Weldoorbloede abstractie Alfred Haberpointner is niet de kunstenaar die het publiek ‘op het verkeerde been zet’. Hij is niet uit op verborgen boodschappen. Zijn beelden zijn objecten die men ziet in een museum of galerie, of als kunstwerk thuis. Het zijn abstracties, aanwezigheden in de omgeving van de eigenaar of toeschouwer. Dit is een theoretische manier om te zeggen dat de beelden geen direct afleesbare betekenis hebben. Er zijn geen objecten in de ons bekende wereld die rijmen met wat Haberpointner produceert. Je kunt ze niet aanwijzen, zoals Adam ooit deed in het paradijs, en benoemen wat je ziet. Kijk een paard! Zie daar! Een boom! Het wil echter niet zeggen dat je niet lang stil moet staan bij Haberpointners beelden. Zij geven zich steeds meer, als je maar lang genoeg blijft kijken en nadenken. Zijn vormen zijn niet direct aanwijsbaar herkenbaar. Maar in tweede instantie is er wel zeker van alles denkbaar bij Haberpointners werk. De directe aanwezigheid van het beeld doet ons primair stilvallen. Maar de taal komt weer terug als je stil blijft staan bij het beeld. Het minimalisme van Haberpointners sculpturale vormen verwijst naar mijn mening meer naar de helderheid van zijn beeldtaal, dan naar de industriële en objectieve kunst die de klassieke Minimalisten maakten. Haberpointners werk is te natuurlijk, te doorgroefd, te bewerkt, en daardoor te complex van buiten om echt als minimalistisch door te gaan. Zijn koppen zijn encyclopedisch, zijn verdelingen en zwaargewichten zijn allen organisch en zeker niet geometrisch en strak. Het levende beeld, dat Haberpointner voor ogen heeft, bereikt hij keer op keer, in vormen die wij niet kunnen benoemen. Het kunstenaarschap van Alfred Haberpointner is die van de weldoorbloede en doorvoelde, pure beeldhouwer. Hij plaats zich in een traditie van hakkende beeldhouwers, sculpteurs die het materiaal hout ambachtelijk bewerkten. Aan het begin van dit artikel vroeg ik mij af hoe Haberpointners kunstwerken ‘werkten’. Voor mij is het verband tussen het algemene volume en de bewerking van de buitenkant van groot belang voor het werk. Ik verbind het werk met allerlei kunstenaars en ideeën. Ik zie de zuiverheid van de voltooide vorm. Ik voel de spanning van het bewerkte oppervlak. Dat is hoe die beelden werken. Maar het meest word ik geraakt door de onbenoembare poëzie die zorgen dat deze beelden niet machinaal gemaakt zouden kunnen worden. De irrationele glooiing van een vlak, de onbegrijpelijke kromming van een visvorm. Die poëzie maakt dat deze beelden vlees en bloed krijgen, menselijk zijn, in ons leven kunnen worden opgenomen. Het zijn echte kunstwerken met een rake vorm, maar tevens met dat irrationele element dat niet verklaard kan worden. Hiermee eindigt mijn explicatie. Met dank aan Arie Hartog, Joris Kwast en Jan Teeuwisse. Literatuur -[Aigner] C. Sylvia Weber, Sonja Klee, Carl Aigner, Alfred Haberpointner. Konkrete Verwandlungen, Künzelsau 2004. -Albert Camus, Le mythe de Sysiphe, 1942. Mijn uitgave: Albert Camus, Justin O’Brien (vert.), The Myth of Sisyphus and other Essays, New York 1983. -[Giedion-Welcker] Carola Giedion-Welcker, Contemporary Sculpture. An Evolution in Volume and Space, New York 1960. -[Van Kooten] B. Collins, K. van Kooten, Zo wordt u gelukkig. Kees van Kooten en de poëzie van Billy Collins, Amsterdam 2010. -[Ronte] D. Ronte, Alfred Haberpointner, Köpfe. Ein Arsenal, Cologne 2002.
Kleine encyclopedie van kritische termen met betrekking tot het werk van Alfred Haberpointner Sommige trefwoorden die men zou kunnen toepassen op het werk van Haberpointner zijn opgenomen in deze catalogus. Een saillant citaat, van een kunstenaar of wetenschapper, geeft aanleiding tot verder denken over het bepaalde deelonderwerp.