118
ในรอยแหวกของผ้าคลุมศีรษะ ฉันมองเห็นผิวเนื้อที่ยับย่นเป็นริ้วๆ สี ช มพู แ ละแดงน่ า กลั ว คล้ า ยถู ก น้ํ า ร้ อ นหรื อ ไฟลวกอย่ า งรุ น แรง เช่นเดียวกับมือและแขนทั้งสองข้าง “ดิฉันขอโทษคุณปานด้วยนะคะที่ใช้อารมณ์ เสียมารยาทมากๆ” “ดิฉันก็ขอโทษแทนน้องชายด้วย” “เขาอยู่ไหมคะ” ฉันแลปลายตาสํารวจ “ไปสั่งของที่ตลาดค่ะ สักพักคงกลับ” “คุณน้ําคงตั้งใจมาคุยกับปรัชญ์เรื่องของปิ่น” “ค่ะ แต่ได้เจอคุณปานก็ดีเหมือนกัน เรื่องของนายดินกับน้องปิ่น ดิ ฉั น ไม่ อ ยากให้ ลุ ก ลามเลย เสี ย ดายอนาคตเด็ ก ดิ ฉั น กั บ น้ อ งพร้ อ ม รับผิดชอบทุกอย่าง” ฉันไตร่ตรองอย่างดีแล้ว แม้ยังไม่ทราบว่าทารกใน ครรภ์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของน้องชายหรือไม่ หากฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการ ทําแท้ง “อยากขอร้องคุณปานอย่าแจ้งความเลย เราน่าจะหาทางออกที่ดี ให้กับเด็กๆ ได้ และที่สําคัญ ดิฉันไม่เห็นด้วยกับการทําแท้ง” “ดิฉันก็คิดอย่างนั้น แต่...” ฉันจ้องนัยน์ตาไหวระริกของเธอ “แต่อะไรคะ?” ดวงหน้าในผ้าคลุมแสดงอาการกระสับกระส่าย เธอบีบมือตัวเองจน ซีดขาว “คุณปาน...อะไรคะ?” ฉันย้ําคําถาม โน้มกายหาคู่สนทนา “ปรัชญ์...เขาไม่เห็นด้วย เขายืนกรานจะแจ้งความ แล้วให้ปิ่นทํา แท้ง”