Kurban

në mënyrën më rrugaçërore, nuk është marrë me familjen e tij, me ç’bën në jetën e me jetën e vet gruaja, vajza a djali i tij apo ai vetë, po vetëm me shprehjet e dokumentuara të konfliktit të interesit bërtitës që tregon se si jo opozita, po Saliu e lidh tryezën e qeverisë me barkun e shtëpisë.

Kurrë nuk jam marrë e s’do të merrem i gjallë me jetët private të të tjerëve, kundërshtari për mua s’është njeriu po vizioni, argumentet, sjelljet e veprimet politike që janë të kundërta, të ndryshme, të pa afrueshme me të miat, asnjëherë s’kam dashur të di se sa të lumtur a të palumtur janë në shtëpinë e tyre kundërshtarët e mi, nëse ndahen e rimartohen apo dashurohen pa u martuar, ose puthen e përputhen të padashuruar, si jetojnë e bashkëjetojnë nën çatitë e tyre ku, sipas meje, askush s’ka të drejtë të përgjojë vrimën e çelësit, s’u kam uruar kurrë fatkeqësira, sëmundje, probleme me fëmijët, përkundrazi uroj që të mos shohin ndonjëherë asnjë nga të këqijat e jetës personale që fati ka dashur t’i provoj vetë e assesi pastaj të këqija që vetë s’do të doja kurrë t’i shihja të kapërcenin pragun e shtëpisë sime e të preknin nënën, gruan, fëmijët apo të dashurit e mi të zemrës. Politika e futjes së hundëve në shtëpinë e tjetrit, e sulmeve mbi jetën personale e ndaj lidhjeve të gjakut të tjetrit, e denigrimit e përgojimit të njerëzve të kundërshtarit, e sulmit gojor në front ndaj një grupi shoqëror a ndaj vetë opozitës, është mjet i regjimeve, i satrapëve e i hajvanëve që kundërshtarin e konsiderojnë armik për t’u vrarë, torturuar, shkatërruar me gjithsej, ndërsa politika që ngre problemet e abuzimit të funksioneve publike përmes konfliktit të interesit, përzierjes së njerëzve të gjakut në vendimmarrjet gjatë ushtrimit të detyrës publike, përfitimeve të nxjerra si familje a si tribu ose klan nga shpërdorimi i postit zyrtar, është normalitet demokratik, shprehje e së drejtës publike, mbrojtje e parimeve e vlerave të funksionimit të një Republike Kushtetuese.

Në cilin vend të botës demokratike mund të ishin dëgjuar nga foltorja e parlamentit, tryeza e qeverisë a tribunat publike rrakashprehje me libër shtëpie e llafangjosje të ulëta të gjuhës së nxjerrë jatagan para popullit si ato të Saliut e të tallagjares së tij Jozefinë, së bashku me ministra e deputetë tellallë që u bëjnë jehonë fjalim më fjalim e studio më studio, për të damkosur kundërshtarin si njeri jo si alternativë, dhe në cilën jetë politike e publike të një vendi vërtet demokratik opozita s’do të kishte vënë alarmin për kapjen e segmenteve të shtetit e të vendimmarrjes nga njerëzit e familjes së kryeministrit, të kryetarit të parlamentit a të ministrave, apo për skandalet me pasuritë e me paratë publike ku do të dilnin të përfshirë familjarë e klientë të familjeve të funksionarëve më të lartë të shtetit? Ku, në çfarë pike të botës së lirë do të ndodhte që kundërshtarët politikë të merreshin me trupin e njëri-tjetrit, me babanë, nënën, gruan, vajzën, djalin, motrën a vëllanë e njëri-tjetrit kur askush nga këta s’do të kishte lidhje e as punë me punët që përfaqësimi politik u cakton kundërshtarëve në qeveri a opozitë, po njëkohësisht ku, në ç’vend, mund të ndodhte në arenën politike të botës së lirë që kundërshtarët të mos merreshin me cenimin e interesit publik përmes fuqisë së pushtetit të deleguar informalisht përmes lidhjeve të gjakut? Si mund të ndodhte në një vend të Europës së Bashkuar që pas derdhjes së tërë mynxyrave mendore të kryeministrit gjuhustër mbi të ëmën e kryetarit të opozitës, gruaja e moshuar e dhunuar verbalisht nga kryetari i