wie wont doar eigenluk?

Hyacint 142

Als ik, volgens buienradar, tussen de buien door naar mijn afgesproken adres kan fietsen, wordt ik onaangenaam verrast door ’n bui. Tjuu! Vloekend en tierend en tegen de wind in bereik ik de Coppensdijk. Ik wacht op ’n auto die luid toeterend voorbij komt, de bestuurder lacht. Stik toch de moord man! denk ik. M’n broekspijpen zijn inmiddels behoorlijk nat, maar pen en papier zitten volgens mij droog, dus ik kan gerust Vinkeloord op fietsen.

Ondanks dat, dan toch aangekomen op Hyacint 142. Inderdaad, op Vinkeloord zoals in Vinkel iedereen zegt. Maar in werkelijkheid ben ik beland op het Soperse Bos. Daar waar sinds 2013 permanente bewoning is toegestaan en het heerlijk wonen is te midden van het vele groen. Sinds 1994 woont hier Wim v.d. Velden en in 1997 is Jolanda v.d. Velden er komen wonen. Inderdaad ik woonde hier 3 jaar eerder dan Jolanda. Maar in 1997 hebben we samen dit huis gekocht. En 4 jaar later zijn we getrouwd. Beide hadden we er al een huwelijk opzitten. En zoals dat eerst ging was het hier een toevluchtsoord voor mensen met relationele problemen. Er woonden hier toen heel veel alleenstaanden. Dit alles is nu veel veranderd. Het Soperse Bos is een woonwijk, zoals elke andere wijk in Vinkel. Alleen is het hier zó veel mooier als bij jullie in het dorp! Opletten, denk ik. Laat het geen promo-praatje voor het Soperse Bos worre!

Alleen dieë slagboom, worde doar nie ziek van dè ge iedereen moet goan halen doar? Ach man! Dè is allang nie mer! We kunnen de slagboom vanuit huis openen. Het geeft de bewoners hier toch ’n stuk je gevoel van veiligheid. Niet opgesloten? Nee joh! Jullie in het dorp tussen de schuttingen, dat is opgesloten! 153 Huizen staan er hier met allemaal 500 tot 550 m2 grond erom heen. Het huis, de grond, allemaal eigendom, daar waar het eerst allemaal gepacht moest worden. Ook de hypotheek is helemaal voor ons, lacht Wim.

Jolanda en Wim vd Velden

Foto: De Echo

Jolanda is groot geworden in Lage-Zwaluwe, onder de rook van Breda. Figuurlijk dan hè! Met 1.68 meter, ben ik nooit de grootste geweest. Maar ik heb er een fijne jeugd gehad. Lage-Zwaluwe was, en is een dorp zoals er in Brabant zovelen zijn. Vroeger krioelde er het van de winkeltjes. Vandaag de dag is er nog een grote supermarktketen actief en ’n drogisterijketen en verder hebben alle particuliere winkeltjes het loodje moeten leggen tegen al het ‘grote geweld’. Maar Lage-Zwaluwe is nog altijd de voortuin van de Biesbosch, zegt Jolanda met trots. Dan ik, zegt Wim. Opgegroeid in Loosbroek… Ik wacht op het vervolg, wat er niet komt. Meer kan ik er niet van maken. Of het moet zijn dat het ’t dorp is van die ene grote discotheek, daar waar zovelen hun meisje voor het eerst zagen. Maar ook ik heb in m’n geboortedorp een leuke jeugd gehad.

Nadat m’n eerste huwelijk strandde, kwam ik hier te wonen. Ik leerde Jolanda kennen door wederzijdse kennissen die ons aan elkaar voorstelden. En de rest is geschiedenis zeggen ze dan toch? Samen hebben we nu dus een samengesteld gezin met 4 kinderen. Ik 2 meiden en Jolanda 2 meiden. Wim is van origine metselaar, maar is inmiddels een doorgewinterde grondwerker. Alle daag oan de schup? Ja. Ik maak deel uit van een uitstervend ras. Ga ze maar eens zoeken. Jong snuiters die de hele dag in ’n sleuf stoan! Toch vind ik m’n werk nog altijd mooi. De hele dag in de buitenlucht, hééérlijk. Dat ik elke morgen om 5 uur op moet, is allang geen punt meer, ’n kwartier later laat ik de hond uit. Rond 6 uur word ik opgehaald door ’n collega. En o ja… ik werk trouwens bij Gebr. v Uden in Rosmalen. Jolanda werkt al jaren bij de Albert-Heijn in Nuland. We werken daar al jaren met dezelfde hechte groep. We lachen wat af met z’n allen! Het feit dat iedereen er zolang blijft hangen, zegt genoeg hè?

Na werktijd zijn we altijd wel iets aan het doen. Zo was Wim de afgelopen weken druk met het huis met Keralit te bekleden. Dat is een kant en klare gevelbekleding vervolgt Jolanda. En ik ben druk bezig met de dieren rondom het huis. Kippen, vogels, vissen en ’n roosduif. Ook hebben we ’n hondje dat hier ter revalidatie is naast onze eigen hond, Bobby. Dat hondje is hier omdat het mishandeld werd. Het is in feite uit huis geplaatst, zoals dat ook met sommige kinderen gebeurt. Als de hond hersteld is word er een geschikt adres voor ‘m gezocht. Televisie kijken doen beide niet veel. Ik probeer het nog elke avond, zegt Wim, maar ga maar eens ’n dag met mij mee werken. Om 5 uur op, en dan d’n òllingen dag mè oewe kop in de wend oan de schup. Es ge dan ’s avonds bij de kachel zit is het in de regel zo gebeurd met je. Maar we gaan nu de goede kant op wat betreft het weer en zodoende zet ik me dan in voor de buurt hier. We leven in het groen hier dus is er altijd wel iets. Snoeien, maaien of de verlichting nazien er is altijd wel iets waar we ons met vele voor inzetten om het hier fatsoenlijk te houden.

Graag zou ik zien dè ge vermeldde dè Hennie Stensen en Sonja de Looyer hier eigenlijk de kartrekkers in zijn. Nou wil ik niemand tekort doen, maar deze twee mensen verdienen de spreekwoordelijke veer in hun reet! Ook de Rini v.d. Ven laan proberen we zo goed mogelijk bij te houden. Dit laantje is er ter compensatie van de legalisatie van onze wijk gekomen. Rini heeft daarin hééél veel betekend voor onze stem op het gemeentehuis. Maar ook Jan v Hoek is daarin bepalend geweest. Schrijf dat maar gerust op Frank, want zo is ’t gewoon. Ook draaien we dienst in ons buurthuis ‘het Sopie’. Hartstikke gezellig joh, op zondagmiddag ’n lekker pilsje of ’n glas wijn met je buurtgenoten pakken. Wij zelf wonen vanzelfsprekend in de leukste straat van heel het Soperse Bos. Wim kijkt verbaasd, Jolanda knipoogt.

Nadat we nog wat gefoeterd hebben over het feit dat het zo lang duurt voordat we allemaal gevaccineerd zijn, drink ik munne koffie op en keer huiswaarts. De lucht is dreigend. Het zal me toch zeker niet nog ’n keer gebeuren? Maar ik red ‘t! Snel ’n andere broek oan en mee oan de gang, want nu weet ik nog wè er allemaal gezeet is. Ik heb namelijk ’n slecht geheugen, zolang ik me kan herinneren.