Ελληνική Γλώσσα
Για την Κύπρο μας Αθανάσιος Γανίδης 3ο Βραβείο στον 2ο Διεθνή Διαγωνισμό διηγήματος - δοκιμίου του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος, 2010
53
Ήμουν δεν ήμουν τριών χρονών όταν έγινε η επιστράτευση στην Ελλάδα για να αντιμετωπιστεί η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974. Σίγουρα δε θυμάμαι πολλά πράγματα από τότε, δηλαδή η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι απολύτως τίποτε. Εκείνη την εποχή μέναμε σε ένα χωριό μικρό περίπου δεκαεπτά χιλιόμετρα από την πόλη της Ξάνθης στην Θράκη σχετικά κοντά στα Ελληνοτουρκικά σύνορα. Ήταν και είναι ένα χωριό του οποίου ο πληθυσμός αποτελούνταν από πρόσφυγες που ήρθαν παλιότερα από Μικρά Ασία, Πόντο και Ανατολική Θράκη, από Σαρακατσάνους αλλά και πολλούς μουσουλμάνους που είχαν παραμείνει στην περιοχή μετά την περιβόητη ανταλλαγή πληθυσμών που έγινε με την Τουρκία το 1922. Ο πατέρας μου λοιπόν είχε επιστρατευτεί στην αεράμυνα που προστάτευε την βιομηχανική ζώνη στην είσοδο της πόλης μας και κάναμε μέρες να τον δούμε ενώ η μητέρα μου ετοιμόγεννη στον αδερφό μου και χωρίς κανέναν στο σπίτι είχε εμένα για τις διάφορες ψιλοδουλειές θέλοντας και μη. Πήγαινα λοιπόν μόνος μου στο παντοπωλείο που ήταν δίπλα στο σπίτι μας να πάρω γάλα για μένα, ή το ψωμί της ημέρας και όσοι με συναντούσαν για να με πειράξουν με ρωτούσαν που είναι ο μπαμπάς μου και εγώ τους έλεγα με περίσσιο καμάρι ότι πήγε στον πόλεμο να σκοτώσει Τούρκους. Ήταν κι ένας ήσυχος γέροντας που συχνά τον τύχαινα στο μπακάλικο που πήγαινε για να κάνει παρέα στον φίλο του τον μπαρμπα - Γιώργη τον μπακάλη, να πιουν κανένα καφεδάκι να παίξουν και κανένα τάβλι έτσι για να περάσει ευχάριστα η ώρα. - Έλα Θανασάκη, έλα να φας μια πάστα μου λέει μια φορά ο γέροντας. Που πήγε, αγόρι μου, ο πατέρας σου και δε φαίνεται εδώ γύρω τώρα τα τελευταία; - ‘κοτώνει Τούκους στον πόλεμο, είπα με περηφάνια εγώ. - Σώπα ρε Θανασάκη και που είναι αυτοί οι Τούρκοι; Ρώτησε πάλι ο γέρος θέλοντας να με πειράξει, τους έχεις δει; Έμεινα για λίγο σκεπτικός, είχα μπλοκάρει και δεν ήξερα τι να πω. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι, όχι δεν τους είχα δει. Χρόνια αργότερα όταν αυτές οι εικόνες χάθηκαν για πάντα από το παιδικό μου μυαλουδάκι ο Ιμπραήμ ο φίλος του μπαρμπα-Γιώργου του μπακάλη μου είπε την ιστορία και γελάσαμε με την θύμησή της, ίσως γιατί ήταν μια μικρή παραφωνία μέσα στο δύσκολο και σκοτεινό διάστημα εκείνων των ημερών. Τα χρόνια πέρασαν εγώ άρχισα να μεγαλώνω, πήγα στο δημοτικό, αρχίσαμε να μαθαίνουμε πράγματα διάφορα για τα ζώα, τους ανθρώπους, το πολίτευμα, την ιστορία, τη γλώσσα μας, τη γεωγραφία και τότε ξανάκουσα για την Κύπρο και συγκράτησα αυτό που άκουσα. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω λίγα πράγματα και τώρα ήθελα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα. Άκουσα ξαφνικά πως πριν μερικά χρόνια, που τότε μου φάνηκαν μια αιωνιότητα αλλά στην πραγματικότητα ήταν δεν ήταν επτά, οι Τούρκοι κάνανε εισβολή στο μαρτυρικό νησί της Κύπρου και κατάφεραν να καταλάβουν σχεδόν το μισό. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Μα πως μπορεί να έγινε αυτό; Εμείς δεν είμαστε οι Έλληνες που έμαθα στην ιστορία που πολεμήσαμε τους Πέρσες και τους συντρίψαμε, εμείς δεν ήμασταν που επαναστατήσαμε ενάντια στους Τούρκους και ελευθερωθήκαμε, εμείς δεν ήμασταν οι περήφανοι νικητές στους δυο Βαλκανικούς πολέμους και στους δυο Παγκόσμιους; Πως είναι δυνατόν να έγινε κάτι τέτοιο στην Κύπρο το πρώτο από τα Ελληνικά νησιά; Την ξακουσμένη και χιλιοτραγουδισμένη μεγαλόνησο, μα πως; Το κακό είναι πως σε όσα βιβλία κι αν έψαξα δε βρήκα καμιά απάντηση και όσους ρωτούσα δεν μου λέγανε και πολλά ίσως γιατί με παίρνανε για μικρό και δε μου δίνανε σημασία, ίσως όμως και γιατί το θέμα της Κύπρού ήταν ένα θέμα ευαίσθητο που πονούσε. Κάποτε σχεδόν αναπάντεχα ψάχνοντας σε μια βιβλιοθήκη έπεσε στα χέρια μου κιτρινισμένο από τον καπνό των τσιγάρων, ξεφτισμένο και με παλιούς λεκέδες από καφέ ένα μικρό βιβλιαράκι που αναφερόταν στην εισβολή. Μέσα σε ελάχιστες σελίδες ( ήταν δεν ήταν είκοσι θαρρώ
Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.org
Issue 5 Vol. 1, March 2014