Wreszcie, gdy zwrócono nam na to uwagę, zmieniliśmy nasze dotychczasowe zachowanie. Dobrze, że też ktoś przypomniał nam fakty o tym, kim jesteśmy w Chrystusie, i zachęcił w wierze. Zobaczyliśmy, że i narzekanie, i niepodejmowanie kroków, by zmienić tę sytuację, to była postawa niegodna dzieci Bożych. Słowo Boże każe nam przecież: «W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was» (1 Tes 5, 18). Habakuk mówi, że decyduje się mieć radość, pomimo że wokół wszystko idzie źle (por. Ha 3, 17-18). Zaczęliśmy się więc modlić i ogłaszać, że przecież pośród ciemności Filip jest «światłością świata» (Mt 5, 14), czyli światłem, na które czekają świadomie lub nieświadomie jego koledzy. Pismo Święte nie mówi, że może być światłem, ale o każdym wierzącym mówi, że jest światłem. I nie można go chować pod korcem (por. Mt 5, 15). Wyobraźcie sobie, że wkrótce stał się cud. Filip przełamał niechęć i zaczął powoli sam z siebie ogłaszać błogosławieństwo nad całą swoją klasą i panią wychowawczynią. Poczuł się lepiej, zmienił nastawienie do dzieci. Już po tygodniu zaczął przychodzić do domu w lepszym humorze. Po niedługim czasie jeden z kolegów… poprosił panią, czy może usiąść z Filipem w ławce. Zrobił to sam z siebie! List do Hebrajczyków mówi wprost: „Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy” (Hbr 3, 6) oraz „Jesteśmy bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli pierwotną nadzieję do końca zachowamy silną” (Hbr 3, 14). I co ciekawe, w Liście do Hebrajczyków (6, 11) 40
707A_6 pragnień dzieci_srodek.indd 40
16.12.2016 13:53