-5-
Corrie Janson- van Haaster, deel 3 en laatste We worden nu eenmaal niet allemaal 100
Maar Corrie wel! Waar waren we. Corrie is inmiddels getrouwd en heeft 9 kinderen. Ze hadden het echt goed, haar man wilde graag dat een van de zonen de zaak overnam, maar die zag dat niet zitten. Dat vond hij jammer. Wie kon studeren, leerde en in dat opzicht is ze een tevreden mens. Hier hecht ze enorm veel waarde aan, omdat ze het zelf als een enorm gemis ervaren heeft. Ze zegt: ‘100 worden is gewoon geluk, daar kan je niets aan doen. Toch?’ Ze heeft nooit gerookt of gedronken, gezondheid is je geven. Wel heeft ze een sterke geest, zegt zoon Aad. En volgens mij zit daar haar geheim, van hoe ze nu nog steeds midden in het leven staat en er plezier in heeft. Er zijn nog genoeg leuke dingen, ze heeft geen tijd voor de dood. Haar leergierigheid zorgt ervoor dat ze bij blijft en heeft haar veel gebracht. Ze heeft haar zwemdiploma’s gehaald. Haar rijbewijs, een cursus ‘Spreken in het openbaar’ gevolgd. Meester van der Put, hoofd van de school, waar ze urenlang mee kon discussiëren vroeg haar voor het schoolbestuur, samen met Lenie van der Loos. Nou dat stelde niet veel voor. ‘De mannen hadden de papieren en hadden het voor het zeggen en wij waren alleen maar goed om koffie in te schenken”. Samen met Jan v.d. Brink en Jan Elderhorst vormde ze een van de eerste Adviesraden. Trouwens met mevrouw van der Put heeft ze nog steeds face-time contact. Ze haalde haar EHBO diploma, gezellig samen oefeningen doen en wedstrijden houden. Nadat haar man is overleden is ze, inmiddels 60, de Volwassen Mavo gaan doen. Ze gebruikt liever niet dat truttige woord: Moeder-Mavo. Met de auto naar Leidschendam, ze deed dezelfde examens als de jeugd. Hierna trok kunstgeschiedenis haar aandacht en heeft ze dit gestudeerd. De school organiseerde een reis naar Rusland, je hoefde alleen te betalen en alles werd geregeld! Zoon Hans was net afgestudeerd en ging met haar mee. Het werd een prachtige ervaring. Het is niet verwonderlijk dat alle kinderen door haar geïnspireerd en gestimuleerd zijn om door te studeren. Ze zegt: Ik zit per ongeluk wel eens op te scheppen over mijn kinderen. Maar dat mag toch, vanuit trots.
Is het dan alleen maar rozengeur? Nee ze heeft ook haar verliezen, zoals haar zonen Theo en Jos en schoonzoon Ton. Ze overlijden allemaal te jong. Dit brengt heel veel verdriet met zich mee. Theo had veel met bomen, hij gaf les op een tuinbouwschool in Frederiksoord. Vlak voordat hij overleed is een boom naar hem vernoemd. Een nieuw soort boom; een rood bloeiende kastanje! Dat is een mooi aandenken! In 1990 ruilt ze van huis met Aad op de Dr. van Noortstraat en gaat met het idee dat ze er wel niet zo lang zal wonen, naar de Van Swietenstraat. Uiteindelijk werd dit 31 jaar. Ze woont nu ruim een jaar in een aanleunwoning in Emmaus. Ze heeft veel geluk gehad met dit mooie appartement.
