9
ถ้าไม่เพราะองค์ลง ก็ผีเครื่องบินเข้าสิง ฉันถึงปากสว่างกับคนแปลก หน้าอย่างนั้น “ครั บ ... ครั บ ” เขาเออออ เพี ย รใช้ ผ้ า เช็ ด หน้ า ซั บ แก้ ม ฉั น เบาๆ เหมือนคนสนิทสนมกัน ทั้งๆ ที่ฉันอุตสาหะแสดงบทโศกาอาดูรต่อไป “เราเป็นแฟนกันตั้งแต่มหา’ลัย เขาทํากับฉันอย่างงี้ได้ไง? ทําได้ไง! หัวใจเขาทําด้วยอะไร?!” “ครับ... ครับ” เขาถูหลังมือฉันเป็นเชิงปลอบ ฉันคลั่งและร้องไห้ออกมาอีก...อีก...และอีก ไม่อายสายตาใคร แอร์ โ ฮสเตสหน้ า ฉ่ํ า โบ๊ ะ นางหนึ่ ง นวยนาดเข้ า มาถามให้ ค วาม ช่วยเหลือ ฉันเห็นนะ หล่อนพูดกับฉัน แต่ตาระยิบระยับของหล่อนชํา เหลืองไปที่ใบหน้าหล่อๆ ของผู้ชายที่กําลังกุมมือฉันอยู่ “มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ” หล่อนดัดเสียงหวาน หูหาเรื่องของฉันคล้ายได้ยินว่า ‘อีอ้วนคนนี้มันรบกวนอะไรคุณรึ เปล่าคะ’ ไป๊...ไปให้พ้นนะนังหน้าสวย อย่ามายุ่งกับช้านนนน! ฉันร้องกรี๊ดๆ ในใจ แล้วอะไรบางอย่าง ก็ดลให้ฉันผวาซบอกผู้ชายแปลกหน้า “เขาหลอกฉันมาตลอด! หลอกฉัน...เขาหลอกช้าน” ฉันฟูมฟาย ซุกหน้าเละๆ กับอกเสื้อแจ๊คเก้ตสีครีมของเขา แล้วคร่ํา ครวญต่ออีกชุดใหญ่ นานแค่ไหนไม่ทราบได้ กว่าอาการฟูมฟายของฉันจะบรรเทาสู่ภาวะ ปกติ เผยอหน้าจากอกเขาด้วยยิ้มแห้งๆ เขาไม่วายพลิกด้านสะอาดของ ผ้าเช็ดหน้าผืนเดิม ซับแก้มฉันอย่างบรรจง แต่พอสายตาฉันสบกับคราบ น้ําลาย น้ําตา และช็อกโกแลตที่เปื้อนเสื้อเขา ใจก็หล่นตุ้บ