Andrew j hartley maska atreusza

- Dorywcze zajęcie do czasu, aŜ znajdę coś odpowiedniejszego. Jasne - weszła jej w słowo Tonya. - Moja mama tak właśnie powtarzała sobie przez całe Ŝycie. - Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się łobuzersko.

- Teraz jednak chętnie bym posłuchała o twojej przygodzie z panem Calvinem Bowersem, radcą prawnym i adwokatem.

Deborę niemal zatkało.

- Cerniga ci o tym powiedział?

- No coś ty. Dopiero teraz wiem to na pewno. Wcześniej tylko zgadywałam.

- Widzę, Ŝe naprawdę naleŜy się wystrzegać dziennikarzy - zaśmiała się Debora.

- A co ze sprzątaczkami? No juŜ, gadaj. Jestem spragniona szczegółów.

- To był miły wieczór.

- Jasne. PrzecieŜ widzę, Ŝe masz jeszcze resztki szminki.

- Przyszłaś, Ŝeby udzielić mi kilku rad w dziedzinie makijaŜu czy Ŝeby wysłuchać najnowszych wieści?

- CzyŜbym usłyszała słowo „wieści"? - wyszeptała Tonya z Ŝartobliwie konspiracyjną miną.

- Widziałam rezultaty badań interesujących nas zwłok - powiedziała z wolna Debora i sama się zdumiała nutą smutku we własnym głosie.

Tonya przez cały czas próbowała przejść do porządku dziennego nad odpowiedzialnością Debory za śmierć dwóch Greków, to jednak niewiele dawało. Przytłaczająca prawda wisiała cięŜko między nimi i Debora miała wraŜenie, Ŝe oddziela ją od Tonyi bezkresny, ponury tunel.

- Odnalazłaś szczątki? - spytała czarnoskóra kobieta.

- Nie, ale widziałam wyniki ich datowania.

- Czy jest tak, jak przypuszczałyśmy?

- Mniej więcej. Ceramika, a więc prawdopodobnie i wyroby ze złota, jest dziewiętnastowieczna. Zwłoki pochodzą z późniejszego okresu. Z połowy lat czterdziestych ubiegłego wieku.

Tonya powoli odstawiła kieliszek.

- Sądzisz, Ŝe to mój ojciec?

- Nie wiem.

- Ale jak ci się zdaje?

- Myślę, Ŝe to moŜliwe - odparła Debora, zbyt zmęczona i przygnębiona, by wdawać się w polemikę. - Co prawda nie rozumiem, dlaczego ktoś miałby...

- To by wyjaśniało, czemu w sprawę zaangaŜowało się FBI. - Tonya 297