MET OPA OP PAD VERLEGEN TOVENAAR IN SARANTI

springen lukte niet. Om indruk te maken op een lief turnmeisje had ik alle moed verzameld om toch een geslaagde jump te maken. Ik sprintte in volle vaart naar het gevaarte op vier poten, maar de angst voor de sprong deed mij op het allerlaatste moment inhouden. Met als gevolg dat ik met gestrekte armen de bok omverliep.

LANGUIT OP MIJN SNUFFERD

Bij de jaarlijkse uitvoering voor ouders en overige gezinsleden zat ik nog wel in een groepje dat maar liefst drie koprollen achter elkaar demonstreerde. Ook dat was geen pretje, want deze keer was ik bij het opstaan alle oriëntatie kwijt en belandde ik pardoes op de schoot van een toekijkende moeder. De afgang was toen nog altijd niet compleet; mijn finale moest nog komen. Tijdens de opkomst van alle jeugdleden had ik al eens stiekem achteromgekeken naar de deur van de kleedkamer. Ik hoopte dat mijn vader op het allerlaatste moment toch nog langs zou komen. Maar helaas, er kwam geen keurige man met hoed de zaal binnen. Of toch? Terwijl ik een voorzichtige aanloop nam voor de laatste serie koprollen, hoorde ik de kleedkamerdeur opengaan. Snel keek ik achterom en vergat daarbij de rand van de turnmat. Ik ging languit op mijn snufferd en een bulderend gelach weerkaatste tegen de muren van het gymlokaal. Om mijzelf te redden rolde ik nog drie keer door, stond als een dronken matroos op en waggelde overdreven terug naar de groep. De man die net was binnengekomen gaf mij een schouderklop. Hij had een alpinomuts op.

Julian zal vast, net als zijn papa en mama en opa en oma, kennismaken met voetbal en tennis. Maar als zijn hart ergens anders ligt, dan zal ik hem daarin natuurlijk stimuleren. Wel neem ik hem eerst mee naar het ukkepukvoetbal bij Blauw Wit ‘34. Omdat opa Ritsko daar zo’n plezier in heeft. ■

* Lees ook Mijnzandavonturen in Leeuwarden-West via www.seniorenkrant.nl