Βύθισαν «Το Νησί» για τη διακαναλική;
Ο κίνδυνος Ας αφήσουµε στην άκρη τη συζήτηση πόσο αναγκαίο είναι το µνηµόνιο. Μέχρι στιγµής, βέβαια, κανένα από τα κόµµατα που το χρησιµοποιούν ως λάβαρο της επανάστασής τους δεν έχει ψελλίσει µια στοιχειώδη, εναλλακτική πρόταση. Πού θα έβρισκε η Ελλάδα τα 110 δισεκατοµµύρια για να πληρώσει µισθούς και συντάξεις εάν έλεγε «όχι» στο Μηχανισµό Στήριξης και πώς θα σταθεί όρθια εάν αύριο πρωί αποχωρήσει από την ΟΝΕ για να επιστρέψει στην υποτιµηµένη δραχµή; Αυτή, όµως, είναι συζήτηση για την κεντρική πολιτική και φαίνεται παράλογο να επεκταθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ούτε οι περιφερειάρχες ούτε οι δήµαρχοι θα αποφασίσουν αν θα απαγορεύσουµε στον Τόµσεν να περάσει τα σύνορα της χώρας. Οι περιφερειάρχες και οι δήµαρχοι εκλέγονται για ν’ αποφασίζουν για τις χωµατερές, την πολεοδοµία, τα τοπικά έργα, το περιβάλλον, τα ρέµατα, τη διαχείριση των κονδυλίων που ελπίζουµε ότι TOY MAKH BOΪTΣI∆H θα καταφέρουν mvoitsidis@the.forthnet.gr να αντλήσουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αντε και να µοιράζουν λίγο χρήµα για πολιτιστικές ή «πολιτιστικές» εκδηλώσεις, ώστε να στήνεται το καλοκαίρι από ένα πανηγύρι σε κάθε χωριό, από σεβασµό προς τις παραδόσεις. Αλλά µε ποιο νόµισµα θα πορευθεί η Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί αρµοδιότητα της κεντρικής κυβέρνησης. Οχι του κ. Αλαβάνου ή του κ. Μητρόπουλου. Και εκείνο που περιµένουµε από τον κ. Ψωµιάδη ή τον κ. Μπόλαρη είναι αν θα σωθεί ή όχι η Κορώνεια, όχι να κάνουν πολιτική για τα σπρεντ. Βεβαίως, µε τη γενική σύγχυση που επικρατεί στην Ελλάδα, εύκολα µπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι. Σ’ αυτήν τη συγκυρία, κάτι τέτοιο βολεύει την αντιπολίτευση, που κάνει ό,τι συνήθως κάνει η αντιπολίτευση την Ελλάδα. Απευθύνεται στον ψυχισµό του κόσµου, παριστάνει ότι έχει στο µανίκι εύκολες λύσεις για τα δύσκολα προβλήµατα και προσδοκά την «αντιµνηµονιακή ψήφο», που πιθανώς θα εξασφαλίσει, γιατί αυτές οι εκλογές έχουν µία δόση ευρωεκλογών -µπορείς να διαµαρτυρηθείς χωρίς κόστος. Αυτήν τη φορά, όµως, υπάρχει ένας ιδιαίτερος κίνδυνος. Η τόσο ισχυρή προβολή του µνηµονίου απειλεί όχι απλώς να στρεβλώσει -αυτό, άλλωστε, συνήθως συµβαίνει- το αυτοδιοικητικό κριτήριο, αλλά ακόµη και να το εξαφανίσει. Και, εντέλει, να εκλεγούν γραφικοί, άχρηστοι ή και επικίνδυνοι, που έρχονται από το πουθενά και απλώς δηλώνουν «κατά του µνηµονίου». Αλλά ποιος είπε ότι η δηµοκρατία είναι εύκολο πολίτευµα;
Φωτογραφία Associated Press
Φεστιβάλ τατουάζ στην Ταϊλάνδη
Σχεδιαστές τατουάζ από πολλές χώρες του κόσµου συγκεντρώθηκαν στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης για να κάνουν επίδειξη των ικανοτήτων τους στο φεστιβάλ τατουάζ που πραγµατοποιείται κάθε χρόνο. Το τατουάζ είναι ιδιαίτερα δηµοφιλές σ’ αυτήν τη χώρα της Ινδοκίνας, όπως φαίνεται και από τα σχέδια που είναι ζωγραφισµένα στις πλάτες των δύο νεαρών γυναικών που ήταν παρούσες.
Ο Πράσινος στο καναβάτσο
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
το οπισθόφυλλο
παραβολές
Ηταν η μέρα του αγίου και την περίμενα πώς και πώς. Ντύθηκα σεμνά, χωρίς γαϊτάνια και ακρότητες, φόΤΟΥ ΠANOY ΘEO∆ΩPI∆H ρεσα και απλά στιβάλια από petefris@otenet.gr δέρμα κατσίκας, όχι εκείνα τα προυσαλίδικα, τα ριγωτά, και πήγα στη δοξολογία. Επρεπε οι φίλοι και οπαδοί μου όχι μόνον να με ψηφίσουν, αλλά και να πούνε δυο καλές κουβέντες για μένα και στα συγγενολόγια τους. Διότι ήμουν υποψήφιος Δήμαρχος των Λευκών και οι αντίπαλοί μου ασχολούνταν με τις εκλογές από την Κυριακή του Παραλύτου. Στη δοξολογία ήταν οι αρχές: ο Μητροπολίτης και χορός ιεραρχών, ο κλήρος και τα μοναστικά τάγματα, οι Αβραμίτες, οι Ακαπνιώτες και οι Προδρομίτες που μαζί με τους Οδηγητριανούς ρύθμιζαν τις ενορίες των τεσσάρων καθολικών ναών μας. Καμαρωτός και ιδρωμέ-
νος μέσα στο σκουριασμένο σουσάνι του, ο πρωτοστάτορας, που δεν μπορούσε να δέσει σωστά την πανοπλία του, επειδή είχε παχύνει υπερβολικά. Ηταν και ο πρωταλλαγάτορας, του ιππικού, με τον οποίον ήμασταν φίλοι και είχε υποσχεθεί ότι θα με υποστηρίξει, αλλά
μπορείς να δώσεις βάση στα στελέχια της κυβέρνησης και τι σου τάζουνε; Ο καθένας φροντίζει το δικό του ασκέρι. Στην πρώτη σειρά, οι υποψήφιοι Δήμαρχοι των Πράσινων, των Ρούσιων και των Βένετων. Τα χαμόγελα μεταξύ τους δεν έκρυβαν ότι κάτω από τις ρόμπες τους φύλαγαν ακονισμένα εγχειρίδια, να κόψουν άμα λάχει κάναν εύκαιρο λαιμό. Σφηνώθηκα ανάμεσά τους. Με σαράντα ορκισμένες ψήφους, είχε τόσες πιθανότητες να δημαρχέψω στον ιππόδρομο, όσες και ο αδελφός μου να γίνει ναύαρχος, που ακόμη δεν είχε δει στη ζωή του θάλασσα. Οι Πράσινοι είχαν ίσαμε δυο χιλιάδες κουκιά, οι Βένετοι άλλα τόσα. Οι Ρούσιοι, οι κόκκινοι δηλαδή, ένα μυστήριο πράγμα, είχαν μια ζωή μεταξύ 6% και 10%. Επί αιώνες, λέμε. Πάνω στο «δι’ ευχών» πετάγεται ο Πράσινος δήμαρχος και φωνάζει: «Είδα τον άγιο! Είδα τον άγιο!». Εγινε φασαρία στο λαό και μαζευτήκαμε άκεφα ένα γύρο οι συνυποψήφιοι. Κάθε χρονιά τα ίδια. Οποιος ήθελε πολύ να βγει Δήμαρχος, έλεγε πως τόνε βάρεσε ένα θαύμα. Ο Πράσινος όμως είπε απλά ότι ο Αγιος Δημήτριος του είπε ότι το βράδυ επιθυμεί από τον Πράσινο να μιλήσει σε όλους μαζί. Και τι θα μας έλεγε; «Δεν ξέρω», ομολόγησε ο Πράσινος. «Θέλει, λέει, να μιλήσω σε μια διακαναλική. Αυτήν τη λέξη δεν την ξεύρω. Μπορεί να είναι νέας τεχνολογίας». Δεν τον πιστέψαμε βέβαια. Σιγά που ο πολιούχος μας θα έτρεχε πίσω από έναν υποψήφιο. Αλλά εκείνος μας κάλεσε το βράδυ και μας είπε: «Ρωτάτε με». Καθώς κανένας δεν είχε να ρωτήσει κάτι, έλαβα τον κόπο και τον ρώτησα: «Με τέτοια πας να κερδίσεις τις εκλογές;». «Με τέτοια και με άλλα, Ασπρουλιάρη», μου λέει. «Εχω, μάλιστα, εδώ ένα μνημόνιο να το υπογράψουμε»…