Ramkoersblues - Roman

seconden lang naar gestaard is, andere keren lijkt het dat ze mijn vraag al aan zag komen en vloeit het antwoord onmiddellijk uit de pen. Het gaat goed met haar.

We schrijven in korte zinnen, alsof we nog aftasten wat we aan elkaar kwijt willen. Als zij naar het papier staart, staar ik naar haar. De lange vlechten, het blauwe lint, de onrustige ogen en een spleet tussen haar voortanden die zichtbaar wordt als ze lacht. Iets wat ze doet als ze er uit is wat ze op wil schrijven. De punt van haar tong wordt zichtbaar tussen haar voortanden vlak voordat haar mond weer sluit.

De vrouw die naast haar zat, blijkt niet Sarans moeder maar een tante. Zonder dat ze dit schrijft, begrijp ik dat ze niet veel met elkaar op hebben. Ik durf niet te vragen waar haar moeder wel is, ook omdat ik die vraag zelf nog niet wil beantwoorden.

Ze vraagt me waarom ik een kladblok mee heb en ik schrijf haar dat lezen en schrijven is wat ik graag doe. We houden meer achter dan dat we vertellen.

Ze vraagt me of ik een verhaal voor haar wil schrijven en sluit dan haar ogen. Langzaam valt ze in slaap. Haar hoofd tegen mijn schouder. Haar ademhaling kalm en constant.

Ik lees ons gesprek nog vijf keer over. Dan vallen ook mijn oogleden dicht. Langer vechten tegen de slaap heeft geen zin. Het verhaal dat ik voor haar zal schrijven moet wachten. Het kladblok ligt op mijn schoot en vangt de pen op die uit mijn vingers glijdt.

Ons gesprek blijft rondgaan in mijn hoofd en zoemt me in een slaap vol verwachting. Ik zie ons aan land gaan. Met zijn allen lopen we een lange plank af, Saran en ik voorop, De Zorgzame Snor daar vlak achter. De eens zo machtige sluit nederig de rij. Er is een heldenontvangst met vrolijke muziek en een versierde haven.

Een koningin met een gouden kroon die glinstert onder de felle zon, en een witte pluizige mantel van ijsberenbont om haar schouders wacht ons op.