COVERSTORY
Op de beelden van de drie dagen op de maan is die menselijkheid die Cernan in zijn missie wilde stoppen, duidelijk te zien. Samen met zijn co-piloot Harrison ‘Jack’ Schmitt maakt Cernan urenlange wandelingen die vooral bijblijven door het vele springen, huppelen en zelfs zingen. Op YouTube zijn de filmpjes nog steeds te zien en vooral de versie waarin Cernan zingend een heuvel af huppelt, is historisch: ‘I was strolling on the moon one day…’ “We geven onszelf als mensen vaak te weinig krediet voor de wijze waarop we ons weten aan te passen aan nieuwe omstandigheden. In het ruimteschip en ook op de maan, weeg je nog maar een zesde van wat je op aarde weegt. Dus je hersenen schakelen over op huppelen en springen als je normaal gesproken zou gaan lopen. En dan ga je vanzelf lopen zingen als je als een kangoeroe over de maan huppelt!” Als je, zoals u, huppelend en zingend over de maan beweegt, en je ziet in de verte de aarde liggen, kun je dan nog bevatten wat zich hier allemaal afspeelt? In uw laatste woorden voordat u de maan verlaat, riep u God aan voor zijn hulp op de terugreis. Geloofde u na drie dagen op de maan nog steeds op dezelfde manier in God als daarvoor? “Ik heb altijd in God geloofd, al ben ik nooit fanatiek gelovig geweest. Dat schietgebedje dat ik uitsprak voordat ik weer aan boord ging, was een tekst die op een bordje stond dat aan de ladder vastzat. Dat had iemand die dat toestel had gemaakt er blijkbaar opgezet. Toen ik het las, dacht ik: dat is mooi om hardop voor te lezen. Tijdens mijn reis met Apollo 10 had ik al een kans gehad om mijn gedachten over God tegen het licht te houden. Vanuit de ruimte zie je eerst de maan liggen, nog steeds ver weg en in een ander licht dan je gewend bent. Het is driedimensionaal en omgeven door iets dat donkerder is dan de donkerste luchten die je kent. Ik noem het ‘zwartheid’ [blackness], de oneindigheid van alles, van ruimte, van tijd. En ik weet dat het bestaat want ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Vanuit het ruimteschip zie je in die zwarte oneindigheid de aarde liggen. Het lijkt soms zo dichtbij te zijn dat je er bij kunt met je handen, dat je de aarde kunt pakken en meenemen naar huis om ‘m daar te laten zien.
Tijdens Apollo 10 kwam ik tot de conclusie dat dit alles niet zo maar kan zijn ontstaan. Er moet ergens een schepper zijn van het universum. En dat beschouw ik niet als iets religieus, ik zie dat meer als een spiritueel statement. Het maakt mij niet uit welke naam je geeft aan je god, of welke kleren je hem aantrekt of op welke manier je hem aanbidt: voor mij is het duidelijk dat er een schepper is die boven alle religies uitstijgt. Een schepper van het universum en ik noem hem toevallig God en ik heb mijn eigen manier om hem te aanbidden. Maar er is er maar eentje daarboven. Die overtuiging groeide alleen maar verder toen ik met Apollo 17 naar de maan ging. Toen stond ik met beide benen op een andere planeet en zag ik achter de bergen, in het zuidwesten de aarde liggen: de plek die we ons thuis noemen. Ik zag heel helder Noord- en Zuid-Amerika langskomen en de diepblauwe kleuren van de oceanen; Azië en Afrika gleden voorbij, ik zag hoe de zon opkomt en ondergaat en de verschillende delen van de aarde beschijnt. Onbeschrijfelijk mooi was het allemaal. Ben ik er religieuzer door geworden? Nee. Maar toen we vertrokken en ik op een knop moest drukken om alle motoren weer aan te zetten, heb ik wel even mijn schietgebedje gedaan. Want op dat moment kun je alle extra hulp gebruiken om alles goed te laten verlopen. En het werkte!”
“Droom het onmogelijke, ga dan de wereld in en doe het in het echt”
11