Ruud en Zorba

Op woensdag 10 mei kreeg ik bezoek van Piet Theunissen die mij vroeg of ik een artikel wil schrijven voor de Dorpscourant over mijzelf in relatie tot mijn hulphond Zorba.

Ik denk dat de meeste mensen mij, samen met hulphond Zorba, wel eens door Beers hebben zien wandelen maar dat het voor velen onduidelijk is waarom ik een hulphond heb.

Eerst iets over mezelf. Ik ben Ruud Traas, 65 jaar jong en samen met Marian en Zorba woonachtig op de Broekhofsestraat 19 in Beers. Vanaf 1978 tot medio 2021 ben ik werkzaam geweest bij de politie in het voormalige Land van Cuijk. Sinds de reorganisatie van de politie heet dat nu basisteam Maas & Leijgraaf. In die 43 jaar ben ik werkzaam geweest in diverse functies bij de politie. Het grootste gedeelte van die 43 jaar ben ik op straat werkzaam geweest. In die tijd heb ik heel veel leuke dingen meegemaakt bij de politie maar helaas ook heel veel verschrikkelijke dingen. Ik kon dat goed van me afzetten totdat ik in 2016 geconfronteerd werd met slapeloze nachten, agressiviteit, angstaanvallen, paniekstoornissen etc.

Ik ben hierover onder behandeling geweest bij verschillende instanties en kreeg te horen dat ik PTSS had. PTSS staat voor Post Traumatisch Stress Stoornis. Tijdens die behandelingen ben ik gewoon blijven werken want opgeven is een woord dat niet in mijn woordenboek stond. Ik ben toen heel fanatiek aan het sporten gegaan en natuurlijk ging mijn werk door om maar niet bezig te zijn met mijn PTSS.

Altijd maar doorgaan, niet zeuren en niet bij de pakken neerzitten. Gaandeweg de jaren merkte ik steeds meer dat ik ‘s-nachts maar ook overdag last kreeg van flashbacks, ik sliep niet meer en de angst- en paniekaanvallen werden steeds heftiger waardoor ik me opsloot in mijn woning om maar geen contact te hoeven hebben met de buitenwereld.

Ik veranderde langzaam van een gezellige bourgondisch persoon in een agressieve Ruud met een lontje dat steeds korter werd. Als agent gedroeg ik mee steeds meer buitensporig agressief naar de buitenwereld maar ook richting Marian en mijn twee zonen en twee kleindochters. Hoe meer ik probeerde mijn PTSS te camoufleren, hoe agressiever ik werd. Op het laatst viel ik veel kilo’s af.

Hoe meer ik probeerde mijn PTSS te camoufleren, hoe agressiever ik werd. Ik dacht, als ik maar blijf werken dan hoef ik niet met mijn problemen te dealen. Ik ging er fanatieker door sporten en altijd maar proberen om die leuke lach op mijn gezicht te krijgen, maar ik werd steeds agressiever. Op het laatst viel ik kilo’s af. Totdat collega’s zeiden: “Je bent niet meer die Ruud die je altijd was.” En ook mijn zoons zeiden: “ons pap is aan het veranderen, het is ons pap niet meer.” Dat doet pijn als je zoiets hoort.

De diagnose chronische complexe PTSS komt er niet vanzelf. De eerste keer in 2016 dat ik werd beoordeeld door het psychotraumacentrum stond ik met een half uur weer buiten. Ik was echt niet van plan om eerlijk te vertellen hoe het er in mijn hoofd aan toe ging. Er werd geoordeeld dat ik inderdaad PTSS-symptomen vertoonde, maar echt een diagnose stellen lukte niet. Mooi, dacht ik toen nog. Maar het bleef bergafwaarts gaan. Naast dat ik agressief was, kreeg ik angstaanvallen en durfde ik niet meer naar buiten. Ik stond onder hoogspanning en kon de rust totaal niet meer terugvinden. Totdat ik het moment bereikte en mezelf de vraag stelde: wil ik echt zo doorgaan? Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf moest gaan prijsgeven. In 2018 werd ik weer gediagnostiseerd en kreeg te horen dat ik complexe PTSS had. Er volgde eind 2018 begin 2019 een nieuw traject bij de psycholoog totdat zij na bijna een jaar aangaf mij niet meer te kunnen behandelen. Ik werd door haar doorgestuurd naar het traumacentrum Centrum 45 in Oegstgeest. Na een intensieve behandeling van twee weken intern daar, werd ik medio oktober 2019 opgenomen in het traumacentrum Centrum 45 in Oegstgeest waar ik bijna een jaar intern heb verbleven totdat ik september 2020 te horen kreeg dat ik uitbehandeld was en men niets meer voor mijn kon doen. De diagnose die ik van Centrum 45 in Oegstgeest te horen kreeg is dat ik tijdens mijn werk chronische complexe PTSS heb opgelopen en dat een hulphond voor mij uitkomst kan bieden.

Via mijn maatschappelijk werkster van het Nederland Veteraneninstituut in Doorn kwam ik in contact met collegae van politie en defensie die een hulphond hadden. Moet je kijken, dacht ik dan. Hoe zo’n hond de spanning kan wegnemen als je ziet dat het even niet goed gaat. Hoe is het mogelijk dat ze een hond zo kunnen trainen dat hij dat kan? Er werd het traject hulphond opgestart door mijn maatschappelijk werkster van het NVI samen met de coördinator van het KNGF. Er volgde gesprekken met mij en het KNGF en het KNGF gaf aan dat gezien mijn situatie een hulphond absoluut noodzakelijk was. De aanvraag werd ingediend en ik werd eind 2020 op de wachtlijst geplaatst. Het wachten duurde lang, maar in september 2022 komt dan dat ene telefoontje van het KNGF: er is een hulphond. Daar komt zoveel emotie bij kijken en dan volgt de datum dat de instructeur van het KNGF met een hond naar je toekomt voor een kennis- making. Dan komt die bekende KNGF-auto voorrijden waar een prachtige hond uitstapt en die springt gelijk tegen je aan. Ik heb toen zo vreselijk zitten janken.

Ik had een match met de hond maar ook de hond met mij en na een week werd Zorba definitief bij mij geplaatst. De buddyhond heet Zorba. Ik heb hem nog maar een paar maanden, maar we zijn echt onafscheidelijk. Ik hoef maar een traumahelikopter te horen of een sirene dan krijg ik een herbeleving of flashback.

Dagelijks heb ik hier last van. Zorba weet me daar uit te halen door tegen me op te springen of te likken in mijn gezicht. Hij slaapt mij bij op de slaapkamer.

Koningsdag 2023!

Wat kunnen we terug kijken op een geweldige koningsdag!

Na de toespraak van voorzitter

Marco opende we de dag met het Koningslied ZiggZagg.

Vervolgens konden de kinderen een stempelkaart op komen halen om de 12 spellen in het Thema Circus te volbrengen.

Balanceren, jongleren, voetballen, schminken, de stormbaan , knutselen of een uitdagend parcours afleggen, er was voor ieder wat wils.

De suikerspinnenkraam mocht natuurlijk niet ontbreken. De gehele dag werden er suikerspinnen gemaakt in de kleuren blauw, roze en geel.

Met een opkomst van 119 kinderen, een gezellig gevuld terras en het prach- tige weer kijken we terug op een zeer geslaagde koningsdag. Ontzettend blij zijn we met alle donaties die we hebben mogen ontvangen via de QR code of in contante, deze kunnen we goed gebruiken om volgend jaar weer leuke dingen te organiseren! We willen graag Toon on Tour bedanken voor de fijne samenwerking en ten slotte grote dank aan de vrijwilligers: Janneke, Christel, Jelle, Tijs, Gert-Jan, Claudia, Koen, Geert-Jan en iedereen die verder nog heeft bijgedragen om deze dag mogelijk te maken!

Namens Oranje comité Beers Marco, Freek, Yvonne, Lia, Emma, Carla, Aletta, Susan

Bij een nachtmerrie springt hij op bed, gaat me likken en met zijn voorpoten op me staan net zolang totdat ik wakker word. Terwijl ik dit vertel springen de tranen in mijn ogen. Sinds januari 2023 durf ik weer naar de winkel te gaan waar ik sinds 2018 niet meer durfde te komen.. Dat doe ik nog steeds op een rustig moment, maar het kan samen met Zorba. Ik durf weer naar buiten. In de buurt hebben we een prachtig natuurgebied waar ik heerlijk kan wandelen met Zorba. Het is een stiltegebied, maar als ik in de verte dan toch een sirene hoor, weet ik dat Zorba bij me is.

Lang-leve-de-lol zal het nooit meer worden voor mij. Ik ben zeker niet meer die man die ik was. Maar dankzij Zorba kan ik nu kijken wat ik nog wel kan. Hij geeft me perspectief. Nog steeds ben ik superalert hoor. Dat zal niet weggaan. Maar ik kan er nu wel op uit samen met Zorba in mijn bakfiets.

Ze zien me nu eindelijk weer wandelen met af en toe een smile op zijn gezicht. Bijna vijf jaar heb ik dat niet meer kunnen doen. Als mensen me tegenkomen zeggen ze, je ziet er goed uit niet wetende wat er allemaal plaatsvind in mijn lichaam maar vooral daar bovenin, in dat koppie van me. Als ik bedenk wat Zorba en ik de afgelopen maanden hebben bereikt en geleerd, dan krijg ik een brok in mijn keel. De ellende van PTSS zal altijd blijven, maar met Zorba erbij kan ik nu ook weer voorzichtig naar positieve dingen kijken. Buddyhond Zorba geeft me weer toekomstperspectief. Ik ken echt geen betere psycholoog dan mijn hulphond Zorba.