1 APRIL 2014 | DE UITKOMST | PAGINA 20
DOOR COR KOOMEN
Dorpsgezichten
‘DORPSGEZICHTEN’ IS EEN SERIE PORTRETTEN OVER MENSEN DIE ‘HEEL GEWOON’ IN ONS DORP WONEN, MAAR TOCH WEL HEEL ‘HEEL SPECIAAL’ ZIJN. DEZE MAAND DORPSGEZICHT ANNEMIEKE DIJT UIT MIDDENBEEMSTER.
“Niet alledaags, maar o zo mooi en dankbaar” Middenbeemster – Annemieke Dijt (49), een echte Amsterdamse, in Oost geboren en in West opgegroeid. Na haar opleiding verpleegkundige A, vertrok zij in 1986 naar Purmerend en volgde daar haar opleiding voor Z verpleegkunde. Daarna vond zij een baan bij Kadijkerkoog en werkt nu als vrijwilligster bij het hospice in de Beemster, hoe zit dat eigenlijk?
ANNEMIEKE DIJT Annemieke Dijt, als vrijwilligster werkzaam in hospice ‘Thuis van Leeghwater’. Vol vuur vertelt zij over haar vrijwilligerswerk. Geen moment hoor je haar over het feit dat wat zij doet toch emotioneel zwaar moet zijn. Nee, voor Annemieke is het “mooi werk waar veel voldoening uit voort komt”. Wat mij betreft heb ik bewondering voor iedereen die in het hospice werkt!
Contact met de familie is belangrijk Annemieke staat mij al op te wachten als ik bij het hospice Thuis van Leeghwater aankom. Dit hospice geeft aan dat zij er zijn als ‘een warme, thuisvervangende omgeving voor mensen in hun laatste levensfase’. Ik vraag mij af, terwijl de deur wordt opengedaan, hoe een spontane, levendige vrouw als Annemieke hier haar roeping kan vinden? Dit werk is toch enorm zwaar om te doen, en dat op vrijwillige basis! Annemieke heet mij welkom en we gaan naar boven
waar wij plaatsnemen in een speekkamer. Ik vraag aan haar hoe zij hier terecht is gekomen. Annemieke: “Vijf jaar geleden heb ik op een advertentie gereageerd waarin door het hospice vrijwilligers werden gevraagd. In het gesprek wat hierop volgde, waar grotendeels de voor en nadelen van deze baan werden toegelicht, stond het voor mij vast, dit is wat mij aanspreekt. En laten we eerlijk zijn, het moet je aanspreken, want het is een vak, laat ik zeggen, een belastende baan. Maar bij mij was het vrijwilliger zijn een doel en ik wilde wat doen in de richting van mijn opleiding, al had het maar enkele raakpunten. Wat voor mij ook meespeelde was het feit dat het hospice kleinschalig (4 bedden) is en je dus alle aandacht kan geven aan de bewoners. Daarbij heb je normaliter ook nauw contact met de familie van de bewoners. En die familie is onlosmakelijk
verbonden aan de bewoners, het geeft mij een goed gevoel als juist zij weggaan met een goed gevoel betreffende de stervensbegeleiding die wij geven.” Het is soms best wel emotioneel. “Op dit moment hebben wij zo’n tachtig vrijwilligers binnen de organisatie in dienst. Dat lijkt heel erg veel, maar als je weet dat wij er 8 per dag in het hospice nodig hebben en daarbij bijvoorbeeld een tuin-, sfeer-, kook-, klusjes- en herdenkingsploeg nodig hebben, valt dat erg mee. Ondanks deze tachtig kunnen wij eigenlijk nog wel wat vrijwilligers gebruiken, vooral in het weekend. En dit is echt niet elk weekend, denk aan een keer in de veertien dagen. En dan maar vier uur per dag, dus dat valt op zich wel mee. Wat dat betreft hebben wij een echt prachtteam waar we echt trots op kunnen zijn. Ook moeten alle vrijwilligers voldoen aan een aantal voorwaarden. Ter