’nın bu kısa tarihinden sonra, kendi deneyimimizden, BIS ve amberPlatform’dan sözetmek istiyorum. Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği (BIS) İstanbul’da kurulu bir yeni medya girişimi. Beden ve teknolojik süreçlerin kesişimindeki sanatsal ifade olanaklarını araştırıyor. 2007 yılında dans, performans, tasarım, sosyal bilimler ve mühendislik gibi alanlarda çalışan bir gurup araştırmacı ve sanatçı tarafından kuruldu. Teknoloji tarafından dönüştürülen bir Dünyada BIS kendi yerelinde sanat ve teknoloji üzerine bir tartışma ve üretim platformu oluşturmayı amaçlıyor. İlgi alanlarını isminde barındırıyor. Bedenişlemsel kavramı insan bedeni ve teknoloji arasındaki karmaşık ve çokyüzlü ilişkiyi ve kaygan sınırları ve bu ilişkinin sonuçlarını düşünmeyi öneriyor. BİS, amber sanat ve teknoloji festivalini 2007 yılı Kasım ayında düzenlemeye başladı. Festival bir yeni medya sergisi, performanslar, workshoplar, seminerler ve sanatçı sunumlarından oluşuyordu. Halen her yıl aynı tarihlerde düzenleniyor.

[amberFestivalin amaçları]: ▸ Yeni teknolojilerden yararlanan yeni sanatsal ifade biçimleri konusunda araştırma ve üretim yapmak. ▸ Sanat ve teknoloji alanında çalışan genç Türkiyeli sanatçılarına görünürlük sağlamak. ▸ Tanınmış yabancı sanat eserlerini Türkiyeli sanatseverler ve sanatçılara tanıtmak. ▸ Aktif ve yaratıcı kullanımı özendirerek genç nesillerin teknoloji algısını iyileştirmek. ▸ Sanat ve teknoloji alanındaki önemli konuları kamunun dikkatine sunmak. ▸ İstanbul’da yeni bir uluslarası sanat ve teknoloji ağı oluşturmak. amberFestival geçtiğimiz beş yılda bu amaçlarına ulaşarak kendi yerelinde uluslararası bir sanat ve teknoloji platformu yaratmayı başardı. Geçtiğimiz beş yılın temaları Ses ve Tutunma, İnterpasif Persona, Siborglaştıramadıklarımızdan mısınız? Verikent, Öteki Ekolojiydi ve her biri yerel ve evrensel durumlara işaret ediyordu. Bu yılın teması is Parataktik Müşterekler olarak belirlendi. amberFestival’in bu güne kadar gerçekleşen beş nüshasında 192 sanatçı ve araştırmacı çalışmalarını sundu; Stelarc, Marcel.li Antunez Roca, Mladen Dolar, Robert Pfaller bu isimlerden bazıları. 136dan fazla enstalasyon sergilendi, 21 workshop düzenlendi, 17 performans, 14 konuşma ve 52 sanatçı sunumu gerçekleşti. En baştan itibaren yerel sanatçıların işlerini sunmak önemli bir konuydu. Amberfestival yerel sanatçıları destekledi ve sergilenen eserlerin dörtte

birinin yerel sanatçıların işleri olmasına çalışıldı. Bu güne kadar 43 yerel sanatçı amberfestival’de sergilendi. Bir çok genç sanatçı için bu çalışmalarının ilk uluslararası sunumuydu ve yeni bağlantılar kurabilmek için gerçek bir şanstı. İlk uluslararası amberKonferans, 2009 yılında amber sanat ve teknoloji festivaliyle eşzamanlı olarak, İstanbul Modern müzesi işbirliği ve Sabancı Üniversitesi desteğiyle gerçekleşti. Konferansın amacı bilim, sanat ve teknolojinin birleşimindeki bir çok konu ve temanın çevresinde bir tartışma platformu yaratmak. Bu yıl dördüncüsü düzenlenecek olan konferans İstanbul Teknik Üniversitesi Sabancı Üniversitesi ve Southampton Üniversitesi işbirliğinde gerçekleşecek. amberPlatform Türkiye’de yaşayan ve çalışan sanatçıların çalışmalarının yurt dışında sergilendiği projeler de üretti ve mevcut projelere katıldı. Luna Park Dortmund merkezli Artsceneco işbirliğiyle gerçekleşti ve Münih, İstanbul ve Dortmund’da sergi-performanslar düzenlendi. Intercult Playface Viyana Museums Quartier’de Linz Interface Culture Master Programı işbirliğiyle gerçekleşen bir başka sergiydi. Haag’da gerçekleşecek Commons Tense’den hemen sonra işlerden bir bölümünü Saarbrucken’de HBK işbirliğiyle sergileyeceğiz. BIS sanat, teknoloji ve toplumun kesişiminde sadece sanatsal olmayan başka projeler de yürütüyor ve Türkiye’nin sanat ve teknoloji alanını şekillendiren önemli aktörlerden biri olmaya devam ediyor. 67

“I am an artist”; Bager AKBAY

Artists & Works Artiesten & Werken SanatĂ§Äąlar & Eserleri

Bager Akbay

“I am an artist / ben sanatçıyım”

The role of the artist, in the mental and physical production of the work, varies through centuries. Before modern art, the meaning of being an artist was somehow related to the amount of time and energy spent while creating the piece. The artist was expected to work on the piece in detail, for a long time. With the beginning of conceptual art, the idea started to be more important than the labor. In some examples of conceptual art, 3 lines on a paper describing how to build the piece was enough, even if it was produced by someone else and sometimes the artist never saw the piece being built, but it was clear that she was still the artist. Nowadays, curators and galleries have strong impact on art communities which shows that process of selection is becoming as important as the idea. In fact, the selection process is critically important for the artist, for example a photographer chooses what to shoot among a huge set of images s/he sees daily. 70

De rol van de kunstenaar, in de mentale en fysieke productie van zijn werk, varieert door de eeuwen heen. Voor de komst van de moderne kunst werd de waarde van het kunstenaar zijn gerelateerd aan de hoeveelheid tijd en energie die er besteed werd aan het maken van een kunstwerk. Er werd van de kunstenaar verwacht dat deze veel tijd besteedde aan details. Met de komst van de conceptuele kunst begon het idee belangrijker te worden dan de hoeveelheid werk die in een kunstwerk zit. In enkele voorbeelden van conceptuele kunst zijn drie zinnen op papier die beschrijven hoe een bepaald kunstwerk gebouwd dient te worden al genoeg, ook al wordt het geproduceerd door iemand anders dan de kunstenaar zelf.

Sanat eserinin, fiziksel ve zihinsel üretim sürecinde, sanatçının rolü dönem dönem değişmektedir. Modern sanattan önceki dönemlerde, sanatçı olmak esere harcanan süre ve enerji ile sahiplenilen bir olguydu. Sanatçının eseri ağır ağır şekillendirmesi, esere yıllar boyunca edindiği tüm zanaat becerisini katması beklenmekteydi. Kavramsal sanatın ortaya çıkışıyla bu durum temelden değişti. Sanatçı artık, üretim sürecinden ziyade fikir ile öne çıkmaya başladı. Kimi sanatçılar sadece tanımı yaparak eser üretmeye başladılar. Bir kağıt parçası ve üzerindeki eserin nasıl yapılacağıyla ilgili üç satır yazı, eserin kendisini oluşturmaktaydı. Her sergilenmede, bu yazı başka birileri tarafından üretime geçirilse de, sanatçı yazısı (fikri) ile oluşturulan nesneyi, hiç bir zaman görmese de, kimin sanatçı olduğu tartışılmaz hale gelmişti.

Tegenwoordig hebben curators en galleries veel invloed op kunst-communities, waaruit blijkt dat het selectieproces even belangrijk wordt als het idee. Sterker nog, het selectieproces is voor de kunstenaar van cruciaal belang geworden.

Günümüzde küratörlerin, galerilerin, sanat topluluk-ları üzerindeki etkileri ve yer yer kendilerini üretici olarak tanımlamaları, artık fikirin yanında seçimin de öneminin arttığını göstermektedir. Aslında sanatçı bir eseri üretirken bir çok kez seçim yapar . Örneğin, bir fotoğraf

In the work “I am an artist” the participator is shown randomly created images and if an image is not chosen, it is deleted forever. If the participator prevents the disappearance of the image by pressing a red button called, „I am an artist“, s/he becomes the most important reason of its existence. Actually this process is very similar to the creation process of an artwork. Can you become an artist with that simple decision? Who is the artist of the work? The owner of the idea? The coder? The code? The participator? “you are the artist”

In het werk "I am an artist", krijgt de deelnemer willekeurige beelden te zien. Wanneer een beeld niet wordt gekozen door de deelnemer wordt het definitief verwijderd. Met een druk op de rode knop ‘I am an artist’ kan de deelnemer voorkomen dat het beeld wordt verwijderd. Hiermee wordt hij of zij de belangrijkste reden van het blijven bestaan van het beeld. Dit proces is eigenlijk vergelijkbaar met het ontstaan van een kunstwerk. Bent u door deze eenvoudinge handeling een kunstenaar? Wie is nu eigenlijk de kunstenaar van het werk? De eigenaar van het idee, de code of de deelnemer? “You Are The Artist”

sanatçısı zaten orada olan bir gerçeği tekrar önümüze koyarak kendi gözüyle gördükleri arasından bir seçim yapmaktadır. “I am an artist”, çalışmasında, izleyicinin karşısına çıkan eserler, o anda rastgele veriler ile üretilmektedir ve eser seçilmediği takdirde bir daha ortaya çıkmamak üzere yok olmaktadır. İzleyici, üzerinde „I am an artist“ yazan kırmızı bir düğmeye basarak, eserin yok olmasını engellediği anda onun varlığının en önemli sebebi olur, kendi kültürel bilgi birikimiyle, o eseri var etme kararını verir ve bu karar aslında bir eserin yaratılma sürecindeki kararlara benzemektedir. Bu kadar basit bir seçim yapmak bir izleyiciyi sanatçıya dönüştürebilir mi? Ortaya çıkan eserin! üreticisi kim? Fikrin sahibi mi? Yazılımcı mı? Yazılım mı? İzleyici mi? “sanatçı sensin“ 71

Özlem AlkıŞ

“Violation / İhlal” “The Universal Declaration of Human Rights”, prepared and presented to United Nations General Assembly after the Second World War by a group of people who had joined the resistance against Nazi’s invasion of France, officially accepted by United Nations in 1948. This document, with its mandatory application by the UN-member countries in the frame of fundamental rights, was approved by the ministerial cabinet of the Republic of Turkey to be taught and discussed at schools and educational institutions, and to be broadcasted by press. Although it is visibly accepted by the political discourse all over the world, it is hardly defended in reality, especially in certain political climates such as today’s Turkey. VIOLATION aims to expose the violation of The Universal Declaration of Human Rights in Turkish representatives’ everyday speech. The data and keywords collected from the counselors’ speech will be associated with the related articles in the declaration. The result will be visualized in an artistic manner that makes visible the gaps in the implementation of the “official decision” and the disregard toward the declaration. 72

“DE Universele Verklaring van de Rechten van de Mens’, werd opgesteld en gepresenteerd door een groep mensen uit het verzet in Frankrijk en door de VN aangenomen na de Tweede Wereldoorlog in 1948. Dit document werd (verplicht door de VN) goedgekeurd door het Kabinet van Turkije om onderwezen te worden op scholen en onderwijsinstellingen. Hoewel het zichtbaar aanvaard is door de politieke discours over de gehele wereld, wordt het nauwelijk verdedigd in de werkelijkheid, met name in bepaalde politieke klimaten zoals in Turkije. ‘VIOLATION’ probeert de schendingen van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens door Turkse functionarissen bloot te leggen. Uit de toespraak van de counselors worden data en sleutelwoorden verzameld en vergeleken met artikelen uit de Verklaring. De gaten tussen de officiële positie van de functionarissen en de Verklaring worden in een artistieke visualisatie weergegeven.

İkinci Dünya Savaşında Nazi Almanyasının Fransayı işgali karşısında aktif rol oynamış bir grup direnişçi tarafından, savaş sonrası hazırlanarak Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na sunulan “İnsan Hakları Evrensel Bildirisi” 1948 yılında Birleşmiş Milletler tarafından resmi belge niteliğine kavuştu. BM’ye üye olan tüm ülkeler tarafından, insani temel haklar çerçevesinde uygulanmasının gerekliliği ve zorunluğu kabul edilmiş olan bu belge, 1949 yılında Türkiye Cumhuriyeti Bakanlar Kurulu tarafından da okullarda ve eğitim kurumlarında okutulması ve tartışılması, yayın kurumlarında işlenmesi kararı ile onaylandı. İHLAL, “İnsan hakları Evrensel Bildirisi’nin bugünkü “kanunlar çerçevesinde” ihlalini göz önüne sermeyi amaçlayan bir iştir. Çeşitli anahtar kelimeler ve taramalar ile topladığı veriyi, İnsan Hakları Evrensel Bildirisinde bulunan ilgili madde ile ilişkilendirerek, hem uygulamadaki boşlukları, hem de metnin göz ardı edilişini görünür kılmayı hedefler.

Sedef AYDOĞAN & Özgün KILIÇ

“_ _ _ _ _ _ is forgotten”

“Since the beginning of time, for us humans, forgetting has been the norm and remembering the exception. Because of digital technology and global networks, however, this balance has shifted. … forgetting has become the exception, and remembering the default.” (DELETE, Mayer -Schönberger, Viktor )

Most of what is commonly created today are stored digitally and also spread using digital tools and networks. “_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is a spatial design, consisting of video mapped sculptures, questioning the expiry date and decision-maker of digitally stored private and public information, and furthermore if that information could and should ever be forgotten. The interactive space has its own “time” and “memory”, and it is welcoming visitors w/o exposing the fact that their existence in that very space is being recorded as numerical data and projected visually on the room’s “memory”. Yet soon they will realize that the 6 digit number screened within the title of the work is changing continuously throughout the exhibition, the room itself deleting (forgetting) all visitor data in its memory at the end of a two week period. 74

Een groot deel van wat tegenwoordig gemaakt wordt is digitaal opgeslagen en wordt verspreid via digitale netwerken en instrumenten. “_ _ _ _ _ _ is forgotten.” is een ruimtelijk ontwerp waar met mapping sofware videobeelden op worden geprojecteerd. Het stelt vraagtekens bij de houdbaarheidsdatum en het eigendom van digitaal en opgeslagen private en publieke informatie, en of deze informatie kan en vergeten mag worden. De interactieve ruimte heeft zijn eigen ‘tijd’ en ‘geheugen’ en verwelkomt bezoekers zonder dat zij doorhebben dat hun aanwezigheid wordt opgenomen als numerieke data en geprojecteerd op het ‘geheugen’ van de kamer. Later zal de deelnemer zich echter realiseren dat het zes-cijferige nummer in de titel van het werk, dat tijdens de tentoonstelling continue verandert, vanzelf vergeten wordt door de kamer aan het einde van de tentoonstelling.

Günümüzde ortak bilgi/ortak ürün olarak yaratılan şeylerin çoğu dijital olarak saklanmaktadır ve dijital araç ve ağlar kullanılarak yayılmaktadır. „_ _ _ _ _ _ Is Forgotten“ ,Viktor Mayer-Schönberger’in “expiry date” önermesinden yola çıkarak dijital olarak kaydedilmiş bilginin bir son kullanma tarihi olup olmadığını ve aynı zamanda bu özel veya kamusal bilginin karar mekanizmasını sorgulayan bir mekan tasarımıdır. Buradaki interaktif mekanının kendine ait bir zaman parametresi ve belleği vardır. Yapmakta olduğu şey ise, ziyaretçilerinin gözüne sokmaksızın, onların bu mekandaki varlığını sayısal veri olarak sergi süresi boyunca belleğine kaydediyor olmasıdır. Sergi bittiğinde bu verilerin son kullanma tarihinin geldiği varsayımı üzerinden tüm ziyaretçi verilerini belleğinden silerek unutmayı amaçlamaktadır.

Fatih AYDOĞDU

“ERROR – Title Included” “ERROR – Title Included” is “ERROR - Title Inluded” is “ERROR – Title Included” fiziksel kamu alanlarının özeleen stuk dat ontworpen is om a piece that is designed to leştirilmesinden sonra, dijital evoke resistance against weerstand op te roepen tegen iletişimi de tümden kontrolü het censuur-mechanisme door censorship mechanisms altına almak isteyen, sansürcü, nationale en transnationale employed by national and merkezi otoriter girişim karşımachtscentra om digitale transnational power centers sında, PC ve internet gramatito monitor digital commu- communicatienetwerken te ğinde en başından beri varolan nication networks. Utilizing controleren. Door gebruik te maken van de bestaande ken- ‘uyarı şemalarını’ kullanarak existing notification schemes intrinsic to Internet gram- nis van het internet gramma- farklı bir ‘sentaks’ oluşturmak tica, wil “ERROR – Title In- ve bu gramer üzerinden günmar, this work aims to derive a new ‘syntax’ capable of cluded” een nieuwe zinsbouw demdeki politik, toplumsal, arousing direct commentary ontwikkelen om direct com- ekonomik ve ökolojik bağlanon current issues of political, mentaar te kunnen leveren tılara doğrudan bir yorumda social, economic and ecologi- op actuele politieke, sociale, bulunmak üzerine kurgulancal significance. The work economische en ecologische mıştır. Sergide basit ışıklı kuwill be presented both as an tular yerleştirerek gösterilecek, vraagstukken. aggregate of plain light boxes ayrıca amberPlatformun web installed in physical space Het werk wordt gepresen- ortamında, TodayArts festiand also as a surprise effect, teerd in een aggregraat van vali ve diğer sanat enstitülerin a ‘pop up’, activated via hid- platte lichtbakken in de fy- websayfalarında, ‘pop up’larla den links that are embedded kullanıcının karşısına çıkarak sieke ruimte en door middel within the amber platform van een verrassings-effect, şaşırtacak, gündemdeki probwebsite as well as other relat- een ‘pop-up’, geactiveerd via lem alanlarına doğrudan yoed institutional web spaces. verborgen links in de amber- rum yapan, bir cins “commons tense” oluşturacaktır. Platform websites als ook in “ERROR – Title Included” is andere gerelateerde institutimeant to evolve into a mini onele webruimtes. Internetten yüklenebilir bir web application, a “commons mini yazılımla kamu malına tense”, that is freely download- Het is de bedoeling dat dönüştürülerek, herkesin kulable by public in order to call “ERROR – Title Included” lanımına açılacak, çeşitli webfor discussion and provide cri- uitgroeit tot een mini web-ap- platformları, blog ya da webtique regarding public issues. plicatie, een ‘commons tense’ sayfalarında karşımıza çıkarak, ironik/ısırgan politik slogandie gratis te downloaden is Offering a potential to reappear door het publiek om te discus- larla, her isteyenin, çeşitli duin a diverse variety of online rumlarda sesini duyurmak için sieren en kritiek te geven op contexts, this piece proposes to kullanabileceği bir cins protesopenbare kwesties. Het werk define a new tool for political to biçimi, bir pankart (banner) wil een nieuw instrument zijn demonstration and provoke a olarak, sanal ortamda yeni bir voor politieke demonstraties new mode of social protest that en lokt een nieuwe vorm van politik demonstrasyon biçimi is unique to the cyberspace. sociaal protest op het web uit. olarak yayılması sağlanacaktır. 76

ERROR 404! FILE NOT FOUND! YOU WAS SEARCHING FOR „MINORITY RIGHTS“

NO ITEM WAS FOUND UNDER „MINORITY RIGHTS“ not allowed in attributes values OF this NATIONAL STATE

WARNING! YOu WAS TRYING TO ACCESS in to THE EUROPEAN ZONE

You need A national permission to perform this action! You must get require permission from THE government to ACCESS to this ITEM

Mehmet ERKÖK

“Digital Junkman”/ Dijital Atık Eskicisi”

Will the street junkmen be collecting digital scrap from the garbage containers one day?

Zal ooit de dag aanbreken dat zwervers digitale troep verzamelen uit vuilnisbakken?

Sokaklarda çöp bidonlarından çöp toplayan adamlar gün gelip te ‘dijital atık’ toplayacakmı?

If every object has a service life, how long is the digital’s? The Internet’s? Like plastic or paper, could it have a recycle value at the end of it’s lifespan? Will it be something more valuable than seeking food remains in garbage cans? A pair of old shoes (junkman) pulling his ‘electronic junk car’ will move like ‘z’ tracks on the exhibition floor. The ‘z’ motion here simulates the junkman tracking from one trash barrel to another alternately.

Wanneer elk object een levenscyclus heeft, hoe lang is dit dan van een digitale? En van het internet? Kan het net als plastic en papier een recyclende waarde hebben aan de eind van zijn levensduur? Zal het meer waardevol zijn dan naar het zoeken van overgebleven voedselresten in vuilnisbakken? Een paar oude schoenen trekt zijn ‘elektronische vuilniswagen’ zigzaggend over de tentoonstellingsvloer. De zigzaggende beweging simuleert hier de zwerver die het pad van de ene naar de andere vuilnisbak neemt.

Her nesnenin bir kullanım ömrü varsa, dijitalin- datanın, internetinki ne kadardır? Ömrünü tamamladığında bir plastik veya kağıt-karton atığı gibi geri dönüşüme girermi? bir ‘değer’ olurmu? çöp kutularında aranan yemek atıklarından daha mı değerli bir şey olur? Bir çift eski püskü ayakkabı (eskici), arkasından sürüklediği ‘dijital atık arabasını’ mekan zemininde ‘z’ler şeklinde dolaştıracak- ’z’ hareketi- sokaklarda bir o çop bidonuna bir bu çöp bidonuna gidip eşeleyen eskicinin hareketini simüle ediyor.

Een reeks foto’s van de zwerver begeleidt het werk.

Sokak çöp toplayıcılarından bir fotoğraf seçkisi de kurguya eşlik edecek.

A series of photographs of the street junkmen will accompany the work.

“Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK

Ekmel ERTAN

“theCube (the3)” theCube is a conceptual gallery, a white cube converted inside-out. The codes on the three faces of the cube connect the audience to the artworks exhibited in the virtual gallery, utilizing a smart mobile device. theCube also moves the gallery outdoor to the public space. Therefore it is a literally public gallery which is available to the by passers in public space. theCube is a public art project, which is a sculpture as well as a virtual gallery. The virtual gallery is also networked through out theCubes placed in various location in different cities on the globe. Every sculpture takes audience to the different exhibitions in the rooms of the virtual gallery. The(AMBER)3 which is theCube that will be placed in a public space in İstanbul will take the audience to the AMBER exhibition, the(ISSYKKUL)3 which is placed by IssykKul lake in Kyrgyz Republic as the first installment of the3 takes the audiences to the Bishkek Art Center’s exhibition and so on. The co-operating institution curates their exhibition in the dedicated rooms of the virtual gallery. Virtual gallery has a custom interface for the curator organization through which the organiza80

theCube is een conceptuele galerie, een white cube die binnenstebuiten is gekeerd. De codes op de drie oppervlaktes van de kubus verbinden het publiek met de kunstwerken die worden geëxposeerd in de virtuele galerie door middel van een smart phone. Ook verplaatst theCube de galerie naar buiten, in de publieke ruimte. Daardoor is het letterlijk een openbare galerie die toegankelijk is voor voorbijgangers. theCube is een openbaar kunstproject, dat zowel een sculptuur als een virtuele galerie is. De virtuele galerie is verbonden met theCubes die wereldwijd in verschillende steden staan. Elk sculptuur neemt het publiek mee naar verschillende tentoonstellingen in de ruimtes van de virtuele galerie. The(AMBER)3, de kubus die geplaatst wordt in de publieke ruimte in Istanbul, zal het publiek meenemen naar de AMBER-tentoonstelling. De (ISSYK-KUL)3 die geplaatst is aan het Issyk-Kul meer in de Kirgizische Republiek neemt het publiek mee naar de tentoonstelling in het Bishkek Art Center, enzovoort. De meewerkende instelling cureert hun tentoonstelling in de toegewezen ruimtes van de virtuele galerie. Deze virtuele galerie heeft een aangepaste interface voor de curerende organisatie met welke de organi-

theCube bir kamusal sanat projesi olup, aynı zamanda hem bir heykel hem de bir sanal galeridir. theCube kavramsal olarak ters-yüz edilmiş (içi dışına çıkmış) bir galeri metaforunu kullanmaktadır. Kübün iki yüzündeki kodlar akıllı mobil cihazlar vasıtasıyla izleyiciyi sanal galeriye bağlar. theCube galeriyi sokağa, kamusal alana taşır, tam anlamıyla kamusallaştırarak gelip geçenlere teklifsizce sunar. Sanal galeri dünyanın farklı şehirlerine yerleştirilmiş theCube vasıtası ile aynı zamanda bir ağ oluşturur. Her küp izleyiciyi sanal galerinin farklı odalarındaki sergilere götürür. İstanbul’daki the(AMBER) 3 izleyicileri sanal galerinin AMBER salonlarına, the(TODAYSART) 3 izleyicileri sanal galerinin TodaysArt Festivali salonlarına götürür. Kübün üretimi ve yerleştirilmesinde işbirliği yapılan kurum o kübe bağlı galeri salonlarının küratörü olur. Küratörlere sergileri yönetmeleri için ayrı bir administrator arayüzü verilir.

tion curates new exhibition, as they like. theCube is a cube-like sculpture. The sculpture is a one cubic meter block stands on one of its corners which is cut partially to let the cube stand on with its 3 faces diagonal to the ground. This position lets only the three faces of the cube exposed to public in a conveniently visible angle. Those three faces have three different QR-Codes, by which the cube connects people to the three halls of the online gallery. Virtual gallery is like a gallery with connected rooms, which has doors in different cities of the world.

satie een nieuwe tentoonstelling cureert, zoals zij het willen. theCube is een kubus-vormig sculptuur. Het sculptuur is een blok van een kubieke meter die op een van haar hoeken leunt, die gedeeltelijk is afgesneden met drie oppervlaktes diagonaal aan de grond. Deze positie creëert een kijkhoek voor het publiek waarin alleen de drie oppervlaktes van de kubus zichtbaar zijn. Die drie oppervlaktes bevatten verschillende QR-codes, waardoor de kubus mensen verbindt met de drie hallen van de virtuele galerie. Deze virtuele galerie is een verzameling van verbonden ruimtes met deuren in verschillende delen van de wereld.

Her küratör kendi sergi kuramını, kendi stratejisi bağlamında belirler. theCube fiziksel olarak 1 metre küplük bir objedir. Bir köşesi kesilerek yere oturtulmuştur. Kamu mekanına yerleştirilecek ve ilk bakışta minimal bir heykel izlenimi yaratan bu objenin yukarı bakan 3 yüzündeki, izleyicileri mobil cihazları üzerinden uzaktaki sanal galeriye bağlayan kodlar (QR-Codes) vardır. theCube bu haliyle, sanal galeri odaları dünyadaki farklı şehirlere açılan bir galeri gibidir. 81

Osman KOÇ

“Corporeal Experiences” / Cismani Deneyimler” The concurrent development of web 2.0 and natural user interfaces (touch or gesture based) created the sense of being omnipresent while diminishing the tactile sensation. Experience is a multi-sensorial phenomenon, thus while sharing commonizes experiences, the essence of these experiences are lost in digitization, which makes the sensation of being omnipresent artificial.

De huidige ontwikkelingen van web 2.0 en natuurlijke interfaces creëren het gevoel van overal aanwezig te zijn - omnipresentie - maar het vermindert de zintuiglijke beleving. Beleving is een multi-zintuigelijk fenomeen. Door het delen van onze belevingen op een digitale manier, is de essentie van de beleving verloren gegaan en creërt het een kunstmatig gevoel van omnipresentie.

Web 2.0 ve doğal kullanıcı arayüzlerindeki (dokunmatik veya hareket tabanlı) eşzamanlı gelişmeler, aynı anda birden fazla yerde varolma hissiyatı yaratırken, dokunma hissiyatını azaltmaktadır. Deneyimler birden çok algıyı içeren olgulardır, dolayısıyla bu müşterek deneyimleri paylaşırken, deneyimin özü sayısallaştırma sürecinde kaybolmaktadır. Bu durum da aynı anda birden fazla yerde varolma hissiyatının suni olduğunu gösterir.

Mens-machine-interfaces zijn Human-machine interfaces are inspired by human-hu- geïnspireerd op mens-mens- İnsan-makina arayüzleri, insan- insan etkileşiminden ilham interactie; het zou naïef zijn om man-interaction, it would be naive to think that this ef- te denken dat dit effect maar 1 alınarak tasarlanmaktadır. Bu ilhamın sebebiyet verdiği sonuçrichting opgaat. Het ontbreekt fect is unidirectional. Touch based interfaces lack tactile ların tek yönlü olduğunu düşüntouchscreen interfaces aan feedback, and camera based een tastelijke beleving en web- mek naif olur. Dokunmatik aragesture recognition software yüzlerin dokunsal geribesleme cams hebben niet eens een does not even deploy any fysieke interface. Daarom evo- eksikliği bulunurken, kamera physical interface. Therefore lueert de richting van interac- tabanlı hareket tanıyan arayüzas the way of interaction, tie, ingegeven door deze inter- ler herhangi fiziksel bir arayüz dictated by these interfaces, faces, van een gewoonte naar barındırmamaktadır. Dolayısıyevolve from being a habit to la, bu arayüzlerin kullanıcılara een instinct: het zal invloed an instinct, human-human- hebben op mens-mens inter- dikte ettiği etkileşim methodları interaction will be effected. actie. Zo kan worden voorzien zamanla alışkanlıktan içgüdüye Thus it may be foreseen that dat interactie gebaseerd op dönüşmektedir. Bu da sosyal contact based interaction in contact in de sociale interactie etkileşimdeki dokunma hissiyasocial interaction will dimin- zal afnemen. De dubbelzin- tını azaltmaktadır. Son on yılda, ish. The ambiguation of the nigheid van het werkwoord “paylaşmak” sözcüğünde oluşan verb “share” also evolved “delen” komt ook voort uit deze anlam karmaşasının sebeplerinfrom these matters. den bazıları bunlardır. problematiek. The project aims to create the Bu projenin amacı, kullanıcılaHet project is gericht op het simulation of “shared” expe- simuleren van "gedeelde" er- rın birbirlerine dokunmalarını riences by dictating the physi- varingen door van het fysieke dikte eden bir arayüz üzerincal contact of multiple users contact van meerdere gebrui- den müşterek tecrübelerin sias an interface. mulasyonunu yaratmaktır. kers een interface te maken. 82

83 “Korporeal Experiences”; Osman KOÇ

Nagehan KURALI & Selin ÖZÇELİK

“Probable Needlework” / Olası elişi” “Probable Needlework” of- De commons waar we van- ‘Olası Elişi’, goblen ile katılımfers visitors a limited crea- daag de dag over praten cılara önceden tamımlanmış zijn vage ‘goederen’ waar sınırlı bir yaratım alanı sunar. tion space by means of a Goblen işleme geleneğinde we zelf niet veel meer vanaf goblin stitch. Goblin stitch weten. De unieke indivi- uygulanan, ‘örneğin aynısıis an analog tradition with a main focus on the concept duele bijdrage is of wegge- nı yapma’ yani ‘kopyalama’ üzerine giden üretim aslında vaagd door industrialisatie of replication/reproduction yaratıcılıktan çok el becerisi rather than creativity. In- of hebben we geen invloed meer op vanwege copyright. ve zamanla doğru orantılı olaspired by the core idea of such an analog tradition, Beiden hebben ervoor ge- rak değişen görsel bir sonuç vermekte. Bu geleneğin doğa“Probable Needlework” in- zorgd dat het concept van samenzijn niet langer be- sından yola çıkarak hazırladıvites visitors to contribute ğımız kurguda, katılımcılara staat. Aanvaarding van het to a replication process verdiğimiz dijital imajların via a digital screen and a ‘andere’ of inachtname van üzerinde belirlenen 10-pixelalternatieve aanpakken goblin canvas. During the lik kadraj alanının, müşterek van een specifieke taak of installation visitors see digital images with a goblin gedachte verdwijnen uit (common) goblen kanvası üzeeffect on the digital screen. onze moderne samenleving. rine uygulanması söz konusu. 10 px areas are marked with Kavramsal açıdan, ortak yaraa red square which invites “Mogelijke Needlework” is tımın söz konusu olamayacağı each user to contribute for een interactief project dat bu geleneğe farklı bir bakış a specific part of the image. een voorwerp presenteert açısı getirerek aslında bir kolaj However, the red square on dat is gecreëerd door ver- oluşturmak hedefleniyor. the digital screen is ran- schillende bijdragen. Tege- Katılımcılar bunu günümüz domly displayed after each lijkertijd laat het verschil- dünyasında politik ve/veya user’s contribution to the sosyal, globalde common olalende andere aanpakken needlework. rak bizi yönlendiren güçlerin zien die gebruikt hadden sembolik imajları üzerinden kunnen worden tijdens het The visitors are asked to re- ontstaan van het werk. Be- yapıyorlar. Bu sembolik imajlar produce 10 px areas of the şöyle sıralanıyor: Dini sembolzoekers worden tijdens de images which are marked ler, United Nations, NATO, EU, tentoonstelling gevraagd with the red square that is bij te dragen aan een wand- Federal reserve, World Bank, differing according to each EU Bank, USA, İran, Çin, Rusya, tapijt. De bezoeker wordt user. Each image referring Latin Amerika, Brezilya, Coca betrokken in het proces to a political icon includes: en krijgt verschillende uit- Cola, Mc Donald’s ikonları vs. Religious symbols, United komsten te zien van keuzes Olası Elişi’nde bu öğelere dair Nations, NATO, EU, Fed- die ze hadden kunnen ma- sembolik imajlar needlework eral reserve, World Bank, ken op een digitaal wandta- şeklinde görsellerle goblen ekEU Bank, USA, Iran, China, pijt. Daardoor ziet iedereen ranı üzerindedirler. İmajların Russia, Latin America, Bra- andere resultaten. In dit 10-pixellik alanları kırmızı bir 84

zil, Coca Cola, Mc Donald’s logos etc. As the visitors stitch, reproduce and replicate some parts of these political icons, they play in a free-zone to contribute their own comment. The analog device as the goblin stitch plays a role as the “common” that gathers the collective act of reproduction. This collective reproduction of the political icons on the screen occurs as a new alternative image stitched on the canvas via user interaction. Thus, “Probable Needlework” metaphorically questions whether we can make an alternative approach to all these welldefined solid structures in the global political setting?

geval is het wandtapijt een leeg canvas. De bezoeker wordt niet verteld op een bepaalde manier te handelen. Het publiek kan wanneer ze dat willen een steek maken met een bepaalde naaitechniek op het wandtapijt. Doordat de naaitechniek er pixelachtig uitziet lijkt het echte canvas op het digitale canvas dat ernaast staat. Het maken van wandtapijten kan gezien worden als een traditionele toepassing op een gelimiteerde oppervlakte met een vooraf bepaald patroon. Het is echter mogelijk om alternatieven te maken voor strak-gedefineerde, stugge structuren te maken, zolang er maar individuele bijdragen zijn

kutu ile işaretlenmiştir. Bilgisayar rastgele imajların her işleme sonrası belli bir deseni takip etmesi ve işlenecek total alanın tam bir goblen kanvasını tamamlamasını öngörür. Algoritmik olarak belirlenen bu öngörü katılımcıların o sistemi nasıl kullandıklarına bağlı olarak farklılaşacaktır. Seçtikleri renkler, pixel olarak algıladıkları ve işledikleri alan, boş goblen kanvası üzerinde işlemeyi seçtikleri bölge vs. gibi bir çok değişken işin içine girdiğinde ortaya çıkacak olan kolaj her kullanıcıda bambaşka bir görsel yaratacaktır. 15 günlük sergi boyunca common’ın ürettiği imajlar toplanır ve bunlar ana imajlar, olası algoritmik kolaj ve common’ın işlediği kolaj olmak üzere üretim sürecinin birbirine bağlı 3 adımını sergileyen bir ürün olarak sergilenir. 85

“Data Catchers”; Ebru KURBAK

Ebru KURBAK

“Data Catchers” Formerly celebrated as the domain of pseudonymity and anonymity, digital information spaces have gradually become structured with regard to real persona. It is no secret anymore that each one of us is perfectly profiled not only on the Internet through websites we choose to visit or searches and clicks we make, but also through our activities on other electronic communication networks such as mobile telephony. Consumer-tracking technologies are fuelled by today’s commercial interest in targeted marketing and personalized ads, whereas state interventions allege conserving social morals, ensuring criminal justice and protecting intellectual property rights as excuses for data retention. The consequences are a popular matter of debate when it comes to cases of top-down mass suppression of freedom of expression and access to information. What is often overlooked is the inevitable intimidation of individuals in the most casual online activities, the subtle but constant inner anxiety towards accessing commonplace information, and the consequent self-censorship that takes place in the everyday. We are becoming more and more concerned with “fashion88

Digitale informatiehouders, voormalig geprezen als het domein van pseudonimiteit en anonimiteit, zijn langzaam gestructureerd met het oog op werkelijke personen. Het is niet langer een geheim dat ieder van ons perfect geprofileerd is op het internet, niet alleen door websites die we bezoeken of zoekopdrachten en muisklikken die we uitvoeren, maar ook door onze activiteiten op andere elektronische communicatie netwerken, zoals mobiele telefoons. Technologieën die consumenten volgen, worden gevoed door commerciële belangen, voor persoonsgerichte marketing en gepersonaliseerde advertenties, terwijl staten dezelfde technologie gebruiken voor het behoud van sociale moralen, er toe leidend dat criminele gerechtigheid en het beschermen van intellectueel eigendom als excuus worden gebruikt voor het achterhouden van informatie. De gevolgen zijn populaire onderwerpen van discussie: onderdrukking van vrijheid van meningsuiting en vrije toegang tot informatie. Wat vaak over het hoofd wordt gezien is de onontkoombare intimidatie van individuen bij veel informele online activiteiten, de subtiele maar constante innerlijke ongerustheid bij het bekijken van alledaagse informatie, en de zelf-censuur die we onszelf elke dag opleggen. We zijn meer en meer bezorgd over het uiterlijk van onze profielen en

Önceleri rumuzların ve anonimliğin mecrası olarak bilinen dijital veri mekanları zamanla gerçek şahıslar ile bağlantılı olarak yapılanır oldu. Günümüzde her birimizin kişisel özellikleri internette ve diğer elektronik iletişim mecralarında gezdiğimiz siteler, yaptığımız aramalar, tıklamalar, ya da telefon görüşmeleri gibi eylemler incelenerek kusursuz bir şekilde tahmin edilebiliyor. Bir yanda ticari güdülerle tüketici izleme ve kişiye özel reklam teknolojileri geliştiriliyor. Diğer yanda devletler sosyal ahlakı korumak, cezai adaleti sağlamak ya da fikri mülkiyet haklarını savunmak gibi gerekçeler göstererek veri saklama ve izleme yollarına başvuruyor. Bunların sonucu olarak ifade özgürlüğü ve bilgiye erişimin baskıcı ve kitlesel bir şekilde kısıtlandığı durumlar yaygın tartışma konusu haline geliyor. Ancak kullanıcı izleme ve veri saklamanın çoğunlukla gözardı edilen bir başka sonucu daha var. Kişiler gündelik çevrimiçi aktiviteleri esnasında bu durumdan ister istemez huzursuzluk duyuyor, sıradan bilgiye ulaşmaktan bile çekinir hale geliyor, sonuç olarak da oto sansür uygulamaya başlıyorlar.

ing” our profiles and restraining our most genuine curiosities to achieve profiles that perfectly fit in societal norms. We indeed live in a “global village”, not in the positive sense the phrase used to connote, but rather through what we call “neighborhood’s pressure” in Turkish language, the domineering influence of peers on the individual in miniature communities. Data Catchers is a series of speculative archaeology objects that address this rising phenomenon. They are conceptualized as subversive instruments allegedly developed by individuals who try to cope with the dilemma of maintaining a decent profile and accessing the desired information that would threaten that profile. Inspired by the long tradition of animal trapping, the instruments ceaselessly try to sense ambient data propagated by electromagnetic waves and confine it in its most physical and encrypted form in the user’s personal inventory. Keeping the user’s anonymity is achieved by avoiding decryption. This ironically prevents the user herself from knowing what exactly has been captured, whereas grants her with the satisfaction of laying her hands on what was potentially out of reach. The instruments are products of fine and exhausting handcraft, evidential to an overwhelming thirst for information.

Çevrimiçi profillerimizin houden onze meest werkelijke tasarımı konusunda gitgide nieuwsgierigheden tegen zodat we profielen bewerkstelligen daha kaygılı hale geliyor ve toplumsal normlara uyan die perfect binnen de sociale normen passen. We leven inder- imajlar yaratabilmek için en daad in een “global village”, samimi meraklarımızı dizniet in de positieve zin van het ginlemek durumunda kalıyoruz. Küçük topluluklarda çevwoord, maar eerder door wat we renin birey üzerinde yarattığı ervaren als groepsdruk uit de buurt, de dominante invloed van “mahalle baskısı”na benzer bu baskı sayesinde hakikaten leeftijdsgenoten op het individu de hep bahsedilen o “küresel in kleinere gemeenschappen. köy”de yaşar hale geldik. Data Catchers is een serie verzonnen archeologische object Veri Yakalayıcılar bu meseleyi ele alan bir kurgusal arkeoloji dat inspeelt op dit opkomende nesneleri dizisidir. Bir yandan fenomeen. Ze zijn gevormd als profilinin saygınlığını korumasubversieve instrumenten die ya çalışırken öte yandan bu zogenaamd ontwikkeld zijn profile zarar verebilecek bilgidoor individuën die proberen te ye erişme arzusunun yarattığı leven met het dilemma van het ikilemle başa çıkmaya çalışan ophouden van een fatsoenlijk bireyler tarafından sözde geprofiel tegenover het openen liştirilen araçlar olarak kurguvan gewenste informatie die dat profiel zouden bedreigen. Geïn- lanmıştır. Geleneksel hayvan tuzaklarından esinlenerek spireerd door de lange traditie tasarlanmış olan bu araçlar van dierenvallen, proberen de instrumenten onophoudelijk om- elektromanyetik dalgaların yaydığı verileri durmaksızın ringende informatie, verspreid door elektro-magnetische golven, algılar ve bunları en fiziksel ve şifrelenmiş halleriyle kulop te vangen en het op te slaan in haar meest fysieke en geco- lanıcının kişisel envanterine hapsetmeye çalışır. Kullanıcıdeerde vorm in de persoonlijke boedel van de gebruiker. De ano- nın anonimliği şifre çözme eyleminden tümüyle kaçınarak nimiteit van de gebruiker wordt sağlanır. Kullanıcı bir yandan gewaarborgd door het vermijden van decodering. Ironisch genoeg daha önce elde edemediği bir şeye sahip olmanın tatminini voorkomt dit de gebruiker ervan te weten wat er exact is vastge- yaşarken, diğer yandan ironik legd. Dit geeft de gebruiker de vol- bir şekilde yakalanan verinin içeriğinin ne olduğunu bildoening van het verkrijgen wat mekten mahrum edilir. Veri eigenlijk buiten zijn bereik lag. De instrumenten zijn producten van Yakalayıcılar bilgi edinmeye delicaat en vermoeiend hand- duyulan büyük açlığı temsilen ince ve zahmetli el işi ile ürewerk die de overweldigende dorst tilmiştir. naar informatie laten zien. 89

Ali MİHARBİ

“Marked Territories / İşaretli Bölgeler”

“Marked Territories” is a “Marked Territories” is een se- “İşaretli Bölgeler”, özel olarak hazırlanmış bir ‘şekil rie digitale prints die worden series of digital prints that are created by custom pat- gecreëerd door patroon-her- tanıma’ yazılımı yardımıytern recognition software. A kenningssoftware op maat. la üretilmiş dijital baskılarEen grote database van wil- dan oluşuyor. Bu baskılalarge database of random lekeurige foto’s wordt geana- rın oluşturulması için, çok photographs of all varieties lyseerd om de vormen van çeşitli tür görselden oluşan will be analyzed to match the shapes of country bor- landsgrenzen te laten pas- büyük bir resim veritabanı, dünyadaki ülke sınır çizgisen met de randen gevonden ders with the edges found lerinin görsel üzerinde bir in de foto’s. Op deze manier in the photographs, thus worden de gedecteerde ran- şekil ile eşlenip, işaretleabsurdly highlighting the detected edges as country den gemarkeerd als lands- neceği şekilde analiz edildi. Resimler doğa, moda, spor borders on a completely ir- grenzen op een compleet benzeri çok çeşitli kaynakirrelevante foto. De beelden relevant photograph. The tan alınan görsel koleksiworden vanuit meerdere images will be taken from yonlarından seçildi. several sources such as na- bronnen verzameld, zoals natuur, mode, sport of stock ture, fashion, sports or stock fotografie-collecties. photography collections. 90

Marked Territories: Syria-Turkey (2012), Output of custom shape detection software; Ali MIHARBI

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

“Common-Itchy / Toplu Kaşıma”

Homo internetus is lack of a companion to scratch its back. Wall mounted selfscratching apparatus in a common space. Mechanical hands are placed separately on different heights. Each mechanical hand will be set in by a motion detector (PIR) solely. Ferdinand Tönnies simply describes the community on Gemeinschaft und Gesellschaft in 1887, with the diversity between profit based and accidental relationships in city life. Scratching is a unilateral and also private action. This action could be seen as a profit based manner, do we ask for a reliable communicaton before resign into somebodies hand? Should we consider the borders of confidence before the submission on the urban space? How common-itchy examines the interconnection between these two relationships and is it possible to provide a public invention?

Homo Internetus ontbreekt het aan een metgezel om zijn rug te krabben. Dit is een op de muur gemonteerd zelfkrabbend mechanisme, geinstalleerd in een gedeelde ruimte. Vier mechanische handen zijn geplaatst op verschillende hoogtes. Stemmen van vorige gebruikers worden afgespeeld tijdens het krabben om een ander communicatieveld aan te duiden. Elke hand wordt geactiveerd door een eigen bewegingssensor (PIR). Ferdinand Tönnies beschreef de gemeenschap in Gemeinschaft und Gesellschaft in 1887 met het onderscheid tussen winst-gerelateerde en incidentele relaties in het stadsleven. Krabben is een eenzijdige en persoonlijke actie. Moeten we de grenzen van het publieke in acht nemen voordat we ons overgeven aan iets in deze ruimte? Hoe onderzoekt CommonItchy de verbinding tussen deze twee relaties en is het mogelijk een publieke interventie te bieden?

Homo internetus, sırtını kaşıyacak bir ikinci kişi bulamaz bir haldedir. Bu cihaz, çok kişisel bir ihtiyacın toplumsal alanda karşılanması için çeşitli yüksekliklerde duvara asılmış kaşıma işlevini yapan mekanik kollardan oluşmaktadır. Önüne gelen kullanıcıların hareketini algılayan kollar bireyle iletişime geçer. Kaşınma kişisel ve doğal bir eylemdir. Fakat bu durum bir tek kişiyi kaşınan özneyi ilgilendirirken, çoğunlukla ikinci bir kişiyi kaşıyanı da içine alarak bir iletişim alanı kurar. Ferdinand Tönnies 1887 yılında kaleme aldığı Gemeinschaft und Gesellschaft’ında toplum yapısını, çıkar ilişkileri etrafında oluşanlar ve tesadüfi karşılaşmalar olarak iki gruba ayırır. Kaşıma eylemi bu noktada tamamen tek taraflı bir çıkar ilişkisi üzerine kurulu gibi gözükse de, sırtımızı yaslayacağımız savunmasızca kendimizi teslim edeceğimiz bir eylem için toplumsal bir güven alanı oluşması beklenmez mi? Kamusal alanda farklı yükseklikte bir kaç kaşıyıcı kol mekanizması başka ne gibi başka işlevlere bürünebilir ya da kural koyucuları seçenler, karşılaştıklar bu kuralları nasıl bozar/esnetir?

“Common-Itchy / Toplu Kaşıma”, Ahmet Sertaç ÖZTÜRK

Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS

“Jason Shoe” Sharing quantified personal data has become a common ritual of contemporary life. Inherent human activities as running, sleeping or eating are reduced to distilled sensory data represented by kilometers, hours or calories and shared on social networks.

Het delen van gekwantificeerde persoonlijke informatie is een dagelijks ritueel geworden. Inherente menselijke activiteiten zoals hardlopen, slapen en eten worden gereduceerd tot gefilterde zintuiglijke data vertegenwoordigd door kilometers, uren of calorieën en gedeeld op sociale netwerken.

The Jason Shoe experiment is carried out using a bottle of water equipped with a servo as an actuator, simulating the patterns of real human running, to deceive the widely used Nike+ running sensor. The setup is producing a tweaked and adjusted alternate reality as there is no actual running involved. By finding new ways of exploiting already existing sensory interfaces, we attempt to find new thresholds of reality and investigate their interactions within the existing cultural context.

Het Jason Shoe experiment wordt uitgevoerd door het uitrusten van een fles water met een servo-mechanisme die fungeert als een drijfveer. Door het simuleren van de patronen van daadwerkelijk hardlopen wordt de veel gebruikte Nike+ running sensor voor de gek gehouden. De opstelling produceert een aangepaste alternatieve realiteit, aangezien er niet echt gerend wordt. Door het vinden van nieuwe manieren om bestaande zintuiglijke interfaces uit te buiten, trachten we nieuwe drempels van realiteit te vinden en hier aan gekoppelde interacties te onderzoeken binnen de huidige bestaande culturele context.

The reality is unconvincing without measured and published evidence. No-one is questioning the accuracy of the alternate reality as long as the objective quality of the measurement is guaranteed by a commonly accepted value system.

De realiteit is onovertuigend wanneer er niet gemeten en bewezen wordt. Niemand zet vraagtekens bij de precisie van de alternatieve realiteit zolang de objectieve kwaliteit van het meten is gegarandeerd door een gemeenschappelijk geaccepteerd waardesysteem.

Ölçülmüş kişisel bilgiyi paylaşmak çağdaş hayatın vazgeçilemez bir parçası haline geldi. Koşmak, uyumak veya yemek yemek gibi insanın doğal aktiviteleri, kilometreler, saatler ve kaloriler tarafından temsil edilen duyumsal veriler haline indirgenerek sosyal ağlarda paylaşılmaya başladı. The Jason Shoe deneyi yaygın şekilde kullanılan Nike+ koşu sensörünü aldatmak için insanın doğal koşusunu simüle etmektedir. Düzenek fiilen bir koşu içermediğinden kurulmuş ve ayarlanmış altenatif bir gerçeklik üretmektedir. Halihazırda var olan duyumsal arayüzleri kullanmanın yeni yollarını bularak gerçekliğin yeni eşiklerine ulaşmayı ve bunların var olan kültürel bağlam içindeki etkileşimlerini araştırmayı amaçlıyoruz. Gerçeklik, ölçülmüş ve yayınlanmış kanıt olmadığında ikna edici değildir. Ölçümün tarafsız niteliği geniş çapta kabul edilen bir değer sistemiyle desteklenmediği sürece, hiçkimse alternatif gerçekliğin tutarlılığını sorgulamamaktadır.

“Jason Shoe”; Onur SÖNMEZ & Jaak KAEVATS

Candaş ŞIŞMAN

“Isofield” If we consider that the new media provides a wider and more liberal sharing of information than public space, we can observe that the new media possesses a greater expanse of space, which derives from real world. As e compare these two spaces, we can see that the new media is far more organic and variable whereas the public space is shaped and limited by state and authority. We might envisage the aforementioned spaces as an entwined and layered structure. Without doubt, public space constitutes the central point of departure. What manner of form would be achieve, if we attempted to physically mould this abstract spaces that have no physical substance? Some data might be consulted during the formation of this form. For instance, the information concerning “the proportion of resources and methods of data circulation”. Can we reverse this physical data visualization, which is produced out of non-physical information? By covering a physical surface with a digital layer, can we soften the concept of reality between 96

Aangezien in de nieuwe media informatie breder en vrijer wordt gedeeld dan in publieke ruimte, kunnen we stellen dat nieuwe media een grotere expansie van ruimte bezitten, die is afgeleid van de echte wereld. Wanneer we deze twee ruimtes vergelijken, zien we dat nieuwe media organischer en variabeler zijn dan de publieke ruimte, die gevormd en gelimiteerd wordt door staat en autoriteit. We kunnen deze ruimtes voor ogen hebben als verstrengelde en als gelaagde structuren. Zonder twijfel is de publieke ruimte het basisprincipe. Welke vorm wordt bereikt als we proberen om fysiek vorm te geven aan deze abstracte ruimtes die geen fysieke inhoud hebben? Er is data te raadplegen gedurende het creëren van deze vorm, bijvoorbeeld de informatie die draait om de proportie van hulpbronnen en methoden van data circulatie. Kunnen we deze fysieke data visualisatie, die voortkomt uit niet-fysieke informatie, omdraaien? Kunnen we het concept van realiteit tussen het fysieke en het digitale verzachten door een fysieke oppervlakte te bedekken met een digitale laag? De installatie gaat over het delen van digitale data, door reï-

Günümüzde yeni medya alanının, kamusal alana göre daha geniş ve özgür bir bilgi paylaşımı sağladığını düşünürsek, yeni medya alanının sosyal hayattan çıkan fakat reel dünyadaki bilgi paylaşımına göre çok daha büyük bir alana sahip olduğunu görürüz. İki alanı karşılaştırdığımızda, yeni medyanın çok daha organik ve değişken olduğunu, kamusal alanın ise devlet ve otorite tarafından şekillendirildiğini ve kısıtlandığını görürüz. Bahsettiğimiz alanları birbirleriyle iç içe geçmiş katmanlı bir yapı olarak düşünebiliriz, bu yapının çıkış (merkez) noktasını hiç şüphesiz kamusal alan oluşturur. Aslında fiziksel olarak varolmayan bu soyut alanları, fiziksel olarak biçimlendirmeye çalışırsak nasıl bir biçim elde edebiliriz? Fiziksel olmayan bilgilerden yola çıkarak oluşturduğumuz fiziksel bilgi görselleştirmesini, tekrar terse çevirebilirmiyiz? Fiziksel bir yüzey üzerine dijital bir katman giydirerek, fiziksel olan ile dijital olan’ın arasındaki gerçeklik kavramını homojenleştirebilirmiyiz? Fiziksel olarak yüzey şekilleri hakkında bilgi veren

the “physical” and “digital”? Digital data sharing; reification of the real-world space and value of the new media and coating the resultant parametric surface with a digital layer, by employing ISOHIPS mapping method, which provides physical data on the surface forms. Combining an information, which is originally physical, with a non-physical information (isohips-digital media) and re-digitizing the physical result; an audio-visual installation that questions and aims for the entwining of these two concepts.

ficatie - het voorstellen van iets abstracts als iets concreets - van de ruimte in de ‘echte wereld’ en reïficatie van de nieuwe media, door de resulterende parametrische oppervlakte te bedekken met een digitale laag door het gebruik van de ISOHIPS mapping methode, die fysieke data op de oppervlakte vormt. De installatie combineert een stuk informatie, die oorspronkelijk fysiek is, met een non-fysiek stuk informatie (ISOHIPS) en digitaliseert het fysieke resultaat. Het is daardoor een audio-visuele installatie die vraagtekens zet en als doel heeft deze twee concepten te verstrengelen.

İZOHİPS harita yöntemi kullanılarak, dijital bilgi paylaşımı ve yeni medya alanının, reel dünyada kapladığı alan ve değerinin, bilgi görselleştirme mantığı çerçevesinde fiziksel bir hale getirilmesi ve elde edilen parametrik yüzeyin üzerine tekrardan dijital bir katman giydirilmesi. Temeli fiziksel olan bir bilgiyi, fiziksel olmayan bir bilgiyle bir araya getirmek (izohips-dijital-medya) ve çıkan fiziksel sonucu tekrar dijitalleştirip, iki kavramın iç içe geçmesini sorgulayan ve amaçlayan audiovisual bir enstalasyon. 97

“Digital Junkman”; Mehmet ERKÖK

biographies biografieĂŤn biyografiler

Bager AKBAY Geboren in 1976 in Istanbul, studeerde Visuele Communicatie Design aan de Yildiz Technische Universiteit en Interface Cultures aan de kunstacademie in Linz. Bager was een acteur en een poppenspeler in Dark Theatre en is zes jaar lang werkzaam geweest als docent in zijn vakgebied. Hij kijkt ernaar uit om zich te richten op kunst en wetenschap. Bager Akbay geeft les in interactieve media aan de Plato Hogeschool, Istanbul en is directeur van Plato Media Lab.

1976, İstanbul doğumlu Bager Akbay, Yıldız Teknik Üniversitesi’nde İletişim Tasarımı ve Linz Sanat Üniversitesi’nde Interface Cultures eğitimi aldı. Bager, İstanbul, Kara Tiyatro’da aktör ve kuklacı olarak yaptığı çalışmaların ardından 6 yıldır kendi alanında çeşitli üniversitelerde ders vermekte ve yaşamını sanat ve bilim arasında deneyselci bir şekilde sürdürmektedir. Bager Akbay, şu anda İstanbul, Plato Meslek Yüksekokulu’nda Görsel İletişim program başkanlığını yürütmekte ve Plato MediaLab’ın yöneticiliğini yapmaktadır.

Na haar dansopleiding aan After completing her dance training at “ex.e.r.ce”, run by Centre "ex.erce", gerund door Centre Chorégraphique National de Chorégraphique National de MontMontpellier, werd Özlem Alkis pellier, Özlem Alkış was invited to “essais” choreographic research pro- uitgenodigd om een choreografisch onderzoeksprogramma bij gram at Centre National de Danse het Centre National de Danse Contemporaine d’Angers between Contemporaine d'Angers, dat 2005 and 2006 with the grant of werd opgezet tussen 2005 en French State. In August 2010, she participated in “Performing Politics” 2006 met subsidie van Frankrijk. In augustus 2010 volgde ze (met Hamburg International Summer een DAAD beurs) "Performing Academy with DAAD grant. She has Politics’ aan de Hamburg Interbeen invited to research residencies at Tanzquartier Vienna and Récollets, national Summer Academy. Ze is uitgenodigd om onderzoek te International Residence Program in Paris in 2012. Currently she is organ- doen binnen Tanzquartier Wenen en Recollets, International izing series of workshops in Istanbul Residence Programma in Parijs with invited guest choreographers to in 2012. Momenteel organiseert extend the notion of work, choreogzij workshops in Istanbul met raphy and dance-making through gast-choreografen. Ze heeft critical discourse. gedanst in stukken van Loïc Having danced in the works of TOUZÉ, Deborah Hay, Emre Loïc Touzé, Deborah Hay, Emre Koyuncuoğlu en Sabine Jamet Koyuncuoğlu and Sabine Jamet, op diverse locaties in Europa. Ze Özlem’s own works are presented in is een van de mede-oprichters various venues of Europe. She is one van Amber Kunst en Technoloof the co-founders of amber Art and Technology Platform and Çatı Con- gie Platform en CATI Contemporary Dance Artists Association temporary Dance Artists Association in Istanbul. in Istanbul.

Centre Chorégraphique National de Montpellier’de “ex.e.rce” programında dans stajını tamamlayan Özlem Alkış, 20052006 yılları arasında Fransız Devletinin sanatçı bursu ile Angers- Centre National de Danse’ta “essais” koreografi araştırma programına, 2010 senesinde DAAD bursu ile “Performing Politics” konulu Hamburg Uluslararası Yaz Akademisi’ne katıldı. 2012 senesinde araştırma bursu ile Tanzquartier Viyana’ya ve Paris’te Uluslararası Récollets Misafir Sanatçı Programı’na davet edildi. Şu anda İstanbul’da “Özel Sayı” Projesi ile Gösteri Sanatları alanında eleştirel düşünce ve söylem pratiklerini geliştirmek amacı ile atölyeler organize etmektedir. Loic Touzé, Deborah Hay, Sabine Jamet ve Emre Koyuncuoğlu’nun işlerinde dans eden, Avrupa’nın çeşitli sahnelerinde kendi işlerini sahneleyen Özlem, amber Sanat ve Teknoloji Platformu ile Çatı Çağdaş Dans Sanatçıları Derneği kurucularındandır.

Born in 1976 in Istanbul, studied Visual Communication Design at Yildiz Technical University and Interface Cultures at Linz University of Arts. Bager was an actor and a puppeteer in Dark Theatre, Istanbul, has been worked as a lecturer for 6 years in his field, and eager to live his life between art and science as an experimentalist. Bager Akbay is currently teaching Interactive Media at Plato College of Higher Education,Istanbul and working as the director of the Plato Media Lab.

Özlem ALKIŞ

100

Sedef AYDOĞAN Born in 1987 and currently living in Istanbul, Sedef Aydoğan is a visual storyteller specialising in multimedia conceptual art, graduated from Sabanci University with Visual Communication Design major. She focuses on building spatial and narrative installations for the stories behind the seen scenario mediated audio-visual elements via interactive/telematic methods. Her practices with different media have been exhibited since 2009 in different art spaces, such as 19th Istanbul Art Fair, Photokina’10 in Cologne, and Sparks Digital Media/ Art Exhibition in Singapore.

Sedef Aydogan werd geboren in 1987 en woont momenteel in Istanbul. Aydogan is een visuele verhalenverteller gespecialiseerd in multimedia en conceptuele kunst, afgestudeerd aan de Sabanci University met Visual Communication Design als major. Ze richt zich op het bouwen van ruimtelijke en narratieve installaties en interactieve / telematica-methoden. Haar werk wordt sinds 2009 tentoongesteld in verschillende kunstruimten, zoals 19e Istanbul Art Fair, Photokina'10 in Keulen, en Sparks Digitale Media / Art Exhibition in Singapore.

1987 doğumlu ve İstanbul’da yaşayan Sedef Aydoğan, multimedya kavramsal sanat konusunda uzmanlaşmış görsel hikaye anlatıcısıdır. Sabancı Üniversitesi Görsel İletişim Tasarım bölümü mezunudur. Şu anda interaktif / telematik yöntemler ile görsel-işitsel elemanlar aracılığıyla, görülen senaryonun arkasında hikayeler için mekansal ve öyküsel enstalasyonlar kurulması üzerinde çalışmaktadır. Çeşitli medyalardaki işleri 2009 yılından bu yana farklı sergi alanlarında görülebilir.(19. İstanbul Sanat Fuarı, Köln Photokina’10, Singapur Dijital Medya / Sanat Sergisi, Sparks…)

Fatih AYDOĞDU Fatih Aydoğdu was born in Turkey, lives and works in Vienna and Istanbul. He studied at Academy of Fine Arts in Istanbul and graduated from Academy of Fine Arts in Vienna. Aydoğdu is visual artist, designer, curator and sound artist focused on concepts of media aesthetics, migration & politics of Identity and linguistical issues. He took part at numereous exhibitions throughout Europe, Asia and USA. He ist the member of Curatorial Board of „Amber Platform“.

Fatih Aydoğdu is geboren in Turkije, woont en werkt in Wenen en Istanbul. Hij studeerde aan de cademy of Fine Arts in Istanbul en studeerde af aan de Academy of Fine Arts in Wenen. Aydoğdu is beeldend kunstenaar, ontwerper, curator en geluidskunstenaar gericht op concepten van media esthetiek, migratie & politiek van identiteit en taalkundige kwesties. Hij nam deel aan verschillende tentoonstellingen in Europa, Azië en de VS. Hij is lid van het curatorteam van “amberPlatform“.

Fatih Aydoğdu İstanbul ve Viyana Güzel Sanatlar Akademilerinde sanat eğitim gördü. Aydoğdu medya estetikleri, migrasyon ve kimlik politikaları, dilbilimi ve ses kavramları üzerine çalışan bir sanatçı, tasarımcı ve küratördür. Avrupa, Asya ve ABD’de çok sayıda sergi ve projeye sanatçı ve küratör olarak katılan Aydoğdu’nun, uluslararası birçok publikasyonda yazıları yayınlanmıştır. Viyana ve İstanbul‘da yaşar ve çalışır. amberPlatform-Curatorial-Board üyesidir.

Deniz ERBAŞ Deniz Erbaş curated exhibitions and attended international meetings in Istanbul, Nicocia, Erlangen, Munich, Tbilisi, Paris, Berlin, Bishkek, Barcelona and Brussels. She was one the founders and general coordinator in 2007-2008 of Hafriyat Karakoy an independent artist run space in Istanbul. Between 2008 and

Deniz Erbaş cureerde tentoonstellingen en woonde internationale bijeenkomsten bij in Istanbul, Nicocia, Erlangen, München, Tbilisi, Parijs, Berlijn, Bishkek, Barcelona en Brussel. Ze was een van de oprichters en in 2007-2008 algemeen coördinator van Hafriyat Karakoy, een onafhankelijke kunstenaarsruimte in Istanbul. Tussen

Deniz Erbaş İstanbul, Lefkoşa, Erlangen, Münih, Tiflis, Paris, Berlin, Bişkek, Barselona ve Brüksel'de sergiler düzenledi ve uluslararası etkinliklere katıldı. Bağımsız sanatçı mekanı Hafriyat Karaköy'ün kurucu ekibinde yer aldı ve mekanın 2007-2008 arası genel koordinatörlüğünü üstlendi. 2008-2010

101

2010, she was the deputy director for Visual Arts Projects in Istanbul 2010 ECOC Agency where she coordinated Portable Arts and Lives and Works in Istanbul main projects as well as the Kadirga Art Production Center. Since the beginning of her career, she is focused on independent artist initiatives and their relation to the public and private institutions. She is currently living in Paris for her research master in Aesthetics and Art History department of the University Paris 8 and is the curator-coordinator for the 3rd Intarnational Çanakkale Biennial

2008 en 2010 was ze de adjunctdirecteur van voor de beeldende kunstprojecten tijdens Istanbul 2010.agentschap waar ze gecoördineerd Draagbare Kunst en woont en werkt in Istanbul belangrijkste projecten en de Kadirga Art Production Center. Sinds het begin van haar carrière is ze gericht op zelfstandige kunstenaarsinitiatieven en hun relatie tot openbare en particuliere instellingen. Ze is momenteel woonachtig in Parijs voor haar research master in Esthetiek en Kunstgeschiedenis aan de Universiteit Paris 8, en is de curator-coördinator voor de 3e Intarnational Çanakkale Biënnale

yılları arasında İstanbul 2010 AKB Ajansı Görsel Sanatlar Yönetmen yardımcılığını yürüttü ve Taşınabilir Sanat, İstanbul'da Yaşıyor ve Çalışıyor projeleriyle Kadırga Sanat Üretim Merkezi'nin koordinatörlüğünü yaptı. Bu süreçte bağımsız sanatçı girişimleri ve bunların kamusal ve özel kurumlarla ilişkileri üzerine yoğunlaştı. Halihazırda Paris 8 Üniversitesi, Estetik ve Sanat Tarihi bölümünde mastır tezini hazırlamakta ve 3. Uluslararası Çanakkale Bienali'nin küratör-koordinatörlüğünü yürütmektedir.

Mehmet Erkök (Zürich, 1963) studeerde in 1988 af aan de Mimar Sinan University in Istanbul in Industrieel Ontwerpen. Sinds 1993 geeft hij aan de Universiteit van Istanbul les in modelmaken en design visualisatie. Hij heeft professionele ervaring met model maken, illustratie-airbrushen, productontwerp, kinetische sculpturen en fotografie.

1963’te Zürich, İsviçre’de doğdu. 1988’de Mimar Sinan Üniversitesi Endüstriyel Tasarım bölümünden mezun oldu. 1994’ten beri İTÜ Endüstriyel Tasarım bölümü öğretim görevlisidir. Profesyonel deneyimleri, çeşitli türde maketler, illüstrasyon- airbrush, ürünobje tasarımı ve üretimi, kinetik heykel, ‘custom’ otomobil, fotoğrafçılık.

Ekmel Ertan werkt als kunstenaar, curator en onderwijzer. Ertan is de oprichter en artistiek leider van amberPlatform in Istanbul, een onderzoeksen productieplatform gericht op kunst en nieuwe technologieën. Ertan is de curator van het internationale amber Art and Technology Festival sinds 2007. Hij programmeerde ook internationale amberPlatform tentoonstellingen en performances.

İTÜ'den Elektronik ve Haberleşme mühendisi olarak mezun oldu, Yıldız Teknik Üniversitesinden Etkileşimli Medya Tasarımı master derecesini aldı. Turkiye, Almanya ve Belçika'da tasarım mühendisi olarak çalıştı. 1999'dan bu yana Bilgi Üniversitesi, Yıldız Teknik Üniversitesi tasarım bölümleri ve İTÜ TBT programında multimedya tasarımı, proje geliştirme, tasarım için programlama dersleri verdi. Halen Sabancı Üniversitesi Sanat ve Sosyal bilimler Fakültesinde Etkileşim Tasarımı ve son sınıf Proje Stüdyosu derslerini veriyor.

Mehmet ERKÖK Born in 1963 in Zurich, Switzerland. Graduated fom Mimar Sinan University in Istanbul with a major of industrial Design in 1988. Lecturer at İTU İndustrial Design Dept. since 1994. Proffessional experiences in many types of modelmaking, illustration-airbrush, product-object design and production, kinetic sculpture, automobile customization, photography.

Ekmel ERTAN Ekmel Ertan works as artist, curator and educator. Ertan is the founder and artistic director of İstanbul based amberPlatform ( by BIS, Beden-İşlemsel Sanatlar Derneği / Body-Process Arts Association), which is a research and production platform on art and new technologies. Ertan is the curator of the international “amber Art and Technology Festival” since 2007. He curated also international amberPlatform exhibitions and performances.

102

Ertan has exhibited his photography work in New York and Turkey. He has exhibited his new media installations and cooperative performance works in Turkey and international festivals and venues. Ertan is also working as the site coordinator and director for several international projects.

Ertan heeft zijn fotografisch werk in New York en Turkije tentoongesteld. Hij heeft zijn nieuwe media installaties en performances in samenwerking in Turkije tentoongesteld, en op internationale festivals en locaties. Ertan werkt ook als locatie-coördinator en directeur voor meerdere internationale projecten.

New York ve Türkiye'de fotoğraf sergileri açtı. Etkileşimli enstalasyonları ve ortak performans projelerini çeşitli uluslararası mekanlarda sergiledi. Yeni Teknolojiler ve Sanat alanında araştırma ve üretim platformun olarak 2007 yılında kurulan BIS, Beden İşlemsel Sanatlar Derneğinin kurucusu olan Ertan BIS’in ve "amber Sanat ve Teknoloji Festivalinin" de sanat yöneticisidir.

Jaak KAEVATS Jaak Kaevats (born 1988 in Tallinn) is a MA candidate in the Interface Cultures Lab at University of Art and Design in Linz. He works collaboratively across disciplines researching the implications and possible applications of emerging technologies and developing interfaces in the intersection of technology, society and human condition. He has exhibited and/or given talks at EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Edinburgh), Tallinn Art Hall (Tallinn), MuseumsQuartier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mode (Zürich), National Design Museum (Tallinn) and Ars Electronica Center (Linz).

Jaak Kaevats (geboren in 1988 in Tallinn) studeert aan het Interface Cultures Lab in Linz. Hij werkt in samenwerkingsverband aan verschillende onderzoeken en mogelijke toepassingen op het gebied van nieuwe technologiën. Hij heeft zijn werk tentoongesteld bij EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Edinburgh), Tallinn Art Hall (Tallinn), MuseumsQuartier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mode (Zürich), National Design Museum (Tallinn) en Ars Electronica Center (Linz).

1988 yılında Tallinn‘de doğan Jaak Kaevats, Linz Sanat ve Endüstriyel Tasarım Üniversitesinde, Interface Cultures bölümünde yüksek lisansına devam etmektedir. Gelişen teknolojilerin hayatımız üzerindeki etkileri ve olası uygulama alanları konusundaki disiplinler arası araştırmalarına devam eden Kaevats, teknoloji ve toplumun kesişme noktasında yeni arayüzler geliştirmeye çalışmaktadır. EXPO 2010 (Shanghai), ECA (Edinburgh), MuseumsQuartier (Vienna), Austrian National Sculpturepark (Graz), Perla-Mode (Zürich), National Design Museum (Tallinn), Science Gallery (Dublin) ve Ars Electronica Center (Linz)'de sergi ve panellere katılmıştır.

Özgün KILIÇ Born in 1989 and currently living in Istanbul, Özgün Kılıç is an audio/visual artist in practice and a new media artist in theory, graduated from Sabanci University with VCD major and Art Theory and Criticism minor diploma. Her works derive from narrating & generating mobile architectural systems in digital environment to building these interactive systems in physical space; from optics to haptics, and backwards. Her practices with different media have been exhibited since 2009 in various art spaces, such

OZGUN Kılıç werd geboren in 1989 en woont in Istanbul. OZGUN Kılıç is een audio / beeldend kunstenaar in de praktijk en een mediakunstenaar in theorie, afgestudeerd aan de Sabanci University. Haar werk richt zich op mobiele architectuur in digitale omgevingen, en ze bouwt deze interactieve systemen ook in het echt. Haar werk wordt sinds 2009 tentoongesteld in diverse kunstruimten, zoals: Young Photographer’s Award Ceremony

1989 İstanbul doğumlu Özgün Kılıç Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı bölümünden Sanat Teorisi ve Eleştirmenliği yandal programını da tamamlayarak mezun olmuştur. Sanatçının son çalışmaları dijital ortamda hareketli mimari sistemler görselleştirme ve bu sistemlerin tensel etkileşimli olarak fiziksel ortama yönelik kurgulanması üzerinedir. Çeşitli medyalardaki çalışmaları New York, Köln, Singapur ve

103

as Moons and Stars: Young Photographer’s Award Ceremony in New York, Photokina’10 in Cologne, Sparks Digital Media/Art Exhibition in Singapore, 19th Istanbul Art Fair and amberFest’11 in Istanbul. From September 2012 on, she will continue with her post graduate education in the Royal College of Art, London, in Animation.

in New York, Photokina’10 in Cologne, Sparks Digital Media/ Art Exhibition in Singapore, 19th Istanbul Art Fair en amberFest’11 in Istanbul. Vanaf september 2012 zal ze haar animatiestudie vervolgen aan de Royal College of Art in Londen.

İstanbul’da sergilenmiştir. Ekim 2012’den itibaren Royal College of Art, Londra’da yüksek lisans eğitimine üç boyutlu animasyon alanında devam edecektir.

Osman Koç is een ingenieur en kunstenaar in Istanbul die zich voornamelijk richt op onderzoek naar het experimenteren met verschillende manieren van fysieke interactie voor responsieve omgevingen en installaties. Hij ontving zijn M.Sc. in 2010 in Mechatronics Engineering, en zijn B.Sc. in 2008 in Electronics Engineering bij de Universiteit van Sabanci. Op het moment is hij actief in zijn eigen atelier, waar hij prototypes ontwikkelt voor industriële, reclame en artistieke applicaties, naast het geven van technisch advies. Zijn werken zijn tentoongesteld in Bodies of Synthesis(Enghien les Bains, 2009), Playface Intercult (Wenen, 2010) en Amber (Istanbul, 2011). Hij presenteerde zijn papers op IEEE ICM’10 en ISEA2011 en werd geselecteerd als spreker voor TEDxSabancıUniversity 2012.

Osman Koç, İstanbul’da ikamet eden ve genel araştırma odağı yerleştirme ve tepkili ortamlar yaratmak için farklı fiziksel etkileşim methodları olan mühendis/sanatçıdır. Yüksek lisans derecesini 2010 yılında Mekatronik Mühendisliği ve lisans derecesini 2008 yılında Elektronik Mühendisliği bölümlerinden Sabancı Üniversitesinden almıştır. Şu anda teknik danışmanlığın yanısıra, endüstriyel, reklam veya sanatsal uygulamalar için prototip çalışmaları yaptığı atöylesini idame ettirmektedir. Seçilmiş işleri, Sentez Bedenler (Enghien les Bains,2009), Playface Intercult (Viyana,2010) ve Amber (İstanbul, 2011) sergilerinde sergilenmiştir. IEEE ICM’10 ve ISEA2011 konferanslarında makalelerini sunmuş olup, TEDxSabancıUniversity konferansında konuşmacı olmuştur.

Nagehan Kurali werd geboren in Bursa in 1983. Nadat ze afstudeerde in VAVCD aan de Universiteit van Sabanci deed ze professionele ervaring op in post-productie. In 2007 startte ze haar Digital Media Master’s studie aan de University of the Arts Bremen. Gedurende haar residentie in Duitsland werkte ze bij Urbanscreen en Atelier Markgraph. Haar werken richten zich

1983 Bursa dogumlu Nagehan Kuralı Kadıkoy Anadolu Lisesi’nden sonra Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı Programı‘ndan mezun oldu. PostProdüksiyon alanındaki mesleki deneyiminin ardindan University of the Arts Bremen, Digital Media bölümünde yüksek lisans eğitimini Interaction Design, Bio Art, Media Theory, Urban Screenings alanlarinda yaptigi akademik ve pratik calis-

Osman KOÇ Osman Koç is an Istanbul based engineer/artist, whose main research focus is on experimenting different ways of physical interaction for responsive environments and installations. He recieved his M.Sc. in 2010 on Mechatronics Engineering, and B.Sc. in 2008 on Electronics Engineering from Sabanci University. Currently he is running his own atelier, where he does prototypes for industrial, advertorial and artistic applications besides technical consultation. His selected works have been exhibited in Bodies of Synthesis (Enghien les Bains, 2009),Playface Intercult (Vienna, 2010) and Amber (Istanbul, 2011). He has presented his papers in IEEE ICM’10 and ISEA2011 and was selected as a speaker at TEDxSabancıUniversity 2012.

Nagehan KURALI Nagehan Kuralı was born in Bursa in 1983. After her graduation from VAVCD at Sabanci University, she gained professional experience in Post-Production field. In 2007 she started her Digital Media Master’s study at the University of the Arts Bremen. During her residence in Germany she worked in companies; Urbanscreen and Atelier Markgraph. Her works focus

104

on architectural projections and interaction design. Currently she founded the design collective In Situ (www.designinsitu.com) with Selin Ozcelik in Istanbul.

op architectonische projecties en interactie ontwerp. Recent richtte ze het ontwerp collectief In Situ (www.design-insitu.com) op samen met Selin Ozcelik in Istanbul.

malarla tamamladi. Almanya’da Urbanscreen ve Atelier Markgraph’da yaklaşık bir buçuk senelik mesleki deneyiminin ardından çalışmalarına şuan Selin Özçelik ile kurucu ortağı olduğu tasarım şirketi Design In Situ altında Türkiye’de devam etmektedir.

Ebru KURBAK Ebru Kurbak is an artist, researcher and educator, currently based in Vienna. Her works deal with cultural and psychological implications of body-technology-space relations. In her recent works, she has been designing body-worn technologies and exploring their instrumental, aesthetic and semiotic potentials. She has shown her work in international platforms such as the Ars Electronica Festival, Siggraph, and FILE Festival among others. Ebru studied architecture at the Istanbul Technical University. After graduating, she worked as a lecturer at the Departments of Visual Communication Design and Photography and Video in the Istanbul Bilgi University. She currently teaches at the Department of space&designstrategies in the University of Arts and Industrial Design in Linz.

Ebru Kurbak is een kunstenaar, onderzoeker en onderwijzer, en woont in Wenen. Haar werken behandelen culturele en psychologische implicaties van lichaam-technologie-ruimte verhoudingen. In haar recente werken ontwierp ze op het lichaam gedragen technologieën en verkent ze hun instrumentale, esthetische en semiotische potentieel. Ze heeft haar werk getoond op internationale platformen zoals o.a. het Ars Electronica Festival, Siggraph en FILE Festival. Ebru studeerde architectuur aan de Technische Universiteit van Istanbul. Vervolgens werkte ze als docent aan de departementen van Visual Communication Design en fotografie en video aan de Istanbul Bilgi Universiteit te Istanbul. Ze doceert momenteel aan de afdeling space & designstrategies aan de University of Arts and Industrial Design in Linz.

Ebru Kurbak iyana’da yaşamakta olan bir sanatçı, araştırmacı ve eğitimcidir. Çalışmaları genellikle günümüz beden-teknoloji-mekan ilişkilerinin kültürel ve psikolojik etkilerini ele alır. Son dönem çalışmalarında giyilebilir teknolojiler tasarlamakta ve bu teknolojilerin enstrümental, estetik ve semiyotik potansiyellerini sorgulamaktadır. İşleri Ars Eletronica Festivali, Siggraph, FILE Festivali gibi uluslararası platformlarda sergilenmiştir. Ebru İstanbul Teknik Üniversitesi’nde mimarlik eğitimi aldı. Mezun olduktan sonra İstanbul Bilgi Üniversitesi Görsel İletişim Tasarımı ile Fotoğraf ve Video Bölümlerinde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Halen Linz Sanat ve Endüstriyel Tasarım Üniversitesi Mekan ve Tasarım Stratejileri Bölümü’nde ders vermektedir.

Ali MİHARBİ Ali Miharbi is an artist whose work can take many forms from photographic, graphic or sculptural pieces to dynamic systems driven by live or stored data. His recent work focuses on the relationships between analytic and synthetic processes that can be encountered in many fields such as economy, management, sociology, computer science, linguistics where topdown and bottom-up approaches are used in conjunction, e.g. in urban development organic and

Ali Miharbi is een artiest die werkt met fotografie, grafisch design en sculpturen evenals dynamische systemen met live of opgeslagen data. Zijn recente werk focust zich op de relatie tussen analytische en synthetische processen die zich op vele gebieden plaatsvinden, zoals: economie, management, sociologie, computer wetenschap en bottom-up benaderingen die gebruikt worden in de stedelijke ont-

Ali Miharbi’nin işleri fotografik, grafik veya nesnel üretimlerden, canlı veya kayıtlı veriler ile işleyen dinamik sistemlere kadar çok çeşitli biçimler alabiliyor. Son çalışmalarında tepeden alta (“topdown”) ve tabandan yukarıya (“bottom-up”) yöntemlerin birlikte kullanılarak oluşturdukları geri-besleme sonucu ortaya çıkan; ekonomi, yönetim, psikoloji, sosyoloji, bilişim, linguistik, şehircilik gibi birçok alanda kendini gösteren sistemler ile ilgileniyor

105

planned architecture together forming more vibrant cities and in human brain analytic and synthetic thinking together helping us make sense of the world. Miharbi’s work has been exhibited in Turkey, Mexico, USA, Germany, South Korea, Australia and Brazil.

wikkeling van organische en doordachte architectuur. Miharbi's werk is tentoongesteld in Turkije, Mexico, Verenigde Staten, Duitsland, Zuid-Korea, Australië en Brazilië.

ve bunlara kavramsal kısa devreler yaptırıyor. Ali Miharbi’nin işleri şu ana kadar Türkiye, Meksika, ABD, Almanya, Güney Kore, Avustralya ve Brezilya’da çeşitli sergilerde yer aldı.

Selin Özçelik werd in Izmir geboren in 1982. Ze kreeg haar Bachelors bij de Sabanci University in VAVCD. Hierna studeerde ze aan de Bremen University of Arts waar ze het MA programma Digital Media volgde met als hoofdvak Interaction Design. Ze co-creëerde vele projecten en publiceerde papers over Persuasive Technologies, Social Networks, Spatial Interaction as User Experience. Hiernaast richtte ze zich op Interactive Installation in Public Space in haar Master Thesis. Na haar opleiding heeft bij een aantal bedrijven gewerkt waaronder GfG Bremen, MESO Digital Interiors en Atelier Markgraph GmbH. Recent richtte ze het ontwerp collectief In Situ op samen met Nagehan Kurali in Istanbul.

1982 İzmir doğumlu Selin Özçelik İzmir Bornova Anadolu Lisesi’nin ardından Sabancı Üniversitesi Görsel Sanatlar ve Görsel İletişim Tasarımı Programı’ndan mezun oldu. Ardından yüksek lisansını University of Arts Bremen, Digital Media Program’ında tamamlayarak Almanya’da Meso Digital Interiors, Gruppe für Gestaltung Bremen ve Atelier Markgraph’ta çalışarak interaction design alanında birçok ödül alan projede konsept tasarımı ve görsel tasarım alanlarında görev aldı. Selin Özçelik 2010 yılında Nagehan Kuralı ile ortak kurdukları tasarım şirketi Design In Situ altında interaction design alanında çalışmalarına devam etmektedir.

Afgestudeerd aan de Istanbul Technical University Architectural Faculty in 1999. Hij geeft lezingen aan de Instanbul Technical University Industrial Design Department sinds 2005 waar hij zijn Master’s afrondde. In 2006 richtte hij Hayalbilim op, een design, architectuur en kunst studio gericht op onderzoeks-ontwikkeling op de as van maakbaarheid door verschillende productieprocessen. In elk project probeert hij het ontwerp zelf te herdefnieren als een experimental laboratorium van kunst. Hij geeft workshops in ontwerp, mechanisch sculpturen en

1977’de ankara’da doğdu. tasarımcı, mimar ve üretici. 2006 senesinde hayalbilim adında araştırma geliştirme konularına ve üretime odaklanmış tasarım, mimarlık ve sanat stüdyosunu kurdu. her farklı projede deneysel laboratuvarında, tasarım tanımını tekrar sorgulamaya çalışmaktadır. ahmet sertaç, 2005 senesinden beri istanbul teknik üniversitesi endüstri ürünleri tasarımı bölümünde yarı zamanlı öğretim görevlisi olarak ders vermektedir. tasarım, mekanik heykeller ve demir dövmecilik

Selin ÖZÇELİK Selin Özcelik was born in Izmir in 1982. She got her Bachelors at Sabanci University VAVCD in Istanbul. Afterwards she studied at Bremen University of Arts Digital Meida MA Program within a focus of Interaction Design. She co-created many projects and published papers about Persuasive Technologies, Social Networks, Spatial Interaction as User Experience. In addition to this, she focused on Interactive Installations in Public Space in her Master Thesis. After her education she worked at companies in Germany such as GfG Bremen, MESO Digital Interiors and Atelier Markgraph GmbH. Currently she founded the design collective In Situ with Nagehan Kurali in Istanbul.

Ahmet Sertaç ÖZTÜRK Graduated from istanbul technical university architectural faculty in 1999. He is a visiting lecturer at istanbul technical university industrial design department since 2005 where he completed his master program. In 2006 he established hayalbilim; where is a design, architecture and art studio focuses on research-development by the axis of producibility using different manufacturing processes. In every different project he tries to redefine the design itself, as an experimental laboratory of art. He performs workshop studies in design, mechanical

106

sculpturing and blacksmithing. Two of his projects (collaborated with mehmet erkök) exhibited in amber’10 art and technology festival in Istanbul.

ijzersmeden. Twee van zijn projecten (in samenwerking met Mehmet Erkök) werden tijdens amber’10 Art and Technology Festival in Istanbul vertoond.

konusunda çalışmalar yapmaktadır. çalışmaları çeşitli karma sergilerde ve istanbul amber’10 sanat ve teknoloji festivali’nde yer almıştır.

Onur SÖNMEZ Onur Sönmez is a designer, who has a wide range of interest in interaction design / interface design research. He exhibited and gave talks in many places such as Venice Biennale Architecture, Ars Electronica (2005,07,08,09,10), Medialab Prado, IAMAS – Institute of Advanced Media Arts and Sciences Japan.

Onur Sönmez is een ontwerper met een brede interesse in interaction design/interface design research. Hij exposeerde en gaf lezingen op veel plaatsen, zoals Venetië Biënnale Architectuur, Ars Electronica (2005,07,08,09,10), Medialab Prado, IAMAS - Institute of Advanced Media Arts and Sciences Japan.

Onur Sönmez etkileşim tasarımı ve insan-makine ilişkisi gibi konular üzerinde çalışan bir tasarımcıdır. Venedik Mimarlık Bienali, Ars Electronica (2005,07,08,09,10,11), Linz 09 Avrupa Kültür Başkenti, “Wearable Technology, Powered Art and Fashion Design”/NIMk, Amsterdam 5-DAYS OFF Festival, Pixelache, Santralİstanbul, Medialab Prado/ Madrid, OPEN CONTAINERRR/ Linz, Ich Machine Festival/D , Hyperwerk Basel/CH, IAMAS/Japonya sergilerine katılmıştır.

Candaş ŞIŞMAN (born in İzmir, 1985) after finishing İzmir Anatolian Fine Arts High School graduated from Eskişehir Anatolian University Animation Department. During his undergraduate studies he took multimedia design education for one year in Netherlands. in 2011 he founded NOHlab studio with Deniz Kader. Since 2006 he has received many awards such as honorary mention from ARS ELECTRONİCA in Computer Animation/ Film /VFX category and Rome Viedram Festival Video and Sound Design best prize. He has participated to many important festivals like Nemo Digital Arts and Film Festival and Offf İstanbul 2012. Candaş Şişman recently realized Yekpare projection mapping with Nerdworking within İstanbul 2010 European Capital of Culture activities and ‘FLUX’ audiovisual installation

Candas Sisman (İzmir, 1985) studeerde Animation and Fine arts in Turkije en Multimedia Design in Nederland, en heeft tegenwoordig zijn eigen studio. In 2011 richtte hij samen met Deniz Kader NOHlab studio op. Sinds 2006 ontving hij verschillende onderscheidingen, zoals een eervolle vermelding van ARS ELECTRONICA in de categorie Computer Animation/ Film/VFX en een prijs van het Rome Viedram Festival Video and Sound Design. Hij heeft deelgenomen aan belangrijke festivals, zoals Nemo Digital Arts and Film Festival en Offf İstanbul 2012. Candas Sisman realiseerde onlangs de projecten Yekpare projection mapping in het kader van Istanbul Culturele Hoofdstad van Europa 2010, en de audiovisuele installatie 'FLUX' op het İlhan Koman Hul-

1985 İzmir doğumlu Candaş Şişman, İzmir Anadolu Güzel Sanatlar Lisesi’ni bitirdikten sonra Eskişehir Anadolu Üniversitesi Animasyon bölümünden mezun oldu. Üniversite eğitiminin bir yılını Hollanda’da multimedya tasarım eğitimi alarak geçirdi. 2011 yılında Deniz Kader ile birlikte NOHlab oluşumunu kurdu. 2006’dan bu yana aralarında Prix ARS Electronica Computer Animation/Film/VFX Mansiyon ödülü, Roma Viedram Video ve Ses Tasarımı Festivali en iyi ses videosu ödülü’nü aldı. Candaş Şişman en son Nerdworking ile birlikte İstanbul 2010 Kültür Başkenti kapsamında Haydarpaşa Garı’nda gerçekleştirilen ‘Yekpare’ projection mapping performansını ve İlhan Koman Hulda festivali kapsamında ‘FLUX’ isimli audiovisual

107

among İlhan Koman Hulda festival in İstanbul. The artist is representing by Pgart gallery in Turkey.

da festival in Istanbul. De kunstenaar wordt in Turkije gerepresenteerd door Pgart gallery.

enstalasyonu gerçekleştirdi. Sanatçı Türkiye’de Pgart galeri tarafından temsil edilmektedir.

Olof wan Winden (1976 Mukumu, Kenia) bracht zijn jeugd door in Afrika. Op twaalf jarige leeftijd verhuisde hij naar Nederland. Na een jaar werken in het bedrijfsleven keerde van Winden terug naar de ondergrondse kunstscène van Den Haag, waar hij zijn eerste stap in een nieuw werkveld met het Sound/ Vision Festival, een stedelijk Festival in het centrum van Den Haag. Kort daarna programmeerde Van Winden een podium op het Detroit Electronic Music Festival (DEMF). In 2004 richtte hij The Generator Foundation op, een organisatie van jonge creatieve geesten die uitgroeide tot een professioneel festival en productie platform, dat - naast andere activiteiten - het jaarlijkse TodaysArt Festival in Den Haag organiseert. Dit festival onderzoekt en activeert de sociale mogelijkheden van kunst, geluid en technologie, waar deze kruisen met stedelijke instellingen en de openbare ruimte. TodaysArt streeft naar het ontwikkelen en ondersteunen van lokale initiatieven en   internationale banden te versterken door aan te sluiten bij onafhankelijke organisaties en creatieve centra over de hele wereld. Als directeur van TodaysArt, heeft Van Winden onderdelen van verschillende internationale festivals in onder ander Montreal, New York, Brussel, Berlijn en Krakau geprogrammeerd. In mei 2011 begon hij zijn werk als directeur van het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMk) in Amsterdam. Onlangs is Olof van Winden benoemd tot het team van curatoren van de 7e Seoul International Media Art Biennale (Media City Seoul 2012). Deze biënnale is in 2000 opgericht met het specifieke doel de stad Seoul

Olof van Winden (1976, Mukumu, Kenia'da doğdu) - çocukluğunu Afrika'da geçirdi. 1988'de Hollanda'ya taşındı. Bir süre Reel sektörde çalıştıktan sonra Lahey yeraltı sanat sahnesine geri döndü, Ses / Görüntü Festivalleri ile çalışmak üzere yeni bir alana adım attı. Kısa bir süre sonra, van Winden Detroit Elektronik Müzik Festivali (DEMF) bir sahne programladı. 2004 yılında etkinlikleri arasında, - Lahey'deki yıllık TodaysArt Festivalini de organize eden “Generator Foundation'u” kurdu. TodaysArt Festivali kentsel ve kamusal alanlarda kesişen sanat, ses, ve teknolojinin sosyal olanaklarını inceler ve harekete geçirir. Van Winden TodaysArt'ın direktörü olarak, Montreal, New York, Brüksel, Berlin ve Krakow kentlerinde çeşitli uluslararası festivallerin program küratörlüğünü yaptı. 7. Seul Uluslararası Medya Sanat Bienali (Media City Seul 2012) küratörler kuruluna seçilen van Winden 2011 den beri Amsterdam Hollanda Medya Sanatları Enstitüsü'nün (NIMk) direktörlügünü de yapmaktadır. 2000 yılında Seul kentinin Teknolojik gelişimin merkezlerinden biri olarak görünürlüğünü güçlendirmek amacı ile düzenlediği sergi, ‘medya sanatına’ odaklanan birkaç uluslararası bienalden biri olarak göze çarpmış, burada bir adım daha öteye giderek, medya sanatı konusunda

Olof van WINDEN Olof van Winden (1976, Mukumu, Kenia)- spent his childhood in Africa. 1988 he moved to the Netherland. After working in the corporate sector he went back to the underground art scene of The Hague where he made his first step into a new field of work with the Sound/Vision Festival. Shortly after, van Winden programmed a stage at the Detroit Electronic Music Festival (DEMF). In 2004, he established The Generator Foundation, which organizes – among other activities – the annual TodaysArt Festival in The Hague. This festival investigates and activates the social possibilities of art, sound, and technology where it intersects with urban settings and public spaces. As the director of TodaysArt, van Winden has curated stages at several international festivals in Montreal, New York, Brussels, Berlin, and Krakow to name a few. He is since 2011 director of the Dutch Media Art Institute (NIMk) in Amsterdam. Recently he has been appointed to the curatorial team of the 7th Seoul International Media Art Biennale (Media City Seoul 2012). Inaugurated in 2000 with a specific aim to enforce the images of the city Seoul as a capital of technological development, the exhibition has been recognized as one of the few international biennales with a focus on ‘media art’ and aims to take

108

on the biennale one step further and think about media beyond its formal definitions. In addition to his work for TodaysArt and the NIMk he sits on committees for the Department of Art and Culture in Rotterdam and for the Mondriaan Foundation.

te positioneren als hoofdstad van technologische ontwikkeling. De tentoonstelling is erkend als een van de weinige internationale biënnales met een focus op 'mediakunst' en heeft als doel om met de biënnale een stap verder te gaan, en na te denken over media buiten haar formele definities. Naast zijn werk voor TodaysArt en NIMk zit Van Winden in commissies voor het Ministerie van Kunst en Cultuur in Rotterdam en voor de Mondriaan Stichting.

resmi tanımların ötesinde düşünmeyi amaçlamıştır. Olof Van Winden, TodaysArt ve NIMk'de yaptığı çalışmalara ek olarak, Rotterdam Sanat ve Kültür Bakanlığı ve Mondriaan Vakfı komiteleri üyesidir.

Ebru YETIŞKIN Ebru Yetişkin studied RadioTV-Cinema as a bachelor degree in Istanbul University. She attended the master program on Science, Technology and Society in Istanbul Technical University and Université Louis Pasteur in 2001. She completed the PhD program in sociology in Mimar Sinan Fine Arts University in 2008. She conducted the preliminary phase of her thesis research in Centre Sociologie de L’Innovation in Ecole Nationale Supérieure des Mines de Paris as a visiting scholar. Since 2002, she has been working as a researcher in ITU and teaching “Sociology” as well as “Media and Society” in The Department of Humanities and Social Sciences. She teaches part-time in Işık University on “Contemporary Arts, Science and Technology”, “Sociology of Science and Technology” and “Communication of Science and Technology”. She is a member of International Association of Art Critics (AICA) and has edited a special volume of Toplumbilim on Postcolonial Thought, which is the first edited volume on the subject in Turkey.

Ebru Yetişkin studeerde RadioTV-Film als bachelor aan de universiteit van Istanbul. Vervolgens volgde ze de masteropleiding over wetenschap, technologie en samenleving aan de Techniche Universiteit van Istanbul (ITU) en de Universite Louis Pasteur in 2001. Ze voltooidde het PhD-programma in sociologie in Mimar Sinan Fine Arts University in 2008. Ze deed het voorbereidend onderzoek van haar proefschrift in Centre Sociologie de l'Innovation in Ecole Nationale Superieure des Mines de Paris. Sinds 2002 werkt ze als onderzoeker in de ITU en onderwijst in "Sociologie" en "Media en Maatschappij" in het departement Humane Wetenschappen, Daarnaast doceert ze parttime aan de Isik University de vakken "Hedendaagse Kunst, wetenschap en technologie", "Sociologie van Wetenschap en Technologie 'en' Communicatie van Wetenschap en Technologie". Ze is lid van de International Association of Art Critics (AICA) en bewerkte een speciale editie van Toplumbilim over het postkoloniale denken, de de eerste bewerkte editie over dit onderwerp in Turkije.

Ebru Yetişkin lisans eğitimini 1999 yılında İstanbul Üniversitesi, İletişim Fakültesi, Radyo-TV-Sinema bölümünde tamamladı. Yüksek lisans eğitimini Université Louis Pasteur ve İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) tarafından yürütülen Bilim, Teknoloji ve Toplum programında tamamlayarak bilim ve politika etkileşimi ve bilgi sosyolojisi konularına odaklandı. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde sosyoloji alanında doktora yapan Yetişkin, 2005 yılında Ecole Nationale Supérieure des Mines de Paris’de bulunan Centre Sociologie de L’Innovation’da misafir araştırmacı olarak çalıştı. 2002 yılından beri İTÜde araştırmacı olarak çalışmaya devam eden Yetişkin, İnsan ve Toplum Bilimleri Bölümü’nde “Sosyoloji” ve “Medya ve Toplum” derslerini vermektedir. Ayrıca Işık Üniversitesi’nde yarı-zamanlı olarak “Bilim ve Teknoloji İletişimi”, “Çağdaş Sanat, Bilim ve Teknoloji” ve “Bilim ve Teknolojisi Sosyolojisi” derslerini vermeyi sürdürmektedir. Uluslararası Sanat Eleştirmenleri Derneği üyesi olan Yetişkin’in çağdaş sanat alanında yazdığı makaleler ulusal ve uluslararası dergilerde yayınlanmaktadır. 2010 yılında Toplumbilim Dergisi’nin Türkiye’de konuyla ilgili ilk derleme olarak yayınlanan “Postkolonyal Düşünce Özel Sayısı”nı hazırlamıştır.

109

Workshops / Workshops / Atölyeler “City Commons” PAPERSCENES Workshop Duration: 3 hours x 2days Age group: 12-16 Number of participants: 12 Pre-conditions: none Needs: Big table surface suitable to paint and cut cartoons on, a PC or a mac, stereo active sound system, a wall suitable to tape works over Date: 15-16 September 2012 In the first part of this workshop, the participants work on the concept of the commons. Participants freely discuss about the idea and try to name the commons in the city. Then, they are asked to visualize those ideas and link them in a simple story. Later they will create an interactive scene from cutout and painted drawing cartoons which gives audio responses when touched. Participants will use paints and drawing cartoons to visualize their ideas, will cut them out and bring together on a wall to visually create the city scene. They will also add circuitry hidden in the cartoons, record and edit the sound and finalize the work.

“Commons Tense” Public Art Workshop Duration: 4 hours x 3 days Age group: adults Number of participants: 6-8 Needs: A projector, tables to sit and work around, wi-fi Internet connection Pre-conditions: Artist and art students are expected to take part Dates: 17-19 September 2012 In order to create a public work together, we want to work with an abstract idea related to the title of the exhibition, which is “Commons Tense”. The grammatical structures of the tenses convey the meaning based on the time related references. When we talk about past, present, future, etc. we use corresponding tenses… If it were not the time the tenses refer but the social concepts, how would a sentence told in the common tense have been formed? Or a practical question: how would we form our artistic sentence to talk in the commons tense? What would be the medium to transform such a sentence? How we can create a legible expression constituted on commons? 110

Sergi / Exhibition:

15–30

Eylül / September

Electriciteitsfabriek / Den Haag / TodaysArt Festival

Electriciteitsfabriek : De Constant Rebecqueplein 20, 2518 RA Den Haag Açılış / Opening Den Haag: 15 Eylül / September / 17.30h

BEDEN-İŞLEMSEL SANATLAR DERNEĞİ BODY-PROCESS ARTS ASSOCIATION

111

BEDEN-İŞLEMSEL SANATLAR DERNEĞİ BODY-PROCESS ARTS ASSOCIATION

ISBN: 978-605-88807-7-1