Εάν
θελήσουμε να δούμε με ένα άλλο μάτι, την πορεία της ελληνικής ναυτιλίας μέσα στο χρόνο, από την προϊστορική εποχή μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσουμε το εξής: Μία υπερβατική διαρκής διάθεση του λαού μας, να καλύπτει αυτή την πορεία της κάτω από μία θεία προστασία. Πριν από την αποκάλυψη του αληθινού θεού και τη διδασκαλία του Ναζωραίου, ο αρχαίος ελληνικός νους ανακάλυψε το Δωδεκάθεο και όλους τους άλλους ισόθεους ήρωες του ελληνικού Πανθέου. Αυτή όμως η υπερβατική διάθεση του λαού μας, τον οδήγησε σε μία μυθοπλαστική ικανότητα, η οποία δημιούργησε αντικείμενα λατρείας και πρότυπα ζωής με μύθους. Συμβολικοί οι μύθοι πάντοτε, δεν διαψεύσθηκαν αλλά στάθηκαν χρήσιμοι, προφητικοί, παραβολικοί κάποτε, όμως, με μία διάρκεια ισχύος στο χρόνο. Αναμφίβολα λοιπόν, αυτή η μυθοπλαστική ικανότητα ενός λαού, είναι η δημιουργός της μυθολογίας του, η οποία ανταποκρίνεται σε μία βαθύτερη διάθεση της ψυχής του. Βλέπουμε ακόμη σε πολλές περιπτώσεις, ότι κλείνει περισσότερο προς τη σκληρή πεζότητα της καθημερινής ζωής, όποια κι αν είναι αυτή. Ο μόχθος του αγρότη ή του εργάτη, του ναύτη, αγγίζει τα όνειρά του, τους πόθους του και τον γαληνεύει. Είναι μία ανάταση ψυχής, μία απάντηση στις ανησυχίες του και διώχνει την αγωνία του κενού και της σιωπής. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο κάθε λαός σε όλους τους χρόνους, έχει και μυθολογία ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία του, το περιβάλλον του, την απασχόλησή του και την ιστορική του πορεία. Ο ελληνικός λαός δεν ήταν δυνατόν να φύγει μακριά από την προσφιλή του θάλασσα, το γαλάζιο πόντο. Οι ωραιότεροι ελληνικοί μύθοι, γεννήθηκαν απ’ τους αφρούς των κυμάτων κι έπλεξαν εκείνη την αληθοφανή ιστορία τους, σε όποιο τόπο τους παρέσυρε η ορμή τους. Από πού προήρχετο το χρυσόμαλλο δέρας, που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στο μύθο των Αργοναυτών, αυτή την προσωποποίηση της ελληνικής φυλής; Από ένα κατ εξοχήν χερσαίο ζώον, που γεννήθηκε όμως κοντά στη θάλασσα. Ο Ποσειδώνας ο μέγας Θεός της θαλάσσης, ερωτευμένος με την κόρη του Βισάλτου τη Θεοφανώ, την επήγε σ’ ένα νησί, για να την απαλλάξει από το πλήθος των μνηστήρων, που προσείλκυε η εξαιρετική καλλονή της. Οι μνηστήρες όμως δεν αποθαρρύνθηκαν. Επέμειναν και ανακάλυψαν το καταφύγιό της. Έτσι κάποια μέρα κατέπλευσαν στο νησί, του οποίου ο Ποσειδώνας είχε μεταμορφώσει όλους τους κατοίκους σε ζώα κι άρχισαν να τα σκοτώνουν. Τότε ο θεός της θάλασσας, μεταμόρφωσε τους αντίζηλους του σε λύκους και αφού ο ίδιος μεταμορφώθηκε σε κριό και τη νέα μεταμόρφωσε σε αμνάδα, ενώθηκε με αυτή. Με την ένωση, γεννήθηκε ο κριός με το χρυσόμαλλο δέρας. Έτσι, δημιουργήθηκε συμβολικά το Βραβείο (γέρας), που κυνηγάει έκτοτε στα κύματα ο Έλληνας αειναύτης. Η αργοναυτική εκστρατεία όμως, υπήρξε η αρχή που περιλαμβάνει μία σειρά επεισοδίων, των οποίων οι λεπτομέρειες ποικίλλουν.
50
Ðåñßðëïõò
Ωστόσο υπάρχει ακόμη μία πλειάδα άλλων μύθων, που βρίσκονται στον Όμηρο ή διάσπαρτοι στην αρχαία ελληνική Γραμματεία, που δείχνουν το μεγαλείο της ναυτοσύνης του γένους των Ελλήνων, μέσα στο χρόνο. Εάν θα ήταν δυνατόν, να γίνει μία ταξινόμηση των μύθων κι ένας παραλληλισμός, με τη δεδομένη εκάστοτε στο χρόνο ιστορία της ελληνικής ναυτιλίας, πολλά κοινά σημεία, είναι βέβαιο ότι θα βρίσκαμε. Όμως, εν αρχή πάντοτε είναι το Θείον. Με την εύνοια της θεάς Ήρας, ανατέθηκε στον Ιάσονα η εκστρατεία. Αλλά και με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς ναυπηγήθηκε το πλοίον που μετέφερε τον Ιάσονα και τους συντρόφους του στη μυθική Κολχίδα. Η αιώνια επίκληση για θεία παρέμβαση υπέρ του Έλληνα ναυτικού, κατά τον απόπλου, τον πλού και τον κατάπλου του πλοίου, του οιουδήποτε ελληνικού πλοίου, σε οποιαδήποτε εποχή. Ημίθεοι και ήρωες το πλήρωμα της Αργούς, προσεγγίζουν σε κάθε μακρυνή χώρα και φέρνουν την ελληνική παρουσία, ανανεωτική εκπολιτιστική, ελπιδοφόρα. Ο ήλιος χρυσώνει το δρόμο του ελληνικού πλοίου και το οδηγεί στη Λήμνο, στη Σαμοθράκη, στην Τρωάδα, στη χώρα των Δολιάνων, στη Μυσία και τέλος στην Κολχίδα. Οι συμπληγάδες πέτρες και τα άλλα στοιχεία της φύσεως, οι βροντές, οι αστραπές, οι κεραυνοί, οι άνεμοι, οι σίφουνες, δεν μετριάζουν την προσπάθεια του Έλληνα ναύτη, για την κατάκτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Έτσι, αν κανείς ήθελε ποτέ να ερευνήσει σε βάθος, τη φιλοσοφία της ελληνικής ναυτιλίας και τις επεκτάσεις της, δε θα ήτο δυνατόν να αγνοήσει την προϊστορία της, η οποία είναι βαθειά ριζωμένη στην ελληνική μυθολογία.Τούτο επειδή, δεν είναι άλλη η πορεία της ελληνικής ναυτιλίας μέσα στο χρόνο, από μία αργοναυτική εκστρατεία για την κατάκτηση του μεγάλου αυτού βραβείου. Έτσι με στόχο το χρυσόμαλλο δέρας, πορεύτηκε πάντα στο χρόνο και μεταμόρφωσε τη μυθολογία σε πραγματικότητα. Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια, ότι ένας μύθος αποτελεί πυξίδα και πρότυπο ενός μεγαλειώδους διαχρονικού επιτεύγματος ενός λαού, όπως είναι η ναυτιλία του γένους των Ελλήνων. Ωστόσο, επισημαίνουμε και παραβάλλουμε εδώ, ομοιότητες στην επιδίωξη ενός σκοπού, που έχει ως βάση τη ψυχοσύνθεση του Έλληνα και της φυλής του. Ακόμη τα κίνητρα αυτού του λαού, από τα οποία ωθείται σε ένα αγώνα, που αγαπά και τον έχει μέσα στο αίμα του και αγωνίζεται από το απώτατο παρελθόν μέχρι και το παρόν. Προηγουμένως όμως, επώασε την επιθυμία που είχε μέσα του, την έκανε μύθο, στον οποίο έδωσε υπερβατική διάσταση, τον έκανε μέσο, με εφόδιο τις αρετές που τον συνοδεύουν, όπως είναι το θάρρος, η επιμονή, η γενναιότης, η αυτοθυσία και η δίψα για πλούτο και δόξα. Να λοιπόν, πως ένας μύθος, που έχει διαποτίσει το κύτταρο ενός λαού σ΄ ένα σκοπό, που αγαπά κι έχει αποδεχθεί, μπορεί να έχει εφαρμογή στην πραγματικότητα. Αυτή τη μοίρα των Ελλήνων, που είναι δεμένη με τη θάλασσα, όσο απογοητευμένος κι αν είναι ο ελληνικός λαός, από τις δύσκολες συ-