58
ฉั น เหลี ย วมอง เห็ น เด็ ก หนุ่ ม คนหนึ่ ง เป็ น คนขี่ เด็ ก หญิ ง หน้ า ตา ละม้ายกันซ้อนท้าย หอบหิ้วถุงบรรจุผักบุ้ง กะหล่ํา มะละกอ และของสด อื่นๆ พะรุงพะรัง “มีอะไรแม่” เด็กหนุ่มหิ้วของเข้าบ้าน เอ่ยถามนางมาลี “ไม่มีอะไร เข้าบ้านเถอะ” “เขาเป็นเจ้าของบ้านใช่มั้ยแม่” เด็กหนุ่มไม่ลดละ “บอกว่าไม่มีอะไร พาน้องเข้าบ้าน ไปเตรียมของขาย” เด็ ก หนุ่ ม ไม่ ฟั ง เสี ย ง เขาวางถุ ง ของลงกั บ พื้ น ตรงมาหา แล้ ว ยื่ น ธนบัตรที่ม้วนเป็นแท่งรัดด้วยยางให้ฉัน “ตุลย์...นั่นมันค่าเทอมของลูกนี่นา” ผู้เป็นแม่ทักท้วงเบาๆ “ไม่เป็นไรแม่ ให้เขาไปก่อน” เด็กหนุ่มบอกผู้เป็นแม่ แล้วหันมาพูด กับฉัน “ค่าเช่าครับ” ฉันรับมา คลี่นับรวดเร็ว “ห้าพัน?” “ครับ ผมมีอยู่แค่นี้ อย่าเพิ่งให้เราย้ายออกไปเลยนะครับ” “แต่พวกเธอติดค่าเช่าตั้งสามเดือน” “ผมทราบครับ ผมขอโทษ” เด็กหนุ่มค้อมศีรษะไหว้ อากัปกิริยานอบน้อม หากผึ่งผายอย่างถือตัว เป็นการแสดงออก อย่างคนสํานึกในความผิด มิใช่อ้อนวอนให้เวทนา “ตอนนี้ ผ มมี แ ค่ นี้ จ ริ ง ๆ เอาไว้ สิ้ น เดื อ นผมจะจ่ า ยคุ ณ อี ก อาจไม่ ทั้งหมด แต่ผมสัญญาว่าจะพยายามอย่างเต็มที่” ฉันจ้องเด็กหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหน้า สดับวาจาชัดถ้อยชัดคํา ตรงไปตรงมา นัยน์ตาของเขาฉายฉาน แน่วแน่ ภายในนั้นปราศจากความ หวาดเกรง ไม่ว่าใครหน้าไหนหรืออุปสรรคใดๆ กระนั้น เขาก็ไม่อาจปกปิด