160
¨Νοτες Φωτός”
ΨΗΜΕΝΆΤΟΥ ΝΆΝΣΥ
Η αναγνώριση Τα λόγια της Έμιλι Ντίκινσον ήταν το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί. Τα επαναλάμβανε σαν προσευχή δοκιμάζοντας με προσοχή, μία – μία τις λέξεις για να ανακαλύψει τη γεύση τους. Αν είχαν κάποια.
«Το Νερό μαθαίνεται απ’ τη δίψα. Η Στεριά απ’ το αρμένισμα στα πέλαγα. Η Έκσταση απ’ την οδύνη. Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό. Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο».
Το σώμα του έκαιγε λες κι είχε πυρετό και η αναπνοή του ήταν γρήγορη και ρηχή. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά στέλνοντας το ζωογόνο αίμα σε όλο του κορμί. Μπορούσε να ακούσει τον παλμό της, καθώς στα μηλίγγια σφυροκοπούσε ο τρελός ρυθμός της, θυμίζοντάς του ότι ήταν «εν ζωή». «Τι ειρωνεία», σκέφτηκε και τα χείλη σφίχτηκαν. «Τι τραγική ειρωνεία να βρίσκομαι εδώ. ». Το παγωμένο λευκό φως τού πόνεσε τα μάτια. Στο μεγάλο δωμάτιο με το ασπρόμαυρο πλακάκι η μυρωδιά που κυριαρχούσε γέμισε τα ρουθούνια του με αηδία και την ψυχή του με φόβο. Το μόνο που ήθελε ήταν να τρέξει μακριά. Του ήταν αδύνατον όμως να τραβήξει το βλέμμα του από το μεταλλικό συρτάρι. Στεκόταν εκεί, ασάλευτο και κρύο ανάμεσα σε άλλα όμοια του. Πόσεις ιστορίες να είχαν να διηγηθούν αν αποκτούσαν φωνή; Τι θα έλεγαν αν τα ρωτούσες;»
- «Χρειάζεστε κάτι, κύριε; Μπορώ να κάνω κάτι για σας; Θέλετε μήπως ένα ποτήρι νερό;» Η χωρίς πρόσωπο φωνή ξεπήδησε μέσα από τις σκιές, καθώς το λευκό φως δεν έφτανε παντού μέσα στο δωμάτιο. Έφερε το χέρι του μπροστά στο μέτωπό του και διέκρινε μια φιγούρα. Η φωνή απέκτησε πρόσωπο. Ένας κύριος μέσης ηλικίας τού έγνεψε με το χέρι. Στρογγυλοπρόσωπος, με ρυτίδες που ήταν βαθιά χαραγμένες στο κίτρινο δέρμα του. Μάρτυρας των ωρών που περνούσε μέσα στο υπόγειο. Το εκτυφλωτικό λευκό φως της λάμπας δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί το χρυσό ζεστό του ήλιου.
- «Ελάτε. Πλησιάστε. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Πάρτε τον χρόνο σας κι όποτε είστε έτοιμος ξεκινάμε».
Ο ιδρώτας έτρεξε παγωμένος στην πλάτη του.
«Έτοιμος; Πώς θα ξέρω ότι είμαι έτοιμος; Πώς γίνεται κανείς έτοιμος για κάτι τέτοιο;» Η οργή του επανήλθε