Alevi Dunce SAYFASI

"Cenaze ne zaman kalkıyor? Ben de geleyim seninle."

414 "Gerek yok." Önerisini yinelemiyor. Annemle ablamın karşısına çıkmaktan çekiniyor gibi.

"Yarınki uçakla gideceğiz," diyorum.

"Yerinizi ayırtırım," diye başını sallıyor.

"Yalnız... Bilmen gereken bir şey var. Bu bizim İstanbul'a kesin dönüşümüz olacak."

Birden afallıyor. Bir süre, sözlerimi algılamaya çalışıyor.

"Ne demek oluyor bu?"

"Beni Diyarbakır'da tutan tek neden babamdı Haşim. Onun yitmesiyle bu neden de kendiliğinden ortadan kalkmış oluyor. Karşısında boynu bükük durmaktan kaçınacağım hiç kimse kalmadı artık..."

Hiçbir şey söylemeden dinliyor beni.

Kolundan tutup içeriye götürüyorum. Yarı hazır, dolmayı bekleyen bavullarımızı gösteriyorum.

"Zaten gidecektim," diyorum. "Bu haber, gidişimizi çabuk-laştırdı; o kadar."

"Ama... Son günlerde yaşadıklarımız... Paylaştığımız tatil..."

Buruk bir gülüşle bakıyorum yüzüne. Şehriban'ın sözleriyle yanıt veriyorum.

"Nikâhlı karın değil miydim?"

Gitmiyor Haşim. Elleri iki yanma düşmüş, hızlandırdığım yol hazırlıklarını sessizce izliyor. "Şu kitap kolilerini arkamızdan gönderirsen sevinirim," diyorum. "Yeterince yükümüz var zaten."

415 Canan Tan Başını sallıyor; yaşanacakları kabullenmiş gibi. "Sen de mi gidiyorsun?" diyor Şehriban'a.

"Evet," diyor Şehriban gözlerini kaçırarak.