'RPHLQ YRRU .XQVWNULWLHN
heid en professionaliteit van een recensent niet beïnvloeden. Bij de presentatie van Aram Tanis was dat misschien ook wel aan de hand. Hoewel ik V\PSDWKLH KDG YRRU GH ðOP GLH KLM PDDNWH HQ het onderzoek waarmee hij bezig was, was ik ook teleurgesteld. Ik kon alleen het precieze hoe en waarom van die teleurstelling nog niet onder woorden brengen. Het was daarom voor mij niet het moment om in gesprek te gaan. Natuurlijk zou je dat ook juist als argument kunnen aandragen vóór een gesprek. Ik geloof echter dat juist dan van vertroebeling sprake is. Als criticus beoordeel je het werk, niet de uitleg van de kunstenaar of het A4-tje dat als toelichting bij het werk wordt uitgedeeld. Het kunstwerk is wat communiceert met het publiek, inclusief de professionele beschouwer, of zou moeten communiceren. En dus baseert de criticus zich op dat werk en niet op de intenties, achterliggende ideeën en uitgangspunten áchter het werk. Maar wat als dat werk nog niet af is? De presentaties van Badgast variëren van vrij afgerond tot prille eerste bevindingen. Als criticus dien je rekening te houden met het stadium waarin het kunstwerk zich bevindt en misschien ook wel met de ervaring van de maker in kwestie. Ivo van Hove, met zijn vele ervaringsjaren, reken je een slechte voorstelling meer aan dan een net afgestudeerde regisseur, die zijn eerste werkplaatsproductie maakt. Desalniettemin moeten kritische kanttekeningen mogelijk zijn. Ook iemand die net afgestudeerd is, heeft een diploma op zak en bewezen kwaliteiten. Ook een kunstenaar die pas net begonnen is met zijn onderzoek, denkt na over de manier waarop hij de bevindingen, hoe pril ook, presenteert. Kunstenaars dragen verantwoordelijkheid voor hun projecten en voor de communicatie die zij daarin aangaan met hun publiek én de critici. Ze hoeven niet afgeschermd te worden van buitenwereld, en beschermd tegen mensen die het niet snappen - of teleurgesteld zijn. Erica Smits 29