Opowieść biblijna by Edycja Świętego Pawła

Beata Kołodziej

Opowieść Biblijna

Opowieść

Biblijna Na ścieżkach Ewangelii

Na ścieżkach Ewangelii

335A_inside.indd 2-3

Beata Kołodziej

Opowieść Biblijna Na ścieżkach Ewangelii

Ilustracje

Kazimierz Wasilewski

335A_inside.indd 2-3

09.02.2015 12:35

Beata Kołodziej

Opowieść Biblijna Na ścieżkach Ewangelii

Ilustracje

Kazimierz Wasilewski

335A_inside.indd 2-3

09.02.2015 12:35

Spis treści Drodzy Czytelnicy! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 Gdzie jest osiołek? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Dobry Król . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13 Smutne chwile . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17 Zdrada i lęk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22 Najweselszy dzień świata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Pożegnanie z Królem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Tajemniczy Duch Święty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34 Spotkanie z Izaakiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40 Szymek i tajemnice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 Dziadek Kłapciatego Ucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . 47 Niezwykła noc – opowiadanie Izaaka . . . . . . . . . . 50 Co się działo w Betlejem? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 Kim jest Mesjasz? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58 I znowu zagadka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Zdobywanie skarbów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64 Nocne podróże Szymka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68 Woda i wino – pierwszy znak . . . . . . . . . . . . . . . . 71 Wyprawa do Jerycha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76 W gościnie u Zacheusza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 Zacheuszowe opowieści . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83 Nieoczekiwani goście . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 Pięć chlebów, dwie ryby . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Chleb z nieba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98 Tak trudno uwierzyć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103 Wyprawa do Betanii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Cud w Betanii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113 Dwóch Łazarzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117

335A_inside.indd 4-5

09.02.2015 12:35

335A_inside.indd 4-5

09.02.2015 12:35

Ucho igielne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Oliwa do lampy i olej „do głowy” . . . . . . . . . . . . Przygotowania do chrztu . . . . . . . . . . . . . . . . . . W Jerychu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Apostoł Piotr . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Chrzest święty i Uczta Miłości . . . . . . . . . . . . . . . Szymek zwany Kubusiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . Na Górze Oliwnej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Na dziedzińcach świątyni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Proroctwo Izajasza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Spotkanie w jaskini . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Krużganki Salomona . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Poważny problem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Miłujcie się wzajemnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Cud przy bramie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Początek kłopotów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Odwaga pilnie potrzebna . . . . . . . . . . . . . . . . . . Pomoc z nieba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Awantura w Wieczerniku . . . . . . . . . . . . . . . . . . Wybór siedmiu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Pojmanie Szczepana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Chwile smutku i strachu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Budzi się nadzieja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . To jest początek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

122 126 130 134 137 140 145 149 154 160 163 169 173 177 183 188 194 198 203 208 212 216 220 224

Słowniczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mapa Palestyny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mapa Jerozolimy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Mapa świątyni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

228 233 234 235

O Autorce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236

Drodzy Czytelnicy! Z radością i jednocześnie z pewną obawą oddaję do Waszych rąk opowieść o niezwykłych przygodach małego Szymka i jego osiołka, zwanego Kłapciatym Uchem. Ta książka narodziła się w moim sercu ponad 10 lat temu… Fragmenty pierwszych rozdziałów były już publikowane. Najmłodsi czytelnicy szybko zaprzyjaźnili się z Szymkiem i w różny sposób domagali się dalszego ciągu jego historii. Kilkoro dzieci zobowiązało się nawet do znalezienia mi wydawcy(!), pod warunkiem, że ukończę książkę w ciągu kilku tygodni! Ten entuzjazm sprawił mi wielką radość. Zawsze bardzo poważnie traktuję wszelkie uwagi najmłodszych odbiorców. Często to właśnie oni mają decydujący wpływ na losy bohaterów. Powieść powstawała jednak powoli, dojrzewała razem ze mną. Wędrowała po pustyni Synaj, po łąkach Betlejem i wąskich uliczkach Jerozolimy. Pływała łódką po jeziorze Genezaret, wspinała się na górę Tabor, Wzgórze Błogosławieństw i Górę Oliwną, zaglądała w przepaście Pustyni Judzkiej. Na koniec musiała razem ze mną pożeglować nieco po Internecie i poszperać w półkach bibliotek, by odnaleźć prawdziwy obraz Palestyny z czasów Jezusa Chrystusa. Bardzo chciałam przenieść się w wyobraźni do miejsc, które tak dobrze znałam z Pisma Świętego. Nie po to jednak, by zaspokoić własną ciekawość. Chciałam raczej odnaleźć w nich Jezusa i spojrzeć na Niego z takiej samej perspektywy, z jakiej czynili to na co dzień Jego uczniowie, a także ciekawskie dzieciaki wędrujące wraz z dorosłymi Jego śladami. Znalazłam znacznie więcej, niż 7

335A_inside.indd 6-7

09.02.2015 12:35

122 126 130 134 137 140 145 149 154 160 163 169 173 177 183 188 194 198 203 208 212 216 220 224

228 233 234 235

O Autorce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236

335A_inside.indd 6-7

09.02.2015 12:35

szukałam. Spotkałam apostołów i uczonych w Piśmie, prostych wieśniaków i pielgrzymów, a na koniec – małego urwisa, Szymka, jadącego na umorusanym, śmiesznym osiołku. Te bardzo osobiste spotkania stały się źródłem opowieści. Książka jest także próbą spłacenia mojego długu wdzięczności wobec autorów Ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów, a także wobec tych bezimiennych rzesz pierwszych chrześcijan, którzy przekazali nam swoją miłość do Jezusa najpełniej i najpiękniej jak potrafili… Dlatego opowiada także o nich. Niełatwo spisać tak ogromną ilość wrażeń. Jak sprawić, by czytelnicy – także ci najmniejsi – mogli doświadczyć tego, czego sama doświadczyłam? To pytanie, które zapewne nurtuje wielu autorów. Proszę zatem kochanych Rodziców i Dziadków, aby czytali tę książkę razem z dziećmi. Wiedza i doświadczenie osób dorosłych niewątpliwie pomogą najmłodszym w rozpoznaniu obrazu Dobrego Króla – tego najprawdziwszego i najpiękniejszego, bo namalowanego w ludzkich sercach. Przyznam, że nie potrafię na razie rozstać się z bohaterami powieści. Dalszy ciąg musi więc nastąpić, chociaż jeszcze nie wiem, po jakich ścieżkach powędruje mały Szymek i jakie przygody staną się jego udziałem…

Gdzie jest osiołek? Daleko stąd, nad Morzem Śródziemnym, znajdował się kraj zwany Palestyną. W samym środku Palestyny, na zboczach góry Syjon, wybudowano przepiękne miasto zwane Jerozolimą. Niedaleko Jerozolimy, na łagodnych pagórkach i w dolinach, przycupnęły liczne wioski otoczone pastwiskami, oliwnymi ogrodami i winnicami. W jednej z takich wiosek, dawno temu, stał niewielki domek. Mieszkał w nim mały chłopiec ze swoimi rodzicami. Miał na imię Szymek. Był wielkim łobuziakiem. W każdy kąt potrafił wsadzić swój zadarty nosek i narobić szkody. Nie miał wcale kolegów, bo pokłócił się ze wszystkimi

Autorka

335A_inside.indd 8-9

09.02.2015 12:35

Autorka

335A_inside.indd 8-9

09.02.2015 12:35

chłopcami z sąsiedztwa. Jego jedynym przyjacielem był osiołek taty, którego Szymek nazywał Kłapciate Ucho i często ciągnął za ogon. Kłapciate Ucho był bardzo cierpliwym i dobrodusznym osiołkiem, dlatego znosił psoty chłopca ze spokojem. Wiedział, że Szymek bardzo go lubi, a i on lubił Szymka. Pewnego dnia chłopiec, jak zwykle, zjadł pospiesznie śniadanie i wybiegł do ogrodu, aby się spotkać ze swoim przyjacielem. Jakże się zdziwił, gdy zobaczył, że nie ma tam osiołka. Pobiegł prędko do taty, aby zapytać, co się stało. – Szymku, dziś Kłapciate Ucho ma swój wielki dzień! – Tato się uśmiechnął. – Nasz osiołek powiezie na swym grzbiecie bardzo ważną Osobę. – Nic mnie to nie obchodzi! – krzyknął Szymek. – Oddajcie mi natychmiast mojego osiołka! – Szymku, to jest przecież mój osiołek – odpowiedział spokojnie tato. – A poza tym, nie musisz się o niego martwić. Wszyscy idziemy dziś na drogę, aby powitać niezwykłego Gościa. Obiecuję, że zobaczysz swojego przyjaciela i myślę, że będziesz z niego bardzo dumny. Wieczorem Kłapciate Ucho wróci do domu. Jeśli chcesz, mogę ci opowiedzieć o tym „Kimś”, kto dziś przyjedzie do Jerozolimy. – Ten „ktoś” mnie nie obchodzi. Nigdzie z wami nie pójdę! – wykrzyknął Szymek i… uciekł. Schował się za szopą i postanowił nie wychodzić ze swej kryjówki do wieczora. Był bardzo zły na tatę. „Niech się teraz o mnie martwi!” – myślał z zadowoleniem.

wyjść i przyznać się do błędu. Nagle usłyszał jakieś wesołe głosy. Wysunął nos z kryjówki i aż otworzył buzię ze zdziwienia. Jego rodzice i sąsiedzi szli całą gromadą w stronę miasta. Wszyscy ubrani w odświętne stroje, z palmowymi liśćmi w dłoniach. Szymek cicho wyszedł zza szopy i pobiegł za nimi. Na drodze do Jerozolimy zgromadził się już tłum ludzi. Chłopiec sprytnie przecisnął się do przodu, aby lepiej widzieć. Droga usłana była gałązkami palm i płaszczami, które mężczyźni zdejmowali z ramion. W oddali zobaczył jakąś postać jadącą na osiołku. Serce zabiło mu mocniej:

Nie był to jednak dobry pomysł. Chłopiec wnet zaczął się nudzić. Zrobiło mu się wstyd, że zachował się niegrzecznie, a poza tym był właściwie ciekawy, kogo to, tak ważnego, powiezie dziś Kłapciate Ucho do Jerozolimy. Był jednak zbyt dumny, żeby 10

335A_inside.indd 10-11

09.02.2015 12:35

335A_inside.indd 10-11

09.02.2015 12:35

– Jest, jest mój Kłapciate Ucho! – wykrzyknął z radości. Tłum ludzi krzyczał: „Hosanna! Hosanna Synowi Dawidowemu!”. Kiedy niezwykły Gość zbliżył się do miejsca, w którym stał Szymek, chłopiec zapomniał z wrażenia o swoim osiołku. Nieznajomy był wysokim mężczyzną o długich, kasztanowych włosach i jasnych, dobrych oczach. Kiedy spojrzał na chłopca i uśmiechnął się do niego, Szymkowi zrobiło się ciepło na sercu. Wydawało mu się, że ten człowiek zna go bardzo dobrze, wie o jego dzisiejszych wybrykach, a pomimo to – bardzo go kocha. Szymek czuł, że powinien jakoś na tę miłość odpowiedzieć. Właściwie nie zastanawiał się wcale nad tym, jak to zrobić, ale był pewny, że jego życie już nie będzie takie, jak dawniej. Ogarnęła go wielka radość. – Hosanna! Hosanna! – zaczął krzyczeć z całych sił. Kątem ucha usłyszał, jak stojąca obok kobieta mówi do kogoś: – To Jezus z Nazaretu! – Ludzie mówią, że to Prorok, a słyszałam, że to nawet Mesjasz, który wybawi nasz naród z niewoli i zostanie naszym królem! – dodała jej sąsiadka. – To na pewno Król Izraela, przysłany przez Boga. Uczynił wiele cudów, a niedawno wskrzesił Łazarza z Betanii. Zwyczajny człowiek nie potrafi czynić takich rzeczy – wtrącił jakiś mężczyzna. „Ach! A więc to przyszły król jedzie na moim osiołku!” – ucieszył się Szymek. Bardzo podobał mu się ten sympatyczny Król. Nie zastanawiając się ani chwili, popędził drogą do Jerozolimy w ślad za oddalającym się Jezusem z Nazaretu.

Dobry Król Dom, w którym zatrzymał się przyszły król, łatwo było poznać, gdyż przy wejściu stał przywiązany osiołek. Chłopiec przytulił swoją umorusaną buzię do kudłatego pyska przyjaciela. – Tatuś miał rację! Jestem z ciebie dumny, Kłapciate Ucho – wyszeptał. Nagle ktoś położył mu rękę na ramieniu. Szymek odwrócił się i zobaczył przed sobą samego Jezusa z Nazaretu. Chłopiec aż poczerwieniał z wrażenia.

335A_inside.indd 12-13

09.02.2015 12:35

335A_inside.indd 12-13

09.02.2015 12:35

– Szymku, dlaczego jesteś taki wystraszony? – Bo… ja jeszcze nigdy nie widziałem prawdziwego króla… – Ja nie jestem takim królem, którego trzeba się bać – Pan Jezus się roześmiał. – A twoi żołnierze też nie są groźni? – Ja nie potrzebuję groźnych, uzbrojonych żołnierzy. Nie mam miecza ani zbroi, nikogo nie straszę ani do niczego nie zmuszam. Moje królestwo jest z innego świata. Tam liczy się tylko miłość, dobroć i mądrość! – Tutaj bardziej przydają się pieniądze albo żołnierze. Ale Twoje królestwo bardzo mi się podoba. Chciałbym, żebyś został naszym królem. Wszyscy tego pragną! – Powiem ci w tajemnicy, że za kilka dni nadejdą bardzo smutne i trudne chwile. Wtedy nikt już nie będzie wierzył, że jestem królem i nikt nie będzie krzyczał „Hosanna” na moją cześć. – Co ty mówisz, Królu… – zmartwił się chłopiec. – Przecież ludzie Cię kochają, sam widziałem! – No, cóż… Dziś Mnie kochają, ale wkrótce będą Mną pogardzać. To wszystko musi się stać, ponieważ mam do wykonania bardzo ważne zadanie. Nie martw się jednak, Szymku. Nawet, jeśli ten tydzień będzie bardzo smutny, to pamiętaj, że przyszła niedziela stanie się najpiękniejszym i najweselszym dniem od początku świata. W przyszłą niedzielę znowu się spotkamy, możesz mi wierzyć. A teraz weź swojego osiołka i biegnij do domu, bo twoi rodzice na pewno się niepokoją. Szymek wracał do domu uszczęśliwiony. Nie tylko odzyskał swojego osiołka, ale rozmawiał z najprawdziwszym Królem! Ten Król znał jego imię, mówił do niego tak łagodnie i był bardzo, bardzo dobry. Chłopiec słyszał dotąd tylko o jednym królu – o Herodzie. Herod mieszkał w bogatym pałacu i nie 14

335A_inside.indd 14-15

rozmawiał z ubogimi chłopcami. Wszyscy przed nim drżeli ze strachu i nikt go nie lubił. Jezusa z Nazaretu lubili wszyscy. A najbardziej Szymek i jego osiołek. Tuż za murami miasta chłopca ogarnął niepokój. Gdy pędził za Dobrym Królem, towarzyszyło mu sporo ludzi. Wśród nich byli krewni i sąsiedzi, a nawet kilkoro dzieci. Po drodze jednak większość z nich zawróciła, niektórzy zatrzymali się w świątyni lub na uliczkach miasta. Teraz nie widział już żadnej znajomej twarzy na drodze, a do domu było daleko. Musiał przejść spory kawałek Doliną Cedronu, a potem wyjść na Górę Oliwną, bo jego wioska położona była na samym szczycie. Po drodze trzeba było minąć dwa cmentarze, a to nie należało do przyjemności. Uświadomił sobie także, że rodzice nie wiedzą, co się z nim stało, i po raz pierwszy w życiu jest zdany na własne siły. Biedny Szymek, miał już płacz na końcu nosa, ale mocno zacisnął zęby i dzielnie schodził kamiennymi schodami do źródła Gichon. Nagle usłyszał znajomy głos: – Czy to nie urwis Szymek zaszedł sam tak daleko od domu? Chłopiec odwrócił się i zobaczył za sobą garncarza Izaaka. Garncarz mieszkał niedaleko Szymka i dobrze znał jego rodziców. Na jego widok z piersi chłopca wyrwało się westchnienie ulgi. Teraz już nie musiał wędrować samotnie! Przywitał się bardzo grzecznie, choć to nie było w jego stylu, a potem dreptał krok w krok za garncarzem do samej wioski. Bardzo się przy tym spocił, bo mężczyzna szedł szybkim krokiem i rzadko odpoczywał. Tuż przed wioską Szymek pożegnał Izaaka i popędził do domu. Zauważył, że zza muru sąsiada spoglądają na niego wyłupiaste oczy Judy i Łukaszka. Wyciągnął dumnie szyję i udawał, że nie dostrzega kolegów. Ostatecznie on, który rozmawia z królami, nie musi zadawać się ze zwykłymi obdartusami 15

09.02.2015 12:35

335A_inside.indd 14-15

09.02.2015 12:35

z sąsiedztwa! Kiedy już miał wchodzić do ogrodu, obejrzał się raptownie i zagrał chłopcom na nosie…

Smutne chwile Początek tygodnia upłynął Szymkowi na zwykłych zajęciach, czyli na dokuczaniu kolegom, zbijaniu bąków i zabawie z Kłapciatym. We wtorek osiołek naraził się mamie Szymka, bo zjadł jej kwiatki w ogródku. Wprawdzie to chłopiec zapomniał zamknąć furtkę do ogrodu, a potem odwiązał przyjaciela. Oczywiście nie miał czasu go pilnować, ale trudno mieć o to do niego pretensję. Musiał przecież zrobić wiele ważnych rzeczy, jak na przykład: złapanie muchy, wrzucenie ślimaka Łukaszowi za koszulę, pociągnięcie małej Rachelki za warkocz, nabicie sobie guza o futrynę drzwi i nadepnięcie tacie na nogę. W środę musiał za karę siedzieć cały dzień w domu i pomagać mamie. To było, zdaniem chłopca, bardzo niesprawiedliwe, więc gdy rano poszedł po wodę, to wrócił dopiero po południu. Wtedy rodzice rozgniewali się nie na żarty. Cały czwartek Szymek przesiedział w domu i rozmyślał o swoim postępowaniu. Wieczorem przeprosił rodziców i znów wszystko wróciło do normy. Nawet Szymkowy apetyt. Tak powiedziała mama, gdy zjadł na kolację tyle samo placków, co tatuś. Nadszedł piątek – dzień, w którym wszystko się zmieniło. Szymek dobrze pamiętał wydarzenia z ubiegłej niedzieli, kiedy to pobiegł za wjeżdżającym do Jerozolimy Jezusem z Nazaretu. W uszach brzmiały mu jeszcze radosne okrzyki ludzi i śpiew „Hosanna”. W sercu nosił wspomnienie dobrych oczu Króla i Jego łagodnych słów. To wszystko działo się zaledwie kilka dni temu – a dziś? Tato przyniósł rano straszną wiadomość – Jezusa z Nazaretu 17

335A_inside.indd 16-17

09.02.2015 12:35

z sąsiedztwa! Kiedy już miał wchodzić do ogrodu, obejrzał się raptownie i zagrał chłopcom na nosie…

335A_inside.indd 16-17

09.02.2015 12:35

aresztowano i podobno został skazany na śmierć! Szymek nie mógł w to uwierzyć, ale tato był bardzo poważny i zdenerwowany. Mama miała oczy zaczerwienione od łez. Nawet Kłapciate Ucho wyglądał żałośnie – jakby przeczuwał, że dzieje się coś niedobrego. Kiedy rodzice wybrali się do Jerozolimy, Szymek ucałował osiołka na pocieszenie i pobiegł za nimi. Drogą wędrowało wielu Żydów z Betfage i Betanii. Po przejściu potoku Cedron wszyscy wspinali się stromą ścieżką, która omijała świątynię. Prowadziła prosto do sadzawki Betesda i do twierdzy Antonia. Tatuś powiedział, że Jezus z Nazaretu jest sądzony przez namiestnika Piłata, a on urzęduje właśnie w tej rzymskiej twierdzy. Szymek trochę obawiał się przechodzić tędy, ponieważ zawsze było tu wielu uzbrojonych żołnierzy. Przytulił się mocno do mamy i starał się jak najmniej rozglądać. Gdy tylko weszli do miasta, zobaczyli spore zamieszanie przed twierdzą. Rozgniewanych ludzi widać było z daleka. Panował ogromny hałas. Wszyscy mieli ponure miny – nie pozostało nic z radości ubiegłej niedzieli. Szymek bał się przeciskać przez ten tłum. Razem z rodzicami obszedł zbiegowisko i stanął przy drodze. Próbował podskakiwać, stawał na palcach – wszystko na nic. Wreszcie wdrapał się na drzewo. Zobaczył przerażający widok. Pan Jezus szedł otoczony przez rzymskich żołnierzy i niósł ciężki krzyż. Był bardzo zmęczony. Na głowie miał koronę uplecioną z kolczastych gałęzi. Kolce raniły Jego czoło, po twarzy spływała krew. Szymkowi łzy stanęły w oczach. Nie chciał już więcej patrzeć. Zeskoczył z drzewa i zaczął szarpać stojących obok ludzi: – To jest straszna pomyłka! Przecież On jest naszym Dobrym Królem! Co oni chcą Mu zrobić?! – To ma być król!? To oszust i przestępca! Został skazany na śmierć. Zobacz, jakoś nikt się nie boi tego króla! – zaśmiał się jakiś mężczyzna. 18

335A_inside.indd 18-19

– Bo to nie jest taki zwyczajny król! On nie chce, żebyśmy się go bali… – nagle Szymek przypomniał sobie rozmowę z Panem Jezusem. – Ach, więc On o dzisiejszym dniu mówił! On już wiedział, co się dziś stanie! – Wszystko jedno, kim jest Jezus z Nazaretu, z pewnością jednak nie zrobił nic złego – powiedziała ze smutkiem jakaś kobieta. – To dobry Człowiek. Posłany przez Boga. Widziałam, jak uzdrawiał chorych, wskrzesił Łazarza… Nie chcę patrzeć, jak 19

09.02.2015 12:35

335A_inside.indd 18-19

09.02.2015 12:35

cierpi. Elżbieto, wróćmy już do domu… – szepnęła jej towarzyszka. Kobiety wydały się Szymkowi znajome, ale był zbyt wzburzony, by zwrócić na nie większą uwagę. Mama jednak serdecznie się z nimi przywitała. Obydwie mieszkały w Betfage i były dalekimi krewnymi rodziców chłopca. Młodsza z nich, Weronika, widziała wiele razy Dobrego Króla, gdy przechodził z Betanii do Jerozolimy, tuż obok jej chaty. Dziewczyna była teraz pogrążona w wielkim smutku. Jej siostra, Elżbieta, postanowiła zabrać ją do domu. Nagle dał się słyszeć krzyk tłumu. Na drogę, w kierunku Skazańca posypał się grad kamieni. Ludzie śmiali się, że Jezus upadł pod ciężarem krzyża i krzyczeli, by wstawał. Weronika, nie zastanawiając się ani chwili, przedarła się przez zbiegowisko. Elżbieta nie zdołała jej zatrzymać i teraz załamała ręce z przerażenia. Nie wiedziała, co robić, a tłum ludzi z krzykiem ruszył do przodu, o mało nie porywając przy tym Szymka i jego rodziców. Widocznie Skazaniec wstał i ruszył w dalszą drogę. Słychać było wrzask rzymskich żołnierzy i uderzenia bata. Nagle ktoś wypchnął z tłumu szlochającą kobietę. Nie zdołała utrzymać się na nogach i upadła na śliskie kamienie drogi. W ręku miała jasną chustę, a kasztanowe włosy zasłaniały jej twarz. Elżbieta w jednej chwili znalazła się przy niej. To była Weronika! Spojrzała ze łzami na siostrę: – Nie mogłam Mu pomóc… Odepchnęli mnie! Zdążyłam tylko otrzeć Mu chustą zakrwawioną twarz. Elżbieto, chcę już wrócić do domu… Rodzice Szymka postanowili pójść dalej za Skazańcem. Mama jednak nie chciała, aby przerażony Szymek nadal im towarzyszył. Elżbieta i Weronika zgodziły się odprowadzić chłopca do samego domu. Kobiety szły długo w milczeniu. Szymek także nie chciał rozmawiać. Gdy wychodzili z miasta, Weronika

rozpostarła chustę, by założyć ją ponownie na głowę. W tym momencie krzyknęła ze zdumienia. Na jasnym płótnie odbity był wizerunek twarzy Jezusa! Dziewczyna ze łzami ucałowała chustę i zwinęła ją starannie. Elżbieta i Szymek nie byli w stanie wykrztusić ani słowa. Byli świadkami prawdziwego cudu! Chłopiec był tak przejęty, że nawet nie zauważył, kiedy przeszli całą drogę do wioski. Pożegnał się z sąsiadkami, a potem, smutny i zalękniony, przycupnął w ogrodzie pod drzewem. Osiołek przydreptał do niego i próbował go pocieszyć, skubiąc delikatnie płócienną koszulkę. Nagle całe niebo zachmurzyło się, zrobiło się ciemno i strasznie. Ledwie chłopiec i Kłapciate Ucho schowali się do szopy, gdy z nieba lunął deszcz. Ziemia się zatrzęsła, potężny grzmot przetoczył się nad Jerozolimą. – To Pan Jezus umarł… – szepnął przerażony Szymek i przytulił się mocno do osiołka.

335A_inside.indd 20-21

09.02.2015 12:36

335A_inside.indd 20-21

09.02.2015 12:36

Słowniczek akwedukt – kamienna budowla rzymska służąca do dostarczania wody z rzeki lub źródła do miasta. amfiteatr – rzymska budowla służąca do wystawiania sztuk teatralnych; wykorzystywana podczas uroczystości religijnych. Składała się ze sceny umieszczonej pośrodku i budowanych na planie okręgu rzędów kamiennych ław przeznaczonych dla widzów. Każdy kolejny rząd był położony wyżej od poprzedniego. Dzięki temu aktorzy byli przez wszystkich widzów doskonale widziani i słyszani. apostołowie – uczniowie wybrani spośród innych i powołani przez samego Pana Jezusa. Było ich dwunastu: Jan i Jakub – synowie Zebedeusza, Szymon Piotr i jego brat – Andrzej, Bartłomiej, Jakub – syn Alfeusza, Mateusz, Filip, Tomasz zwany Didymos, Juda zwany Tadeuszem, Szymon Gorliwy, Judasz Iskariota. Po śmierci Judasza i wstąpieniu Pana Jezusa do nieba, do grona apostołów dołączono Macieja. Szaweł z Tarsu, czyli późniejszy święty Paweł, nazywany był apostołem pogan. arka Noego – ogromna łódź zbudowana na rozkaz Pana Boga przez Noego. Noe wraz z rodziną i wszystkimi gatunkami zwierząt ocalał dzięki arce podczas potopu. Arka Przymierza – skrzynia zdobiona złotem, w której przyniesione zostały do Jerozolimy niezwykłe przedmioty, między innymi: 229

335A_inside.indd 228-229

09.02.2015 12:41

służbą. Wybacz, Panie! – Tu Zacheusz wzniósł dłonie i oczy do nieba, robiąc króciutką przerwę na oddech. – To poczciwi ludzie, tylko tak wolno się ruszają, a ja nie jestem zbyt cierpliwy – Gospodarz uśmiechnął się przepraszająco, pomachał ręką na pożegnanie i, zgrabnie jak piłeczka, popędził po schodach na górę, wymachując listem.

Zacheuszowe opowieści Nazajutrz Szymek obudził się w marnym humorze. Chociaż kolacja była przepyszna, pokój gościnny pełen pięknych mebli, a łóżko wygodne jak chmurka na niebie, to jednak wczorajsza jazda na osiołku dała mu się we znaki. Bolały go wszystkie kości! Nie mógł leżeć ani chodzić, a już na pewno… siedzieć. Podczas śniadania podszedł do stołu i stanął obok dziwnego, wysokiego krzesła. Szczepan rozmawiał z Zacheuszem, chociaż tak naprawdę mówił wyłącznie Zacheusz, a Szczepan tylko kiwał głową. Miało to tę zaletę, że Szymek mógł spokojnie napychać usta smakołykami, które przyniosła Marta. Minę miał jednak zbolałą. Szczepan spojrzał na niego ze współczuciem. Miał poczucie winy, bo przecież sam przyczynił się do kiepskiego stanu chłopca. Te nieszczęsne trąby jerychońskie wyrządziły więcej szkody, niż młodzieniec mógł sobie wyobrazić. Nie przypuszczał, że Kłapciate Ucho tak się boi trąbienia, iż ze strachu zrzuci z siebie najlepszego przyjaciela! Teraz, żeby ratować sytuację, zerwał się z krzesła i przyniósł dla Szymka miękki koc z wielbłądziej wełny. Szymek ostrożnie przysiadł na nim i zabrał się z zapałem do ucztowania. To od razu poprawiło mu humor. Po chwili zapomniał o troskach i przysłuchiwał się z zainteresowaniem potokowi słów, który nieustannie wypływał z ust Zacheusza: – Jak tylko usłyszałem, że Jezus przybył do Jerycha, od razu wiedziałem, że muszę Go zobaczyć. No, po prostu musiałem! Ale na drogę wyszedł taki tłum, że nawet szpilki byś nie wcisnął. Co było robić? Nie ma co udawać – wysoki nie jestem. Prawda? 83

335A_inside.indd 82-83

09.02.2015 12:37

– Mhm! – przytaknęli z zapałem młodzieńcy, opychając się owczym serem. – No więc, nie zobaczyłbym Go wcale. Planowałem przepchać się bliżej, ale ludzie stali ciasno i nie chcieli mnie wpuścić. Nie ma co udawać, szczupły też nie jestem… Prawda? – Mhm… – potwierdził Szczepan, objadając się miodowym plackiem. Szymek tylko kiwnął głową, bo właśnie przełykał kawałek baraniej pieczeni. – Nikt by mi nie pomógł. Nie ma co udawać, lubiany nie byłem. Kto lubi bogaczy, którzy mają w dodatku to i owo na sumieniu? Nikt! – wykrzyknął, nie czekając na odpowiedź, i opowiadał dalej: – Przy drodze rośnie taka wysoka sykomora. Widzieliście ją? To chyba największe drzewo w okolicy. Pomyślałem, że Jezus będzie na pewno przechodził obok. No to ja… hop! na sykomorę. Szymek z wrażenia przestał jeść. Nie mógł sobie wyobrazić małego, pękatego Zacheusza, lekko wskakującego na drzewo. Poza tym czy to wypada, żeby stateczny, bogaty człowiek tak się wygłupiał? Łaził po drzewach jak małpa? Zacheusz spostrzegł zdumienie w oczach słuchacza, wykrzyknął więc tryumfalnie: – A co? Dziwicie się? Nie było to takie łatwe, ale ja naprawdę wspiąłem się na tę sykomorę. Zobaczyłem apostołów i samego Jezusa!!! A oni szli prosto pod moje drzewo. Zagrzebałem się lepiej w liściach i z ukrycia patrzyłem, co się dzieje na dole. Nagle Jezus spojrzał w górę i zawołał: „Zacheuszu!”. Wyobrażacie sobie? Zawołał mnie po imieniu! Wtedy oczywiście wszyscy mnie zauważyli i zostałem ośmieszony do końca życia. A On woła: „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu!”. Wyobrażacie sobie? Taki Gość chce przyjść do takiego nędznego grzesznika jak ja! Do zwierzchnika celników! Zszedłem więc z tego drzewa. 84

335A_inside.indd 84-85

Z radości mówić nie mogłem, bo Pan naprawdę poszedł razem ze mną i zatrzymał się u mnie! Ludziom to się nie podobało. Znali moje grzeszki… Mieli pretensje do samego Jezusa, że przyszedł do mnie, a ja nie mogłem tego znieść! Stanąłem więc w progu i zawołałem, ale tak, żeby wszyscy słyszeli: „Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie!”. A wtedy Jezus spojrzał na mnie tak jakoś… tak ciepło, że aż łzy zakręciły mi się w oczach i powiada: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i Zacheusz jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.

09.02.2015 12:37

335A_inside.indd 84-85

09.02.2015 12:37

Zapadła cisza. Zacheusz głęboko odetchnął i zamyślił się. Po jego twarzy spłynęły łzy wzruszenia, jak gdyby to wszystko wydarzyło się przed chwilą. A minęło już przecież wiele długich miesięcy od dnia, w którym Jezus odwiedził Jerycho. – Jesteś odważny i wspaniałomyślny, Zacheuszu – Szczepan przerwał milczenie. – Nawet Piotr mówił, że cię podziwia. Rzeczywiście stałeś się innym człowiekiem, a zbawienie zawitało w progi twego domu. Jezus zmienił życie nas wszystkich, którzyśmy Go spotkali. Ale o twoim nawróceniu ludzie jeszcze długo będą pamiętać… Tak wiele pomogłeś ubogim braciom w Jerychu i w Jerozolimie. Nawet nie wiemy, jak ci podziękować… – Nie ma o czym mówić! Lepiej powiedzcie, jak długo u mnie zostaniecie! – Najwyżej dwa dni. To wystarczy, aby osiołki odpoczęły, a Szymek doszedł do siebie. – Tylko dwa dni? To mamy mało czasu na opowieści! Teraz więc trzymam mój niewyparzony język za zębami, a wy mówcie, co słychać w Jerozolimie. Dwa dni minęły naprawdę szybko. Szymek bardzo polubił Zacheusza i żegnał go z prawdziwym żalem. Musieli jednak wyruszyć razem z kupcami, którzy już załatwili w Jerychu wszystkie swoje sprawy. Na myśl o drodze powrotnej ogarnął chłopca lekki strach, ale z drugiej strony… Cieszył się, że niebawem zobaczy mamę i tatę, że opowie im o swych przygodach i wyśpi się we własnej izbie. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej!

335A_inside.indd 86-87

Nieoczekiwani goście Kto mógł się spodziewać, że pod nieobecność Szymka do domu zawitają goście? W izbie było tak tłoczno, że chłopiec ledwo wcisnął się do środka! Okazało się, że to krewni z Zajordania. Brat Szymkowej mamy, Józef, przybył do Jerozolimy, aby pokazać swoim synom świątynię i dowiedzieć się czegoś o losach Proroka z Nazaretu. Wieści o śmierci Jezusa na krzyżu dotarły daleko za rzekę Jordan. Później jednak wielu ludzi przysięgało, że Jezus nadal żyje, że widziano Go w różnych miejscach. Józef w czasie świąt Paschy był chory. Nie wybrał się wtedy na pielgrzymkę. Gdy tylko poczuł się dobrze, pomyślał, że krewni mieszkający tak blisko Jerozolimy będą wiedzieli najlepiej, co się właściwie wydarzyło podczas świąt. Bardzo chciał poznać prawdę, bo sam kilka razy słuchał nauczania Jezusa i uważał Go za prawdziwego Mesjasza. Wiadomości o śmierci i zmartwychwstaniu Proroka zdumiały go. Od trzech dni rozmawiał z rodzicami Szymka i garncarzem Izaakiem, odwiedził świątynię. Tato pokazał mu górę Kalwarię, na której ukrzyżowano Jezusa, i pusty grób. Jednak w Jerozolimie Józef usłyszał też plotki o tym, że ukradziono ciało Proroka, że Jego uczniowie to oszuści. Nie wiedział, co o tym myśleć. Mateusz i mały Kubuś, synowie Józefa, nie mieli żadnych wątpliwości. Cieszyli się, że Mesjasz zmartwychwstał i nie rozumieli, czemu ich ojciec wciąż wypytuje wujka i ciocię o szczegóły. Nużyły ich długie rozmowy dorosłych. Kiedy zobaczyli, że Szymek pojawił się w izbie, zaczęli podskakiwać z radości. Nie znali jeszcze swego brata, ale wiedzieli, że wreszcie przestaną się 87

09.02.2015 12:37

335A_inside.indd 86-87

09.02.2015 12:37

nudzić. Oczywiście Szymek nie był ich prawdziwym bratem, tylko kuzynem, ale w Palestynie bliscy krewni uważali się za braci i siostry. Podobnie uczniowie Jezusa z wielu miast i wsi nazywali siebie nawzajem braćmi i siostrami, chociaż czasami nawet się nie znali. Wierzyli, że są dziećmi jednego Boga i powinni kochać się tak bardzo, jak najbliższa rodzina. Sam Jezus nazwał braćmi i siostrami wszystkich, którzy słuchają Jego słów i wypełniają wolę Boga. Szczepan opowiadał kiedyś o tym rodzicom Szymka. Szymek przedstawił swoich nowo poznanych braci Szczepanowi, a zaraz potem Kłapciatemu. Chłopcy rozsiedli się w ogrodzie i próbowali opowiedzieć o sobie jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. Szymek dowiedział się, jak ma na imię ukochane jagniątko Kubusia, który pomimo młodego wieku, często pilnował owiec swego taty. Mateusz, starszy od Szymka, uczył się już tekstów Biblii na pamięć i pomagał ojcu w wyprawianiu owczych skór. Okazało się niebawem, że obaj chłopcy znali Jezusa z Nazaretu. Szymek bardzo chciał dowiedzieć się jak najwięcej o okolicznościach, w jakich Go spotkali. Kubuś nie dał się długo prosić i zaraz rozpoczął swoją opowieść. Był przejęty i mówił z takim zapałem, że Szymek oczyma wyobraźni widział wszystko tak, jakby sam znalazł się nad Jordanem. Oto rzeka wije się leniwie zieloną doliną. Wygląda jak lustrzana tafla, w której odbija się błękitne niebo oraz bladozielone wzgórze porośnięte trawą i kwitnącymi oleandrami. Pogoda jest naprawdę piękna. W cieniu oliwek tłoczą się jednak ludzie, którzy wcale nie zwracają uwagi na piękno przyrody. „Co tam się dzieje?” – myśli Kubuś i przepycha się pomiędzy ludźmi. Owce pasą się spokojnie i z pewnością nic im się nie stanie przez chwilę… Mały pastuszek chce tylko sprawdzić, co jest przyczyną zbiegowiska. Pod jednym z drzew siedzi Człowiek,

którego Kubuś widział przedwczoraj w swojej wiosce. „To Nauczyciel z Nazaretu!”– myśli Kubuś. Słyszał, że niektórzy nazywają Go Prorokiem, a jeszcze inni uważają za Mesjasza. Kubuś patrzy z zachwytem w Jego twarz. Pan Jezus wygląda tak łagodnie… Wcale nie denerwuje Go hałas ani tłok wokół Niego. Jego uczniowie starają się utrzymać jakiś porządek wśród zbiegowiska w obawie, by ludzie z nadmiaru emocji nie stratowali ich ukochanego Nauczyciela. Kilka matek przyprowadziło swoje dzieci. Chcą poprosić o błogosławieństwo dla nich. Niemowlęta gaworzą, otulone w kocyki, a maluchy trzymają się kurczowo maminych sukienek. Co odważniejsi chłopcy kroczą przodem.

335A_inside.indd 88-89

09.02.2015 12:37

335A_inside.indd 88-89

09.02.2015 12:37

Jeden z uczniów zastępuje im drogę. Drugi zdecydowanym ruchem odsuwa najbliższą kobietę. Kubuś, który właśnie zdążył przepchnąć się tuż pod jej rękę, natrafia nieoczekiwanie na jakiś tobołek. Potrącony lekko, traci równowagę i… pada jak długi tuż pod nogami apostoła. Ze wstydu robi się różowy jak kwiatki oleandrów. Tuż nad sobą słyszy oburzony głos Nauczyciela. Jezus jednak nie gniewa się na niego! On upomina swoich uczniów: – Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy Królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. Zawstydzeni apostołowie spoglądają na dzieciaki, które z dumą wyciągają szyje. „Tak, tak – zdają się mówić ich figlarne oczka – przypatrzcie się nam dobrze, bo to wy nas macie naśladować!”. Dorośli mężczyźni z zakłopotaniem gładzą długie brody. Kobiety dyskretnie przysłaniają uśmiechy welonami. Mocne dłonie podnoszą Kubusia z ziemi i chłopiec, nie wierząc własnemu szczęściu, ląduje na kolanach Jezusa. Z ufnością wtula twarz w Jego ramiona. Nic już nie jest ważne – ani pogoda, ani owce, ani nawet kompromitujące potknięcie. Wzruszony chłopiec na zawsze zapamięta tę zdumiewającą chwilę. Jezus kładzie delikatnie rękę na zmierzwionej Kubusiowej czuprynie i cicho wypowiada słowa błogosławieństwa. Pozostałe dzieci stoją tuż obok i z godnością czekają na swoją kolej. To pierwsze „Święto Dziecka” w historii świata! Ach, jak bardzo Szymek chciałby się znaleźć na miejscu Kubusia. Zobaczyć jeszcze raz jasne oczy Dobrego Króla, usłyszeć Jego głos, poczuć na ramieniu ciepło ręki… Ale opowieść kończy się i fale Jordanu rozpływają się przed oczami Szymka.

Znowu widać tylko znajomy ogródek, pasącego się osiołka i twarz przyjaciela. Jakaś słodka tęsknota ogarnęła serce Szymka. Szczepan spojrzał poważnie w oczy chłopca. Chyba zrozumiał, czemu gorąca łza spłynęła po jego policzku. – Szymku, On nadal jest z nami. Już niedługo przyjmiesz chrzest i poczujesz to jeszcze mocniej… A kiedyś znów zobaczysz Go na własne oczy.

335A_inside.indd 90-91

09.02.2015 12:37

335A_inside.indd 90-91

09.02.2015 12:37

335A_inside.indd 228-229

09.02.2015 12:41

335A_inside.indd 228-229

09.02.2015 12:41

- tablice z Przykazaniami Bożymi, - manna – pokarm z nieba otrzymany na pustyni, - laska Mojżesza. Skrzynia znajdowała się w Najświętszym Miejscu świątyni jerozolimskiej. Podczas najazdu Babilończyków została gdzieś ukryta i nigdy jej nie odnaleziono. W czasach Pana Jezusa nie było jej już w świątyni. as – rodzaj drobnej monety używanej w Palestynie. bliźni – dawniej Żydzi określali w ten sposób swoich krewnych i przyjaciół. Jezus nazwał tak każdego człowieka potrzebującego pomocy i w ten sposób rozszerzył przykazanie miłości na wszystkich ludzi – nawet wrogów. brat – Żydzi nazywali tak, zgodnie ze zwyczajem, swoich rodzonych braci, kuzynów, a czasami wszystkich krewnych. Pan Jezus nazwał swoimi braćmi wszystkich, którzy Go słuchają. cezar – nazwa władcy w imperium Rzymskim. Cezar posiadał ogromną władzę, na przykład wyznaczał królów, którzy zarządzali podbitymi przez Rzym państwami. cieśla – bardzo szanowany w Palestynie zawód. Cieśla zajmował się wszelkimi pracami związanymi z drewnem: wyrobem mebli, narzędzi, budową drewnianych konstrukcji itp. chiton – rodzaj płaszcza noszonego przez Greków, a czasami także przez Rzymian i mieszkańców Palestyny. chromy – człowiek niepełnosprawny, niezdolny do chodzenia. 230

335A_inside.indd 230-231

Chrystus – Zbawiciel obiecany przez Pana Boga. esseńczycy – mnisi żydowscy mieszkający w klasztorach w pobliżu Morza Martwego w miejscowości Qumran. Bardzo skrupulatnie przestrzegali Prawa. Estera – bohaterka Starego Testamentu. Była królową, która uratowała naród żydowski przed prześladowaniami. Eliasz – jeden z proroków. faryzeusz – człowiek wykształcony, znający biegle Biblię, należący do grupy żydowskich uczonych, którzy uważali, że wszyscy sprawiedliwi ludzie po śmierci zmartwychwstaną w dniu Sądu. Faryzeuszy nazywano też uczonymi w Piśmie. Judyta – bohaterka Starego Testamentu. Pokonała wroga Żydów – Holofernesa, i dzięki temu uratowała swój naród. korzec – plecione naczynie służące do przechowywania różnych produktów żywnościowych oraz ich odmierzania. Odwrócony do góry dnem mógł służyć biedakom za stół. Kościół – tutaj: wspólnota ludzi wierzących. krużganek – fragment większej budowli. Zadaszenie podparte wieloma kolumnami. Mojżesz – człowiek wybrany przez Pana Boga. Wyprowadził Żydów z niewoli w Egipcie i doprowadził do Ziemi Obiecanej. 231

09.02.2015 12:41

335A_inside.indd 230-231

09.02.2015 12:41

Na ręce Mojżesza Bóg przekazał Dziesięć przykazań i większość przepisów religijnych, zwanych potocznie Prawem. Mesjasz – Zbawiciel obiecany przez Pana Boga. namiestnik – urzędnik rzymski wybierany przez cezara, rządzący jakimś obszarem imperium.

Wysoka Rada – patrz: Sanhedryn. zeloci – zwani „gorliwcami”; grupa bardzo religijnych Żydów, którzy nawoływali do buntu przeciwko Rzymianom. zydelek – mały stołeczek.

Paraklet – imię Ducha Świętego. W ten sposób nazwał Go Pan Jezus. Imię to oznacza Pocieszyciela, Obrońcę. prorok – człowiek, któremu Pan Bóg przekazuje swoje postanowienia, aby powiadomił o nich ludzi. rabbi – nauczyciel żydowski. saduceusz – człowiek wysoko urodzony, biegle znający Pisma, należący do grupy uczonych, którzy nie uznawali zmartwychwstania ciał; nie wierzyli też w istnienie aniołów. Sanhedryn – inaczej Wysoka Rada. Doradcy najwyższego kapłana, którzy zajmowali się osądzaniem przestępców i obradowali przy okazji wszelkich ważnych dla narodu spraw. szarańcza – gatunek owada, podobny do konika polnego. tłocznia – kamienne urządzenie służące do tłoczenia, czyli wyciskania oliwy z oliwek. uczeni w Piśmie – tak zwykle określano faryzeuszy. 232

335A_inside.indd 232-233

09.02.2015 12:41

Wysoka Rada – patrz: Sanhedryn. zeloci – zwani „gorliwcami”; grupa bardzo religijnych Żydów, którzy nawoływali do buntu przeciwko Rzymianom. zydelek – mały stołeczek.

335A_inside.indd 232-233

09.02.2015 12:41

Mapa Jerozolimy

Mapa Palestyny

Do Cezarei Do Jerycha SADZAWKA BETESDA

TWIERDZA ANTONIA

BRAMA OWCZA OGRÓD GETSEMANI BRAMA ZŁOTA

GOLGOTA

Do Emaus

ŚWIĄTYNIA

GÓRA OLIWNA Do Betanii

PAŁAC HERODA

DOM KAJFASZA WIECZERNIK

DOLINA CEDRON SADZAWKA SILOE

BRAMA ESSEŃCZYKÓW

Do Betlejem

DOLINA HINON

235

335A_inside.indd 234-235

09.02.2015 12:41

Mapa Jerozolimy

Mapa Palestyny

Do Cezarei Do Jerycha SADZAWKA BETESDA

TWIERDZA ANTONIA

BRAMA OWCZA OGRÓD GETSEMANI BRAMA ZŁOTA

GOLGOTA

Do Emaus

ŚWIĄTYNIA

GÓRA OLIWNA Do Betanii

PAŁAC HERODA

DOM KAJFASZA WIECZERNIK

DOLINA CEDRON SADZAWKA SILOE

BRAMA ESSEŃCZYKÓW

Do Betlejem

DOLINA HINON

235

335A_inside.indd 234-235

09.02.2015 12:41

Mapa świątyni

O Autorce Beata Kołodziej

1. MIEJSCE ŚWIĘTE ŚWIĘTYCH

5. POCZEKALNIA

2. MIEJSCE ŚWIĘTE

6. OŁTARZ

10. DZIEDZINIEC POGAN

3. PORTYK

7. DZIEDZINIEC IZRAELITÓW

11. KRUŻGANKI KRÓLEWSKIE

4. DZIEDZINIEC KAPŁAŃSKI

8. BRAMA NIKANORA (PIĘKNA)

12. KRUŻGANKI SALOMONA

236

335A_inside.indd 236-237

9. DZIEDZINIEC NIEWIAST

Autorka wierszy, bajek i opowiadań dla dzieci. Jej debiut książkowy, Listek od Pana Boga, został wydany w 1997 r. Od tego czasu opublikowała ponad 70 książek, a kolejne są przygotowywane do druku. Przez wiele lat redagowała dodatki dla dzieci w kilku czasopismach katolickich. Pisze również teksty piosenek, scenariusze do filmów, spektakli, gier. Współpracuje przy tworzeniu telewizyjnego programu Ziarno. Wyreżyserowała dla rozgłośni radiowych dwie bajki dźwiękowe swojego autorstwa. Promuje głośne czytanie dzieciom i wspiera czytelnictwo. Otrzymała medal fundacji „Cała Polska czyta dzieciom”. Jej twórczość przypomina młodszym czytelnikom o takich wartościach jak przyjaźń, uczciwość, odwaga, współpraca, szacunek, odpowiedzialność i praca nad sobą. W każdej książce dobro, pomimo różnych trudności, ostatecznie odnosi zwycięstwo. Na podstawie serii książek „Solilandia” w zabytkowej Kopalni Soli Wieliczka powstała baśniowa kraina dla dzieci oraz odbywa się Ogólnopolski Konkurs na platformie internetowej YouTube pod nazwą CzytamyBajkiPL. W książkach o Solilandii pani Beata zaprasza czytelników nie tylko do Wieliczki, ale także do innych pięknych miejsc w Polsce: Krakowa, Nowego Sącza, Złotej Góry, Karpacza, Wrocławia, Beskidów, Puszczy Niepołomickiej, Karkonoszy i nad Bałtyk. 237

09.02.2015 12:41

Mapa świątyni

O Autorce Beata Kołodziej

1. MIEJSCE ŚWIĘTE ŚWIĘTYCH

5. POCZEKALNIA

2. MIEJSCE ŚWIĘTE

6. OŁTARZ

10. DZIEDZINIEC POGAN

3. PORTYK

7. DZIEDZINIEC IZRAELITÓW

11. KRUŻGANKI KRÓLEWSKIE

4. DZIEDZINIEC KAPŁAŃSKI

8. BRAMA NIKANORA (PIĘKNA)

12. KRUŻGANKI SALOMONA

236

335A_inside.indd 236-237

9. DZIEDZINIEC NIEWIAST

09.02.2015 12:41

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o książkach pani Beaty, zapraszamy na strony: beata.kolodziej.edu.pl www.edycja.pl.

335A_inside.indd 238-239

09.02.2015 12:41

Redakcja: Małgorzata Wilk Korekta: Ewa Bednarek Przygotowanie DTP: Katarzyna Micińska Ilustracje: Kazimierz Wasilewski Zdjęcia: Fotolia .com © mozZz, © Fotoschlick, © alleks, © Tyler Olson Druk i oprawa: Nihil obstat: dr Piotr Walewski, cenzor Rumia, 14 stycznia 2005 r . Imprimatur: bp Jan Wątroba, Wikariusz Generalny Częstochowa, 18 stycznia 2005 r . (L .dz . 29/2005) ISBN 978-83-7797-335-6 © Edycja Świętego Pawła, 2015 ul . Św . Pawła 13/15 • 42-221 Częstochowa tel . 34 .362 .06 .89 • fax 34 .362 .09 .89 www .edycja .com .pl • e-mail: edycja@edycja .com .pl Dystrybucja: Centrum Logistyczne Edycji Świętego Pawła ul . Hutnicza 46 • 42-263 Wrzosowa k . Częstochowy tel . 34 .366 .15 .50 • fax 34 .370 .83 .74 e-mail: dystrybucja@edycja .com .pl Księgarnia internetowa: www .edycja .pl

Opowieść Biblijna

Szymek, opiekun śmiesznego osiołka Kłapciate Ucho, żyje w czasach Pana Jezusa i poznaje Go osobiście! Chłopiec chętnie opowie Ci o swoich spotkaniach ze Zbawicielem oraz Jego przyjaciółmi – apostołami, Zacheuszem, Marią, Martą, Łazarzem i wieloma innymi. Przekonasz się, że te spotkania uczyniły życie Szymka naprawdę niezwykle fascynującą przygodą.

Na ścieżkach Ewangelii