22 OKTOBER 2013 | DE UITKOMST | PAGINA 19
COLUMN
EEN LEUKE HONDENBAAN...
HERMAN PESTMAN IS GEDRAGSTHERAPEUT EN INSTRUCTEUR BIJ HONDENSCHOOL JOTTEM! IN DE RIJP.
Zucht
Dick de Geus, gewoon maar zo bijzonder Driehuizen/Grootschermer - Zo ben je rustig aan het werk en word je door Elsbeth Pilz uit Grootschermer op de vaste plaat gezet in je eigen woon- en werkomgeving. Zo sta je metershoog met je foto op een pilaar in de grote stad Leiden! Dit overkwam Dick de Geus uit Driehuizen. Elsbeth Pilz had een mooie serie foto’s gemaakt van hem. Deze had zij ingestuurd voor een fotowedstrijd die uitgeschreven was voor het fotofestival in Leiden. Zij was met nog negentien andere fotografen uitgekozen van de 107 inzendingen, dus dit was een hele eer voor haar.
Fotofestival in Leiden De opdracht van de wedstrijd was ‘bespiegeling van het hedendaagse leven’ en uitgeschreven om foto grafen een kans op ‘een podium’ te bieden. “Eerst zocht ik het in een echte bespiegeling. Ik vind het altijd leuk om mij door een thema te laten inspireren. Dan komen er van allerlei ideeën in mijn hoofd.” Dit werd met enthousiaste armgebaren verteld door Elsbeth. “Maar opeens dacht ik aan Dick, die is echt wars van alle technologische ontwikkelingen, hij gaat gewoon zijn gang.
En de warmte die hij uitstraalt, een oase van rust in deze tijd. Zodoende had ik deze foto’s ingezonden.” U kunt de prachtige foto’s van Dick de Geus nog zien tot 5 november in de binnenstad van Leiden. Er zijn diverse zuilen geplaatst met daarop de fotografie aan vier zijden. Meer info: talentvollefotografen.com Veehouder Dick de Geus Donderdag 10 oktober gingen Elsbeth, Dick en Monique de Geus naar Leiden om de expositie te bekijken. Op de vraag aan Dick hoe hij het had ervaren was in één keer het antwoord: “Buitengewoon, gelukkig hadden wij redelijk weer. Het leuke is dat ik een jaar of dertien terug ook gefotografeerd was door iemand via een boerenzoon uit Wognum
die in Amsterdam woonde. Die zijn buurman wilde foto’s maken van veehouders, zo kwam hij ook bij mij. Deze hebben nog 2,5 meter groot in de Beemster gehangen. Ik kon niet meer op zijn naam komen maar het bleek Koos Breukel te wezen, die schijnt nu zelfs de koninklijke familie te fotograferen! Ik vind de foto’s van Elsbeth zelf ook heel erg mooi geworden.” De fotograaf Elsbeth Elsbeth Pilz woont net over de brug in Grootschermer met vanuit haar studio het prachtige uitzicht op de Eilandspolder. Zij is gespecialiseerd in portret en documentaire fotografie. Zij heeft fotovakschool in Amsterdam doorlopen, wat zeker aan haar werk te zien is. Meer informatie over de portret-, familiefotografie, bedrijfsreportages en woningfotografie kijk op: www.elsbethpilz.nl Beeld: Elsbeth Pilz Tekst: Trees Schouten
Boeken voor een prikkie op de boekenmarkt stompetoren Stompetoren - Het is zo langzamerhand traditie dat de Stichting Vrienden van de Stompe Toren haar expositieseizoen 2013 afsluit met een boekenmarkt. Dit jaar wordt de markt georganiseerd op zaterdag 26 oktober in de Protestantse Kerk aan de Noordervaart 122 in Stompetoren. Van 12 tot 17 uur kunnen de bezoekers snuffelen tussen honderden boeken. Van kookboeken tot romans, van kinderboeken tot thrillers, science fiction en klassiekers. Voor elke bezoeker is er wel iets leuks te vinden. Maar er zijn niet alleen boeken te koop. Ook cd’s, dvd’s en lp’s kunnen voor ‘’een prikkie’’ voor veel luisterplezier zorgen.
De opbrengst is bestemd voor het instandhouden en verfraaien van het gebouw en het financieren van culturele activiteiten. Een ieder kan zijn/haar boeken, cd’s, dvd’s en lp’s van 7 tot en met 18 oktober inleveren op de volgende adressen: Noordervaart 54 en 80 en Weide 42 in Stompetoren en Dorpsstraat 70A in Oterleek. Op vrijdag 18 oktober is de kerk van 17.00 tot 20.00 uur open om daar het materiaal in ontvangst te nemen. Mensen die niet in de gelegenheid zijn de boeken zelf te brengen of op te slaan tot 7 oktober kunnen een afspraak maken met Willem van der Krogt, tel. 072-534 6690. Het materiaal wordt dan opgehaald. Hoe meer boeken en overige materialen, hoe groter de keuze; hoe groter het succes.
Ik heb eerst nog niets in de gaten. Het gebeurt wel vaker dat ik ’ s ochtends beneden kom en mevrouw me geen blik waardig keurt. Ook wanneer ze even later niet reageert op het rammelen van haar etensbak gaat er nog geen lichtje bij me branden. Ze zal nog wel moe zijn van gisteren, denk ik. Als ik een halfuurtje later haar riem pak, wordt mijn roepen eerst volledig genegeerd. Na een diepe zucht en wat strekoefeningen sjokt ze met me mee naar de hal. Op het moment dat ik haar wil aanlijnen, schiet ze weer terug naar de kamer. Dan niet, denk ik inmiddels licht chagrijnig en ook een beetje bezorgd. Zou ze niet lekker zijn? Een uurtje later doe ik een nieuwe poging. Blijkbaar heeft haar blaas de maximale druk bereikt, want ze staat direct naast me. Buiten probeert ze eerst naast de heg van de buren te plassen (niet toegestaan) om daarna met een snoekduik achter een kat aan te gaan die wegschiet onder een geparkeerde auto. ‘Kijk daar gaat onze buurman de hondentrainer’, hoor ik de buren al zeggen. Bij de slootkant volgt een plas van minimaal twee minuten. De lichte motregen is inmiddels overgegaan in een zware bui. Dit is normaal gesproken voor haar voldoende reden om in gestrekte draf weer naar huis te rennen. Ik ben inmiddels zeiknat, maar mevrouw speurt nog intensief naar minuscule broodkruimels in het gras die de eenden hebben laten liggen. Waarom moeten mensen die beesten toch zo nodig het hele jaar door voeren?’, schiet het door mijn humeurige gemoed. Ik besluit dat het genoeg is geweest en neem haar mee naar huis. Even later vraagt mijn vrouw of zij met Luca zal gaan lopen. Een fijn aanbod waar ik gezien de ervaringen van deze ochtend graag gebruik van maak. Ze is na een halfuurtje al weer terug. De voordeur gaat met een klap dicht en Luca wordt met gepast verbaal geweld direct naar haar plaats gedirigeerd. ‘Was ze vervelend?’, vraag ik hypocriet. ‘Mevrouw had blijkbaar onderweg in ’t Twiske (recreatiegebied bij Zaandam) een fazant gezien, want toen ik de achterklep opendeed sprong ze eruit en stoof gelijk het hoge gras in. Pas na een kwartier kwam ze weer terug en bleef uitdagend op 20 meter afstand van me staan. Met geen mogelijkheid kreeg ik haar bij me, dus ik ben de auto in gestapt en weggereden. Dat maakte blijkbaar indruk, want na 100 meter was ze er en toen hoefde ik alleen maar de klep open te doen’, zegt mijn vrouw. Ik moet grinniken. Nu weet ik het zeker. Het is vandaag weer haar halfjaarlijkse ‘Fuck-de-BaasDag’.
WWW.HONDENSCHOOL-JOTTEM.NL