Alevi Dunce SAYFASI

"Az kaldı uçağa," diyor Reyyan abla. "Ancak hazırlanırsınız."

Can simidi gibi sarılıyorum bu uyarıya. Kalabalığın içinden güçlükle yol açıp, konağa çıkıyoruz. İlk işimiz, kilolarca altını Lamia Hanıma teslim etmek oluyor. Üstümüzü değiştirip, yolculuk için hazırlanabiliriz artık.

Gelin karşılamasından çok daha kalabalık bir konvoyla havaalanına ulaşıyoruz.

Garip bir ikilemin ortasmdayım. Bir an önce bu karmaşadan kurtulmakla, ailemden kopuşumu geciktirmek arasında gidip geliyorum.

262 Annemler bizden sonra, iki gün daha Artukoğlu ailesinin konuğu olacaklar. Ama, döndüğümüzde onları burada bulamayacağımı düşünmek, dayanılmaz bir acı veriyor bana.

Annemle ablamın, gizli gizli gözlerini sildiklerini görebiliyorum. İşimi zorlaştırmak istemediklerinden olsa gerek, dudaklarına yerleştirdikleri iğreti bir gülüşle maskelemeye çalışıyorlar üzüntülerini. Çok iyi anlıyorum, hepsi bitik durumda. Bunun tek sorumlusu benim.

Babamın yüzüne bakmaya cesaretim yok. Hem de hıçkırıkları hâlâ kulağımdayken... Onu ilk kez ağlarken gördüm bugün. Bir daha yinelemese de, bundan sonraki gözyaşlarını yüreğine dökeceğini çok iyi biliyorum.

Hüzünle sevincin yoğrulmasıyla oluşmuş, tatlıyla tuzlunun karışımışı gibi, tatsız bir veda bu.

Annem, babam, ablam... Eksikliğimle oluşuverecek büyük boşluğa yuvarlanmaya hazırlanıyorlar.

Güçlükle kopuyorum kollarından.

Koşar adımlarla kapıya doğru yürüyorum.

Usulca elimi tutuyor Haşim. Avucundan tüm bedenime yayılan sıcaklığı duyumsamaya çalışıyorum. Ondan alacağım iletinin mucizevi gücüne sığınmaktan başka umarım yok...

23 Büyük Tarabya Oteli... İlk gecemizde, balayı odasında ağırlayacak bizi.