VARSITY '92

“Ik ben 25 jaar niet op de Varsity geweest en nu kom ik er gewoon weer. Dan zie ik ook die Oude Vieren en dan ben ik gewoon trots dat wij daar ook hebben gevaren in een tijd die nog steeds het baanrecord is. ” B ijna dertig jaar na samen in de eerstejaars acht van en het gevoel het met zijn vieren te de laatste gemaakte ’88 gezeten, met Van Dijk als coach. doen.’ halen op Laga keren Rusticus zat het jaar daarvoor al Een ploeg met verschillende Hans de Koningh, in de eerstejaars acht maar ging karakters: het toenmalige Sven Rusticus, Gerdt niet door met roeien na dat jaar. middenschip, bestaande uit Koningh Kernkamp en Stephan Kernkamp kwam uit Eerstejaars en Rusticus, was gematigd in Bon terug op de Nieuwelaan om weer Licht maar was na een jaar rugby emoties. Slagman Bon kon soms halen op de Schie te maken. Coach en een jaar Lagabestuur groter en flink uit zijn vel schieten, met Duurt van Dijk fietste als vanouds mee. zwaarder geworden. Zo kwamen boeg Kernkamp als denker, die De Oude Vier ‘91/’92 kwam hierna aan ze als tweedejaars roeiers allemaal hem meestal weer kon bedaren. tafel zitten, dronk een biertje en sprak bij elkaar, niemand weet meer hoe, Buitenstaanders konden zich wel over een van de grootste trauma’s uit én werden ze in één jaar SA. Het eens verwonderen over het gefoeter hun leven; de Race der Oude Vieren geheim van het succes van de ploeg? naar elkaar op het vlot en de vrolijke 1992. Hoe de beste ploeg niet won. Kernkamp: ‘het feit dat we ontzettend stemming die daarna onder de douche alweer heerste. Niet boos Het geheim van het succes van de ploeg? Kernkamp:Het geheim van het succes van de ploeg? Kernkamp: op elkaar, maar boos op dat het niet Het feit dat we ontzettend veel lol met elkaar hadden. ” “ lukte. Koningh: ‘Af en toe nam ik een lichte De mannen vonden elkaar via het veel lol met elkaar hadden. Lol met pik voor de lol onder mijn arm mee, roeien. Koningh en Bon hadden de coaches, lol in arbeid verzetten gewoon omdat ik dat leuk vond.’ Op

de Duinloop, toenmalig nog zeven à acht keer per jaar in plaats van alleen bij de intraining, was de onderlinge competitie hoog. Op elkaars rug springen en sprinten om te kijken wie het eerst boven was, anderen aanspreken op het afsnijden van bochten; de vier leidde de groep en heel Laga. Na het succesvolle eerste seizoen als vier viel het tweede seizoen tegen. Bon stopte om zijn P te halen, de vervanger was wel goed, maar de scherpe randjes misten. De Oude Vier dat jaar, 1990, won de Varsity en viel uit elkaar. Het was al snel duidelijk; in ’91 werd deze vier, toen drie jaar

bij elkaar, de Oude Vier. Bon kwam weer terug op slag, de vier weer in oude opstelling. De concurrentie, van Nereus en Skadi, was van wereldniveau. Nereus zat vol met wereldkampioenen, terwijl bij Skadi ook een wereldkampioen en later zelfs Olympisch kampioen roeide. Nereus won, Skadi werd tweede, maar niet ver daarachter werd Laga derde. Hier besefte men dat dit viertje toch best wel hard kon gaan, de andere ploegen in onzekerheid achterlatend. ’91 was het jaar waarin de Vier aanklopte bij de Nationale en Internationale top. De Holland Vier

werd in een uitermate rappe 6:14 met vier seconden genaderd en ook een uitzending volgde. In Luzern werd gestreden met de wereldtop, maar dit deed de heren niets. Op dit toernooi voeren de Russen ook met rode bladen. Boos en verbaasd keken ze in de richting van de Oude vier. Bon: ‘Wij in ons beste Engels uitleggen dat 1876 toch echt eerder is dan 1918, dus dat ze niet moesten zeuren.’ Dat de heren kanshebbers waren op Varsity winst werd pas echt duidelijk toen de Oude Vier van Skadi later in het seizoen werd verslagen. Dit resultaat imponeerde ook de toenmalige slag van de Nereus Vier, Rutger Arisz, die na afloop van de wedstrijd een drankje met de heren deed en een voorspelling deed: ‘Jullie gaan volgend jaar de Varsity winnen, ik heb het gezien.’ De ploeg ging door als vier en een veelbelovend seizoen begon. Achteraf misschien een grote fout; alle ballen op de Varsity. Geen plan B, geen vervolgplan; op de Varsity moest het gebeuren. Drie weken van te voren gingen ze nog op het jaarlijkse Oude Vier trainingskamp in Hazewinkel, waar de halen werden geperfectioneerd. Rappe kilometertijden, net boven de drie plat. Het geloof groeide. Er werd op dit trainingskamp ook nog van

posities gewisseld in de boot; Bon naar boeg en iedereen een plek naar voren. Het werkte, het klopte. De Varsity was van hen. Toch was er één groot probleem; een stuurpik. Dé ervaren man op Laga, Duyster, werd niet gevraagd. Een onervaren stuurpik lag voor in de boot. Op een normale dag op een rechte Bosbaan misschien geen probleem, maar 19 April was geen normale dag, en het Amsterdams-Rijnkanaal nabij Houten is allesbehalve normaal roeiwater. Een stormachtige wind blies de ploegen de baan over en zorgde voor hoge golven in met name de

steeds geen geluid. Eén keer gingen een paar ogen de boot uit en wisten de heren dat Skadi te pakken was; 'Alles eruit!’, werd geroepen door Kernkamp. De laatste vijfhonderd meter werd ongelofelijk hard geroeid. Even bleef het blad hangen, in de zee van golven die de harde wind mee had veroorzaakt. De finish kwam, het kanonschot luidde. Boeg Bon keek opzij, lag voor de stuur van Skadi. Arm omhoog: Laga wint de Varsity! Het publiek stond toen nog aan de andere kant, de kant van de binnenbocht. De kant waar Skadi lag. De coaches fietsten mee bij de buitenbocht.

Eén keer gingen een paar ogen de boot uit en wisten de heren dat Skadi te pakken was; ‘Alles eruit!’ ” “ hoge banen. Laga werd geloot op de De coaches dachten het ook; Laga hoogste baan en Skadi, geloot op de heeft gewonnen. Vanaf het publiek laagste baan, voer in de luwte van sprongen mensen het water in. Er de dijk naar een ruime voorsprong op werd verwoed door de golven heen de duizend meter. Na de bocht werd gezwommen. Maar het zwemmen er door Laga niet naar het midden stopte al in baan twee, de dasjes gestuurd, ondanks vele aanwijzingen waren niet rood-wit. Skadi won de vanaf de kant. De vier bleef in het Varsity. ruwe water roeien maar kon toch Eenmaal op de kant, boot in de nek, eindelijk versnellen. Het gat met vroeg Koningh aan De Vries hoeveel Skadi werd steeds kleiner, maar uit het scheelde. Tjark De Vries hield zijn de mond van de stuur kwam nog vingers dicht bij elkaar; er had een luciferdoosje tussen gepast. Volgens het reglement van de KNSRB is het een Dead Heat, als het verschil minder dan een halve taft is. Emoties en ongeloof volgden. De Kroegjool werd nog bezocht, maar meedoen in de feestvreugde zat er voor de meesten niet meer in. De biljarttafel was er niet aanwezig. Na dit seizoen, waar nog ongehoord hard en succesvol gevaren werd, viel de boot uit elkaar. Een trauma aan 19 april deed ze misschien de das om, maar ook studies moesten gehaald worden. Ruim twintig jaar lang kwamen ze liever niet op het Varsity terrein, dachten ze liever niet na over de sport die ze jaren met zoveel plezier hadden beoefend. Maar tegenwoordig is het anders. De kinderen van de mannen zitten tegenwoordig ook in de boot, de heren hebben zelf de palen ook weer vastgepakt.

Op de Tromp in 2018, namens de Hoop, voeren ze in een veteranenveld gevuld met Oud-Lagaaiers naar de zesde tijd. Het veteranen-WK werd ook gestart in een vier en in een acht met De Laak; Bavelaar en vrienden. De mannen zijn, verbonden door de sterke karakters en plezier in het roeien, weer bij elkaar. Ze zijn nu weer trots op alles wat er destijds bereikt is: zilver op het FISU-WK en als enige verenigingsvier met de internationale top meevaren in Luzern en Essen zijn unieke prestaties die onterecht overvleugeld werden door Varsity ‘92. De belangrijkste les heeft

echter niks met prestaties te maken: na 25 jaar lang de sport ontweken te hebben, weten de heren weer waarom ze dat roeien zo leuk vonden. Niet om het winnen, de blikken en legendarische kroegjolen, maar om het gevoel in de boot, het samenzijn en het bevredigende gevoel als een training een keertje lekker gaat. Kernkamp: ‘Als je het plezier alleen maar haalt uit winnen, is roeien niet de juiste sport. Er winnen gewoon maar heel weinig ploegen. Je kan niet zo hard blijven trainen in deze sport als winnen het enige is waar je het voor doet. Dan breekt er iets.’ Varsity ’92, hoe de beste ploeg niet won.