Έρευνα Ιδιωτικοποίησης
λογικούς λόγους, και ορισμένες εμφανείς παρεμβάσεις στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Κι αυτό γιατί τα μεταρρυθμιστικά τεχνάσματα και οι πολιτικές αλχημείες, που εφαρμόζονται κατά κανόνα αρχικά στην ιδιωτική εκπαίδευση σε πολλές περιπτώσεις, όπως ήδη αναφέραμε, λειτουργούν ως «πιλότος» για τη γενίκευση της εφαρμογής τους και στη δημόσια, διαπίστωση που η ίδια η ιστορία δυστυχώς έχει επαληθεύσει. Εκτός των άλλων, σε μια εποχή που η ουσία και το περιεχόμενο των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών αμφισβητείται, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε πως το αγαθό της εκπαίδευσης, είτε προσφέρεται από δημόσιους είτε από ιδιωτικούς φορείς, σε καμία περίπτωση δεν χάνει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της φύσης και της αποστολής του. H συντριπτική, ωστόσο, συμμετοχή του μαθητικού πληθυσμού εδράζεται και τοποθετείται στον δημόσιο χώρο, αφού η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσια ή κάτω από τον έλεγχο της δημόσιας σφαίρας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Χαρακτηριστικά είναι και τα στοιχεία που αφορούν στην κατανομή του μαθητικού πληθυσμού στην Ε.Ε. αναφορικά με το δίπολο «δημόσιο – ιδιωτικό», αποδεικνύοντας πως η παροχή της εκπαίδευσης αποτελεί ένα από τα πρώτης τάξεως μελήματα κάθε οργανωμένης πολιτείας που προσβλέπει στη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία τού ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ, όπως αναδημοσιεύονται και από το Ινστιτούτο Εργασίας και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ / ΟΙΕΛΕ) για το έτος 2012-2013, στο σύνολο της Ε.Ε.-28 πιστοποιείται ότι: •
Το 89,6% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης φοιτούσε σε δημόσια ιδρύματα, το 7,8% σε ιδρύματα επιδοτούμενα από το κράτος και το 2,6% σε ανεξάρτητα ιδιωτικά ιδρύματα.
•
Το 84,9% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού της Κατώτερης Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φοιτούσε σε δημόσια ιδρύματα, το 13,1% σε ιδρύματα επιδοτούμενα από το κράτος και το 2,0% σε ανεξάρτητα ιδιωτικά ιδρύματα.
•
Το 76,0% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού της Ανώτερης Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φοιτούσε σε δημόσια ιδρύματα, το 19,8% σε ιδρύματα επιδοτούμενα από το κράτος και το 4,2% σε ανεξάρτητα ιδιωτικά ιδρύματα. (ΙΝΕ-ΓΣΕΕ / ΟΙΕΛΕ, 2016, σ. 3)
Υπό την έννοια αυτή, ακόμα και αν ο χώρος της ιδιωτικής εκπαίδευσης παραμένει θεσμικά προστατευόμενος από τις επιταγές του κράτους και του Συντάγματος, δεν παύει να αποτελεί δημόσια λειτουργία η οποία θα πρέπει να ρυθμίζεται σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του κράτους δικαίου. Κατά συνέπεια, κάθε ενέργεια που απορρυθμίζει και στρεβλώνει την ουσία, τη φιλοσοφία και το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής λειτουργίας συμβάλλει ευθέως στην αποδιοργάνωση του τοπίου, με βασική στρα63