interview
online Twitter en LinkedIn “Sommige rechercheurs hebben op een verjaardag weleens over Twitter gehoord. Ze denken dat het iets is waar mensen vertellen dat ze in de bus zitten, dat ze gaan eten of gaan slapen. Maar ze hebben zich wellicht niet eerder gerealiseerd dat het ook weleens een opsporingsmethode kan zijn. Daar proberen wij ze van bewust te maken”, zegt Veen.
De rechercheurs worden tijdens de training ook bewustgemaakt van hun eigen internetgedrag. “Iedereen die op het web surft, laat sporen achter. Als jij als agent je gaat mengen in een hackersforum en je gebruikt als webbrowser Internet Explorer, ben je eigenlijk meteen al verdacht. Er is geen hacker die dat gebruikt. Wij laten zien hoe je door het gebruik van servers in andere landen ook anoniem kunt surfen.”
“Voor LinkedIn geldt hetzelfde. Wie gebruikt dat nou, denken sommigen. Maar vaak kun je daar informatie over een bedrijf vinden die meer accuraat is dan de gegevens die je van de Kamer van Koophandel krijgt. Dat is handig als je doorzoeking hebt bij een bedrijf.” Veen en zijn collega’s laten de rechercheurs zien hoe ze aan bepaalde informatie kunnen komen. “Elke e-mail bevat bijvoorbeeld een header, die de gewone internetgebruiker niet ziet omdat er voor hem totaal oninteressante gegevens instaan, zoals via welk ip-adres een mail is verstuurd of vanaf welke provider. Politie en justitie kunnen vervolgens met die informatie aan naam- en adresgegevens komen.”
In de kroeg Ook het privégebruik van internet komt aan de orde. “Een politieagent laat ‘s nachts zijn achterdeur niet openstaan, maar kan net als een gewone internetgebruiker wel een slecht beveiligde router hebben. Wij wijzen hen erop dat het juist voor mensen in hun functie belangrijk is ook het eigen internet goed af te schermen.”
Opsporing versnellen Alleen al weten wat er allemaal mogelijk is met digitale opsporing, kan de opsporing versnellen, zegt Veen. Zelfs als een rechercheur vervolgens niet weet hoe hij aan die informatie komt. “Hij kan dan met een gerichte vraag naar de digitale afdeling van het korps. Als je niet weet dat die informatie er is, zul je die vraag natuurlijk nooit stellen.”
Nog niet zo lang geleden kreeg Veen een mailtje van een rechercheur die zijn cursus had gevolgd. “Hij had om tien uur ‘s avonds in de kroeg een verdachte kunnen oppakken, omdat hij via sociale media een foto van hem had gevonden, gezien had welke kroeg hij vaak bezocht en dat hij daar die avond een afspraak had staan. Hij bedankte ons voor de training. Dat de opgedane kennis meteen al in de praktijk wordt gebracht is natuurlijk een hartstikke groot compliment.”
Datzelfde geldt als een rechercheur op een plaats delict terechtkomt. Veen: “Hij ziet daar een neergeschoten slachtoffer en moet dus op zoek naar sporen. Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat er in de smartphone van het slachtoffer heel veel relevante informatie staat: over de locaties waar die persoon is geweest, met wie hij op de verschillende locaties contact heeft gehad. Als een rechercheur dat weet, zal hij die telefoon zo snel mogelijk laten uitlezen door de digitale afdeling.” 19