36
ΣΙΝΕΜΑ
Πέµπτη 15 Σεπτεµβρίου 2011
Η µελαγχολία του τέλους του κόσµου και Οι νέες ταινίες που προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες ΚΡΙΤΙΚΗ: ΤΑΣΟΣ ΡΕΤΖΙΟΣ Δεν κάνουν πάντα πετυχημένες ταινίες ο Τρίερ και ο Γκοντάρ. Κάνουν, όμως, πάντα, κάτι πολύ παραπάνω: ένα συναρπαστικό κι ερεθιστικό σινεμά, με πρωτότυπη σκέψη και βαθιά συναίσθηση. Θα πρέπει να είσαι... τρελός ή ηλίθιος για να μην το αγαπήσεις...
«Melancholia» Σκηνοθεσία: Λαρς Φον Τρίερ Παίζουν: Κίρστεν Ντανστ, Σαρλότ Γκενσµπούρ, Κίφερ Σάδερλαντ, Σαρλότ Ράµπλινγκ, Αλεξάντερ Σκάαρσγκαρντ
Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒ∆ΟΜΑ∆ΑΣ
Ο
πλανήτης Μελαγχολία ετοιµάζεται να καταστρέψει τη Γη, αλλά δύο αδερφές γιορτάζουν το γάµο της µιας και µοιράζονται φόβους, σκέψεις και συναισθήµατα... Σαν να περνούν µπροστά στα µάτια σου γιγαντιαία ταµπλό του γερµανικού ροµαντισµού και σαν µορφές, χρώµατα και συνθέσεις να πηδούν έξω από το κάδρο, να σε κυκλώνουν, να σ’ αγκαλιάζουν και να σου κλείνουν απαλά τα µάτια, λίγο πριν το απόλυτο φως, το τελείως λευκό, σβήσει όλους και τα πάντα. Τελικά ίσως έτσι να ‘ναι καλά να τελειώσει ο κόσµος, ούτε µε κραυγή ούτε µε λυγµό...
Κολυµπώντας µέσα στον ωκεανό της κατάθλιψης και µε απλωτές που τον φέρνουν σιγά σιγά σε στεριά, ο µεγάλος Δανός εικονοκλάστης, ό,τι πιο συναρπαστικό έχει δηµιουργήσει τα τελευταία χρόνια ο κινηµατογράφος, κοιτάζει λίγο προς τα πάνω, σχεδόν µε τον ίδιο τρόπο που το έκανε µε τον «Αντίχριστο» και δε βλέπει απλώς το τέλος του κόσµου να έρχεται µε τη µορφή ενός πλανήτη. Βλέπει τις βεβαιότητες, τα καθησυχαστικά συναισθήµατα και τις βολεµένες ιδεολογίες να εξαερώνονται µέσα στο παρανάλωµα του τέλους του κόσµου. Μα αυτά όλα δεν ήταν η παγκόσµια και αέναη κληρονοµιά
του κόσµου µας; Η λογική, το συναίσθηµα, τα πάθη δεν ήταν αυτά που µας ξεχώριζαν από τον ενστικτώδη βίο; Η γνώση, η σκέψη, ο πολιτισµός, τα πάντα κατεστραµµένα, λίγο πριν ο κόσµος τελειώσει: η διάψευση του επιστήµονα, η ανατροπή της ευαίσθητης καρδιάς και µόνο µια δικαίωση, αυτών που πραγµατικά ξέρουν από θλίψη, από απαισιοδοξία, από βουτιές στα σκοτεινά. Αυτοί, δηλαδή, που έζησαν ως πρόβα θανάτου. Σύµφωνοι, µια απαισιόδοξη σάγκα είναι το τελευταίο έπος του Τρίερ, αλλά ταυτόχρονα κι ένα γερό, φιλικό χτύπηµα στην πλάτη όλων των κυνικών του πλανήτη, των σαρ-
καστών και των παραιτηµένων. Στο τέλος αυτοί είναι που αντέχουν, διότι ναι µεν κοινή η µοίρα, αλλά καµιά φορά µετράει και ο τρόπος... Και κάτω (ή µάλλον πάνω) από τη στέρεη φιλοσοφική σκέψη του Τρίερ (ερµητικά κλειστή για επιφανειακούς αναλυτές -ίσως γι’ αυτό εκνευρίζονται τόσο µαζί του), ένα µεγαλείο εικόνων, κίνησης και συνθέσεων κάδρων, µια γοητευτική «συζήτηση» ανάµεσα στο µοντάζ και στις ερµηνείες και µια ανάπλαση του γερµανικού ροµαντισµού, σχεδόν σαν να είσαι ενώπιόν του. Εννοείται, φυσικά, ότι παραδίδεσαι... Προβολή: «Ολύµπιον»
«Crazy. Stupid. Love» Σκηνοθεσία: Γκλεν Φικάρα, Τζον Ρέκουα Παίζουν: Στιβ Καρέλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζουλιάν Μουρ, Εµα Στόουν, Μαρίζα Τοµέι, Κέβιν Μπέικον
Ενας πρόσφατα χωρισμένος σαραντάρης αποφασίζει να μπει ξανά στο παιχνίδι του φλερτ, υπό τις οδηγίες ενός νεαρού καρδιοκατακτητή... Στην αρχή, έτσι, όπως ένας έξυπνος ρυθμός αφήγησης και μια μάλλον ανορθόδοξη για αμερικανική κωμωδία ροή ερμηνειών και σεναριακών στροφών αναπτύσσονται, πιστεύει κανείς ότι θα έχει να κάνει με μια νέα διαχείριση ενός τόσο τε-
τριμμένου υλικού και ίσως και να ελπίζει και σ‘ ένα πρωτότυπο τελικό αποτέλεσμα. Μάλλον πρόκειται περί... ορθογραφικού
λάθους! Σχετικά γρήγορα οι κλασικές αμερικανικές συνταγές επανέρχονται στα ίσα τους, μια ηθικολογίζουσα χροιά πλανιέται
παντού και ακόμη και ο πιο σκληροτράχηλος ήρωας ομνύει στην αγάπη και στη δέσμευση. Πάνε και τα έξυπνα στοιχεία, πάει και το στιλ του Γκόσλινγκ... Προβολή: «Ναταλί», «Village», «Πλατεία», «Ster Μακεδονία», «Ster City Gate»