de DTC van Ruud Kooring

Als ik zo mijn gedachten eens de revue laat passeren over mijn ervaringen bij DTC tijdens mijn 25-jarige lidmaatschap, dan buitelt alles over elkaar heen. Ik heb niet alleen gefietst bij deze club, maar zoveel meer mooie ervaringen gehad. Ik probeer dit hieronder weer te geven.

ATB

Via een collega werd ik in 1995 lid van DTC, omdat er zoveel aan mountainbiken werd gedaan. Vrijwel iedere veertien dagen stond er een ATB-tocht op het programma en deze tochten waren erg in trek. De deelnemers kwamen uit het hele land en werden dan ook nog lid van DTC. Wim van Veldhuizen bracht honderden kilometers in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug door om aantrekkelijke routes uit te stippelen, ze te pijlen en de pijlen na afloop weer op te halen. Over vergunningen werd niet gesproken en Wim wist perfect waar hij wel kon fietsen en waar niet.

Voor dergelijke tochten waren veel vrijwilligers nodig en al gauw meldde ik me ook aan. Want mijn credo was en is: niet alleen de lusten, maar ook de lasten van een toerclub. Ik herinner me de barre tochten in weer en wind op zaterdag, maar ook op de vroege zondagmorgen om te controleren of de pijlen er nog hingen. Als de dag van gisteren staat me nog bij, dat ik van DTC een ATB kreeg met bagagedrager en rode PTT-zijtassen (Wim was postbesteller), volgestouwd met de bekende geelrode DTC-pijlen, waardoor de fiets steigerde als een onwillig paard. Het regende dat het goot, maar de tocht ging door. Met een paar man probeerden we Wim te volgen en hij ramde overal doorheen. Diepe plassen en zware modder, niks stoppen, doorgaan. Tussen de regendruppels op mijn fietsbril door, probeerde ik het achterlichtje van Wim zijn ATB te volgen. Maar dat was vergeefse moeite, want soms had je de pech dat er een extra pijl bijgehangen moest worden. Dan gooide Wim de pijl op de grond en wist je: afstappen en ophangen. Aan de hand van de opgehangen pijlen kon je het verdere parcours weer volgen, maar Wim kwam niet meer in het zicht.

Omdat de Driebergse bevolking en met name de hondenuitlaters deze regelmatig terugkerende ATB-tochten verfoeiden, omdat er zoveel deelnemers waren en de bospaden bij slecht weer volledig aan gort werden gereden, vond er regelmatig sabotage plaats. Pijlen omgedraaid en afgebroken, het gebeurde bij elke tocht. Wim had bij ervaring al in de gaten, dat het op sommige plekken iedere keer weer gebeurde, en had daar wat op gevonden. Als pijlophanger moest je de ATB tegen een boom zetten en dan staande op de bagagedrager de pijl hoog ophangen. En bij de hardnekkige gevallen moest je dan ook nog heel dik ijzerdraad gebruiken en dat met een nijptang aan het eind ronddraaien! Mensenlief, wat een klus ...

ATB-toertochten zijn er inmiddels niet meer, omdat er geen vergunningen worden verstrekt en het Nationaal Park de Utrechtse Heuvelrug een aantal vaste routes heeft laten aanleggen door ATB-parcoursbouwer Patrick Jansen. Een goede oplossing om de vernieling van de bossen tegen te gaan, maar niet zo leuk meer als vroeger. Toen konden we frank en vrij door het bos crossen en zat je niet vast aan de singletracks met kombochten. DTC draagt in de personen Jan van Ede en Paul Gildhuis hun steentje bij door de parcoursen te onderhouden. Een heidense klus, maar zij vinden het leuk werk. Wim is nu erelid en uit het bestuur getreden, en moet met lede ogen toezien dat DTC geen ATB-tochten meer kan organiseren. Misschien dat een graveltocht nog wat deelnemers en leden op-

Tekst & foto's Ruud Kooring

2000 Wim te Giffel wordt duovoorzitter naast Wim van Veldhuizen.

2001 2002

2003 Eerste Jean Nelissen Classic in het noordelijke deel van Luxemburg. De JNC zal uitgroeien tot de mooiste en zwaarste toertocht van de Benelux. In juni brandt sporthal Hoenderdaal grotendeels af. De toertochten worden tot 2015 georganiseerd op de nieuwe startlocatie bij Rugbyclub Pink Panthers. 2004 Eerste Jeugd-ATB-dag. 2005 Een kwart eeuw Driebergse Tourclub.

2006

levert, maar een ledenbestand van ruim 800 leden zullen we niet meer halen. Niet, dat dat nou weer zo nodig is, hoor.

Weg

In het voorjaar stapten we over op de wegfiets en gingen op zondag van start met een aantal DTC-leden uit Driebergen en omgeving. In maart ging dat allemaal nog wel, maar als we eenmaal in mei wat meer kilometers hadden gemaakt, liepen we tegen een nieuw probleem aan. Sommige leden zaten in mei pas voor het eerst op de racefiets, dus zij konden het tempo niet bijbenen. Samen uit en samen thuis hielden we lang overeind, maar toen het wachten op elkaar vreselijk veel tijd ging kosten werd er voorgesteld om de groep te splitsen in een A- en een B-groep. Ik was inmiddels toegetreden tot de redactie en deed mee aan de A-groep. Bij het verschijnen van het maandelijkse clubblad had ik voor iedere trainingstocht voor de A-groep aangegeven waar de koffiestop was en wat het aantal kilometers bedroeg. Ik wilde ernaartoe dat we alle windrichtingen bestreken, dus puzzelde ik vooraf een route uit. Soms moest ik die eerst met de auto voorrijden, om te zien of er onvoorziene obstakels waren. Van lieverlee werden de routes gemeengoed en hoefde ik maar te vermelden: Rondje Rossum, Rondje Muiden of Rondje Volendam en dan wist iedere A-groeper wat de bedoeling was. Was ook een leuke tijd en hoewel de club op papier 800 leden had, zagen we op de zondag hooguit 20 mannen/vrouwen. Goed te behappen, dus. Na mijn openhartoperatie in 2009 besloot ik in 2011 over te stappen naar de B-groep. Die bleek toen vrijwel niet te bestaan. Er was een groepje Zeistenaren, dat wekelijks vertrok vanaf het tennispark in Zeist, maar bij het vertrekpunt Hoenderdaal stond er niemand, hoewel ik dit wel in het clubblad had vermeld. Als clubbladredacteur kon ik daar mooi over zeuren, dus uiteindelijk besloot Jan van Ede om mij tegemoet te komen en met het clubje Zeistenaren ook te vertrekken vanaf Hoenderdaal. Ik schreef stukjes over deze ritten en van lieverlee groeide deze B-groep en werd populair. De A-groep bleef ook bestaan en zij deden hun eigen ding. Helaas timmerden zij niet zo aan de weg, zodat het leek alsof het een elitegroep was. Omdat de meeste leden van de B-groep inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd hadden bereikt, besloten we ons de Krasse Knarren te noemen. In de praktijk bleek dit een drempel voor jongeren om met ons mee te fietsen, en tot op de dag vandaag is dat een punt van discussie. De nieuwe kreet luidt nu Social Ride en de Krasse Knarren heten nu Vitalo’s, maar de kern blijft hetzelfde.

Ook voor de georganiseerde wegtochten zijn vrijwilligers nodig, dus meldde ik me aan om een keer per jaar een tocht te pijlen. In de praktijk bleek dit wel om meer te tochten te gaan, omdat Wim mij regelmatig belde dat er een vrijwilliger ziek was geworden of om andere reden zich had afgemeld. Er kwam toen een voorstel om voor iedere tocht een vaste ploeg inschrijvers, controleurs, pijlers en parkeerhulpen te benoemen, die op elkaar ingespeeld waren. Als er iemand door omstandigheden zou uitvallen zouden zij dan zelf voor vervanging zorgen. Zo leek het mij geinig om iedere groep een tocht te laten sponsoren, zoals de A-groep, de B-groep, de C-groep c.q. damesgroep, de Langbroekenaren, en de Jeugdbegeleiders ATB.

Op papier een prima idee, maar in de praktijk waren er meer tochten dan groepen, dus werd je nog gebeld om in te vallen. Het aantal tochten werd in de loop van de jaren teruggebracht en er werden GPS-tochten ingevoerd, die weinig vrijwilligersinzet vergen. Ton Versteeg en ik vormen nu nog steeds de vaste pijlploeg voor de Bultentocht op Tweede Paasdag. Op zaterdagmorgen vroeg hangen we de pijlen op en op Tweede Paasdag in alle vroegte controleren we, of de pijlen er nog hangen en plaatsen we de richtingborden en controleborden. In de middag halen we alles op en is onze klus weer voor een jaar klaar. We zijn heel goed op elkaar ingespeeld.

Clubblad en website

Omdat ik bij wielervereniging de Pedaalridders in Amersfoort ook in de clubbladredactie zat, meldde ik me al vroeg bij Bets van Veldhuizen aan, om het clubblad mede vorm te geven. Toen tikten we alles nog zelf uit en werd het door drukkerij De Jong tot een maandelijks clubblaadje omgevormd. Bets en Wim zorgden dan, dat de blaadjes voorzien van een adressticker en via het postkantoor werden verzonden. Een keer per maand kwam de redactie bij elkaar en verdeelden we het werk. Toen Jelle Hannema bij de redactie kwam, stelde hij voor om het clubblad te moderniseren. We ontvangen nu een keer per kwartaal een prachtig magazine en een nieuwsbrief naar behoefte. Toen de computertechniek voortschreed en ook DTC niet om een eigen website heen kon, heb ik als webredacteur samen met Jan Westbroek een korte cursus gevolgd bij de ontwerper van de website Fred Manschot. Heel leuk werk, maar je moest net als bij het samenstellen van een clubblad wel alles zelf bedenken, want veel inbreng vanuit de leden was er ook toen niet. Na mijn hartoperatie ben ik enige tijd gestopt met het webredactiewerk, maar sinds een aantal jaar heb ik dit weer opgepakt. Op initiatief van Ivar van der Loos zijn we dit jaar overgestapt naar een andere provider (All United) en is er een site ontwikkeld met veel meer mogelijkheden en zelfs een heuse ClubApp. Gelet op mijn leeftijd vind ik dat ik de jongere leden voorrang moet geven en trek ik mij zo langzamerhand terug uit dit wereldje. Je wordt ouder, pappie, zijn ware woorden.

2007 De DTC krijgt een ruimte in het clubhuis van de Pink Panthers. Voor het eerst heeft de club een 'eigen'startruimte voor de toertochten en clubritten, en een vergaderruimte. 2008 In 2008 vindt een historische bestuurswissel plaats. Wim van Veldhuizen treedt terug als voorzitter. Ook Bets doet een stap terug. Jan Kuijer wordt de nieuwe interim- voorzitter.

2009

2010 Ook de DTC gaat meer en meer online en start met een elektronische nieuwsbrief, het 'Binnenblad’, dat maandelijks verschijnt. 2011 Peter Vunderink wordt DTC-voorzitter DTC. Na een succesvol verlopen pilot biedt de DTC fietstrainingen aan o.l.v. een gediplomeerd trainer.

Spinning

In het millenniumjaar 2000 ben ik een mooie wintersport gaan beoefenen: het uit de Verenigde Staten overgewaaide spinning. Klassikaal fietsen op een hometrainer met vliegwiel, begeleid door muziek. Een instructeur geeft de oefeningen aan, waarbij je afwisselend kunt staan, kunt fietsen met een zwaar of licht verzet, kunt sprinten en als je het goed doet: bijna kunt sterven. Na een uur spinning ben je heel wat liters vocht kwijt en is je basisconditie weer wat opgebouwd. Bets van Veldhuizen was jarenlang de organisator van deze wekelijkse spinninglessen. Zij regelde tegen een schappelijke prijs een instructeur en een afspraak bij het fitnesscentrum De Kwakel in Utrecht. Ik vond dit een zo leuke tak van sport, dat ik bij een sportclub in Bunnik ook spinninglessen ging volgen en daarbij ook nog andere fitnessapparaten kon gebruiken. Het gevolg was, dat ik na mijn pensionering me volledig op zo’n fitnessclub kon uitleven en het bleek, dat dit een goede onder-

steuning was voor het toerfietsen bij DTC. Toen de fitnessclub in Bunnik failliet ging, stapte ik over naar Olympos, de studentensportvereniging van Science Park de Uithof in Utrecht. Ook daar volgde ik het gehele jaar door spinning- en seniorenfitnesslessen. Door de coronacrisis is spinning vanwege de aerosolen niet mogelijk, maar de fitness kan nog wel.

Toen voorzitter Venda Sykora in 2017 een telefoontje kreeg van de tennisvereniging Ludenti in Doorn, dat zij een achttal spinningfietsen hadden staan waar zij niks meer mee deden, was ik direct enthousiast. Zou dat niet iets zijn voor DTC? Ze hoefden niets te kosten, dus ik ben direct gaan kijken. Het waren weliswaar fietsen op leeftijd, maar alles liep nog goed en met een beetje onderhoud konden we ons daar geen buil aan vallen. Samen met Paul Gildhuis hebben we de fietsen naar de opslagruimte van DTC gebracht en sindsdien worden er van oktober tot maart wekelijkse spinninguurtjes verzorgd door instructrice Gonneke Ooms. Op verzoek van een aantal deelnemers om hartslagtrainingen te volgen, geef ik nu ook een uur per week les. Dankzij sponsoring door DTC-lid Hans Bregman konden er nog twee spinningfietsen worden aangeschaft, zodat er nu tien in de opslagruimte staan. Deze ruimte ontvangt alleen ventilatie via de toegangsdeur, dus dat is onvoldoende om aan de corona-eisen te voldoen. Helaas zijn de lessen voor komend najaar geschrapt en hopelijk vinden we een andere geschikte locatie.

Tot slot

In de afgelopen 40 jaar heeft met name oprichter Wim van Veldhuizen samen met zijn vrouw Bets leeuwenwerk verricht om DTC tot de grootste club van Nederland te maken. Helaas moest hij zijn meerdere in Le Champion erkennen, maar het mag gezegd: DTC is niet onbekend gebleven. Ik kan me herinneren dat er geprobeerd werd om een run-

bike-run te organiseren, waarbij je 5 kilometer moest hardlopen en daarna op de mountainbike 40 kilometer moest fietsen en vervolgens snel van de fiets af om nog eens 5 kilometer hard te lopen. Het was de bedoeling om daar een jaarlijkse wedstrijd van te maken, maar DTC is geen wedstrijdclub, dus dat kwam niet erg van de grond. Ook had het bestuur ooit een uitnodiging gekregen van de carnavalsvereniging in Driebergen om mee te doen in de carnavalsoptocht. Besloten werd om twee hometrainers op een aanhangwagen te zetten en daardoor reclame voor DTC te maken. Ik had me opgeworpen om zo’n hometrainer te bemannen, maar dat was eens en gelukkig nooit meer. Wij zijn als toerfietsers geen feestneuzen. We moeten tochten organiseren, daar zijn we goed in, zie maar het succes van de Jean Nelissentocht in Luxemburg, de Utrechtse Heuvelrugtocht, de Bultentocht, de Hel van de Heuvelrug en de WNF Herfsttocht.

2011 De Jean Nelissen Classic trekt voor het eerst de meeste deelnemers, zo’n 1600. Ook de andere toertochten laten een duidelijk opwaartse trend zien. 2012 De eerste uitgave van het 'Buitenblad'verschijnt. Naast het (elektronische) Binnenblad verschijnt voortaan vier keer per jaar dit clubmagazine. Een primeur: op 28 mei (Tweede Pinksterdag) wordt de eerste klimtocht voor Right to Play verreden. De leden kiezen uit een aantal ontwerpen de nieuwe clubkleding. 2013 In september organiseert de DTC een geslaagde fietsweek in Barcelonnette, waar zo’n 20 leden fietsen voor het Brevet des 7 cols de l'Ubaye, met prachtige beklimmingen zoals de vermaarde Bonette.