Stad / Leven 21
JUNI 2016
MARCEL GIELING – DE GEHEIMEN VAN ST. BARBARA
Hou me vast Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden. Zo ook dit beeld van gegoten glas, het maakt duidelijk dat hier een innig geliefde is begraven. Het witte, bijna transparante glas contrasteert prachtig op de zwarte zerk die uit Belgisch hardsteen is gehakt. De beeldhouwer heeft twee mensen uitgebeeld die elkaar niet meer los willen laten. Een emotioneel beeld, want de aanschouwer weet dat het wel zo heeft moeten zijn.
W
andelend over St. Barbara voelt het leven soms ronduit oneerlijk. Er liggen zo veel mensen die worden gemist. En toch, gelijktijdig is het zo mooi om te zien dat de doden worden gemist en vooral op welke wijze er uiting aan wordt gegeven. In het verleden waren het vooral uit steen gebeitelde woorden en christelijke symbolen die het verdriet vertelden, maar meer en meer wordt het persoonlijker en bij sommige uitingen zijn woorden overbodig. Zo ook bij dit subtiele monumentje, de beeldhouwer Theo Mackaay (geboren in 1950) heeft dit beeld in opdracht gemaakt. Een subtiel symbool van liefde tussen twee mensen, een man en een vrouw, ook dat laat dit beeldje zien. Wie van de twee wordt gemist blijft voor de passant een vraagteken. De beeldhouwer en de overledene waren met elkaar bevriend, dat kan ook bijna niet anders als je verdriet en gemis op deze manier kunt weergeven. Mackaay is een rasechte Utrechter, hij is geboren in de Vrouwjuttenstraat en groeit op dicht bij het Spinozaplantsoen. Na zijn middelbare school gaat hij naar
de Rietveld Academie en na het behalen van zijn diploma naar de Rijksakademie, beiden in Amsterdam. Zijn werk wordt sterk beïnvloed door de klassiekmoderne beeldhouwkunst die in het begin van de vorige eeuw is ontstaan. Beeldhouwers als Ossip Zadkine, Henry Moore en Marino Marini zijn daar bekende exponenten van. Zijn naam stijgt met stip nadat hij in 1980 het Gouden Kalf ontwerpt, de nationale filmprijs die jaarlijks tijdens het Nederlands Film Festival in diverse categorieën wordt uitgereikt. Dit ontwerp stelt hem financieel (nog steeds) in staat autonoom te werken. Naast zijn beeldhouwwerk schildert hij, het liefst op grote doeken. Het zijn abstract figuratieve schilderijen die hij maakt en waarin ‘de vrouw’ veelvuldig een hoofdrol krijgt toebedeeld. Het op de foto afgebeelde beeldje heeft hij eerst in klei gemaakt, na uitharding is daarop een mal gemaakt en vanaf deze mal is in een glasfabriek het definitieve beeldje eenmalig gegoten. Glas is voor Mackaay een nieuw materiaal, normaliter worden zijn beelden, groot en klein
DE BAASJES VAN LOLLIE
in brons gegoten. Zijn meest recente beelden laten een andere beeldhouwer zien dan in de decennia hiervoor. Het expressionisme in zijn oeuvre heeft plaatsgemaakt voor een verfijnder manier van werken. Zijn vroegere bronzen beelden waren figuratief, maar expressionistisch en ruw van structuur en ‘huid’. Zijn meest recente beelden zijn nog steeds figuratief, maar realistisch en strak gepolijst. Theo Mackaay woont en werkt nog steeds in Utrecht, naast zijn kunstenaarschap kennen veel mensen hem als een begenadigd gitarist en zanger, zo speelde hij in de jaren tachtig in de redelijk bekende Utrechtse popgroep Braak, een band die sociaal geëngageerde liedjes ten gehore bracht. Werk van Theo Mackaay kunt u onder andere bekijken via theomackaay.com.
Wordt vervolgd. Meer informatie over St. Barbara? www.begraafplaats-stbarbara.nl
Yontie Helders
Renzo Gerritsen
“In het begin voelde ik me een anonieme winkeljuf” Elke morgen verzamelen zo’n vijftien hondenbezitters zich in het Zocherpark. Het is een hecht groepje waar je niet zomaar bij komt. Dat geldt voor de honden maar ook voor hun baasjes. In deze rubriek het verhaal van de baasjes.
A
nita van Driel en Reineke Boon runnen samen The Read Shop aan de Oudegracht. Iedere hond is welkom in hun zaak en weet dit ook: onder de toonbank liggen de hondenkoekjes altijd klaar. Anita en Reineke zijn de baasjes van Lollie. Reineke groeide op in het Betuwse Waardenburg en ging na haar middelbare school naar de pabo. “Mijn eerste baantje was invalster op de Ludgerschool in Utrecht. Ik was inmiddels de tiende invaller op rij en dacht dat ik dit varkentje wel even zou wassen. Maar dat viel tegen, ik was niet bestand tegen het verbale geweld van de leerlingen en haakte na een jaar af. Daarna ging ik werken op een school in Amersfoort en daar heb ik vijftien jaar met veel plezier gewerkt.” Carrièreswitch Maar zoals zovelen in het onderwijs werd ook Reineke de administratieve rompslomp, de steeds veranderende regelgeving en managers die niet uit het onderwijs komen
te veel. “Toen onze nieuwe directeur niet eens wist wat de Citotoets was dacht ik even dat ik gek werd”, vertelt Reineke. Ze besluit om een jaar onbetaald verlof te nemen en de creatieve ideetjes die ze had uit te gaan werken. “Ik ontwierp en maakte van pallethout meubels, huurde kraampjes op markten en verkocht niets! Ik denk dat ik mijn
“Bij een gezin hoort een hond” tijd een beetje vooruit was, want nu zie je de Piet Hein Eek-achtige spullen overal.” Intussen ontmoette Reineke Anita. Anita was net gescheiden van haar partner en werkte al twintig jaar als medisch analiste in het ziekenhuis in Gorinchem en hielp haar partner vaak in haar Primera-zaak in Maartensdijk. Maar ook Anita had zin in een car-
rièreswitch. De vrouwen ontdekten dat ze prima samen konden werken. Op internet zochten ze naar een zaak in een franchiseconstructie. “We vonden een zaak van Bakker Bart en vol enthousiasme reageerden we, maar we zijn niet eens uitgenodigd”, lacht Anita. “Toen vonden we The Read Shop. We hadden de keuze uit twee locaties: Amersfoort of Utrecht. De zaak in Amersfoort lag in een jaren tachtig winkelcentrum, zag er niet uit en daar zouden we echt iets opnieuw op moeten bouwen. In Utrecht zouden we in een gespreid bedje terechtkomen, maar dat viel in de praktijk toch wel tegen. Lollie Anita had ervaring in een dergelijke winkel, maar Reineke? “Ik dacht: als ik een klas kan managen dan kan ik toch ook wel in een winkel staan. Maar het viel me toch tegen, voor de klas ben je iemand, je ontleent aan je docentschap een bepaalde
Anita (links) en Reineke vonden hond Lollie via internet status, alle leerlingen op school en de ouders kennen je bij naam en in de winkel voelde ik mij een anonieme winkeljuf. Na twee jaar krijg je toch met veel klanten een speciale band: de klant die ieder week voor het weekend een speciale sigaar komt halen of dat ene tijdschrift dat je voor iemand moet bewaren. Het postagentschap vindt ze toch het leukste. “Een praatje naar aanleiding van een adres of een naam, komt vaak voor”, vertelt ze. “En ik kan wel zeggen dat Karin die al 25 jaar in de zaak werkt mij een beetje heeft opgevoed in het pareren van opmerkingen van klanten.” Reineke lacht als ze vertelt over de klant die goed van repliek werd gediend door Karin maar toch de volgende dag weer zijn pakje sigaretten en krantje kwam halen alsof er niets was gebeurd. Samen met de kinderen uit hun vorige relaties vormden ze nu een gezin. En een hond hoort daar ook bij! “Ik ben erg tegen een internetaankoop van een hond”, vertelt
Anita, “maar toen we een foto zagen van een boomer-achtige pup waren we verkocht.” Ze reden met de kinderen naar een boerderij in Hoevelaken. “De boer, met één tand in zijn mond was niet te verstaan en het enige wat we begrepen was dat het een soort terriër moest zijn. Maar we durfden het hem niet te laten herhalen voor de derde keer”, herinneren ze zich lachend. De kinderen bedachten de naam Lollie en Lollie gaat ook mee naar de winkel. Speciale vriendjes heeft zij ook en er wordt al nagedacht over een nestje met vriendje Tommie. Verheug u nergens op, want alle eventuele puppy’s zijn al vergeven. Tenslotte de vraag die me gaande het gesprek bezighoudt. Zaak via internet, hond via internet? Doen ze alles via internet? “Nou je er over begint. Wij hebben elkaar ook via internet gevonden.”