ROOTS in de regio
5 JANUARI 2010 | DE UITKOMST | PAGINA 11
Thomas Acda
Ze wonen hier niet of niet meer, maar voelen wel een sterke band met de regio. Omdat ze hier geboren en getogen zijn of regelmatig kwamen vanwege de familie. In de serie Roots in de regio spreken we mensen die met plezier vertellen over wat zij met een dorp uit de regio hebben. Dit keer Thomas Acda, muzikant/acteur.
Hou nou eens je kop, zei mijn vader ‘ik doe wat ik leuk vind’ In Wikipedia staat dat Thomas Acda in De Rijp geboren is. ‘Welnee, in Amsterdam-Noord. Toen ik een jaar of drie was besloot mijn vader om te verhuizen. Mijn moeder gelijk aan het roken van verdriet. Het was de beste beslissing die hij ooit genomen heeft. Mijn jeugd was ideaal; altijd buiten, voetballen, spelen op opgespoten land of bij mijn vriend Kees-Jan Beets in de Beemster. Paardrijden zonder zadel. Het was altijd zomer.’ West-Frieslanders Niet dat Thomas Acda nu nog een dorpsmens is. Dat liet ie grotendeels
achter zich toen ie na de Havo op 19-jarige leeftijd naar Amsterdam ging om er te studeren. ‘De eerste
drie maanden waren vreselijk en dacht ik: Waar is iedereen? In De Rijp ging je even naar Frank of zo; daar woonde iedereen om je heen.’ Hij bleef er wonen, bouwde aan zijn carrière en werd een bekende Nederlander. Als zanger én acteur heeft ie succes. Hij is net terug uit New York waar ie aan een video werkte. ‘Ik ben constant op tour voor optredens of ben bezig aan films. Een leven dat zich weinig buiten afspeelt. Ik stap van huis zo over in de auto en weer terug. Daarom heb ik samen met mijn vader en zoon een stukje land van Tuingemeenschap Ons Genoegen bij het Kruiswerk. Daar praten we wat en verbouwen we van alles voor de vrieskist. Lekker basaal. Of hier een diepere behoefte achter schuilt? Geen idee, ik psychologiseer niet zo; ik doe gewoon wat ik leuk vind. Dit jaar vielen trouwens de aardappels tegen - we hebben altijd WestFrieslanders -; ze bleven klein.’ Een snor en een Zündapp Thomas heeft veel beelden bij zijn jeugd in De Rijp. ’Wilgen snijden bij het Buizendijkje, zwemmen bij het Kruiswerk en rotz ooien in het zand wat later snelweg werd. Als er een Tour de France was, reden wij rondjes Spijkerboor; was er een voetbaltoernooi, dan speelden we de elftallen na. Ik had ook eens een mooi zomers spel verzonnen. Bij de Oosterven - toen er nog geen sporthal was - had je daar drassig land waar bij plensbuien zich enorme plassen vormden. Stonden er twee teams tegenover elkaar en een tikker ertussen. Als je aangetikt werd liet je je met armen wijd onbevangen in
Het huis Marten Michielshof 59.
de plas vallen. Ik vond het fantástisch. Voor mijn gevoel wat het óf winter, óf zomer..’ Ervaringen komen spontaan naar boven, met namen is het anders. ‘Ik onthou die gewoon niet. Ja, van wat vrienden en leerkrachten en natuurlijk van mijn jeugdliefdes Nelien van der Plaat en Ellemiek Zaal. Vooral Ellemiek was een schatje.’ Toch werd het geen Beemster MAVO, maar de Purmerender HAVO, toen ie als 12-jarige mocht kiezen. ‘Als de dag van gisteren weet ik dat ik op het Jan Boonplein stond, om me heen keek en dacht: er zijn grotere dingen dan De Rijp. Als ik naar de Beemster ga moet ik mijn snor laten staan, een Zündapp kopen en met een meisje uit de buurt gaan. Dat wilde ik niet. Purmerend was voor mij de opstap naar de grote wereld.’ Muzikale lessen In die tijd groeide zijn hang naar muziek. ‘Thuis werd veel muziek gedraaid. Mijn vader en moeder speelden een soort spel met ons. Mochten we om de beurt een plaat opzetten, maar moesten dan eerst zeggen wat voor soort muziek het was en waaróm. Mijn vader doceerde dan de overeenkomsten tussen de muzikale structuur van Dead Kennedys en Ray Charles. Met open mond stonden we dan te luisteren. Mijn moeder genoot dan enorm. Zij draaide graag Aznavour, maar dan kreeg ze steevast de pesterige opmerking ‘Weer die papierprikker’ van ons te horen. Wij zagen ‘m als een zwerver die met papierprikken
een paar centen verdiende.’ De muzikale lessen van zijn vader gingen over in levenslessen. ‘Mijn vader kon mijn muzikale smaak op een subtiele manier sturen. Liepen we over de Albert Cuypmarkt - ik met mijn eerste geld op zak - zei ie: Hé, een plaat van Jim Croche; als je wat geld hebt zou je die moeten kopen. Deed ik dus, weg geld. Op een ander moment zei ie: ‘Als je platen verzamelt hoort er zéker een plaat van Stevie Wonder bij. Totdat ie toen ik op kamers ging wonen tegen me zei: Als ik jou was zou ik alle dagen groente eten. Toen had ik ‘m door en was het gedaan met zijn invloed.’ Je kop houden Zijn eerste band heette All about Eve. Thomas: ‘De op een na slechtste band uit die tijd. Ik was daarvoor gevraagd door de gitarist van de punkband van mijn broer Dirk. Hij had me in de badkamer horen zingen en vond dat het wel klonk. De slechtste band was Jungle, waarin mijn vriend David Middelhoff speelde en met wie ik nu al 20 jaar in allerlei formaties speel. Met mijn eerste bandjes heb ik ook wel opgetreden in de Groene Zwaan. Het klonk vaak vreselijk, maar toch was het leuk. In die tijd zong ik thuis vaak urenlang. Totdat mijn vader wel eens riep: ‘Hou nou eens je kop’. Dan stopte ik even; maar nooit lang. Het moest eruit.’ Tekst en beeld: Wil Spanjer
Warm ontvangst voor het Watericoon Land van Leeghwater Schermerhorn - Op 18 december jl. zijn de plannen voor het bouwen van het Watericoon Land van Leeghwater voor het eerst gepresenteerd in de Museummolen te Schermerhorn. De aanwezigen reageerden zeer positief op het ambitieuze project van de stuurgroep. Bij de presentatie waren onder meer wethouders van de gemeenten Schermer, Graft-De Rijp en Beemster en leden van de pers aanwezig. Piet Moeijens, burgemeester van Schermer, opende de presentatie, waarna architect Sander Douma de plannen voor het Watericoon Land van Leeghwater uitlichtte. Eerder onder zoek, gehouden in opdracht van de provincie NoordHolland, toonde al aan dat het museumproject levensvatbaar is. De reactie van de aanwezigen benadrukte dit nogmaals.
Het project Het Watericoon van Land van Leeghwater zal bestaan uit een ondergronds museum, de bestaande Museummolen en een nieuw te bouwen schepradmolen. Op loopafstand komt een authentieke molen-viergang naast het hypermodern elektrisch gemaal. Zo wordt vierhonderd jaar watermanagement gekoppeld aan vier eeuwen agrarische bedrijvigheid. Het toeristische en educatieve project komt te liggen aan weerszijden van de Noordervaart bij Schermerhorn, de plek waar in 1635 het laatste water uit de Schermeer werd gepompt. Het wordt een museale bezoekerslocatie gericht op het ontstaan van NoordHolland en z’n droogmakerijen. Doordacht plan Tijdens de presentatie liet de Stuurgroep Watericoon van Land
van Leeghwater merken dat er al uitgebreid is nagedacht over aspecten als bereikbaarheid, bezoekersaantallen en parkeermogelijkheden. Met als doel zo’n 100.000 bezoekers per jaar te trekken, met maximaal 750 per dag, is er voldoende parkeergelegenheid. De Provincie heeft al plannen om de N243 te reconstrueren. ,,Het zou fantastisch zijn om de kruising zo aan te passen dat het water de Noordervaart verbonden wordt met het water de Binnenring. Zo wordt het totale watericoon met de boot bereikbaar’’, aldus Sander Douma. Twaalf molens via ESPEQ Naar verwachting zal het Watericoon van Land van Leeghwater in 2014 gereed zijn, maar daar houden de plannen van de stuurgroep niet bij op. Zodra het Watericoon gereed is, zal op de molenkaai tussen Schermer-
horn en Ursem ieder jaar een nieuwe molen op de oorspronkelijke plek herbouwd worden. Hiervoor denkt de stuurgroep aan een samenwerkingsverband met ESPEQ Heerhugowaard. ESPEQ leidt jongeren op voor een vak in de houtbranche in de vorm van een leer-/werksituatie. Een unieke kans om ervaring op te doen in de molenbouw.
De initiatiefnemers De initiatiefnemers van Watericoon van Land van Leeghwater zijn: Stichting Schermer Molens, Stichting Museummolen, Initiatiefgroep Noorderpolderhuis, Werkgroep Wilhelmina en Stichting tot Behoud van Oude Landbouwwerktuigen “Schermeer”. Samen vormen zij de Stuurgroep Watericoon Land van Leeghwater.