Πηνελόπη Δέλτα
Με τη βία τη γονάτισε. — Μάζεψε την! Είναι η ελληνική σημαία! — Δεν είναι! Είναι ένα παλιόχαρτο... — Πουλουδιά!... Διακόπηκε κείνη, τρομαγμένη με τα ίδια της τα λόγια. Σα να πάγωσε ξαφνικά η κάμαρα όλη. Η Αλεξάνδρα είχε σηκωθεί από τη ζωγραφική της, ο Αντώνης τράβηξε τα χέρια του, ο Αλέξανδρος σταμάτησε τα κλάματα του. Και οι τρεις την κοίταζαν. Μα η Πουλουδιά δεν τα 'βαζε κάτω. — Δεν είναι αυτό σημαία! επέμεινε. Αυτό το ζωγράφισε ο Αντώνης, και το κόλλησε ο Αντώνης, και δεν είναι τίποτα, και είναι πασαλειμμένο γκόμες και μουντζούρες! Είναι... είναι... Δεν τόλμησε να επαναλάβει τη λέξη, μα τα χείλια της έτρεμαν και δάκρυα μαζεύουνταν στα μάτια της. — Είναι μια μουντζούρα! μουρμούρισε. — Καλά! είπε ο Αντώνης. Το απόγεμα θα έλθει ο Γιάννης και θα τον ρωτήσω αν επιτρέπονται αυτά! Θα του πω πως είπες τη σημαία μας παλιόχαρτο και μουντζούρα! — Δεν την είπα! — Δεν την είπες; Τ' άκουσε και η Αλεξάνδρα και ο Αλέξανδρος! — Όχι! Δεν το είπα για τη σημαία μας! Το είπα γι' αυτό το χαρτί...
- 136 -