Words by Piyanun Uthaisangchai Photography by Riksh Upamaya
bachelor DONT THINK HE’S JUST ANOTHER GUY. The energised mind of a man who is in charge of energy resource. หลังจากที่ได้รับมอบหมายจากบก.ให้ตามหาชายหนุ่มสำ�หรับ คอลัมน์ Bachelor สำ�หรับ DONT ฉบับล่าสุด ผู้ช่วยบ.ก.ก็ได้พาเรา ไปเจอกับ เทพ จารุรัตน์มงคล หรือ โจ้ หนุ่ม Sales Manager จาก บริษัทพลังงานยักษ์ใหญ่ของประเทศ ที่ยังดูงงๆ กับการถูกสัมภาษณ์และ ถ่ายรูป เขามาถึงกองถ่ายก่อนเวลาเล็กน้อย สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกง ยีนส์สีฟ้าอ่อน (เป็น dresscode ของหนุ่มโสดอย่างแท้จริง!) ถ้าให้เรา ลองเดา โจ้เป็นชายหนุ่มที่เอาจริงเอาจังกับการทำ�งานไม่น้อย บุคลิกเขา คงจะแตกต่างออกไปถ้าเขาอยู่ในบริเวณที่สามารถกำ�กับดูแลทุกอย่างได้ แต่เมื่อมาเจอความวุ่นวายขวักไขว่ในวันถ่ายทำ� เข้าให้ เขาก็กลายเป็นชาย หนุ่มขี้อาย เกิดทำ�อะไรไม่ถูกขึ้นมาทันที “อัดเลยเหรอครับ” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากเรานั่งลงที่มุมหนึ่งของร้าน อาหาร เสียงเจื้อยแจ้วจากช่างผมอารมณ์ดียังมีให้ได้ยินเรื่อยๆ เครื่อง บันทึกเสียงถูกวางตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว “นึกว่าจะคุยกันก่อน กลัวจะไม่เป็นธรรมชาติครับ” โจ้ยังดูประหม่า อยู่ไม่น้อย “ผมทำ�งานอยู่ที่ปตท.ครับ เป็นผู้จัดการเขตการขาย ก็จะดูแล ตลาดก๊าซหุงต้มแอลพีจีของปตท.ครับ” ก่อนจะขยายความให้เราฟังว่า ลักษณะงานโดยทั่วไปเป็นอย่างไร เราอดนึกไม่ได้ว่าในวัยเพียง 28 ปีของ เขานั้น ก็นับได้ว่าประสบความสำ�เร็จพอตัว ตอนนี้เขามีหน้าที่รับผิดชอบ พื้นที่จังหวัดเชียงใหม่และเชียงราย โดยปกติโจ้จะต้องเดินทางไปดูแลเขต รับผิดชอบคราวละเกือบสองสัปดาห์ การขับรถจากกรุงเทพมหานครไป เพียงลำ�พังก็ไม่ทำ�ให้รู้สึกเหนื่อยหน่ายแต่อย่างใด เขามักเปิดเพลงที่ชอบ ฟังไปด้วยระหว่างการเดินทาง เมื่อเราถามว่าอะไรทำ�ให้เขาติดใจกับงานที่นี่ โจ้ตอบด้วยน้ำ�เสียงที่ ผ่อนคลายมากขึ้น “งานที่ปตท.เป็นโอกาสที่ดี และเนื้องานก็น่าสนุกด้วยครับ งานนี้ ทำ�ให้เราได้เจอคนได้เรียนรู้คน ได้รู้จักลักษณะคนในท้องที่ต่างๆ และได้ไป พบเจออะไรใหม่ๆ” “จริงๆ แล้วผมชอบเชียงใหม่มากกว่ากรุงเทพฯนะครับ” จากคำ�ตอบของเขาเรื่องการเดินทาง เราก็พอเดาออกว่าโจ้ เป็นคนชอบท่องเที่ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หลังจบการศึกษาจากคณะ วิศวกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าฯเจ้าคุณทหาร ลาดกระบัง เขาก็บินตรงไปศึกษาต่อระดับปริญญาโทที่ Chalmers University of Technology ด้าน Production and Operation Management ที่ประเทศสวีเดน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่เชี่ยวชาญด้าน วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีโดยเฉพาะ ในระหว่างนั้นเขามักจะเดินทางไป สำ�รวจประเทศรอบๆ ในแถบยุโรปเลยไปถึงประเทศตะวันออกกลางอย่าง ดูไบเพื่อทำ�วิทยานิพนธ์ การได้พบเห็นสิ่งใหม่ๆ และการใช้ชีวิตอยู่กับต่างวัฒนธรรมใน ต่างประเทศเริ่มทำ�ให้เขาซึมซับแนวคิดเพื่อสังคมหลายอย่าง 38 dont magazine
“สิ่งที่ผมประทับใจมากเมื่อครั้งอยู่สวีเดนก็คือการแยกขยะ จะรู้สึก สนุกทุกครั้งที่ได้เอาขวดนมมาล้างให้สะอาด เพราะมันเป็นการแยกขยะแบบ จริงจัง ไม่ใช่แค่แยกถังขยะ” “อยากให้เอามาใช้กับบ้านเราบ้าง” กับธุรกิจพลังงานที่เขารับผิดชอบอยู่ ทำ�ให้ยิ่งเข้าใจและตระหนัก ถึงการอุปโภคพลังงานในปัจจุบัน โจ้กล่าวเสริมเรื่องการเหยียบคันเร่ง เพื่อให้ผ่านไฟแดงไปได้โดยไวว่า นั่นเป็นอีกหนึ่งการใช้พลังงานโดยสิ้น เปลืองโดยเปล่าประโยชน์ เมื่อการสนทนาเริ่มเครียดขึ้นกับภาวะโลกร้อนและแหล่งพลังงานที่ เริ่มร่อยหรอลงไปเรื่อยๆ เราจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนามาเป็นเรื่องกีฬาบา้ง กอล์ฟเป็นกีฬาโปรดของโจ้ “กอล์ฟนี่เป็นกีฬาที่มีเสน่ห์มากๆ เลยนะ” เขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “เสน่ห์ของมันอยู่ที่ความยากในการตี การตีกอล์ฟแต่ละครั้งมี รายละเอียดเยอะมาก ผมตีอยู่เป็นเดือนๆ กว่าจะโดนลูกให้ลอยไปในระยะ ที่ต้องการ” “การที่ได้เห็นพัฒนาการของตัวเองทีละกระผีกเป็นเรื่องสนุกครับ” เขาพูดขำ�ๆ ด้วยเห็นสีหน้าของเราที่ไม่เข้าใจว่าพัฒนาการทีละนิดที่ว่านั้น คืออะไร “เราได้สังเกตเรียนรู้คนจากกีฬาชนิดนี้ด้วยครับ อุปนิสัยของแต่ละ คนจะแสดงออกมาในสไตล์การเล่น และการตัดสินใจแต่ละครั้ง เช่น เป็น คนกล้าได้กล้าเสีย หรือเป็นคนประนีประนอม การเล่นกอล์ฟกับเพื่อน ร่วมงานก็ทำ�ให้เราเข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นครับ” “ตอนนี้ผมจะตีกอล์ฟแบบตีเอามัน เหมือนยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นของ การเล่นกอล์ฟ ถ้าเป็นคนอื่น เวลาเขาตีออกนอกกรีนเขาจะตีเข้ามาที่กรี นก่อนแล้วค่อยพัทลงหลุม แต่ผมก็เสียงตีไปที่หลุมเลย” โจ้หัวเราะ เราอดไม่ได้ที่จะยิงคำ�ถามสุดท้ายในฐานะหนุ่มโสดว่าผู้หญิงที่โดน ใจเขาต้องมีคุณสมบัติเช่นไร “ไม่มีตายตัวครับ ต้องได้คุยกันก่อน จะรู้สึกคลิกตอนคุยกัน มากกว่า เค้าอาจจะเป็นคนเรียบร้อยก็ได้ หรือไม่เรียบร้อยก็ได้ แต่เวลาคุย แล้วมันจะรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์อะไรบางอย่างที่เข้ากันได้” “แต่ตอนนี้ยังไม่เจอคนที่คิดว่าใช่ครับ” เขาพูดด้วยน้ำ�เสียงหนัก แน่น เราเลยโดนเบรกจนตัวโก่ง เป็นชายหนุ่มเอาจริงเอาจังและประหม่ากัน จนถึงนาทีสุดท้ายจริงๆ โจ้ถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่เราให้สัญญาณว่าการ สัมภาษณ์ได้สิ้นสุดลง เหมือนยกภูเขาออกจากอก (ทั้งของเขาและของเรา) เมื่อโจ้ขอตัวกลับไปสิ่งที่ทิ้งไว้ให้เราได้คิดก็คือการทบทวนว่ากี่ครั้งแล้วหนอ ที่เราเหยียบคันเร่งฝ่าไฟแดงไปในสัปดาห์นี้