Als kat en muis Nog maar al te vaak spelen wij het spelletje 'kat en muis'. De kat jaagt op de muis en de muis gedraagt zich als een vrouw: 'hard to get'! Zij laat zich zien, daagt de kat uit, maar laat zich niet vangen!
De Geest heeft over de materie gezegevierd. In ons DNA voltrekken zich grote veranderingen: de eenheid wordt in ons gewekt en gelijktijdig in ons DNA bijgeschreven. De muis, de mens, speelt echter nog steeds haar spelletje ‘hard to get’, ook al weet zij allang dat ze voor de kat (de Geest) is, maar zij daagt hem nog steeds uit. Zij vindt het spelletje van aantrekken en afstoten nog veel te interessant. En zo is het met bijna ieder van ons. Wij willen het nieuwe wel, maar zijn ook nog gebonden aan het oude. Het is nog zo veilig, zo interessant en best wel leuk. Maar het nieuwe roept. Innerlijk dient het zich aan, via onze blauwdruk, die zich in ons DNA weerspiegelt.
Wanneer komt toch het moment van overgave en laat de muis zich vangen? Wachten wij tot we door calamiteiten worden gedwongen of gaan we nu eindelijk met de innerlijke oproep tot verandering mee? Zullen we het nieuwe gaan verkennen zonder dat we daartoe gedwongen worden omdat onze groei stagneert? Hoe lang spelen wij nog 'hard to get'? Hoe lang gaat het spelletje 'kat en muis' nog door en houden we de evolutie en het perpetuum mobile dat haar voortstuwt nog aan het lijntje?
Gedoemd te verliezen Eigenlijk weten wij nu al dat we die strijd zullen verliezen, maar hoe lang gaan we nog door en ten koste van wat? Waarom blijven we nog zo eigenwijs en gooien de kop nog steeds in de wind? Waarom blijven de gehechtheden aan de materie toch zo aan ons trekken? Speelt het oude geprogrammeerde in onze genen ons nog parten? Kunnen wij onszelf dan niet aanpakken en ons door ons nuchtere brein niet de goede richting op laten sturen? Is dit ook niet in het belang van de goede voortgang van ons leven en van de evolutie?
Wij worden geroepen om verantwoordelijkheid voor ons leven te nemen en niet te wachten totdat wij door ons karma bijgestuurd worden. De Schepper wil geen oog om oog, tand om tand meer. Hij spreekt de volwassen mens in ons aan. Hij wil een medewerker, die hij directeur kan maken. Hij wil niet blijven bidden en smeken en via ons karma ‘straf’ opleggen. De vader-moeder-God is het opvoeden beu. Hij spreekt de muis, de mens, op zijn verantwoordelijkheid aan en probeert via de blauwdruk met zijn diepere innerlijk te communiceren.
Kiezen voor De Schepper vond het kat en muisspelletje heus niet onaardig, het gaf de mens ook nog wat tijd om een keuze te maken. Maar Hij wil nu dat die keuze ook echt wordt gemaakt. Hij wekt
