In gesprek met

Henk Aldenhoven

Heerlijke tijd!

Graag wil ik gehoor geven aan het verzoek van Piet Theunissen een stukje te schrijven voor de Beerse Dorpscourant. Daar gaat ie dan…

Op de grens van oorlog en vrede werd ik in oktober ’44 in het huis met de foeilelijke oostgevel tegenover het smederijtje van Pietje Peters en het huidige slaappaleis aan de Gildeweg geboren als Henkie, zoon van Jan/Joep Aldenhoven en Anna Teunissen. Na mij zagen in een vloeiende reeks broer Noud en de zussen Hermien en Ans het levenslicht. Jan en Anna bestierden daar op nummer 116 een gemengd bedrijf met enige akkerbouw, vijf melkkoeien, tien mestvarkens plus een handel in brandstoffen.

De wereld werd al spoedig nog groter, want na de kleuterschool was daar de nieuwbouw lagere school met drie lokalen aan de huidige Meester Ghijssenstraat met de onderwijzers Verberk, Ghijssen en Janssen. Naast de nieuwe leerkrachten kwamen er tevens meer kinderen in mijn leefwereld die belangrijk werden. Zo waren daar naast de bekenden van de Kruisstraat en het kermisplein de jongens van Goossens, de leden van Jong Nederland en van het voetballen.

Het leven aan de Gildeweg was eenvoudig, maar daarbij wel heel prettig voor kinderen met veel ontdek- en speelmogelijkheden in en rondom het ruime huis. De wereld werd groter toen er via de kleuterschool met de kinderen van Tinus de Schoenmaker aan de Kruisstraat contact opbloeide. Tijdens mooie zomeravonden in de vakantie vermaakten we ons langdurig met “buske schuppe” rondom het huis van o.a. Leo, Niek, Gerda, Ad en Jos Hendriks en het “kermisplein” was vaak het toneel van voetballen. Regelmatig waren daar ook de kinderen van Berends, Ghijssen en Van Riet present. Ik vond het altijd een feest met zo veel kinderen.

In de klas, bij Jong Nederland en bij het voetballen veel dezelfde gezichten. Ik heb veel mooie herinneringen aan de zes leerjaren verdeeld over de drie genoemde leerkrachten. Over Herman Janssen, hoofd der school en leraar van de leerjaren vijf en zes zongen in het circuit wel enige waarschuwingen rond zoals blijf uit de buurt van zijn sleutelbos, schrik niet van zijn hoestbuien en geniet vooral van zijn voorleessessies. En zo waren de jaren in vijf en zes op een enkel incident na toch heel prettige tijden.

De driejarige MULO Pius X, met in het eerste jaar samen met Hennie Derks en Leo Smits naar Cuijk fietsen, werd in drie schooljaren doorlopen. Ik heb ook deze school als heel prettig ervaren met o.a. tweemaal deelname aan het paasvoetbaltoernooi in Tilburg en de zeer bijzondere frater Johannes Climacus. Deze cigarillos verslin- dende leraar strooide altijd met spitse en grappige opmerkingen en had op een subtiele manier de leiding over zijn leerlingen; zijn orde was dik in orde! Hij was het ook die zorgde voor deelname aan het toernooi in Tilburg en regelde voetbalwedstrijden op woensdagmiddagen op het gravelveld richting Katwijk. De MULO-periode werd in de nieuwbouw pal aan het spoor in Cuijk-Noord met diploma afgerond en toen vonden zachte krachten buiten mij dat ik mijn opleiding zou vervolgen op de Kweekschool in Nijmegen. En zo is het ook gegaan: Na vijf jaar bijna dagelijks op en neer naar de Groenewoudstraat opgeleid tot Volledig Bevoegd. De eerste twee Kweekschooljaren waren een voortzetting van de MULO; algemene vorming richting het niveau van de HAVO. Drie, vier en vijf waren sterk toegespitst op vakgerichte vorming met veel didactiek, psychologie en opvoedkunde en elke week een dag stage op een Nijmeegse lagere school of een blokstage van een week. Memorabele momenten zijn de deelname met twee klasgenoten aan een bouwkamp van de Internationale Bouworde in West-Frankrijk. Daarnaast is er het zeer bijzondere feit dat klasgenoten uit 4B 1963 – 1964 al twaalf keer een reünie hebben gehouden, waarvan de laatste in november 2022 en de volgende staat voor november van dit jaar gepland. Prachtig toch!

Geslaagd in september 1965 werd ik op de 30e november daar op volgend ingelijfd binnen de hekwerken van de Tapijnkazerne in Maastricht. Het overwegende bezwaar tegen de inlijving zat voor mij in het schreeuwen en het schelden door meerderen vooral tijdens het oefenen in marcheren. Om dat als mens te ondergaan was ik niet groot gebracht, zo vond ik en daarbij stond het haaks op hoe als leerkracht om te gaan met leerlingen. Echter… een soms onwillige rug schoot me te hulp en na drie maanden soldij à fl 1,05 per dag was ik klaar en hoefde met 4 kg extra aan mijn lijf – het eten is me prima bevallen - niet meer terug te keren achter het getraliede Tapijnhekwerk.

Enigszins bij toeval viel de eerste werkplek in het onderwijs in april, na de Paasvakantie, mij in de schoot. Het was een klas 2 met 24 leerlingen in de Nijmeegse wijk Brakkenstein. Na ruim een jaar werden de twee klassen 3 samengevoegd tot één klas 4 met 48 - ja, het staat er echt - leerlingen en intussen was er in de persoonlijke sfeer veel veranderd. Mijn eerste en enige dansavond in zaal Van Bergen in Gennep bracht mij in contact met Truus, Z-verpleegkundige in opleiding bij Maria Roepaan in Ottersum. Deze ontmoeting werd gevolgd door vele afspraakjes bij de Tulakker in het centrum van Gennep en na een kleine drie jaar van ontmoeten, ontdekken en leuke dingen doen werd het tijd om een volgende serieuze stap te zetten, vooral ook omdat er een flatwoning in de Nijmeegse wijk Hatert, pal aan het Maas-Waalkanaal, op ons lag te wachten. In april 1969 zijn we getrouwd en enige maanden later kondigde ons eerste kind, Esther, zich aan. Zij werd geboren in maart 1970 en een goed jaar daarna, april 1971, verscheen kleine Ruth op het toneel. In maart 1974 is zoon Kelvin de gelederen nog komen versterken, maar Kelvin werd geboren in Horst, want tussen de geboorte van Ruth en Kelvin heeft er een verhuizing plaats gevonden van Nijmegen naar Horst. Dit naar aanleiding van een sollicitatie op een vacature aan een Horster school. Een belangrijke reden van de wens om te verkassen was de samenstelling van het team in Nijmegen. Ik zocht een team met jongere mensen en dat is in Horst gelukt. Na 24 jaar groepen 4, 5 en vele jaren klas 6/ groep 8 was de krimp van de Horster school zo ver gevorderd dat mijn werkplek moest worden opgeheven en ik een plaats kreeg aangeboden op de basisschool in Kronenberg, op 8 km van Horst gelegen. Daar heb ik 11 jaar met veel voldoening mogen werken totdat ik in 2006 na 41 onderwijsjaren samen met Truus van de grootste vakantie van mijn leven mocht gaan genieten. Het afscheid was bijzonder hartelijk en persoonlijk voelde het als een voorrecht dat ik afscheid mocht nemen binnen een prettige relatie met collega’s, ouders en bestuur. Dat is wel eens anders!

Een kleine camper van Westfalia heeft ons 18 jaar bij dat genieten bijgestaan. Kriskras door Europa met als uitersten Kiruna in Zweden op 200 km ten noorden van de poolcirkel, Lissabon, Tarifa (Zuidpunt van Spanje), Athene en Zagreb. De mooiste reis was wel de tocht met de camper naar en door Griekenland. Van 1998 tot 2018 hebben we tussen de reeds genoemde geografische uitersten 301 campings bezocht voor één, twee of drie nachten met een enkele uitschieter van vijf. In 2018 hebben we afscheid genomen van ons kleine rijdende huis “met de grote tuin”. Het was mooi geweest. Maar ook zonder een camper lukte het ons om aan de vrije tijd een mooie invulling te geven.

Schaatsen en skeeleren, wielrennen, hardlopen en knutselen c.q. “knommelen” waren heel geliefde bezigheden vanaf mijn veertigste en dertig jaar later toen mijn heupen begonnen te piepen en te kraken heb ik alle activiteiten met verhoogd risico op een dood spoor gezet en andere bezigheden gezocht én gevonden. Mijn twee nieuwe heupen waren/zijn me heilig. Fietsen, wandelen maar vooral ook pétanque, werpen met de ijzeren ballen, kunnen mij al enkele jaren uitermate boeien. Zo speel ik een aantal malen per week in Horst en Grubbenvorst met de 7 ons zware ballen. Contact, beweging en buitenlucht krijg je er gratis bij. Truus vermaakt zich met bridge. Mijn meest bijzondere hoogtepunt qua sportieve acties was de deelname aan de 15e Elfstedentocht begin 1997. Wat een geluk om ingeloot te zijn en wat een pech na 185 km te moeten stoppen vanwege een materiaalfout; een te donker kleurende bril! Het missen van het kruisje voelde nog lang als een teleurstelling, maar… ik heb er nu vrede mee.

Na de huizen te Nijmegen, Horst (2x), Melderslo en Sevenum vond Truus het laatste huis te groot geworden zodat we op zoek mochten naar een kleinere en levensloopbestendige woning en die werd na enkele jaren zoeken gevonden in Grubbenvorst. Een knusse patiobungalow met een geringe behoefte aan gas en stroom. Daar wonen we in grote tevredenheid nu ruim 5 jaar. Meer dan 35 jaar had Beers buiten mijn aandachtscentrum gebivakkeerd, maar na 2000, na een weekendverblijf op de “Tienmorgen”, is de belangstelling voor Beers weer opgebloeid. Met enige regelmaat speur ik op het grootste web naar gegevens over Beers, oude bekenden en over zaken die alom in de belangstelling staan.

Tot slot: Wat een geluk om samen met Truus naast al het mooie dat al is verteld ook drie gezonde en actieve kinderen met hun gezinnen inclusief zeven eveneens gezonde kleinkinderen rondom je heen te weten. Prachtig toch!

Een beste groet en het ga je goed aan alle Beersenaren.