Η έκθεση ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον’’ είναι ένα work in progress project, ένα ανοιχτό εργαστήρι ιδεών, που προσπαθεί να δημιουργήσει έναν διάλογο μεταξύ
Ελληνίδων εικαστικών, με στόχο να ενώσει τις γυναίκες από το παρελθόν στο μέλλον, αφού η χειρωναξία των προγόνων μας, μέσα από το βλέμμα και τα μέσα των σύγχρονων καλλιτεχνιδών, μετατρέπεται σε σύγχρονη τέχνη, που αγγίζει και καυτηριάζει ζητήματα σημαίνουσας σημασίας.
Κι ενώ η ιδέα της έκθεσης γεννήθηκε το 1996, όταν συναντήθηκα με την διεθνούς φήμης Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Janine Antoni και το έργο ‘’Slumber’’ που ύφαινε την κουβέρτα των ονείρων της σ’ έναν μεταμοντέρνο αργαλειό, η συνάντηση με το έργο της Αιγύπτιας καλλιτέχνιδας Ghada Amer που κεντούσε στον καμβά αποδομημένες φιγούρες από την δική της παράδοση, η εναλλακτική μπουγάδα με τα πολύχρωμα υφάσματα και τα Μποτάρι της Βορεο-Κορεάτισας καλλιτέχνιδας Kimsooja, κυρίως όμως τα έργα της Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας Sheila Heiks στο Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris, στο Παρίσι το 2017, ήταν οι μεγάλοι σταθμοί και οι βασικές επιρροές αυτής της διαδρομής… Αφετηρία της έκθεσης ήταν η Αθήνα τον Ιούνιο του 2019 όπου συμμετείχαν 20 καλλιτέχνιδες, σε μία εποχή που οι αναζητήσεις γύρω από το θέμα, ήταν ανύπαρκτες, που όμως με ενδιέφεραν ιδιαιτέρως ’’Συνάντησα την Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Janine Antoni τον Ιανουάριο του 1996 και έζησα 3 ολόκληρους μήνες, δίπλα της, καθημερινά, στον εκθεσιακό χώρο ‘’Νίκος Κεσσανλής’’, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου, ύφαινε την κουβέρτα των ονείρων της, αφού το βράδυ ήταν συνδεδεμένη με μία συσκευή χαρτογράφησης της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου, που κατέγραφε τα όνειρά της και το πρωί ύφαινε στον δικό της μεταμοντέρνο αργαλειό την κουβέρτα με την οποία σκεπαζόταν, υποσχέθηκα τότε στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή, θα οργανώσω μια έκθεση με γυναίκες που χρησιμοποιούν παραδοσιακές μεθόδους αλλά με νέα υλικά και πρακτικές’’.
Ο κύκλος, όπως και οι αναζητήσεις που άνοιξε το Υφαίνοντας ήταν ευρύς… γι’ αυτό και απλώθηκε από στην Ελλάδα στο εξωτερικό… Από στην Λάρισα, ‘’Υφαίνοντας
το Μέλλον ΙΙ’’ και την Δημοτική Πινακοθήκη-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, στα Σκόδρα, στην Δημοτική Πινακοθήκη και εν συνεχεία στο COD τον εκθεσιακό χώρο του Πρωθυπουργικού Μεγάρου, στα Τίρανα το ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον ΙΙΙ’’, με την Οικονομική Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού & Αθλητισμού, μέχρι το Παρίσι ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον IV’’ και το Ελληνικό Σπίτι, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του εξωτερικού και αυξάνοντας τις καλλιτέχνιδες από 20 στις 50. Λειτούργησε και λειτουργεί έτσι ως παζλ, που οι ψηφίδες του συντείνουν στην δημιουργία της εικόνας και του ρόλου που έπαιξαν οι γυναίκες στην ιστορία, την κοινωνία και την οικονομία.
Η έκθεση ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον’’ ενώνει όλες τις γυναίκες από το παρελθόν στο μέλλον με αόρατα νήματα, αφού η χειρωναξία των προγόνων μας, μέσα από τα εικαστικά μέσα και τις πρακτικές των σύγχρονων καλλιτεχνιδών, μετατρέπεται σε σύγχρονη τέχνη που αγγίζει και καυτηριάζει τα πιο καυτά θέματα της επικαιρότητας, από την έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία, μέχρι τις γυναικοκτονίες και την καταστροφή της φύσης. Στην Δημοτική Αγορά Ύδρας, πραγματοποιήθηκε το ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον V’’, με 25 καλλιτέχνιδες και την Υποστήριξη της ΚΕΔΥ και του Δήμου Ύδρας, ενώ το ‘’Υφαίνοντας το Μέλλον VI’’ πραγματοποιείται στην Σαλαμίνα, τόπο καταγωγής της επιμελήτριας, από όπου ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας, προσωπικής και συλλογικής στην Λαογραφική Στέγη, με 22 καλλιτέχνιδες και αρκετά καινούργια έργα, με στόχο να δημιουργηθεί ένας γόνιμος διάλογος με το χώρο, τα αντικείμενα-κειμήλια και την παράδοση που μεταφέρει και μεταλαμπαδεύει στις νέες γενιές, το σύγχρονο εικαστικό αφήγημα. Έφη Μιχάλαρου
Κριτικός Τέχνης & Επιμελήτρια Εκθέσεων Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Τεχνοκριτικών- AICA Hellas
Η Ιάνθη Αγγελίογλου, μέσα από το ‘’Σημειωματάριο’’ που ύφανε το 2010 στον αργαλειό της, δημιούργησε ένα ψυχογράφημα-καθρέφτη του βαθύτερου εαυτού, με αφετηρία την λευκή σελίδα και τον ρόλο της στην ζωγραφική, τι σημαίνει για κεινη, αλλά και πως στέκεται ένας καλλιτέχνης απέναντι σε μία λευκή σελίδα μέχρι η ιδέα να ξεδιπλωθεί στην επιφάνειά της και να εξελιχθεί σε έργο σύγχρονης τέχνης.
Ιάνθη Αγγελίογλου Ιάνθη Αγγελίογλου, Το σημειωματάριο, 2010, χειροποίητος μάλλινος τάπητας, 42×29,5 εκ.
Άντα Αναστασέα
Αναμνήσεις από την ενότητα έργων ‘’Το παλιό μας σπίτι στέκει’’ ανασύρει η Άντα Αναστασέα, όπου μεταξύ σχεδίου, ζωγραφικής, φωτογραφίας και κεντήματος, επανα-συνθέτει μία καινούργια εικόνα, ενώνοντας βελούδα με διαφορετικά λαμπερά χρώματα, που στις ραφές, τις εσοχές, τις ενώσεις και την ποικιλία των χρωμάτων, εμπεριέχονται μνήμες και συναισθήματα, που ενυπάρχουν στα έσω κάθε οίκου.
Άντα Αναστασέα, Άτιτλο, 2021, Κέντημα μηχανής σε βελούδο, 70 X 150 εκ.
Βαζούκου, Κορμός γυναίκας, Χαλκός, Κασσίτερος, Κερί και Νήμα, 80 Χ 35 Χ 25 εκ.
Γρηγορία Βρυττιά
Η Γρηγορία Βρυττιά μέσα από παραδοσιακά πετσετάκια, που συνόδευαν την προίκα των γυναικών σε παρελθόντες χρόνους, απαραίτητη προϋπόθεση
ενός νέου ξεκινήματος στο νέο σπίτι, και δείγμα πλούτου-κοινωνικής τάξης, κεντημένα με κλασικά μοτίβα σε λευκό, δημιουργεί παραλληλισμούς μεταξύ υψηλής και λαϊκής τέχνης, παραδοσιακού και ποπ. Επανασχεδιάζει μία εικόνα με χρωματιστά νήματα και μοτίβα, όπου προκαλεί τον θεατή, μέσα από την αποταύτιση και τον αποχαρακτηρισμό των συνειρμών, να συνδεθεί με το νέο έργο που εξυφαίνεται και την επαναχρήση του αρχικού υλικού.
Γρηγορία Βρυττιά, Specimens / Είδη, 2022, Κέντημα σε παραδοσιακά πετσετάκια, Διαστάσεις Μεταβλητές
Πέννυ Γκέκα
Η Πέννυ Γκέκα κεντάει ιβουάρ χαρτόνια σε διαφορετικά μεγέθη, που παραπέμπουν σε μεταξωτά υφάσματα, με μαύρα νήματα, φύλλα, κλαδιά και λεπτομέρειες από το φυσικό περιβάλλον, εστιάζοντας στην ευαλωτότητα της φύσης, αλλά και την επιτακτική ανάγκη, στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ, να την σώσουμε και να σωθούμε. Κεντώντας τ’ αποκαΐδια ενός πολιτισμού που αγωνιά ν’ αναγεννηθεί από τις στάχτες του, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα για την κλιματική αλλαγή, αλλά και την ανυπέρβλητη ανάγκη του ανθρώπου να συνυπάρξει αρμονικά με την φύση και το φυσικό περιβάλλον, ως αναπόσπαστος κρίκος της αέναης πορείας της…
Πέννυ Γκέκα, Χωρίς τίτλο, 2016, κλωστές, βαμβακερό χαρτί, 21 x 21εκ.
Μέσα στην δική της αεικίνητη θάλασσα μας ταξιδεύει η Κατερίνα Καλιτσουνάκη, που τον τελευταίο καιρό συνδέει το έργο της με το περιβάλλον, τη φύση και τις ανησυχίες που προκύπτουν από την καταστροφή της, αλλά με ελπιδοφόρα διάθεση και βλέμμα, αφού η δική της θάλασσα μοιάζει με Ομηρική. Αλλάζει, ανανεώνεται και διαφοροποιείται σε κάθε τόπο, είναι ζωντανή, πολύμορφη και άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, με μία κοινή ρίζα, σαν υφάδι πολιτισμών, όπου μέσα από τους ‘’Λαιστρυγόνες και τους
‘’Στο πέπλο της Ρέας’’, η Βάλια Καραπιδάκη, ράβει και στερεώνει με κόκκινο νήμα φυσικά μέρη από κλαδιά δέντρου σε μεταξωτό τούλι, συνδέει έτσι ένα υψηλό-συνυφασμένο με την σημαντικότερη μέρα μιας γυναίκας υλικό, με ένα φτωχό της arte povera, για να δημιουργήσει ένα «πέπλο» που υποδηλώνει την ροή της γυναικείας φύσης από την γη, τον τόπο που την γέννησε, τις ρίζες της, την άνθιση, την καρποφορία, την ενηλικίωση και την χειραφέτηση. Έργο που εδραιώνει την φύση της γυναίκας και την θέση της, μέσα από τους πολλαπλούς ρόλους και τις αμφισβητήσεις, σε μία εποχή που αυτή η ανάγκη μοιάζει να είναι επιτακτική.
Βάλια Καραπιδάκη Βάλια Καραπιδάκη, Το πέπλο της Ρέας, 2022, Μικτή τεχνική, Διαστάσεις μεταβλητές
Η Κατερίνα Κοκκινάκη επηρεασμένη από τα όνειρα και τους συνειρμούς που συνδέονται με αυτά, με το συνειδητό και το ασυνείδητο σε αλληλουχία, κεντάει στον δικό της καμβά μία φιγούρα ρομαντική που μοιάζει ν’ αναδύεται από το παρελθόν, τις παιδικές μνήμες και τα όνειρα. Είναι η φιγούρα μιας γυναίκας στιβαρής και γλυκιάς ταυτόχρονα, που θα μπορούσε να είναι η γιαγιά που μας κοιτάζει στοργικά και προστατευτικά από ψηλά, ως καλός άγγελος. Πρόσωπο αγαπημένο, που έρχεται και επανέρχεται, χωρίς λογική, με διάθεση διορθωτική…
Κατερίνα Κοκκινάκη Κατερίνα Κοκκινάκη, Τελικά δεν ήσουν όνειρο, Κλωστές πλεξίματος, ύφασμα, τσουβάλι, ακουαρέλα, ξύλα θάλασσας, ασημόσκονες, 48Χ59 εκ.
Κυριακού
‘’Ονειροκρίτης / Όνειρο – Κριτής’’, είναι ο τίτλος του έργου της Σοφίας Κυριακού, που χρησιμοποιεί τεχνητά και φυσικά θραύσματα, συνθέτοντάς τα με τέτοιο τρόπο που παραπέμπουν σε φυλαχτά, αλλά και στα παιδικά παιχνίδια που στον πυρήνα τους εσωκλείονταν η αθωότητα της εποχής. Η καλλιτέχνιδα, θεωρεί ότι τα συντρίμμια λειτουργούν όπως τα όνειρα που μας συνοδεύουν.
Κι ως ονειροκρίτες προ-αναγγέλουν τα μελλούμενα, σ’ αυτό συντείνει και η διαφάνεια του πλαστικού, που επιτρέπει στο βλέμμα να εισχωρήσει στα ενδότερα ενός κόσμου που ισορροπεί μεταξύ παρόντος και μέλλοντος…
Κυριακού, Ονειροκρίτης / Όνειρο – Κριτής, σύνθεση από ευρεθέντα
σε χαρτόνι, 24 Χ 20 εκ.
Ευδοκία Κύρκου
Η Ευδοκία Κύρκου εκφράζει την αναγκαιότητα να εγγραφούν «ιστορίες» εκ νέου στο λευκό χειροποίητο χαρτί, συνυφασμένες με τις νέες εξελίξεις σε συνδυασμό με την πολιτιστική παράδοση (χρήση της κλωστής). Η κλωστή-το νήμα χρησιμοποιείται ως ένα είδος γραφής, που ξετυλίγεται ανεμπόδιστα και
που άλλοτε δημιουργεί κόμπους κι άλλοτε λύνει. Ο ακρογωνιαίος λίθος μεταξύ
φυσικού και μεταφυσικού, ζωής και θανάτου…
Ευδοκία Κύρκου, Let’s see the sea, Εκτύπωση σε χειροποίητο χαρτί, κλωστή, μελάνι, 23,2 Χ 23,2 εκ.
Κυριακή Μαυρογεώργη
Το έργο ‘’Breath’’, της Κυριακής Μαυρογεώργη, παραπέμπει στις μινιατούρες
που στόλιζαν τα σαλόνια, στο παρελθόν, στους αστικούς οίκους, καλύπτοντας
την ανάγκη αισθητικοποίησης του ψυχικού και χωροταξικού κενού. Όπου μέσα
από την ευθραυστότητα των υλικών και του μεγέθους, μας υπενθυμίζει την σπουδαιότητα της χειρωναξίας ως διαλογιστική διαδικασία, και της αναπνοής
ως ζωτικής ανάγκης, για τις γυναίκες που ήταν εγκλωβισμένες στις κοινωνικές συμβάσεις. Είναι ένα έργο όπου συνυπάρχει η γλυκύτητα, με την επικινδυνότητα του εναγκαλισμού, της μήτρας, της κλίνης, έννοιες δισυπόστατες και αμφίσημες.
Κυριακή Μαυρογεώργη, Breath, 2022, Πορσελάνη, βελονάκι, οξειδωμένος μπρούτζος, 7 εκ.
Η Λαμπρινή Μποβιάτσου, επηρεασμένη βαθιά από την μετάλλαξη των σχέσεων των φύλλων, την ενδοοικογενειακή βία, την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες, δημιουργεί ένα μετα-ξόανο, ένα μετα-τοτέμ- τσουγκράνα, που από καθημερινό εργαλείο κηπουρικής, που υποβοηθά στον καθαρισμό των πετρών από το χώμα, μετατρέπεται σε εργαλείο θανάτου, αφού στα δόντια της, είναι σκαλωμένα
γυναικεία μαλλιά κι ως αμάλγαμα, ως φόρο τιμής, στην γυναίκα που έφυγε και σε κάθε γυναίκα, προσθέτει και εναποθέτει άνθη μπουκαμβίλιας, για να ξορκίσει το κακό (!)
Λαμπρινή Μποβιάτσου Λαμπρινή Μποβιάτσου, Παντοτινά δική σου, 2022, Λάδι σε έτοιμο αντικείμενο, μαλλιά, αποξηραμένα άνθη,170 x 32 x 7 εκ.
Η Ισμήνη Μπονάτσου επιλέγει και συνδυάζει, στίχους από το τραγούδι “Bang Bang II” με στερεότυπες φράσεις από παραμύθια για κορίτσια, για να δημιουργήσει ένα μεγάλο γλυπτό- δαντέλα στο χώρο από χαρτί, που λειτουργεί στο όριο δύο κόσμων μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας. Λειτουργεί και σαν κουρτίνα που διαχωρίζει τον εσωτερικό με τον εξωτερικό χώρο, σαν τις κουρτίνες στα φωτισμένα μεγάλα παράθυρα σπιτιών που δημιουργούν μία μυθοπλασία μεταξύ του φαίνεται και του είναι. Έργο που δημιουργήθηκε αρχές του 2022, έχοντας διανύσει -συνθήκες εγκλεισμού- από όπου αποκαλύφθηκαν οι οικογενειακές σχέσεις και ο έρωτας αποκάλυψε το πιο σκοτεινό του πρόσωπο.
Ισμήνη Μπονάτσου Ισμήνη Μπονάτσου, BANG BANG II, 2022, Κοπτική σε χαρτί και νήμα, 177 Χ 115 εκ.
Βασιλική Μυλωνά
“Δυσοίωνο μέλλον” είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και της γης, κατά την Βασιλική Μυλωνά, που υφαίνει με νήμα, πλαστικές σακούλες, ρετάλια, πλαστικά απορρίμματα από την παραλία, ένα υφαντό για να μας ευαισθητοποιήσει και να υπογραμμίσει ότι το σημαντικότερο υφαντό είναι η γη και είναι στο χέρι μας να την σώσουμε και να σωθούμε (!) Γιατί χωρίς αυτήν και την επαφή μαζί τους ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει, γι’ αυτό και ο σύγχρονος άνθρωπος και ο σύγχρονος πολιτισμός νοσεί, σε αντίστιξη η ίαση και η θεραπεία μπορούν να επέλθουν άμεσα ακολουθώντας την αρχέγονη πορείας της…
Βασιλική Μυλωνά, Δυσοίωνο μέλλον/ Ominus future, 2022, Υφαντική με νήμα, πλαστικές σακούλες, ρετάλια, πλαστικά απορρίμματα από παραλία, 45 × 83 εκ.
Δέσποινα Πανταζή
Συνειρμούς, μνήμες και διαδικασίες πολύπλοκου φόβου, ανακαλεί η Δέσποινα Πανταζή, ακολουθώντας την εσωτερική διαδρομή και τις επανεπισκέψεις σε σημεία ορατά και αόρατα, αποκαλύπτοντας “νέες πραγματικότητες” που εκφράζονται μέσα από επαναλαμβανόμενα ασπρόμαυρα μοτίβα. Μοτίβα
που φωτίζονται με χρώματα ψυχρά και θερμά, επιλεκτικά και συντείνουν στα νοητικά ταξίδια που τροφοδοτούνται από μια εσωστρεφή πραγματικότητα, προσδοκώντας την κάθαρση και την λύτρωση. Όσο για την κόκκινη κλωστή, δεμένη στην άκρη ξετυλίγεται σαν υπόνοια – υπόσχεση μιας αφηγηματικής γραφής…
Δέσποινα Πανταζή, ...if they are true.../...αν είναι αλήθεια..., 2019, Μικτή Τεχνική, 21 Χ 30 εκ.
Δαντέλες, κούκλες, νήματα, πλαστικά λουλούδια, αλλά και αντικείμενα ραπτικής, εγκλωβίζει η Μαργαρίτα Πέτροβα, στα παλιά συρτάρια της γιαγιάς, που παραπέμπουν στα “κουκλόσπιτα της ενήλικης ζωής” ή “σε παραμύθια για μεγάλους”. Προσθέτει φως και μέσα από την ποιητική λεπτεπίλεπτη σχέση που δημιουργεί το φως με τις σκιές, αναβλύζουν υποβόσκουσες αυτοτελείς ιστορίες, που αναδύονται από το παρελθόν και τα χρόνια της αθωότητας και προσδίδουν άλλες… διαστάσεις σε έργα που λειτουργούν ως σκευοφυλάκεια μνήμης.
Μαργαρίτα Πέτροβα Μαργαρίτα Πέτροβα, drawer, 2013, εγκατάσταση, Μικτή Τεχνική
Άρτεμις Ποταμιάνου
Η Άρτεμις Ποταμιάνου μέσα από την ταπισερί με τίτλο “We will be victorious 2013” κάνει ένα καυστικό σχόλιο, πάνω στα στερεότυπα για την αρχαία ελληνική ιστορία, που μεταφράζονται σε τουριστικά σουβενίρ με την χρήση της ποπ κουλτούρας, αφού μέσα στην βαθιά οικονομική κρίση εκείνη την εποχή, δημιουργήθηκε διάλογος αποδόμησης και επαναδόμησης του συμβόλου με κριτήρια ‘’οικονομικά’’ και ‘’οικονομίστικα’’. Εμφανής στο έργο της καλλιτέχνιδας είναι και η σύνδεση με τις βασικές αρχές της ταπισερί, που δεν έχουν αλλάξει εδώ και χιλιετίες, παρά την καθιέρωση των ηλεκτρικών μηχανημάτων στα τέλη του 18ου αιώνα. Μας συνδέει με την παράδοση, μια και είναι ίσως το πιο διαδεδομένο είδος εργασίας, με την οποία ασχολήθηκαν και ασχολούνται γυναίκες και άντρες, σε παρελθόντες χρόνους στην κλωστοϋφαντουργία, που κατείχε περίοπτη θέση και ως έργο τέχνης.
Άρτεμις Ποταμιάνου, We Will Be Victorious, 2012, Χαλί, 60 Χ 90 εκ.
Η Ιφιγένεια Σδούκου κεντάει ένα αγαπημένο νεαρό ζευγάρι, που στο τελάρο της μοιάζει να ξεπηδάει από τα πορσελάνινα πιάτα που κοσμούσαν τα σπίτια στο παρελθόν, αλλά η μορφή του άνδρα ταυτίζεται μ’ εκείνη του τζόκερ και όσα συναισθήματα μπορούν να εισβάλλουν μέσα από τις σκέψεις, τις εκφράσεις κι εν τέλη τις πράξεις του. Αγγίζει με τον πιο ακριβή και διεισδυτικό τρόπο, τις σχέσεις των ζευγαριών σήμερα μια τα σώματά τους είναι πολύ κοντά, αλλά τα βλέμματά τους δεν συναντιούνται, υπογραμμίζοντας έτσι την ψυχολογική και
H Χρύσα Σκορδάκη κλείνει τα πιο ‘’ακριβά αντικείμενα του πόθου μας’’ σε μικρά κουτιά- εκκολαπτήρια- με χρυσές κλωστές και φως, θέτοντας μία σειρά από ζητήματα αμφισημίας των ανθρώπινων σχέσεων και πως αυτές έχουν την δυνατότητα να εξελιχθούν, να μεταμορφωθούν ή να μεταμφιεστούν. Δημιουργεί
έτσι μία σχέση με το χώρο-δωμάτιο, που αποπνέει ασφάλεια, απαραίτητο
στοιχείο για την ανθρώπινη ύπαρξη,
Η Μαρία Σταμάτη, υφαίνει τη φράση: ‘’Κανένα μήνυμα δεν μεταφέρει την σημασία του, αν δεν ληφθεί’’. Σε ένα έργο που επικεντρώνεται στην σπουδαιότητα
της επικοινωνίας και πώς γίνεται αντιληπτή ανάλογα από την πλευρά που στεκόμαστε. Οι άνθρωποι με τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές μας, χρειάζεται να σκεφτούμε ότι αυτός ο κώδικας δεν είναι απλός, να προβληματιστούμε για τον τρόπο έκφρασης, μέσα από τον σεβασμό στην διαφορετικότητα και την συμπερίληψη. Με την συμβολή δύο αντίθετων παραδοσιακών υλικών, ένα μαλακό και ένα σκληρό, ένα “υψηλό” και ένα “ευτελές”, όπως είναι το νήμα και το οικοδομικό πλέγμα, δημιουργεί ένα “υφαντό” αλληλουχιών, σκέψεων, συμβολισμών και συναισθημάτων.
Μαρία Σταμάτη Μαρία Σταμάτη, Επικοινωνία, 2022, Πλέγμα και νήματα, 160 x 53 εκ.
Ελευθερία Στόικου
Λίγους μήνες πριν τον Πόλεμο στην Ουκρανία, η Ελευθερία Στόικου, όπως άλλωστε ο αληθινός καλλιτέχνης που επιβάλλεται να προπορεύεται της εποχής τους, εργάστηκε πάνω στο βιβλίο ‘’Πόλεμος & Ειρήνη’’ του Λ. Τολστόϊ, αφαιρώντας σελίδες, πρόσθεσε κόκκινα νήματα και ανασκάλεψε μνήμες από το συλλογικό ασυνείδητο, σε μία προσπάθεια να ξαναϋφάνει την ιστορία στους αργαλειούς της μνήμης, της γνώσης και της επίγνωσης, που όμως μετά από αυτό τον Πόλεμο, όπως διαφαίνεται, η κοινωνία μας μοιάζει να οδηγείται σταδιακά στην απόγνωση και σε μία ανακατάταξη συνόρων και σε μία νέα τάξη πραγμάτων, αλληλουχιών και συσχετισμών (!)
