IPUINA GAZTELUKO ZALDIAK IPUINAAK Orain nik kontatuko dizuedan dizuedan ipuina aspaldiko istorioa da. Hau 1554. 1554 urtean gertatu zen. Garai hartan herrialde errialde guztietan gazteluak zeuden zeude eta errege-erreginen erreginen mundua zen. Herri guztiak itxura berdina zuten, gaztelu bat eta bere bere inguruan etxe txiki asko. Hau dena harresi baten barruan zegoen. Baina, bazegoen Zaldilandia Z izeneko herri bat, non bertakoak denak zaldiak ziren. Bertan baita errege, erreginak eta printzesak bizi ziren. Baina, zaldik izatetik aparte beste ezaugarri
bat at
zuten,
inoiz
ez
ziren
bere
herritik
irteten.
Egun batean, Mili izeneko printzesa, ile hori luzea, azal zuria ria eta hanka arrosak zituena eta Pili printzesa berriz, ile marroia, azal beltza eta hankak zuriak zituena kalean elkartu eta kontutan hasi ziren: ziren -
Egun on Pili.
-
Egun on Mili.
-
Gaur zer egingo dugu? - dio Milik.
-
Ez dakit, Hemen egoteaz egote aspertuta nago. Zerbait it berezia egiteko gogoa daukatdaukat erantzuten dio io Pilik.
-
Atzo gaueann pentsatzen aritu nintzen eta ideia bat bururatu zait. Zergatik ez gara harresietatik tatik kanpora ateratzen eta hor zer dagoen ikustera ikustera joaten? joaten
-
Ez al da arriskutsua izango?
-
Ez dut uste, goazen probatzera.
-
Ados.
Orduan inori ri ezer esan gabe harresitik kanpora irten ziren.. Lokatzezko bidea hartu zuten eta Gasteiz teiz izeneko herri batera iritsi ziren. Bi printzesak aho zabalikk geratu ziren han ikusi zutenekin. kin. Mundu guztia bi hanken gainean ibiltzen zen eta hizkuntza arraro batean hitz egiten zuten. Biak oso izututa zeuden eta korrika han zegoen ukuilu lu batera sartu ziren. Bitartean, Zaldilandian Mili eta Piliren gurasoak, neskatxak falta zirela ohartu zirenean, korrika euren bila atera ziren. Beraien aztarnak jarraituz, Gasteiza teiza heldu ziren. Baina oso herri handia zen eta ez zekiten nondik hasi bila.
-
Non egongo ote dira gure alabatxoak?- esaten du Erreginak.
-
Lasai, laster aurkituko ditugu eta. Begira, etxe horretan gure alabaren ile hori pusketa bat ikusten dut.
-
Egia da. Hor egongo ote dira?
-
Goazen ikustera.
Bertara iritsi zirenean, ukuilu bat zela konturatu ziren. Beraien alabei deika hasi ziren eta segituan biak negarrez irten ziren. -
Barkatu aita eta ama. Zer beldurra pasatu dugun!- esan zien Pilik.
-
Ez genuen ezertxo ere ulertzen- erantzuten du Milik.
-
Badakigu alaba! Guri ere berdina gertatu zitzaigun gure gazte denboran. Horregatik bizi gara bizi garen bezala- dio aitak.
-
Ez dugu berriro egingo. Bertan egongo gara betirako.
Horrela abiatu ziren denak elkarrekin etxera. Handik aurrera ez ziren gehiago horrelako txangorik egitera joan.
INTZA ESKISABEL
HAMAR JOSTAILU LAPURTU ZITUEN TXAKURRA
Kaixo, ni 80 urte dituen Joxepa izeneko amona bat naiz. 1901. urtean nik 30 urte neuzkan, pobrezia asko bizi izan dudanez gustatuko litzaidake 1901. urteko udako oporretan gertatu zen istorio bat zuei kontatzea. Esan dezakegu, gaurko istorioa pobre batzuena dela, baina oso istorio misteriotsua eta polita da. Bazen behin seme bakarreko familia bat, oso pobrea zena. Egu batean Lukasek, semeak, kalera irten nahi zuen. Aitak, egun guztia lanean pasatzen zuen. Eskerrak aitak lana zeukala! Lana egiten zuen lantokia, etxetik lau kilometrora zegoen, urruti, baina kotxerik ez zeukatenez, oinez joan behar izaten zuen egunero. Amak ordea, egun guztia Lukas zaintzen eta etxea garbitzen egoten zen. Lukas azken egunetan oso urduri zebilen, bere urtebetetze egunerako egun gutxi falta zirelako eta bazekielako bere lagunei bezainbeste opari ez zizkietela erosiko.
Egunak joan eta egunak etorri, Lukas eta bere ama, etxean sartuta egoten ziren egun osoan. Lukasek ez zuen oraindik bere bere herria ezagutzen, ez baitzen kalera irteten. Etxean ere ez zeukan zertan jolastu, harriak apaindu eta kaniketan jolasten zen etxeko atarian bakar bakarrik. Ama, kalera irten al dezaket? Lau urte dauzkat eta oraindik ez dut nire herria ezagutzen- zion amari. Lukas, badakizu ezin duzula bakarrik irten. Nirekin bai, baina aurrena etxeko lanak bukatu behar ditutditut erantzun zion amak. -
Ongi da, itxarongo dut.
Begira Lukas niri laguntzen badidazu erratza pasatzen, leihoak garbitzen ‌ azkarrago bukatuko ditugu ditugu etxeko lanak eta gero irten egingo garagara esan zuen amak. Ados, nik etxea txukunduko dut, baina zuk bitartean nire gustuko bazkaria prestatu. Makarroiak atzo sobratutako solomo pusketarekin baldin badago. -
Bai, badago eta ados nago zure ideiarekin.
Ama-semeak semeak lanari ekin zioten eta bien artean, segituan bukatu zuten dena. Gero biek zeukaten arropa jantzi eta irten egin ziren. Amak ere nahiz eta 40 urte bertan bizi, ez zuen bere herria ondo ezagutzen, bakarrik txikitan joaten zen plaza zekien non zegoen. n. Lukas harrituta zegoen zein nolako herri politean bizi zen ikusiz. Plaza koloretako lorez beteta zegoen eta ez zegoen inor, denak oporretan zeudelako. Halako batean Lukasek zarata bat entzun zuen: - Amaaa, amaaa! Zerbait entzuten dut hor aurrean jolasteko jolastek dauden ondoanesan zuen Lukasek. - Zer, txirristaren ondoan esaten duzu? Bere ondoan dagoen kaxa horretan?horretan? erantzun zion amak. - Hurbildu egingo gara txistiriaren ondora, bertako kaxan zer dagoen ikusi nahi dut- esan zuen Lukasek. - Txirristaren ondora esan nahiko duzu, ezta? Zoaz eta nik eserlekuan itxarongo dizut- jarraitu zuen esanez amak. - Amaaaa, animalia bat dago. Nola du izena animalia honek?honek? esan zuen Lukasek.
- Txakurra da!- erantzun zion amak. - Txakurra? Animalia polita da benetan. Amaaaa, mesedez har dezaket etxerako? - Ez, ezin duzu. Ez daukagu lekurik eta gainera janik ere ez. - Ama mesedez.Ez daukat inor jolasteko eta gainera zerbait berezia ikusten diot! - Beno, hartu egingo dugu. Bihar zure urtebetetze eguna da eta. Horixe izango da zure oparia. Izenik jarri al diozu? - Ba ‌ Flipi, hasieran harrituta gelditu naiz eta. - Ados, oso izen polita da. Baina orain goazen etxera berandutu baino lehen. Etxean gustura bazkaldu zuen Lukasek eta beti bezala siesta egin behar zuen. Orduan amak esan zion: - Begira, hau da zure azken siesta. Bost urterekin ez baduzu siestarik egiten, askoz ere hobeto! Ia handia zara! Siestatik esnatu eta txakurrarekin kaniketan ibili zen, inor ez zen konturatu Flipik hitz egiten zuela. Ondoren askaria jan eta harriekin jolastu ziren. Aita etxera iritsi zenean, Lukasek Flipi erakutsi zion. Afaldu eta denak ohera joan Zirn. Denak lo hartu zuten, Flipik izan ezik. Berak ez zuen lorik hartu eta etxetik alde egin zuen. Flipik Lukas gaixoa ez zuen opari bakarrarekin utzi nahi. Lukasi 4 kotxe, 2 moto, bi liburu marrazteko, margo kaxa bat eta liburu bat lortzera joan zen. Flipik bere lehengo jabearen etxera joan ea Lukasen urtebetetze egunerako opari guzti horiek bertatik hartu zituen. Oso txakur azkarra zen Flipi! Etxera itzuli zenean, salan zegoen familia guztia bere zain. Lukasek aurpegi triste samarra zeukan, baina ate handitik Flipi opariz beteta ikustean, bere aurpegia aldatu zen: lehenengo irribarre zoragarria atera zen. Lukasen urtebetetze egunik politena izan zen hura!
LIDE GALPARSORO
MATEMATIKAN ONA EZ ZEN MUTILA Ni Aitor naiz eta San Martin auzoan a bizi naiz. Oso isila naiz eta ile marroia dut. Ez dut lagunik, kirolean oso ona naiz, baina baina hori bai, matematikan txarra naiz eta problema guztiakk behatzarekin eta paperean paper egiten ditut. DBH H 1ean nago eta lotsa ematen dit horrek. Goiz betean eskolan matematika genuen eta nire ondoan Jon eseri zen, juxtu gelako saltariena, xaxatiena eta bihurriena. Beti bezala maisuak hau esan zuen:
-
- Ireki matematikako liburua 432. orrialdean!!! - Bai ai maisu jauna!jauna! erantzun genuen. Denok hasi ginen matematika egiten. Lehenengo problemaren erantzuna honako hau zen: 1955 : 5. Noski ni paperarekin hasi nintzen, baina ina buruz egiteko kalkulu bat zen. Orduan Jonek papera hartzen du eta han zatiketa egiten du.Ni Ni ikusi ninduenean hau esan zuen: - Maisu jauna, Aitor paperarekin egiten ari da kalkulua. Hori entzundakoan, maisuak esan zuen: - Aitor, zigortuta zaude! Zoaz pasillora nik esan arte! Orduan ni pasillora ninduanean Jonek barre egin zidan eta maisuak begirada b zorrotz bat egin zion. Handik pixka batera maisuak honela hitz egin zuen:
- Aitor, joan zintezke atsedenera, atsedeneko garaia iritsi da eta! Jon, bazkalorduan hitz egingo dugu! - Bai maisu jauna. Jonek niri begirada zorrotza egin eta atsedenera alde egin zuen. Banekien gero tranpa bat edo antzeko zerbait egingo zidala. Handik ordu erdira atseden garaia bukatu zen eta txirrina jo zuten. Ondoren musika geneukan, denok eskaileretan presaka joan ginen gelara. Handik pixka batera musikako andere単oak zerrenda errepasatu zuen: - Nestor! - Hemen! - Markel! - Hemen! - Alex! - Hemen! Eta horrela segitu zuen beste guztiekin. Orduan Joneren txanda iritsi zen: - Jon! Baina inork ez zuen ezer erantzuten. Pixka batean itxaron eta berriro errepikatu zuen andere単oak: - Jon! Ez zen txintik ere entzun eta handik pixka batera ate hotsa entzun zen: Tok, tok, tok! Denek Jon zela uste genuen, baina atearen atzean Joane zegoen, komunera joan baitzen aurretik. Ondoren Joanek zera esan zuen: - Jon, gure eskolako basean dago ezkutatuta. Badakizue maisua bazkalorduan berarekin hitz egiteko gelditu dela eta horrelakoetan denok badakigu gauza txar batengatik dela eta horregatik ezkutatuko zen han. Musikako klasea bukatutakoan andere単oak gure maisuari esan zion non zegoen ezkutatuta Jon. Berarengana joan eta maisuak esan zion:
Badakit, badakit Aitorrek gaizki egin duela, baina zuk nola dakizu Aitorrek paperarekin egin duela? Aitorri papera lurrera erori zaio, ni papera eramatera joan naiz, baina ematerakoan paperean zer zegoen ikusi diot- Jonek erantzun zion. Bihar galdetuko diot Aitorri eta gezurra baldin bada zure gurasoei esango diet eta oso haserre jarriko dira. Puntuak ere kenduko dizkizut eta seguruenik kurtsoa suspendituko duzu!- esan zion maisuak. -
Bai maisu- erantzun zion tristuraz eta etsipenez.
Berak arrazoi balu bezala azkarrena egiten eta horrelako txorakeriak egin nahian. Orduan ni sartu nintzen eta hau esan nion:
Bera kopiatzaile bat da eta niri kopiatutakoan dena zuri esan dizu eta gainera denok gara zerbaitetan zerbaiteta txarrak. Adibidez ni kirolean ona naiz eta zu berriz, txarragoa zara. Eta zu matematikako buruzko kalkuluetan eta horrelakoetan ona zara eta ni txarra. Ikusten duzu: denok gara zerbaitean onak eta beste gauza batzuetan txarrak. Horregatik nik egin nuen buruzko buruzko kalkulua paperean, ez baitakit buruz egiten. Hori bai, denok saiatu behar dugu gauzak gaizki egiten ditugunean hobetzen. Eta maisuak honela esan zidan: -
Bai, arrazoi duzu.
Eta ondoren, Joni haserre aurpegiarekin kopiatzailea zela esan niolako honela honel galdetu nion: - Egia al da hori? nik hasi zen Jon hitz egiten. - Beno, bai ‌ zera ‌ nikMaisuak Joni puntuak kendu zizkion. Ni problemak eta batuketak behin eta berriz egiten hasi nintzen eta handik pixka batera ia trukua hartu nuen eta gelako onenetakoa izann nintzen. Hori bai, Jon gizajoak kurtsoa errepikatu beharra izan zuen eta handik aurrera oso mutiko txintxoa izan zen. HODEI ZABALETA
2014ko martxoaren ren 25ean bazen gizon txiro bat. bat Ezz zeukan dirurik eta horregatik etxea kendu behar zioten. Gizon horrek Martin zuen izena, 40 urte zituen, bizar luzea eta oso txikia zen, zen ia-ia haur baten tamainakoa. Martin txakur polit batekin bizi zen, Rusty-rekin Rusty rekin hain zuzen ere. Rusty oso txakur txintxoa zen, zen baina egunak zeramatzan zeramatzan ahora mokadurik eraman gabe. Martinek, Martinek ezin zion Rustyri ezer eskaini, orduan, gau ilun batean Martinek Rustyri esan zion:
- Zu geratu hemen txintxo-txintxo, ni oraintxe etorriko naiz. Rustyk orduak itxaron zituen, baina Martin ez zen ageri. Bere etxera joan zen, baina bertan ez zegoen inortxo ere. Rustyk pentsatu zuen kale bazter batean jartzea agian norbaitek bere etxera eramango zuela. Lehen gaua oso luzea egin zitzaion. Bat batean, basuran gitarra eder bat aurkitu zuen, hasieran ez zekien nota bakar batik ere jotzen, baina egunak pasa hala kantaren bat edo beste jotzen ikasi zuen. Txapel bat aurkitu, lurrean jarri, gizonez mozorrotu eta eskean hasi zen, diru hori musika eskola batean sartzeko zen eta instrumentuak ikasteko. Denborarekin txapela geroz eta beteago zegoen. Udako egun eguzkitsu batean, musika eskolan izena ematera joan eta zuzendariak txakur ibiltari bat ikusi zuenean, harritu egin zen, orduan beldurrez galdetu zion: - Ze-r na-hi du-zu txa- kur? Eta Rustyk erantzun zion: - Musika ikasi nahi dut eta izena ematera etorri naiz. Rustyk, izena eman eta zuzendariak galdetu zion: - Zer instrumentu ikasi nahi duzu? Eta esan zion: - Nik… utzi pentsatzen … bada denak. - Denak!!! – erantzun zion zuzendariak. - Bai denak- Rustyk. Lehenik eta behin galdetu zion ea zenbat diru izango zen eta 105€ zen guztira. Rustyk poltsa begiratu eta 200€ zeuzkan, orduan baietz esan zion poz handiz.
Hurrengo egunean hasi ziren klaseak eta Rusty irrikitan rrikitan zegoen. Lehen klasea biolinekoa zuen eta andereñoak andereñoa esan zion: - Begira Rusty biolina horrela hartzen da. Orduan rduan Rustyk biolina hartu eta profesional bat bezala hasi zen jotzen. Andereñoa harrituta arrituta zuzendariari esan zion: - Zuzendari jauna Rusty musikako musik talentu apartekoa da. - Nola talentu apartekoa dela?- erantzun zion Gitarrarekin ea zer moduz moldatzen zen ikusi zuten eta Paco de Luciak baino hobeto jotzen zuen. Zuzendariak telefonoa hartu eta Euskadiko Orkestraren Orkest zuzendariarekin hitz egin zuen etaa proba batzuk egin zioten Rustyri. Herri guztietan jarri zituzten kartelak kartela eta horrelaxe jartzen zuen. “ Rusty txakurra hurrengo kontzertuan aterako da. 2014ko urriaren 20an, sarrerak 5€ 5 balio dute”. Handik bost egunera Martinek kartel kar hori ikusi zuen eta ta erabat hunkitu zen. Dagoeneko lan bat lortua lortu zuen eta diru pixka bat ere bazuen aurreraturik eta sarrera erostera joan zen. zen. Iritsi zen eguna, Rusty eta Euskadiko Orkestra Orkest ohol gainean zeuden eta momentu batean Rusty eta Martinen Martinen begiradak elkartu ziren. Kontzertua hasi eta berehala bere jende guztia txundituta geratu zen. Amaitu ondoren izugarrizko txalo zaparrada jaso zuen Rustyk eta Martin korrika batean joan zen besarkada handi bat ematera. - Nahi duzu nirekin bizitzera etorri?etorri galdetu zion. Rustykk segituan baietz esan zion eta horrela zoriontsu bizi izan ziren betirako.
Telmo Munduate Goikoetxea
BLUE ETA LILA IPOTXEN ABENTURAK Goiz eguzkitsu batean bero handia egiten zuen eta denak oso pozik zebiltzan. Basoan ipotx pila bat zebiltzan putzuetan plisti-plasta. Blue ipotxa besteak baino askoz alaiago zegoen Lila izeneko arreba txikia jaio behar zitzaiolako. Blue 3 urteko ipotxa zen eta bere familiarekin bizi zen basoan. Basoko mutilik ederrena zen, bere buzoa itsasoa bezain urdina zen eta txanoa berriz eguzkia bezain horia, gaztaina koloreko ilea zeukan eta zerua bezalako begi urdinak. Oso zintzoa zen, kirolari trebea eta abentura zale amorratua. Lila jaio zenean Bluek bere lagun guztiei erakutsi zien Lila zeinen polita zen. Lilak 10 urte egin zituenean basoko neskarik ederrena bihurtu zen. Bazen ordea Black izeneko ipotx itsusi eta zital bat. Blackek inbidia handia zien Lilari eta Blueri, basoko neska-mutilik ederrenak zirelako. Orduan, Blacki ideia bat bururatu zitzaion; Lila eta Blue bahitu gauean eta lapikoan sartzea hain zuzen ere. Lila marrazkilari trebea zen eta pintzel magiko bat zuen. Gaua iritsi zenean, Black, Lila eta Bluren etxera abiatu zen. Iritsi zenean alarmak jo zuen eta argiak zorabiatu egin zuen. Goiza iritsi zenean berriro ere neska-mutilak bahitzera joan zen, baina, Blue eta Lilak ikusi egin zuten eta ihesi joan ziren. Lilak bere pintzel magikoarekin zulo bat margotu zuen bidean zihoala eta bertara sartu ziren. Dena belt-beltza zegoen eta isiltasun handia zen. Bat batean saguzarrak azaldu eta Lilak orduan: - Lagundu! Lagundu! Munstroa! -
Lasai Lila, saguzarrak dira. Esan zion Bluek.
Azkenean Blackek utzi egin zion gaiztoa izateari eta Blue eta Lilarengana joan eta beraien adiskide maitagarri bihurtu zen.
3. Maila
FUTBOLARIA Bazen behin Donostian bizi zen mutil bat Ronaldo izenekoa 2014ko Maiatzaren 6a zen. 9 urte zituen, oso atsegina zen ilea eguzkia bezain horia, begiak zerua bezalako urdinak eta sudur txapala zituen Ronaldok. Hurrengo egunean Txanpionseko partidua zuen eta oso urduri zegoen eta Saga izeneko zuhaitz Magikoarengana joan zen, eta beldurrez galdetu zion Ronaldok. -Ba ba sasoian egon beharra dut
lagunduko al didazu Saga? -Lehenik eta behin ez izan nire beldurrik eta bigarren hartu nire sagar magikoetako bat. Hortxe joan zen Ronaldo fruituarekin. Eta hurrengo goizean txapla Txanpionsa irabazi zuten eta hori ospatzeko hondartzara joan ziren. Bakarrik geratu zenean Ronaldok, sirena bat ikusi zuen eta galdetu zion: -Nola duzu izena? Eta sirenak esan zion. -Nik Perla dut izena, eta zuk? -Nik Ronaldo dut izena. Eta lagun egin ziren Perla eta Ronaldo. 3. Maila
ITSASOKO GAZTELUAN FESTAK Bazen behin Pupe izeneko arrai bat, Zarauzko itsasoan bizi zena. Pupe kolore askotako arraia zen, ez oso handia eta buruargia. Bazituen bi lagun handi, hauek Popi eta Pipu zuten izena. Popi urdina eta beltza zen eta oso festazalea, beti parrandarako prest zegoena. Pipu berriz berdea eta naranja zen eta erabateko alferra. Zarauzko itsasoan, urpean, bazegoen gaztelu bat eta bertan ospatzen zituzten festak eta ospakizunak gure hiru lagunek, inguruko arrainekin batera. Hala ere dena ez zen festa eta poza Zarautz aldean, izan ere, inguru hartan bizi baitzen marrazo bat, oso petrala eta kopetiluna zena. Egun osoa marmarrean pasatzen zuen eta ez zituen gustuko inguruko arraitxo alai eta bixiek ospatzen zituzten festa eta ospakizunak. Urtero izaten ziren marrazoaren mehatxu eta zapuzkeriak gazteluko festetan. Ekainaren 3an suziri batekin hasi ziren urpeko gazteluan festak eta inguruko arraitxo guztiak hortxe elkartu ziren: dantzan, lagunekin hizketan... ez zen falta umorea eta zarata gazteluan.
Baina Pupe, Popi eta Pipu ez ziren ageri gazteluan, itsasoan gora eta behera igerian eta berriketan ari ziren. Suziria entzutearekin batera ordea: - Aizue goazen gaztelura, festak hasi dira!- esan zuen Popi festazaleak. - Nik ez dut gogorik joateko, jende asko egongo da- Pipuk kopetilun. - Nik ere ez dut gogo gehiegirik. Nahi baduzu joan zu bakarrik Popi, guk igerian jarraituko dugu!- esan zuen Pupek. Horrela, Popi festara joan zen baina Pupe eta Pipok lasai-lasai igerian jarraitu zuten batera eta bestera. Halako batean Pipok oihu batzuk entzun zituen hondartza aldean. Gerturatu zenean marrazoa ikusi zuen odol mantxa handi baten atzean ezkutatuta, minez garrasika. Hau marrazoa horrela ikusirik zalapartaka bere lagunarengana gerturatu zen: -
Pupe azkar etorri! Pupe azkar etorri!- garrasika Pipuk. Zer duzu motel?- Pupek harrituta. Etorri azkar!- garrasika berriro. Bai banoa- Pupek lasaitzeko.
Pipu eta Pupe zalapartaka joan ziren hondartza aldera: - Begira Pupe! marrazoa min hartuta dago, zaurituta dago eta odol asko galdu duela dirudi!- esan zion Pipuk larritasunez. - Bai, odol asko galdu du eta larri dagoela dirudi! Ea, bion artean gaztelura eraman behar dugu han sendatu ahal izateko!- esan zion Pupek. Ez zen lan erraza izan bien artean marrazoa gaztelura eramatea baina azkenean lortu zuten. Gazteluan marrazoa hain larri ikustean, segituan bukatu ziren festa eta algarak eta bertako arraitxo guztiak lanean hasi ziren marrazoa sendatzeko. Ahalegin guztiak egin zituzten zauria ondo garbitzeko baina marrazoak lo jarraitzen zuen. Bi egun luze pasa ziren eta arraitxo guztiak triste eta kezkatuta zeuden marrazoa esnatzen ez zela ikusita, baina azkenean:
- Begira, begira marrazoak begiak ireki ditu!- esan zuen Pupek pozpozik. - Baina zer gertatu da, zer egiten dut hemen?- galdetu zuen marrazoak bere burua arraitxoz inguraturik ikusi zuenean. - Zaurituta aurkitu zaitugu eta denen artean sendatzen saiatu garaesan zuen Pupek. - Jo zuek bai lagun onak. Zenbatetan zapuztu ditudan zuen gazteluko festak eta hala ere laguntza behar izan dudanean, denak ni laguntzeko prest egon zarete!- erantzun zuen marrazoak erabat damututa eta hunkituta. - Tira, orain sendatu zara eta ez dago aitzakiarik festarik gabe jarraitzeko! Beraz jar dezagun musika eta jarrai dezagun festarekin- esan zuen Popi parranda zaleak. Horrela jarraitu zuten gure lagunek Zarauzko gazteluko festak ospatzen. Eta orain urtero-urtero bai arraitxoek eta baita marrazoak ere, umore onean ospatzen dituzte jaiak. Eta hala bazan eta ez bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila Zarauzko gazteluan!!! Maddi Urrestarazu
NEYMAR ETA NORA Baziren Ataungo herrian aspaldi batean Nora eta Neymar izeneko neska mutil batzuk. Neymar oso ona zen futbolean, Vela bezala baina ikasketatan! eta berriz Nora futbolari txarra baina ikasketatan oso ona. Egun batean Neymar eskolatik atera zenean baloia hartu eta jolasera joan zen . Jolasean zebilela konturatu zen etxeko lanak egitea ahaztu zela eta hala ere jolasten jarraitu zuen. Baina Norak eskolatik atera zenean etxeko lanak egin eta jolastera joan zen bere lagunekin.
Neymarren ama konturatu zenean etxeko lanak egin gabe jolasean zebilela haserretu egin zen, otsoa bezala. Etorri zenean kriston ipurdikoa eman zion eta Neymar negarrez hasi zen ume txiki bat bezala eta Nora berriz parrez. Neymarrek Nora parrez ikusi zuenean haserretu egin zen. Hurrengo goizean eskolarako bidean Norak barkamena eskatu zion eta biak elkarrekin pozik eskolara joan ziren.
3. maila Triton lapur beltza Egun batean Haizea eta Ibai telebista ikusten ari zirela entzun zuten. -Gaur goizean goxoki dendan lapurreta egin dute, ez dakigu zeinek, mesedez gauza arraroren bat ikusten baduzue deitu. Haizeak eta Ibaiek bazekiten zeinek lapurtu zituen goxoki guztiak: Tritonek. Ez ahaztu Triton gaua baino beltzagoa dela. Gero amarengana joan eta biak batera: - Ama ama entzun duzu? - Bai entzun dut. Erantzun zuen amak. -Ama, Tritonek lapurtu ditu goxoki guztiak. -Eta nola dakizue? - Egun batean nire lagunaren kartapazioa lapurtu zuelako. - Egia izango da goazen. Tritonengana joan eta galdetu zion amak. -Triton zuk lapurtu al dituzu gozokiak? -Ez, nik ez ditut lapurtu. Erantzun zuen Tritonek. Amak alde egin zuenean, Haizea eta ibaiek ikusi zuten Triton gozokiak jaten amari deitu eta Triton zigortu egin zuen. Poliziak etorri eta esan zuen: - Txikitxo ez lapurtu bestela kartzelara eramango zaitut. – Ondo da. Erantzun zuen Tritonek. Beste egun batean baita ere entzun zuten norbaitek eskolan lapurtu zuela. Denak bazekiten zein zen lapurtu zuena eta esan zuten denak batera - Triton!!! Tritonek etorri zenean esan zuen: –Badakit ama zer esan behar duzun, eta gero arte!!! Triton joan zen eta dena bueltatu zuen. Ez ahaztu. Triton txakur berdea bezain arraroa dela!
3. Maila
Orain dela urte asko, udako egun eguzkitsu batean, Aralar mendian, Juan Ixidro artzaiaren txabola ondoan, Enxi izeneko zaldia egoten zen belarra jaten zelaian. Enxi zaldiak mutur estua eta begi etzanak zituen Txinatarren antzera. Hanka luzeak eta kopeta inguruan marka txuri bat zuen. Bere isats dizdiratsuak nesken ile ederra zirudien. Oso zaldi mantsoa zen eta ausarta ohianeko edozein animalia bezala. Lagun askoren artean mendiko lagunik onena Arboltxo zuhaitza zuen. Arboltxo jaio zenean oso txikia zen eta gurasoek horregatik jarri zioten izen hau. Hosto pila zuen eta itzal handia egiten zuen. Aho handia zuen, begiak oso txikiak eta ez zuen sudurrik. Oso txintxoa zen eta beldurtia. Gau batean, trumoi zaparrada handia egin zuen ekaitz eta guzti. EnXi babes bila zebilen mendian eta Arboltxo beldurtuta zegoenez zaldiari deitu zion berarengana joateko. EnXi segituan joan zen Arboltxorengana. EnXi Arboltxoren kontra jarri zen lasaitu arte eta lasaitu zirenean biek lo egin zuten elkarren ondoan. Aralarren lagun handiak egin ziren biak. Handik aurrera EnXik Arboltxoren ondoko belarra jaten zuen beti. Lagun handiak egin ziren eta handik aurrera EnXi Arboltxoren ondoan egoten zen beti eta zoriontsu bizi izan ziren Jauregui ederretako printzea eta printzesa bezala. 3. Maila
IZARRAZ MAITEMINDU ZEN ARRAINA Bazen behin Euskal Herriko ibai batetan bizi zen arraitxo bat. Bere izena Peru zen, eta bere barnean Peruk sekretu bat gordetzen zuen. Gauero,
Peru bere anai arrebak uzten zituen eta zerua ondo ikusten zen errekaren txoko batetara joaten zen igeri eta han egoten zen egunak argitzen zuen artean. Bere anai arrebak oso kezkaturik zeuden Peruren jokaera arraroa zela eta, horrela egun batetan bere anai Xabierrek segitzea erabaki zuen eta ailegatu zirenean, Xabierrek ikusi zuen Peruk errekatik ateratzen zela burua eta izarrei begira egoten zen orduan Xabier atzetik gerturatu zitzaion Peruri eta esan zion: - Peru ezin duzu horrela segi. Esan zion Xabierrek. Peruk ikaragarrizko sustoa hartu zuen ez zuelako espero bere anaia han ikustea. Peruk azkenean dena kontatu zion bere anaiari, esan zion han zeruan zegoen izar batez maiteminduta zegoela. Biak orduan izarrari hoska hasi ziren izarrari deitu nahian baina ez zuten lortu, orduan errekan zegoen txori batek entzun egin zien eta galdetu zien zer gertatzen zen. Peruk dena kontatu zion eta orduan esan zien txoriak: -Nahi baldin baduzue ni joango naiz ahal duten goiena. Orduan arrainek baietz esan zioten. Txoriak ahal zuen goiena igo zen eta izarrari hoska hasi zen hala ere ez zuen lortu, baina ilargiak entzun egin zion eta galdetu zion:
-Zer gertatzen da txoritxo? Eta txoriak gertatzen zen guztia kontatu zion, orduan izarrak entzun egin zion eta gertatzen zen guztia kontatu zion. Izarrak behera begiratu zuen
eta han ikusi zuen arraina orduan bera ere maitemindu egin zen, Izarrak esan zion arrainari: -Nik ezin dut bera jaitsi. Eta arrainak esan zuen -Nik ere ezin dut zerura arte igeri joan. Orduan ideia bat eduki zuten, izarraren erreflexuarekin uretan izarra eta arraina batera mugitzen baziren igeri egingo zuten biak eta handik aurrera biak pozik bizi izan ziren.
AITANA SANTAMARIA.
Parkekoispilumisteriotsua Behin bazen, Ataun izeneko herri txiki batean Peru eta Eneko izeneko 10 urteko mutiko pare bat. 2100 urteko otsailaren 1ean, arratsaldean, Eneko eta Peru beraien herriko parkera joatea erabaki zuten jolastera. Parkera joan zirenean, pixka bat jolastu ondoren, ispilu bat aurkitu zuten parkeko etxetxo txiki baten barruan. Hasiera batean, norbaitek ahaztu egin zuela pentsatu zuten, baina ispilua handi xamarra zenez, norbaitek han utzi zuela pentsatu zuten. Peru eta Eneko harrapaketan jolasten hasi ziren eta halako batean, Peru Enekorengandik ihesi zebilela, ispilua nahi gabe ukitu zuen. Perun eskua ispilu barrura sartu zen eta ispilua ez zen puskatu. Peru, erabat harrituta gelditu zen. Gero eskua sartzen eta ateratzen ibili zen behin baino gehiago. Halako batean, gorputz guztia sartzea erabaki zuen. Jauzi bat egin eta ispilu barrura sartu zen. Ondoren, beste lurralde ezezagun bat ikusi zuen. Lurralde horretan zuhaitz handi batzuk zeuden eta mamut batzuk ikusi zituen zuhaitzeko hostoak jaten.
Mundu harrigarri hau ikusten ari zen bitartean, Eneko etorri zitzaion bere ondora. Enekok, harrapaketan zenbiltzan bitartean, Peru etxetxora sartzen ikusi zuen eta bere bila joan zenean, han ez ikustean, bera ere harrituta gelditu zen. Eta konturatu gabe ispilu barrura sartu zen. Zalantzarik gabe, lehen gizakiaren garaira joan ziren. Peru eta Eneko, mamutak ikusi zutenean, pixka bat beldurtu egin ziren eta leku seguru baten bila hasi ziren. Gerturik zegoen kobazulo bat aurkitu zuen. Kobazulo barrura sartu zirenean, pertsona batzuk atera zitzaien lantza eta harriekin, oihuak ateraz. Peru eta Enekok, keinu bitartez lagunak zirela adieraztea lortu zuten. Beraien kobazulo barrura sartu ziren eta beraien sua eta marrazkiak ikusi zituzten, zaldiak, bisonteak, hartzak, etab. Oso margolari trebeak ziren. Taldeko batek beraien janaria eskaini zien, haragia eta sagar moduko frutak. Haragia oso gogorra zegoen eta fruta jan zuten. Beraiekin ordu batzuk pasa ondoren, oso berandu zela konturatu ziren eta etxera itzultzeko garaia. Lehen gizaki talde horretako denei agurtu ondoren, ispilua zegoen lekura joan ziren. Ispilu hau sasi artean ezkutaturik zegoen eta handik berriz ere beraien mundura itzultzea lortu zuten. Handik aurrera, Eneko eta Peru zoriontsu bizi izan ziren eta ispilua ondo ezkutatu zuten, eta inori ez zioten beraien sekretua kontatu. Tarteka, lehen gizakiaren mundura joaten ziren beraien lagunak agurtzera eta janariak eramatera, ogia, barazkiak eta fruta. Eta hala bazan eta ez bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila San Martingo plazan.
ENEKO IMAZ 2014-04-30
IPOTX ZINTZOAK Goiz eguzkitsu batean basoan Blue eta Lila jolasean zebiltzan. Blue 3 urteko ipotxa da, basoko mutilik ederrena da, buzo urdina eta txano eraztuna duena eramaten du beti. Aingerua bezain txintxoa da, kirolari trebea eta abentura zale amorratua da. Lila berriz 3 urteko ipotxa da eta Blueren arreba da. Basoko neskarik ederrena da. Buzo lila eta txano morea eramaten zuen beti. Oso zintzoa da, Goya bezain marrazkilari trebea eta abentura zale amorratua. Oso pozik zebiltzan biak jolasean eta halako batean Black etorri eta Lilarekin jolasean hasi zen, eta orduan Blue haserretu egin zen. Lilak izugarrizko burutazioa eduki zuen: lehiaketa bat egingo zuten nor zen zintzoena jakiteko eta halaxe egin zuten. Lehenengo bi bide jarri zituzten oztopoz beteta, oztopoak hauexek ziren: 1.Zabor pila-pila bat lurretik zabaldua.
2.Aitona zahar bati errepidea pasatzen laguntzea. 3.Itsu bati bere diru-zorroa bilatzen laguntzea. 4.Amona bati lurretik altxatzen laguntzea. Blackek oztopoak zein ziren ere entzun gabe, hasi zen bidea egiten. -Ba al dakizue zer egin zuen? Guztia alderantziz eta Bluek, berriz entzun ondoren, behar zen bezala. Azkenean Bluek irabazi zuen eta zoriontsu bizi izan ziren beti.
3. Maila
MAITAGARRIA JON ETA KAIA Baziren Ataunen, hiru lagun, Jon, Kaia eta Maitagarria. Maitagarriari izugarri gustatzen zitzaion loreak eta mendia, musikari bati pianoa jotzea bezala. Egun batean tximistak, loreak eta mendiak erre zituen, Maitagarriak, hori ikusi zuenean bere etxera joan zen triste-triste. Lagunek, Jon eta Kaiak ez zuten aurkitzen. – Eta bere etxean badago? Esan zuen Kaiak.
Halaxe joan ziren Maitagarriaren etxera. Txirrina jo zutenean ireki zuen atea eta bere lagunek galdetu zioten ea zer gertatzen zitzaion, Maitagarriak zer gertatzen zitzaion kontatu zien. – Goazen paseo bat ematera lasaitzeko, esan zuen Jonek. Kaiak paseoan koilare bat aurkitu zuen, Jonek berriz barita. Biak konturatu gabe koilareak eta baritak zeukaten botoiak batera zapaldu zituzten, korrika goazenean karakola zapaltzen dugun bezala, nahi gabe. Loreak eta mendiak bere onera itzuli ziren. Maitagarria pozez txoratzen jarri zen, eta Joni eta Kaiari muxu bana eman zien.
3. Maila PRINTZESA, TXORIA ETA BELEA Gaztelu batean printzesa eta txoria bizi ziren. Printzesa lore bat bezain polita zen, ile horia eta begiak zeruak bezain urdinak zituen. Gazteluan bazuen txori txiki bat bere oso laguna, goizero esnatzen zenean bere ondoan jarri eta abesti oso politak abesten zizkion. Egun batean gazteluan bele beltz itsusi bat agertu zen, pirata bezain itsusia zen, beleak begi bat galduta zuen eta horregatik zuen pirata baten antza. Printzesari ez zitzaion gustatu, gazteluan sartu zelako baimenik gabe eta gainera txoriarekin borrokan hasi zen. Printzesa oso haserre jarri zen eta eskoba hartu eta gaztelutik kanpora bidali zuen bele itsusia.
3. maila
URREZKO MENDIA Nik, Josu dut izena. 10 urte ditut, eta altua, azal zurikoa, begi urdinak, ile marroia eta gainera… oso potoloa naiz! Gaur, ostirala da eta nire aitona Joxek, gauero bezala, ipuin bat kontatu dit, baina…beti kontatzen dizkidan ipuinak berak asmatutakoak dira! Eta horregatik orregatik egun batean nahiko nuke benetan pasatutako ipuin bat kontatzea! Gaur ere pentsatu dut berak asmatutako ipuin bat kontatuko zidala baina…gaur gaur gauean azkenean, benetan gertatutako ipuin bat kontatu dit, eta niri hori esateak poz handia eman dit! Ipuina oso polita zen, horregatik zuei esatea erabaki dut. Hasi egingo naiz!! Orain dela 43 urte, aspaldi-aspaldi, aspaldi aspaldi, nire aitona jaio eta handik 17 urtetara, ba omen zegoen mendi oso berezi bat. Urrezkoa Urrezkoa gainera!! Nire aitonak ez zekien, urrezko mendirik zegoenik, zegoen , baina egun batean, ara non ikusten duen bere etxeko balkoitik, urrezko mendi xarmant – xarmant bat. Txistu batean joan zen mendi hartara, eta hain distiratsua zen, ezin zituela begiak ireki ere e egin! Azkenean, menditik gora abiatu zen. Mendia ez zen arraroa… oso arraroa baizik! Zuhaitzak, urrezkoak, ibaiak ibaia ere bai eta gainera arraroena, animaliak edo intsektuak ere urrezkoak zirela. Ni aho zabalki gelditu naiz, aitonak hori esan duenean, eta gainera g ipuina interesgarriagoa jarri da! Hori ri utzi eta… ipuinaren zatirik onena kontatuko dizuet. Hurrengo egunean, esan zien, bere lagunei dena, baina ez zekien inork urrezko mendirik zegoela, horregatik orregatik isilean utzi zuen kontua, baina ez da hori okerrena,, okerrena zen, inortxok ere ez zekiela! Orain arte, isilean eduki du kontua, baina gainera esan dit oraindik ere lehen zegoen lekuan dagoela! Horregatik, rregatik, nik pentsatu dut, bihar bertan mendi horretara orretara joatea. Hurrengo egunean, abiatzen da, mendiaren bila, bila, eta ara non bilatzen duen urrezko mendi hura! h
Nik ere aitona bezala, ez diot jendeari esango, baina nik behintzat oroigarri bezala argazki bat aterako diot, eta horrela, gure familiaren artean geldituko da, aaahh! eta gainera zuek inori ez esan! Jagoba Apalategi